Ήρθε και το τέλος Νοεμβρίου, για μένα αρχίζει το κυνήγι της δεύτερης αγάπης μου από τα θηράματα της πατρίδας μας, της Μπεκάτσας που μας έρχεται από χώρες μακρινές κάθε χρόνο από τα μέσα Οκτωβρίου , μέχρι τα επιστρόφια του Μαρτίου, οπότε και επιστρέφει στις μακρινές βόρειες χώρες που γεννήθηκε για την αναπαραγωγή της.
Ένα " ντίν ντίν " μερικές φορές σιγανό, άλλες φορές πιο έντονο έρχεται από το πυκνό του δάσους. Ο σκύλος εμφανίζεται και εξαφανίζεται από τον έλεγχο μας. Ξαφνικά εκείνος ο θόρυβος σταματάει να φτάνει στα αυτιά μας.
Το σκυλί είναι σε φέρμα , η μπεκάτσα εντοπίστηκε. Η μαγεία που μόνο ο μπεκατσοκυνηγός, το δάσος , κυνηγόσκυλα και η μπεκάτσα καταλαβαίνουν και ζουν, αρχίζει. Η αρχέγονη πράξη του κυνηγίου σε όλο το μεγαλείο της. Μία αναμέτρηση πρόσωπο με πρόσωπο , ο κυνηγός , ο σκύλος του και η Μπεκάτσα με τα κόλπα της, με τον καθένα να προσπαθεί να νικήσει τον άλλο, ντόμπρα , αντρίκεια.
Μπεκάτσα - Βελουδομάτα - Μακρομύτα είναι τα ονόματα που τις έχουμε δώσει εμείς οι κυνηγοί . Η μπεκάτσα αντιπροσώπευε πάντα ένα μύθο για τον κυνηγό. Είναι ακόμη μία από τις λίγες ουτοπίες που ακόμη σήμερα μπορείς να φαντασιώσεις όταν κυνηγάς. Όλοι οι κυνηγοί γνωρίζουν καλά τη μπεκάτσα, η καλύτερα νομίζουν πως την ξέρουν καλά. Ποιος δεν την έχει δει να σηκώνεται με γρήγορη και ξαφνική πτήση ανάμεσα στα φυλλώματα του δάσους. Η μπεκάτσα την νύχτα
Ποιος δεν την έχει παρατηρήσει την αυγή η την δύση να μπαίνει και να βγαίνει από το δάσος σιωπηλά. Και όμως παρόλα αυτά , παρόλο που μιλάνε πολύ και γράψανε πολλά για την μπεκάτσα, Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ συνεχίζει να είναι μυστηριώδες πουλί, θαυμάσιο και γεμάτο μυστήρια. Σκούρα, Ξανθιά όλες υπέροχες , όμορφες και μυστήριες. Έχετε σκεφτεί ποτέ ? ότι αν δεν υπήρχαμε εμείς, ΚΥΝΗΓΟΙ , ίσως κανείς να μην γνώριζε αυτό το μυστηριώδες και νυκτόβιο πτηνό .
Εκτός από λίγες εξαιρέσεις και δεν θα είχαν γραφτεί τόσα πράγματα για αυτήν , ούτε θα είχε πλαστεί αυτός ο μύθος και τόση αγάπη γύρω από αυτό το πουλί και την ζωή του.
Την γνωρίζουν από τις βόρειες χώρες μέχρι την Ασία και την Αμερική και όλοι οι κυνηγοί την λατρεύουν, πιστεύω κανένα άλλο πουλί δεν έχει τόσους λάτρεις σε όλο τον κόσμο, μόνο αυτό χάρη στην περίεργη συμπεριφορά της που ποτέ δεν είναι ίδια και στα παιγνίδια που μας κάνει κάθε φορά με τα παράξενα φερσίματα της . Τόσο απρόβλεπτη και τόσο ευαίσθητη στις καιρικές συνθήκες, σήμερα υπάρχει κατά δεκάδες αύριο καμία !!! και ούτω καθεξής.
Για την μπεκάτσα ξέρουμε το μέγεθος , την ανατομία και την φυσιολογία, την αναπαραγωγή, μα τα πολλά μυστήρια δεν μειώθηκαν. Γιατί την βρίσκουμε εδώ αντί αλλού, γιατί σήμερα και όχι αύριο. γιατί άλλες φορές σε αφήνει να την πλησιάσεις , σχεδόν να την πιάσεις, ενώ άλλες φορές χρειάζονται τα καλύτερα σκυλιά για να μπορέσεις να την δεις. Πώς αντιλαμβάνεται τις αλλαγές του καιρού και πώς αντιδρά σε αυτές, κάθε φορά διαφορετικά σχεδόν. Είμαστε βέβαιοι μόνο για ένα πράγμα ότι το πουλί αυτό , με τα βελουδένια μάτια είναι ένα μαγευτικό πουλί, για το πτέρωμα του, που μόνο ένας τυφλός μπορεί να χαρακτηρίσει μουντό, για το ατελείωτο ράμφος που δεν είναι αστείο, για τον παράξενο τρόπο που τρέφεται ενώ γέρνει προς τα πίσω το κεφάλι και προσπαθεί να καταπιεί ολόκληρα σκουλήκια, ενώ με τα κοντά ποδαράκια δεν μπορεί να συχνάζει στους βάλτους.
Aντί μυστηριώδης μάλλον " η ντάμα των νεκρών φίλων και το αερικό των σκοταδιών του δάσους " θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτό το πουλί. Αυτό το περίεργο λοιπόν πουλί μου αρέσει να κυνηγώ με τα σκυλιά μου στα πανέμορφα Ελληνικά βουνά, είτε καμιά φορά τις πρώιμες μέσα στα έλατα σε συνδυασμό με τις πέρδικες είτε στο δάσος με τις οξιές, είτε μέσα στα πουρνάρια, τα παλιούρια με το αγκάθι που σε σχίζει αν το ακουμπήσεις, είτε στα ρέματα με τα βάτα.
Ευτυχώς για εμάς η πατρίδα μας προσφέρει πολλά μέρη και διαφορετικά τοπία για το κυνήγι της , όλα δύσκολα το καθένα με τον τρόπο του , καμία σχέση με τα εύκολα μέρη που την κυνηγούν οι βόρειοι Ευρωπαίοι συμπολίτες μας. Όλες οι φυλές των σκυλιών φέρμας μπορούν να κυνηγήσουν καλά μπεκάτσα , είναι θέμα επιλογής του κυνηγού πια να διαλέξει. Τα σκυλιά σε αυτή την περίπτωση πρέπει να λειτουργούν αρκετά διαφορετικά από το κυνήγι της πέρδικας, δηλαδή πάντα κατά την γνώμη μου πρέπει να ανοίγονται αρκετά , αλλά όχι πάρα πολύ. Πρέπει πάντα να έχουν επαφή με τον κυνηγό, να είναι μεθοδικά , αρκετά μαλακά και όχι αψιά... στην συμπεριφορά τους πάνω στο πουλί, επίσης να μπαίνουν στα πυκνά, στο νερό και γενικώς να αντέχουν στο κρύο και τον πάγο. Ας δούμε λίγο πως πρέπει να δουλεύει ένα καλό μπεκατσόσκυλο και πως θα είναι η συμπεριφορά του θηράματος στην παρουσία του σκύλου και του κυνηγού.
Εάν στην περιοχή υπάρχει και μία μπεκάτσα, είναι βέβαιο ότι αυτή θα μας αντιληφθεί πάντα πρώτη και όχι το αντίθετο. Και τότε στην αντίδρασης της έχει δύο επιλογές, ανάλογα με τις εμπειρίες της που έχει αποκομίσει στα χρόνια που πέρασαν, την διάθεση της ,εκείνης της ημέρας, με τις κλιματολογικές και περιβαλλοντικές συνθήκες και με κάποιους άλλους αστάθμητους παράγοντες.
Μπορεί δηλαδή ανησυχώντας να πετάξει σιωπηλά και αθόρυβα προς ένα άλλο καταφύγιο η να παραμείνει εκεί που είναι. Στην πρώτη περίπτωση ο σκύλος θα μας ενημερώσει , φανερώνοντας το γεγονός με κάποια διέγερση τη στιγμή που φτάνει στο σημείο που η μπεκάτσα σηκώθηκε. Μπορεί να το κάνει με ένα κούνημα της ουράς, με ένα επίμονο ντόριασμα, με έντονο ψάξιμο της γύρω περιοχής η με μία εφήμερη και στιγμιαία φέρμα. Στην άλλη περίπτωση που η μπεκάτσα αποφάσισε να λουφάξει εκεί που βρίσκεται ανάμεσα στη βλάστηση η να ποδαρώσει μέχρι να καταφύγει στο πυκνό, ο πεπειραμένος σκύλος σε αυτή την περίπτωση μόλις αντιληφθεί την παρουσία της , μειώνει την ορμή του , γίνεται πολύ προσεχτικός στο ψάξιμο του μέχρι να την βρει και να φερμάρει. Ανάλογα με την συμπεριφορά του σκύλου , του εδάφους, της βλάστησης , η μπεκάτσα θα αντιδράσει με σειρά πράξεων που μπορούν να είναι σε πλήρη αντίθεση μεταξύ τους. Εδώ φαίνεται και το μεγάλο μπεκατσόσκυλο που θα μπορέσει να την κρατήσει στο έδαφος. Αν το καταφέρει αυτό, τότε σας την προσφέρει σε ασημένιο δίσκο,
Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΕΚΘΡΟΝΙΣΤΗΚΕ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ.
Μία τελευταία συμβουλή , καλά μπεκατσόσκυλα γίνονται αυτά που έρχονται σε επαφή σαν πρώτο θήραμα με την μπεκάτσα. Γεια μένα τα ωραιότερα κυνήγια γίνονται στα Έλατα και στα δάση της Οξιάς η στα ντούσκα. Σε αυτά τα μέρη φαίνονται οι αρετές του κυνηγού και του καλού μπεκατσόσκυλου, που πρέπει να ανοιχτεί να βρει το πουλί να το φερμάρει και να το κρατήσει μέχρι να έρθει ο βοηθός του κυνηγός σε θέση βολής. Εγώ κυνηγώ με Πόιντερ και Σέττερ Γκόρντον και οι δύο φυλές έχουν και τα καλά τους και τα κακά τους, αλλά μου αρέσει να την κυνηγώ με δύο σκυλιά (ζευγάρι) εφ' όσον έχουν συναίνεση , το ένα Πόιντερ και το άλλο Γκόρντον . Είναι το κάτι άλλο πάντα για μένα , η εικόνα των διαφόρων χρωμάτων των δύο σκυλιών σε φέρμα ,μέσα στην καταχνιά στο δάσος , να παίζει από το άσπρο στο μαύρο και γύρω από αυτά τα χρώματα της Φύσης , είναι κάτι το ασύλληπτο για όποιον δεν το έχει ζήσει.
Πλησιάζει το Σ/Κ , μάζεμα στο ισόγειο για σύσκεψη , τηλέφωνα στους φίλους της επαρχίας για πληροφορίες , κοίταγμα του δελτίου καιρού και το βιβλιαράκι με τις σημειώσεις άλλων ετών, την ίδια εποχή. Συγκέντρωση όλων των πληροφοριών και απόφαση !!! για τον τόπο του κυνηγίου, με όλα τα ρίσκα του , είθε η θεά τύχη να είναι μαζί μας.
Επόμενο στάδιο , έλεγχος ρούχων αναλόγως τόπου (μην ξεχάσουμε και τα γιλέκα τα χρωματιστά ), όπλών , φυσιγγίων κ.λ.π. Ένα τελευταίο τσεκάρισμα αμαξιού και πραγμάτων αν φορτώθηκαν όλα και ιδιαίτερα ο φορητός- χειροκίνητος γρύλος, για περιπτώσεις σοβαρών δυσκολιών , λάσπης κ.λ.π. Φόρτωμα σκυλιών , στο σπίτι του φίλου μου, δεύτερο Φόρτωμα , εθνική με πολύ υπομονή τουλάχιστον 1,30 ώρα για να βγεις!! στα πρώτα διόδια, κατόπιν ο δρόμος ελεύθερος και ανοικτός, κάτι σαν τον "ξέγνοιαστο καβαλάρη" αν θυμούνται οι πιο παλιοί.
Στο δρόμο συζήτηση , επιστροφή σε παλιά κυνήγια, αναπολήσεις διαφόρων πράξεων κυνηγητικών , χαρακτηριστικό είναι ότι πάντα θυμάσαι αυτές που έχασες (μπεκάτσες) και όχι αυτές που πήρες.
Τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα, Κόρινθος, Πάτρα , Ρίο, εκεί η μικρή !!!! γνωστή ταλαιπωρία να μπούμε στο βαποράκι που θα μας περάσει απέναντι, επιτέλους μετά από περίπου σαράντα λεπτά, Αντίρριο και πάλι εθνική , Αγρίνιο, Άρτα, επιτέλους Γιάννενα , αυτή η όμορφη πόλη της Ηπείρου που γνώρισα και τόσο αγάπησα για την φύση της και το κυνήγι , ώστε να την θεωρώ δεύτερη πατρίδα μου και να θέλω κάποια στιγμή να ζήσω εκεί. Άλλη λίγη ώρα και επιτέλους στο χωριό, παρκάρισμα , άνοιγμα σπιτιού , παλιό πέτρινο με χοντρούς τοίχους, μπούρ κρύο .... , ένας να βάλει το τζάκι και την μασινα μπροστά ο άλλος να τακτοποιήσει τα σκυλιά στο κουμάσι τους , τάισμα, στρώσιμο καθαρού άχυρου κ.λ.π. Επιτέλους στο πάνω πάτωμα στο μπάσα ξάπλα και δίπλα στο τζάκι, που ο φίλος μου ήδη έχει βάλει τις μπριζόλες και τα λουκάνικα να γίνονται, πατατούλες από κάτω μέσα στην στάχτη. Ηρεμία απόλυτη , μακριά άγχος , δουλειές, πίεση κ.λ.π
Αφού φάγαμε και ήπιαμε !!! , ξάπλωμα στα μπάσα, και πρωινή έγερση κατά της οκτώ, να σπάσει και το κρύο. Η ώρα είναι εννέα ανηφορίζουμε για ψηλά τον φιδωτό δρόμο, βροχερός ο καιρός, ο δρόμος έρημος σχεδόν. Φτάνουμε στο μέρος, μετά από αρκετή ταλαιπωρία με τις λάσπες, παρκάρουμε φανερά το αυτοκίνητο για ευνόητους λόγους!!!
Το τοπίο είναι φανταστικό, τα πάντα υγρά από την βραδινή βροχή, τα χρώματα ασύλληπτα , μόνο η Φύση μπορεί να κάνει τέτοιους συνδυασμούς, παντού καταχνιά , η φτέρες να χρυσοπρασινίζουν παντού σαν ένα τεράστιο λιβάδι και ανάμεσα τα ψηλά έλατα με το σκούρο πράσινο χρώμα τους , κάτι το ασύλληπτο για οποιαδήποτε ζωγράφο.
Επιλογή σκυλιών , πρώτα δύο πόιντερ και μετά στο δεύτερο γύρω ,δύο γκόρντον , συν την ποιντερίνα του φίλου μου .
Φοράμε τα κουδουνάκια και τα μπίμπερ μόνο στην φέρμα στα σκυλιά και ξεκινάμε, αμέσως αυτά ανοίγονται καλπάζοντας ανάμεσα στα έλατα και στις φτέρες. Προσωπικά μου αρέσει να κυνηγάω την βελουδομάτα μόνος μου με τα σκυλιά μου , εκτός λίγων περιπτώσεων, αν είμαι με παρέα, ο καθένας μας παίρνει μία διεύθυνση και κυνηγάμε με ραντεβού κάποιο γνωστό σημείο. Το περπάτημα μου είναι αργό ώστε τα σκυλιά να δουλεύουν όλες τις μεριές της πλαγιάς, δεν έχουν περάσει είκοσι λεπτά και ακούω από μακριά δύο τουφεκιές και σκέπτομαι , καλή αρχή, (όταν ακούσω μία τουφεκιά είναι σχεδόν σίγουρα κρέας, δύο μισό μισό, τρεις , στού Γκαραγκιόζη τον γάμο!!.
Δεν περνάνε δέκα λεπτά από το συμβάν και ακούγεται μέσα σε μία συστάδα ελάτων ο ήχος της φέρμας του μπιπερ , τρέχω και βρίσκω τα δύο πόιντερ σε μία πολύ εκφραστική φέρμα, μερικά βήματα και ο χαρακτηριστικός θόρυβος του πετάγματος της μπεκάτσας, μία τουφέκια με 9ρια και η μπεκάτσα στο στόμα του Ρένου-Ούνο.
Ένα εύκολο πουλί.
Ξανά ψάξιμο και περπάτημα, τα σκυλιά τρώνε τον τόπο τώρα, έχω φτάσει σε πλάτωμα το οποίο είναι γεμάτο φτέρες και τίποτε άλλο, με το που μπαίνουν τα σκυλιά αμέσως και τα δύο μένουν σε φέρμα, προχωρώ εγώ έτοιμος τίποτε , τα σκυλιά ακούνητα , ας όψεται η ακινησία για τους αγώνες.... τα ποντάρω αμέσως αυτά κάνουν καμιά τριανταριά μέτρα και ξανά φέρμα, μπαίνω μπροστά εγώ τίποτε, καταλαβαίνω ότι το πουλί είναι έξυπνο και δεν σηκώνεται αλλά προσπαθεί να διαφύγει περπατώντας. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται τουλάχιστον τέσσερις φορές, μέχρι την τελευταία φέρμα που αντί να πάω πίσω από τα σκυλιά, κάνω ένα γρήγορο ανοικτό κύκλο και βρίσκομαι να έρχομαι από μπροστά τους, το πουλί δεν σηκώθηκε παρά μόνο όταν προχωρώντας προς τα σκυλιά θα το πατούσα, τα υπόλοιπα ήταν εύκολα. Πιάνοντας την στο χέρι μου σκέφτηκα ,ότι σου άξιζε καλύτερη τύχη γιατί ήσουν δυνατός αντίπαλος και ίσως σε ένα άλλο περιβάλλον να μου είχες ξεφύγει με το σπαθί σου.
Συνεχίζοντας το κυνήγι δεν συνάντησα άλλο πουλί και φτάνοντας σε μία πηγούλα που ήταν και το σημείο συναντήσεις έκατσα να περιμένω τον φίλο μου , ο οποίος ήρθε μετά από είκοσι λεπτά περίπου , είχε πάρει τρία πουλιά.
Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής για το αυτοκίνητο κυνηγώντας,. κατά τις μία φτάνουμε σε αυτό. Αποφασίζουμε μετά από μικρή σύσκεψη να κυνηγήσουμε σε μέρος που έχει παλιούρι πιο κάτω , δοκιμάζοντας την τύχη μας, μήπως βρούμε άλλα πουλιά. Ξανά τον δρόμο με τις λάσπες, άσφαλτο και επιτέλους μετά από σαράντα λεπτά στην παλουριά. Αυτή την φορά παίρνω μόνο τα δύο νεαρά Γκόρντον περίπου δεκατεσσάρων μηνών, τον Όλεθρο και την Μήδεια, αδέρφια. Ρισκάροντας το αποτέλεσμα, αλλά θέλω να πέσουν στα πρώτα τους πουλιά, μόνα τους ο φίλος μου την ποιντερίνα του , δικό μου αίμα Μπράβα το όνομα της , πολύ καλό σκυλί, λίγο ανοικτό για τον τρόπο που κυνηγά. Αρχίζει πάλι το ψάξιμο , αυτή την φορά είναι πιο αργό , λόγο της δυσκολίας να περάσεις , ανάμεσα στα παλιούρια που σε ξεσκίζουν , αν δεν προσέξεις.
Τα σκυλιά κανένα πρόβλημα , περνάνε από κάτω σαν σαΐτες, ψάχνοντας ωραία τον τόπο. Ξαφνικά ακούω τον ήχο του μπιπερ του φίλου μου σε φέρμα, αμέσως μετά από λίγο μία τουφεκιά (μία είπαμε κρέας...) , καλή αρχή σκέπτομαι. Εκείνη την στιγμή παρατηρώ ότι δεν ακούω τον ήχο από τα κουδούνια των Γκόρντον, αμέσως σταματώ προσπαθώντας να θυμηθώ προς τα που τα είχα δει την τελευταία φορά , προτού ξεχαστώ με τον ήχο του μπίπερ .
αρχίζω να κινούμε όσο γρήγορα μπορώ μέσα στα παλιούρια ξαφνικά ακούω τον ήχο των κουδουνιών πάλι και κοιτάζοντας προς τα εκεί βλέπω , μία μακρομύτα να κάνει τα νάζια της στον αέρα και τα σκυλιά να την κυνηγούν από πίσω. Καλά να πάθω ας πρόσεχα, έχασα μία καλή ευκαιρία να πιάσουν τα μικρά την ΠΡΩΤΗ !!!, φτάνοντας στο μέρος της φέρμας βλέπω και τα διαπιστευτήρια της μία ωραία άσπρη κουτσουλιά.
Αρχίζει πάλι το ψάξιμο , πηγαίνοντας προς το μέρος που την είδα να χάνεται, ο φίλος μου δεν ακούγεται θα έχει πέσει στην πίσω πλαγιά. Τότε κάνω ένα από αυτά τα λάθη, παρότι προσέχω πάντα πολύ, που καμιά φορά στοιχίζουν πολύ ακριβά στον κυνηγό.
Φτάνω σε ένα δύσκολο σημείο στο οποίο παρατηρώ ότι δεν μπορώ να περάσω , παρά μόνο έρποντας κάτω από τα αγκάθια, τα σκυλιά περνάνε πρώτα , αρχίζω να μπουσουλάω, σε ένα σημείο κάνω την βλακεία και περνάω το σώμα μου πρώτα και μετά γυρνάω πιάνω το όπλο, πάντα σε ασφάλεια, από την κάνη και αρχίζω να το τραβάω προς το μέρος μου...... !
Ευτυχώς!!!! όπως το τραβούσα η κάνη του ήταν είκοσι εκατοστά μακριά από το κεφάλι μου, την στιγμή που η αρχή της κάνης περνάει δίπλα στο κεφάλι μου ακούγεται ο κρότος της τουφεκιάς, και νιώθω τα ζεστά αέρια της εκτόνωσης. Αυτό ήταν παιδιά μένω σαν χαζός τουλάχιστον πέντε λεπτά, προσπαθώντας να καταλάβω πώς γλίτωσα . Για κάποιο λόγο είχε βγει η ασφάλεια και κάπου η σκανδάλη πιέστηκε και έριξε.
Αφού βγήκα αδειάζοντας το όπλο πλέον, κάθισα να σκεφτώ τι θα πάθαινα από την Μ........... που έκανα και τις συνέπειες στην οικογένεια μου , εγώ που πάντα πίστευα ότι είμαι προσεχτικός μέχρι αηδίας. Για αυτό πάντα πολλή προσοχή το όπλο δεν συγχωρεί τις βλακείες και τα αστεία.
Μετά από αυτό μου κόπηκαν τα φτερά , αρχίζω την επιστροφή στο αυτοκίνητο είναι και τρεις η ώρα, φτάνοντας σε ένα σημείο που η παλουριά είναι κοντή και αραιή με χορτάρι κάτω βλέπω το ένα σκυλί να είναι πολύ επιφυλακτικό, να προχωρεί μερικά μέτρα και να μένει σε φέρμα, σφυρίζω στο άλλο ζώο το οποίο είχε απομακρυνθεί , αυτό γυρνάει , κάτι αντιλαμβάνεται , φαίνεται η μπεκάτσα έφερνε βόλτες..... πλησιάζει επιφυλακτικό, βλέπει το άλλο και μένει σε μία ωραία φέρμα λίγο πίσω του.
Πλησιάζω αργά και να σου ξαφνικά η κυρία να απογειώνεται με τον χαρακτηριστικό της θόρυβο, μία τουφεκιά και το πουλί στο στόμα των σκυλιών, Ρόζας. Μέσα μου ευχαριστώ τον Θεό και τη θεά Άρτεμη που με συγχώρησε για την προηγούμενη βλακεία μου.
Φτάνοντας στο αυτοκίνητο , βλέπω ότι ο φίλος μου με περίμενε με έτοιμο καφέ, που μου χρειάζεται ακόμη δεν έχω συνέλθει πλήρως από βλακεία μου, δεν του λέω τίποτε , βρήκε τρία πουλιά μπόρεσε και πήρε μόνο μία. Αμέσως φόρτωμα επιστροφή στο χωριό η ώρα είναι περίπου τέσσερις και μισή, ταχτοποίηση των σκυλιών και θηραμάτων πάντα με σεβασμό και αμέσως στο καφενεδάκι στην ξυλόσομπα ,για τσίπουρα, ίσως εκεί του το πω, αν και θα με διαολοστείλει στα σίγουρα, αλλά θα βοηθήσει και το ντόπιο τσίπουρο στο λύσιμο της γλώσσας.
Αφιερωμένο στην πανέμορφη ΗΠΕΙΡΟ και στις βελουδομάτες.
Initial
Back
Ρυθμιστική
