Η ζώνη φωλεοποίησης της μπεκάτσας, που εκτείνεται από τον Ατλαντικό έως τον Ειρηνικό μέσω ολόκληρης της ευρασιατικής ηπείρου, στην Ευρώπη ξεπερνάει βόρεια την πολική ζώνη, ενώ τα νότια όριά της περνούν νότια των Πυρηναίων, Κορσικής, Βόρειας Ιταλίας, Βαλκανίων, περιοχών της Μαύρης θάλασσας και φθάνουν έως και τον Καύκασο. Προφανώς στις κατάλληλες τοποθεσίες που είναι τα φυλλοβόλα και τα κωνοφόρα δάση, κατά προτίμηση μεικτά, αποφεύγοντας τα πολύ υγρά μέρη και την πολλή πυκνή βλάστηση, σε διάφορα υψόμετρα (το μεγαλύτερο έχει καταγραφεί στα Ιμαλάϊα, στα 4.700 μ.).
Το βασικό συστατικό για την επιλογή, φαίνεται να είναι το στρώμα της βλάστησης στο έδαφος, αποτελούμενο από φυτά και θάμνους, όχι πολύ πυκνά, αλλά που προσφέρουν κάλυψη από τα αρπακτικά, με υψηλό PH (δηλαδή βασικό) και συνεπώς μεγάλη πυκνότητα σε γαιοσκώληκες. Το δάσος πρέπει να έχει ξέφωτα, ή τέλος πάντων τμήματα πιο ανοιχτά. Στις καλύτερες περιοχές, τα ενήλικα αρσενικά, τα οποία κατακτούν τις περιοχές αναπαραγωγής, επιδεικνύονται για περίπου μισή ώρα κάθε απόγευμα σε εκείνο το πέταγμα του σούρουπου, το οποίο οι Γάλλοι ονομάζουν “croule” (από τη φωνή που βγάζουν), αλλά σε κάθε χώρα έχει τη δική του ονομασία (roding στην Αγγλία, balzflug στη Γερμανία, Τijaga στη Ρωσία). Αυτά τα αρσενικά, τα οποία έχουν επιλεγεί ως τα καλύτερα από τη φυσική επιλογή , είναι τα πιο εκτεθειμένα στο ανοιξιάτικο κυνήγι, το οποίο είναι παραδοσιακό στης χώρες της Κεντρικής, Βόρειας και Ανατολικής Ευρώπης. Το ανοιξιάτικο λοιπόν κυνήγι δρα αντιεπιλεκτικά και είναι συνεπώς βιολογικά αρνητικό, ακόμη κι αν τα θηλυκά, τα οποία δεν επιδεικνύονται, δεν σκοτώνονται. Αν ένα από τα κυρίαρχα αρσενικά πεθάνει, το αντικαθιστά ένα κατώτερο, το οποίο βρίσκεται απομονωμένο σε λιγότερο καλά μέρη. Πάντως, η απογραφή των αρσενικών κατά την διάρκεια της croule είναι μια καλή μέθοδος εκτίμησης του αναπαραγωγικού πληθυσμού.
Το ζευγάρωμα γίνεται στο έδαφος και τα αρσενικά είναι πολυγαμικά, δηλαδή ζευγαρώνουν με περισσότερες θηλυκές, αλλά σε διαδοχικές περιόδους και δεν συμμετέχουν ούτε στο κλώσσημα, ούτε στο μεγάλωμα των νεοσσών. Λίγες μέρες μετά το ζευγάρωμα, τα θηλυκά γεννούν κατά μέσο όρο 4 αυγά καφετιά, με σκούρα στίγματα, σε μια κοιλότητα του εδάφους κοντά σ' έναν κορμό, ή σε ένα θάμνο. Δεν έχει επιβεβαιωθεί ακόμα αν η μπεκάτσα γεννά με επιτυχία περισσότερες από μία φορές το χρόνο, αλλά θα ήταν περίεργο, μιας που όλες οι άλλες σκολοπακίδες κάνουν 4 αυγά μια φορά το χρόνο. Αντίθετα, είναι γνωστή η ευκολία με την οποία εγκαταλείπει τα αυγά αν ενοχληθεί και κατόπιν ξαναγεννά σε μικρό χρονικό διάστημα. Θα μπορούσε να είναι αυτός ο λόγος που οδήγησε στην θεωρία της διπλής γέννας. Μετά από περίπου τρεις εβδομάδες ανοίγουν τα αυγά και τα μικρά, με ράμφος κοντό ανάλογα με το μέγεθός τους, έχουν ανάγκη για μερικές μέρες να τρέφονται από τη μητέρα τους.
Έχει παρατηρηθεί η μεταφορά στον αέρα των νεοσσών από τη μητέρα τους, η οποία τα κρατάει σφικτά μεταξύ των μοιρών της. Σε ηλικία 30 ημερών είναι σε θέση να πετούν μόνα τους. Έχει υπολογιστεί μία αναπαραγωγική επιτυχία της τάξεως των 2,3 – 3,5 ανεξάρτητων νεαρών ανά φωλιά, την οποία βαραίνει ακόμα το 22% της θνησιμότητας σε νεαρή ηλικία. Στα νότια και νοτιοανατολικά τμήματα της αναπαραγωγικής ζώνης, η φωλεοποίηση είναι αρκετά πρώιμη με ακμή στο τέλος Μαρτίου και στην αρχή του Απριλίου, ενώ προς τα βόρεια και δυτικά καταγράφεται μια σταδιακή καθυστέρηση.
Τόσο ο προσδιορισμός του φύλου, όσο και της ηλικίας της μπεκάτσας δεν είναι εύκολη υπόθεση, αν και τα αρσενικά παρουσιάζουν μερικά βιομετρικά στοιχεία, διαφορετικά από αυτά των θηλυκών, όπως για παράδειγμα το μήκος του ράμφους, το οποίο είναι μικρότερο, δεν είναι όμως δυνατόν να τα χρησιμοποιήσουμε με σιγουριά για τον καθορισμό του φύλου, αφού πάρα πολλά άτομα και των δύο φύλων έχουν μεγέθη παρόμοια. Γι αυτό, το μόνο σίγουρο σύστημα είναι αυτό του να ανοίξουμε την κοιλιακή κοιλότητα και να εξακριβώσουμε την παρουσία των όρχεων ή των ωοθηκών.
Είναι μία απλή επέμβαση που δεν χαλάει το πουλί περισσότερο από μια τουφεκιά. Τοποθετούμε την μπεκάτσα στη δεξιά πλευρά της με το κεφάλι από την αντίθετη μεριά από αυτή του εξεταστή, ανοίγουμε τον μηρό και το αριστερό φτερό (δηλαδή εκείνα στα δεξιά του εξεταστή), εξαρθρώνοντας το ισχίο και την ωμοπλάτη, παραμερίζοντας ή βγάζοντας μερικά πούπουλα από την αριστερή πλευρά στην περιοχή μεταξύ φτερού και μηρού (δηλαδή κάτω από τη μασχάλη). Αποκαλύπτεται κατά αυτόν τον τρόπο το δέρμα κάτω από το οποίο φαίνονται μερικά πλευρά (μεταξύ των μυών του στήθους και του τεντωμένου μηρού), αυτά θα κοπούν κάθετα με το ψαλίδι (περίπου 3 εκ.) και διατάσσοντας την τομή θα διακρίνουμε το έντερο. Με τη μύτη του ψαλιδιού μετακινούμε το έντερο από το πίσω-πλάγιο τοίχωμα της κοιλότητας, ώσπου να εμφανιστούν οι δύο όρχεις, αν πρόκειται για αρσενικό, στο μέγεθος δύο κόκκων ρυζιού και με άσπρο ανοιχτό χρώμα ή οι ωοθήκες (στις θηλυκές είναι αναπτυγμένη μόνο η αριστερή) που μοιάζουν με μικροσκοπικά τσαμπιά ωαρίων, τα οποία έχουν μέγεθος κεφαλιού καρφίτσας κι έχουν κιτρινοκόκκινο χρώμα. Αφού τελειώσουμε, φτιάχνοντας λίγο τα πούπουλα πάνω από την τομή, δεν θα φαίνεται τίποτα. Όσον αφορά την ηλικία, τα φτερά μας δίνουν χρήσιμες πληροφορίες.
Οι χρονιάρες μπεκάτσες έχουν τα άκρα των τριών πιο μακριών οδηγών φθαρμένα, ενώ οι ενήλικες τα έχουν εντελώς άθικτα. Αυτό το γεγονός, όσο κι αν φαίνεται παράλογο, είναι επιστημονικά στηριγμένο στο ότι οι μπεκάτσες που έχουν γεννηθεί την περασμένη άνοιξη ή καλοκαίρι δεν αλλάζουν αυτά τα φτερά, ενώ οι ενήλικες τα έχουν αλλάξει στο τέλος του καλοκαιριού. Τα νεαρά φτερά είναι πιο μαλακά κι έχουν χρησιμοποιηθεί για μεγαλύτερο διάστημα, είναι λοιπόν πιο κατεστραμμένα, τα φτερά των ενήλικων είναι καινούργια και πιο ανθεκτικά και γι αυτό είναι τέλεια. Αυτή η θεωρία έχει αποδειχθεί και μέσω των ατόμων, στα οποία τοποθετήθηκε δαχτυλίδι πριν ακόμα πετάξουν. Ένα άλλο στοιχείο, όχι όμως απόλυτο, είναι το εύρος και το χρώμα της ανοιχτόχρωμης λωρίδας που περιβάλλει τα άκρα των μεγάλων καλυπτηρίων των κύριων οδηγών, που είναι φαρδιά (πάνω από 1,1 χιλ) και κοκκινωπή στις νεαρές μπεκάτσες, ενώ είναι πολύ λεπτή και ασπρίζει στις ενήλικες.
Η Μπεκάτσα αναπαράγεται στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη και Ασία,;
Στην Ασία αναπαράγεται στη Σιβηρία, στα Ιμαλάια, στα όρη Τίαν Σαν, στη Βόρεια Μογγολία, την Μαντζουρία και την Ιαπωνία. Στην Ευρώπη αναπαράγεται στα Νότια όρια των δασών της Ρωσίας, Φιλανδία και Νορβηγία, νότια του Καυκάσου, Κριμαία, Ρουμανία, Βουλγαρία, πρώην Γιουγκοσλαβία, Βόρια Ιταλία και Πυρηναία. Αρχίζει να γεννάει τα αυγά της το Μάρτιο με αποκορύφωμα τα μέσα Μαρτίου ως τα μέσα του
Απριλίου, οι πιο όψιμες φωλιές έχουν βρεθεί ως τα μέσα Ιουλίου(Morgan and Shorten 1974).όπου η αυξημένη υγρασία τους καλοκαιρινούς μήνες στο έδαφος, εξασφαλίζει την απαραίτητη ποσότητα τροφής για την φυσιολογική ανάπτυξη των νεογνών. Στην Ελλάδα υπήρχαν ενδείξεις και σχετικές μαρτυρίες για περιστασιακή φωλεοποίηση, αλλά μόνο την περασμένη χρονιά, το 2003, έγινε η επίσημη ανακοίνωση από τους επιστημονικούς συνεργάτες της ΣΤ' ΚΟΜΑΘ, για διαπιστωμένη φωλεοποίηση τουλάχιστον δύο ζευγαριών στην βόρεια Ελλάδα και μάλιστα αρκετά νωρίς, στις αρχές Μαϊου φωτογραφήθηκαν δύο φωλιές με αυγά που είχαν ήδη εκκολαφθεί.
Μέσα στην περιοχή διασποράς, η περίοδος αναπαραγωγής της μπεκάτσας διαρκεί από το Μάρτιο μέχρι τον Αύγουστο. Η συνολική αυτή περίοδος, χωρίζεται διαδοχικά από τον Μάρτιο μέχρι τον Μάϊο από το νοτιοδυτικό σημείο προς τα βορειοανατολικά: Tα μέσα Μαρτίου στη Γαλλία, το τέλος Μαρτίου στη Μεγάλη Βρετανία και την Ιρλανδία, η αρχή Απριλίου στη Γερμανία, μέσα Απριλίου στη Δανία, το τέλος Απριλίου στη Σουηδία και η αρχή Μαϊου στη Φινλανδία και τη βορειοδυτική Ρωσία.
Δεν υπάρχουν σταθερές σχέσεις μεταξύ των φύλλων και η θηλυκιά είναι αυτή που διαλέγει τον τόπο φωλεοποίησης ενώ το αρσενικό μετά το ζευγάρωμα αναζητεί νέες..περιπέτειες. Το αρσενικό και το θηλυκό μένουν μόνο μαζί για 3 ή 4 ημέρες. Τα θηλυκά είναι έτοιμα για αναπαραγωγή στο πρώτο έτος ζωής τους. Η θηλυκιά διαλέγει ένα μικρό "ξέφωτο" στο δάσος και παραμένει συχνά ακίνητη ή με μικρά "αναπηδήματα" από το έδαφος κάνει γνωστή την παρουσία της στα αρσενικά της περιοχής. Από το Φεβρουάριο μέχρι τον Αύγουστο, το αρσενικό πετά γύρω από την ίδια περιοχή το σούρουπο και την αυγή. Σ' αυτές τις πτήσεις, το αρσενικό επιδίδεται σε επιδείξεις επιδεξιότητας στο πέταγμα, εκτελώντας πάνω από το ξέφωτο ανοδικές πτήσεις σχεδόν κάθετα και διάφορους ελιγμούς για να εντυπωσιάσει την μέλλουσα νύφη, ενώ συγχρόνως της "τραγουδάει" με την ιδιαίτερη και μοναδική
Γεννάει τα αυγά της στο έδαφος. Μέσα σε δάση φτιάχνει τη φωλιά της σε χαμηλή βλάστηση, στα βάτα και κοντά στη βάση των κορμών των δένδρων. Επίσης σε λιβάδια ,σε ελώδεις περιοχές και ερεικώνες, κρυμμένη σε χαμηλή ή μετρίου ύψους βλάστηση.
Η διάμετρος της φωλιάς είναι 12 –15 εκατοστά και το βάθος της φτάνει τα 2 με 5 εκατοστά .Η στρωμνή της φωλιάς αποτελείται από νεκρά φύλλα , ξερά χόρτα , και μερικά φτερά . Τη φωλιά τη φτιάχνει το θηλυκό. Γεννάει 2-5 αυγά . Συνήθως γεννάει μια φορά , αλλά υπάρχουν αναφορές και για δύο φωλεοποιήσεις (Witherby et al. 1940, Clausager 1973). Αν η πρώτη φωλιά καταστραφεί τότε επαναφωλεωποιεί. Ο ρυθμός ωοτοκίας είναι 1-2 ημέρες . Μόνο το θηλυκό επωάζει τα αυγά. Η επώαση ξεκινάει με τη γέννηση του τελευταίου αυγού και διαρκεί 22 ημέρες (21-24).
Η εκκόλαψη είναι συγχρονισμένη (Morgan and Shorten 1974). Τα νεαρά γίνονται ανεξάρτητα στην ηλικία των 5-6 εβδομάδων(Bettmann 1975). Τα νεαρά θηλυκά είναι έτοιμα για αναπαραγωγή στην ηλικία του ενός έτους ενώ τα περισσότερα αρσενικά όταν κλείσουν το δεύτερο έτος . Το ποσοστό επιτυχίας της αναπαραγωγής ανέρχεται σε 63.8% με 3-5 μικρά για κάθε επιτυχή φωλιά (Morgan and Shorten 1974).
Η μπεκάτσα είναι μοναχικό είδος . Συνήθως μεταναστεύει μόνη της , μερικές φορές ανά δύο και σπανιότερα σε ομάδες των 6 ή περισσότερες. Σε καμιά εποχή του χρόνου δεν παρουσιάζει χωροκρατική συμπεριφορά. Την περίοδο της αναπαραγωγής μόνο το αρσενικό εμφανίζει μια ανταγωνιστική συμπεριφορά, με τα υπόλοιπα αρσενικά χωρίς όμως να μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε χωροκρατική (G J M Hirons).
Με τη χρήση ραδιοπομπών αποδείχτηκε ότι είναι είδος πολυγαμικό , ένα αρσενικό μπορεί να ζευγαρώσει με περισσότερα από τέσσερα θηλυκά , χωρίς όμως να έχει αποδειχτεί αν κάποιο θηλυκό του οποίου η φωλιά καταστράφηκε ξαναζευγαρώνει με το ίδιο αρσενικό. Το θηλυκό είναι αυτό που προσκαλεί τα αρσενικά στην περιοχή του και έπειτα από πολύ μικρό χρονικό διάστημα επιλέγει αυτό με το οποίο θα ζευγαρώσει. Κατά την περίοδο του ζευγαρώματος το θηλυκό είναι δυνατόν να αλλάξει σύντροφο. Το ζευγάρι παραμένει μαζί 3-4 ημέρες. Το αρσενικό μένει κοντά στο θηλυκό για να διαπιστώσει πόσο πιστή του είναι η σύντροφος του. Το αρσενικό την επισκέπτεται σε άτακτα χρονικά διαστήματα και την εγκαταλείπει όταν γεννήσει 3-4 αυγά (G J M Hirons 1981).
Τα νεαρά μετά την ανεξαρτητοποίηση τους παραμένουν μαζί τουλάχιστον για δύο εβδομάδες. Με δακτυλιώσεις που έγιναν αποδείχτηκε ότι παραμένουν πιστά στον τόπο που γεννήθηκαν και επιστρέφουν σε αυτόν για να αναπαραχθούν χωρίς να είναι αυτό απόλυτο. Τα αρσενικά παρουσιάζουν περισσότερο αυτή τη συμπεριφορά από ότι τα θηλυκά.
Από το Φλεβάρη ακόμη αρχίζει να μετατοπίζεται βορειότερα για να βρεθεί εγκαίρως στον τόπο που θα αναπαραχθεί.
Το ζευγάρωμα αρχίζει στην Ευρώπη μεταξύ Φεβρουάριο και Αύγουστο. Στην Βαλτική αρχίζει από μέσα Μαρτίου ενώ στο Ηνωμένο Βασίλειο και Ιρλανδία αρχίζει από αρχές Μαρτίου με αποκορύφωμα μέχρι και μέσα Απριλίου. Είναι δειλό πουλί μα την εποχή των ερώτων του την άνοιξη, γίνεται τολμηρό. Είναι η μοναδική εποχή που θα την δει άνθρωπος να πετάει την ημέρα χωρίς να υπάρχει ανάγκη. Μολονότι έχουν διατυπωθεί και αντίθετες απόψεις, οι σοβαροί φυσιοδίφες βεβαιώνουν πως η μπεκάτσα είναι πουλί πολυγαμικό. Στην εποχή, δηλαδή του οργασμού η θηλυκή δέχεται όχι ένα αποκλειστικά αρσενικό αλλά περισσότερα και το αρσενικό πλησιάζει περισσότερα θηλυκά.
Οι ελεύθεροι όμως αυτοί έρωτες της μπεκάτσας δεν έχουν σχέση με παρόμοιους άλλων πολυγαμικών ζώων και πτηνών, που τα αρσενικά πολιορκούν ενοχλητικότατα τα θηλυκά και εκτοπίζοντας τους αντιπάλους τους, προσπαθούν να τα κατακτήσουν με τη βία.
Ο έρωτας της μπεκάτσας είναι όλο ευγένεια. Με θαυμαστή τάξη, πειθαρχία και σεβασμό στο θηλυκό που έχει το απόλυτο δικαίωμα της επιλογής, τα αρσενικά δέχονται αδιαμαρτύρητα και με ιπποτισμό την ετυμηγορία του, αν και σε άλλες ώρες καυγαδίζουν μεταξύ τους.
Νωρίς την άνοιξη Μάρτη και Απρίλη στα ίδια κάθε χρόνο μέρη της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, η θηλυκή μπεκάτσα νιώθει μέσα της πως έφτασε η ιερή στιγμή της διαιώνισης του είδους. Πιάνει τότε ένα θάμνο με αραιά κλαδιά και κάθεται έτσι, που να φαίνεται από ψηλά. Τα αρσενικά ειδοποιημένα από άγνωστα σε μας μυστικά μηνύματα, αρχίζουν μια ερωτική παρέλαση. Ένας-ένας οι υποψήφιοι γαμπροί, πετούνε από το θάμνο με την ποθητή νύφη και εκλιπαρούν την εύνοιά της. Άλλοι διαγράφουν πάνω της μια ελλειπτική τροχιά και άλλοι πετούνε σε ευθεία γραμμή αρκετά χιλιόμετρα. Αν και καθένα από τα πουλιά αυτά ακολουθεί δική του πορεία, όλα διασταυρώνονται στο ίδιο σημείο, που είναι ο θάμνος με το ίνδαλμά τους.
Μόλις ξεπεράσουν το σημείο αυτό τα αρσενικά που ακολουθούν το ένα το άλλο, με διαφορά μέχρι και πέντε λεπτά, παίρνουν διαφορετική το καθένα κατεύθυνση. Το ένα στρέφει αριστερά, το άλλο δεξιά, το τρίτο γυρίζει πίσω, κ.ο.κ. Αλλά μετά δέκα ως δεκαπέντε λεπτά ξαναπερνούν για δεύτερη φορά πάνω από τη θηλυκή. Τις μέρες του ερωτικού παροξυσμού περνούν και για τρίτη φορά. Αυτό διαρκεί είκοσι ως τριάντα λεπτά και γίνεται τις ώρες του δειλινού, πάνω-κάτω μισή ώρα πριν το βασίλεμα του ήλιου.
Στα πετάγματά τους αυτά τα αρσενικά κάθε φορά που πλησιάζουν πάνω από το μέρος που βρίσκεται το θηλυκό, γεμίζουν ένα μπαλονάκι που έχουν στο πλάι του λαιμού τους με αέρα και αφήνοντας το σιγά-σιγά. βγάζουν με κλειστό το ράμφος χαρακτηριστικούς ήχους, που είναι το ερωτικό τους κάλεσμα. Όσο τα αρσενικά συνεχίζουν το φλερτ τους, η θηλυκή μένει ήσυχη στο έδαφος. Όταν όμως φτάσει η κατάλληλη στιγμή, αφήνει ένα σφύριγμα, ανάλογο με αυτό των αρσενικών, αλλά πιο λεπτό και ταυτόχρονα βγαίνει από το θάμνο.
Στο κάλεσμα, που γίνεται έπειτα από επιλογή, ο τυχερός γαμπρός σπεύδει να πέσει κεραυνοβόλα στο έδαφος σαν πέτρα. Ανοίγει την πλουμιστή ουρά του σαν βεντάλια και σουλατσάρει καμαρωτός γύρω από την αγαπημένη του, σαν παγώνι, σε μικρογραφία. Είναι η γαμήλια παράτα που γίνεται από τους αρσενικούς, με φτερούγες απλωμένες, πούπουλα φουσκωμένα, ουρά ανοιγμένη και ανορθωμένη, σε τρόπο που να σκεπάζονται τα κάτω από αυτή πούπουλα, με τις άσπρες και ασημένιες βούλες τους. Κατά κανόνα, τα δυο πουλιά εξαφανίζονται σε λίγο σε κάποια λόχμη. Σπανιότερα πετούνε στροβιλίζοντας το ένα γύρω από το άλλο, σαν πεταλούδες που παίζουν στο φως του ήλιου, λίγα μέτρα πάνω από το έδαφος και όχι πάνω από το ύψος των δέντρων.
Το ερωτικό αυτό πέταγμα, που κάνουν τα ζευγάρια, είναι πολύ χαρακτηριστικό και δε μοιάζει σε τίποτα με το συνηθισμένο πέταγμα των αρσενικών όταν καυγαδίζουν. Τότε πετούνε σε ευθεία σχεδόν γραμμή πάνω από το δάσος και συνοδεύουν τις αψιμαχίες τους με κρωγμούς. Όσα αρσενικά δεν μπόρεσαν να ζευγαρώσουν, πάνε να αναπαυθούν, έπειτα από τις άκαρπες προσπάθειές τους. Οι σχέσεις του ζευγαριού συνεχίζονται με ερωτικό πάθος για αρκετές ημέρες μέχρις ότου η ωοτοκία συμπληρωθεί. Τότε η θηλυκή παύει να ενδιαφέρεται για το αρσενικό και αφοσιώνεται ολοκληρωτικά στην εκκόλαψη των αυγών της. Ο ερωτικός πόθος φουντώνει ξανά στ' αρσενικά τον Ιούνιο, που η θηλυκή ξεκινάει πάλι για το δεύτερο φώλιασμα.
Όταν η μπεκάτσα δραστηριοποιείτε το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να πίνει λίγο νερό ή να καθαρίζει τα ποδιά και το ράμφος της. Αν το νερό βρίσκετε κοντά της τότε κινείται με τα ποδιά προς τα εκεί παρόλο που δεν είναι τόσο ευκίνητη σαν την πέρδικα το ορτύκι κτλ. αλλά μπορεί να κινείτε και να τρέχει χωρίς δυσκολία.
Κατόπιν επιδίδεται στην αναζήτηση τροφής για την οποία χρησιμοποιεί το μακρύ, στενό και ευλύγιστο ράμφος της που είναι ικανό να χώνετε σε βάθος 0,06 με 0,08 μ. μέσα στο χώμα και τα σάπια φύλλα που καλύπτουν το έδαφος και την εμποδίζουν να βρει την λεία τις κυρίως σκουλήκια και διάφορα άλλα έντομα που ζουν στην λάσπη και κάτω από τα φύλλα.
Στην μπεκάτσα το φύλο δεν διακρίνεται, γιατί το είδος δεν εμφανίζει φυλετικό διμορφισμό, μπορούμε να διακρίνουμε το φύλο χωρίς μεγάλη ακρίβεια από το μήκος της ουράς.
Στην Αγγλία έχουν παρατηρήσει μπεκάτσες να μεταφέρουν τα μικρά τους (EΔΩ)σε πτήση ανάμεσα στα πόδια και την ουρά τους ή ανάμεσα στα πόδια και το στήθος τους (W.B. Alexader).
ΠΗΓΕΣ :
Μπεκάτσα η βασίλισσα του δάσους. http://www.angelfire.com
Κυνήγι στην Ελλάδα και όχι μόνο . http://www.gpeppas.gr/mpekatsa/mpekatsa-arx.html
Initial
Back
Ρυθμιστική
