Η Αμερικάνικη μπεκάτσα είναι ένα μικρό, στρογγυλό πουλί με ένα μακρύ ράμφος και μεγάλα μάτια που τοποθετούνται πολύ πίσω στο κεφάλι. Καλά καλυμμένη από το φυσικό χρωματισμός της , η μπεκάτσα δεν φαίνεται λόγω ότι είναι διαστιγμένη με τα καφετιά, μαύρα χρώματα όπως και της σκουριάς στο πτέρωμα της , έχει δε μία μαύρη εμπόδιση πέρα από την κορυφή του κεφαλιού.
Τα δύο φύλα έχουν μια στενή ομοιότητα, αν και το θηλυκό είναι ελαφρώς μεγαλύτερο Η μπεκάτσα είναι μοναχικό πουλί, εντούτοις, αυτή μπορεί να βρεθεί σε μικρές ομάδες κατά τη διάρκεια της μετανάστευσης της άνοιξης .

Τροφή.

Αυτό το πουλί τρέφεται σχεδόν αποκλειστικά με γεωσκώληκες, προνύμφες και άλλα ασπόνδυλα, χρησιμοποιώντας το μακρύ ράμφος του που εξετάζει το μαλακό χώμα.
Το Ράμφος έχει μια εύκαμπτη άκρη, και η ανώτερης κάτω γνάθος είναι τραχιά όπως και η γλώσσα της , αφήνοντας το πουλί να πιάσει τα φαί του υπόγεια. Επειδή τα μάτια του βρίσκονται στο πίσω μέρος της κεφαλής , η μπεκάτσα μπορεί εύκολα να επισημάνει τα αρπακτικά ζώα ενώ τρώει.

Αναπαραγωγή

Το αρσενικό είναι γνωστό για την πτήση ερωτοτροπίας του.
Για λόγους αναπαραγωγής, καθιερώνει και υπερασπίζει μια περιοχή, συνήθως κατά μήκος της άκρης ενός τομέα ή ενός δασόβιου ανοίγματος, η πτήση ερωτοτροπίας, που εκτελείται στην αυγή, αρχίζει στο έδαφος με τα αρσενικα που κάνουν "bzzt, bzzt, bzzt" περίπου και κουνάνε το κεφάλι του. Έπειτα, πετά κάθετα σε μειωμένες σπειροειδείς τροχιές , με κύκλους ψηλούς , κατεβαίνοντας τελικά στο έδαφος εκφράζοντας το chickaree.

Το αρσενικό διαλέγει τον τόπο που θα φτιάξει τη φωλιά. Και μια που είναι ένα πλάσμα σταθερών συνηθειών, δεν είναι σπάνια να ξαναγυρίσει στο ίδιο ακριβώς μέρος τον επόμενο και τα άλλα δύο χρόνια. Το μέρος που επιλέγει έχει πάντα το βασικό πλεονέκτημα να βρίσκεται κοντά σε πλούσια σε σκουλήκια περιοχή , επί πλέον παρουσιάζει κάποια κάλυψη, για την προστασία και ακόμη ορισμένα ξέφωτα. Τα τελευταία μπορεί να είναι χωράφια, βοσκές, ακόμα και παλιοί δρόμοι. Μερικές φορές τα ξέφωτα που είναι οι «χώροι του φλερτ και του ζευγαρώματος» μπορεί να είναι δύο , το ένα κοντά στο άλλο. Αυτά είναι για την αποκλειστική χρήση ενός αρσενικού μόνο. Και το σέβονται τα άλλα. Σπάνια ένα άλλο αρσενικό θα επιλέξει «χώρο φλερτ» που δε θα απέχει τουλάχιστον εκατό μέτρα από εκείνον που κατέλαβε κάποιο άλλο αρσενικό.  

Αφού έκανε την επιλογή του χώρου ζευγαρώματος, το αρσενικό προσπαθεί να προσελκύσει το θηλυκό από ένα συνδυασμό ακροβατικών επιδείξεων στον αέρα και με «τραγούδια».Λίγο μετά το χάραμα και ξανά στο μούχρωμα, πηγαίνει στο «χώρο του φλερτ» και επαναλαμβάνει το ίδιο πρόγραμμα: φτερουγίζει επάνω κάτω και φωνάζει με το ιδιόρρυθμο «κλαψούρισμά» του που διακόπτεται κάθε λίγα δευτερόλεπτα από ένα ένρινο «πήηννττ».  

Ξαφνικά, αρχίζει να ανεβαίνει ψηλά, πετώντας σπειροειδώς, συνεχίζοντας την ερωτική του επίκληση, που τώρα μοιάζει περισσότερο με το θόρυβο που κάνει όταν το σηκώσει ο σκύλος. Όσο ανεβαίνει με σπείρες που γίνονται όλο και μεγαλύτερες, οι νότες αλλάζουν σε ένα τρεμουλιαστό καθαρό κάλεσμα, ώσπου να φτάσει σε ύψος από 40 έως 90 μέτρα, ακριβώς πάνω από το σημείο που αποτελεί το «χώρο του φλερτ». Από κει βουτάει ξαφνικά προς το έδαφος με περίεργα ζιγκ – ζαγκ και η φωνή του αλλάζει σε ένα απότομο «τσι» «τσι». Όσο πλησιάζει προς το έδαφος η ταχύτητα της βουτιάς ελαττώνεται για να καταλήξει σε χαμηλή προσγείωση. Όταν καθίσει πια στο έδαφος αρχίζει τα ίδια από την αρχή: την επίκληση με το «πηντ» «πηντ» κλπ. Η επίδειξη κρατά ένα λεπτό και επαναλαμβάνεται κάπου πέντε ή έξι φορές.   

Όταν, επιτέλους, κάποιο θηλυκό εμφανισθεί στο σημείο του ζευγαρώματος, στέκεται στο έδαφος και παρακολουθεί … γοητευμένο, για λίγο, τα πετάγματα του αρσενικού. Εκείνο, με κάπως σπασμωδικά φτερουγίσματα πλησιάζει στο σημείο που περιμένει το θηλυκό. Τα φτερά του είναι ανασηκωμένα και η ουρά τεντωμένη . Την ίδια περίπου στάση παίρνει και το θηλυκό, ενώ συγχρόνως και τα δύο πουλιά αρχίζουν το «τραγούδι» με τον ίδιο σκοπό, το χαμηλό εκείνο γουργουρητό. Μόνο που όταν βρίσκεται κοντά στο θηλυκό το αρσενικό δεν κάνει εκείνο το χαρακτηριστικό «πηντ». Αντίθετα αρχίζει ένα νέο «τραγούδι» που μοιάζει πολύ με το γουργούρισμα του περιστεριού, κάτι σαν «τουκ-ου».  

Στα πρώτα στάδια των ερωτοτροπιών, το αρσενικό είναι τόσο απορροφημένο που εγκαταλείπει τη συνηθισμένη επιφυλακτικότητά του. Ο άνθρωπος μπορεί να το πλησιάσει πολύ. Μερικές φορές ,δε, φαίνεται να μην ενδιαφέρεται καθόλου για το τι συμβαίνει γύρω του. Αν το τρομάξουμε απομακρύνεται για λίγο και ξαναγυρίζει στο ξέφωτό του όσο πιο γρήγορα και όσο πιο κοντά μπορεί.   

Γενικώς πιστεύεται ότι τα αρσενικά είναι μονόγαμα μ' όλο που χρησιμοποιούν περισσότερα από ένα «χώρο φλερτ» για να προσκαλέσουν το ταίρι τους.  

Αν φθάσουν οι μπεκάτσες στα μέρη του ζευγαρώματος και του πολλαπλασιασμού των μέχρι τα μέσα Απριλίου, έχουν πια ζευγαρωθεί το Μάιο. Από εδώ και πέρα οι έρωτες παραχωρούν τη θέση τους στον … έγγαμο βίο. Κανόνας είναι να ζευγαρώνουν μία φορά τη σεζόν. Αν όμως, για έναν οποιονδήποτε λόγο, χρειασθεί δεύτερο ζευγάρωμα, τότε η ιστορία επαναλαμβάνεται από την αρχή: Νέο φλερτ, καινούρια πετάγματα κτλπ Η φωλιά είναι πάντα στο έδαφος. Συνήθως κοντά στις ρίζες κάποιου θάμνου ή δέντρου. Είναι κατασκευασμένη από φύλλα ή ξερά χόρτα και μικρά κλαράκια, με ένα τρόπο ακατάστατο. Ίσως αυτό να έχει κάποια σκοπιμότητα, γιατί έτσι είναι δύσκολο να εντοπισθεί, αφού γίνεται ένα με το περιβάλλον. Μερικές φορές, φωλιές της αμερικανικής μπεκάτσας έχουν βρεθεί σε εντελώς  ανοικτούς χώρους. Πάντως, το μέρος που προτιμούν συνήθως είναι στις άκρες των δασωμένων μονοπατιών. Τα αυγά, όπως όλα σχεδόν της κατηγορίας αυτής των πουλιών, είναι πιο διογκωμένα στη μία τους άκρη.  

Το χρώμα τους είναι καστανό προς το κοκκινωπό, στιγματισμένα με βαθύτερα καστανό και προς το πιο παχύ τμήμα της άκρης με στίγματα ανοιχτού γκρίζου χρώματος. Πάντα τέσσερα τον αριθμό γεννιούνται συνήθως, στις αρχές Μαΐου, αλλά μπορεί να γεννηθούν και νωρίτερα, εάν οι καιρικές συνθήκες είναι ευνοϊκές. Κατά κανόνα οι θηλυκές κάθονται να κλωσήσουν πριν προχωρήσει πολύ ο Μάιος.  

Η περίοδος επωάσεως είναι 20-21 μέρες. Κατά τη  επώαση το θηλυκό σπάνια εγκαταλείπει τη φωλιά, εκτός από σύντομα διαλείμματα, για να βρει τροφή. Μπορεί κανείς να πλησιάσει πολύ τη θηλυκιά  σε τέτοια εποχή, να τη φωτογραφήσει ακόμα και να ακουμπήσει το χέρι του επάνω της χωρίς να την αναγκάσει να αφήσει τα αυγά της. Κι αν τελικά αναγκασθεί να σηκωθεί στο φτερό, σπάνια απομακρύνεται πολύ και επιστρέφει στη φωλιά της όσο μπορεί γρηγορότερα. Αν την ενοχλούν πάρα πολύ συχνά τότε μπορεί να εγκαταλείψει οριστικά τη φωλιά της και να φτιάξει μία άλλη.  Αυτό, όμως είναι κάτι που συμβαίνει πάρα πολύ σπάνια. Καμία φορά καταφεύγει στο τέχνασμα του «σπασμένου φτερού»: Φεύγει από τη φωλιά φτερουγίζοντας με τέτοιο τρόπο σαν να είναι άσχημα χτυπημένη στο ένα φτερό για να παρασύρει τον ενοχλητικό μακριά. Σε αυτή την περίπτωση εκβάλλει ένα χαμηλό κακάρισμα ή κάτι σαν κραυγή  για να τραβήξει την προσοχή προς το μέρος της.

Το αρσενικό ζευγαρώνει συνήθως με περισσότερα από ένα θηλυκά.
Το θηλυκό επωάζει και ανατρέφει τα μικρά .
Η φωλιά είναι μια ρηχή γουβίτσα στο έδαφος, κοντά σε έναν θάμνο, ένα δέντρο ή thicket που ξύνονται από το θηλυκό.
Γεννά συνήθως τρία έως τέσσερα στιλβωμένα χρωματισμένα αυγά που εκκολάπτονται σε είκοσι μια ημέρες.
Ο πληθυσμός μπεκατσών μειώνεται η καταστροφή και ανάπτυξη από τον άνθρωπο των βιοτόπων και του εδάφους που είναι απαραίτητα για λόγους αναπαραγωγής του πουλιού είναι υπεύθυνα για την αριθμητική μείωση των πουλιών.

Κυνήγι μπεκατσών

Η κύρια σειρά αναπαραγωγής αυτών των πουλιών φθάνει πέρα από ανατολικά Μινεσότα, το Οντάριο, το Wisconsin, το Μίτσιγκαν, το Νιού Μπρούνγουικ, τη Νέα Σκοτία, και το Maine.
Αρκετά μεγάλοι, αλλά και μικρότεροι, αναπαραγωγικοί πληθυσμοί περνούν το καλοκαίρι στο Οχάιο και στην ανατολή, από τα μέρη της Νέας Αγγλίας κάτω στη δυτική Βιρτζίνια.
Λίγα από τα πουλιά αναπαράγονται σε γεωγραφικά πλάτη κάτω από αυτό.
Τα περισσότερα τον Χειμώνα φτάνουν στο πιο νοτιοανατολικό σημείο, τον μακρινό νότο δηλαδή κεντρική Φλώριδα και πέρα από την ακτή του Περσικού Κόλπου στο ανατολικό Τέξας. Οι πιο μεγάλες συγκεντρώσεις πουλιών διαχείμασης βρίσκονται στη Λουιζιάνα.

Οι δρόμοι μετανάστευσης των πουλιών είναι βασικά τρεις. Ο πρώτος κάτω από ατλαντική ακτή, ο δεύτερος δυτικά του Appalachians, και ο τρίτος μέσω της κοιλάδας του Μισισιπή.

Ο μέσος διάδρομος χρησιμοποιείται από τους μεγαλύτερους αριθμούς μπεκάτσας.
Εκεί γίνεται και το μεγαλύτερο κυνήγι της όπως και στο Οντάριο, το Κεμπέκ, το Νιού Μπρούνγουικ, τη Νέα Σκοτssα, Edward Island.
Το Μπρούνγουικ συναγωνίζεται τη Λουιζιάνα ως το πιο διάσημο λιμάνι για μπεκάτσα και τόπος ευτυχίας για τους κυνηγούς μπεκατσών όπως και το Νιού.
Η ετήσια παρουσία της μπεκάτσας , είναι επίσης εντυπωσιακή στο Wisconsin, το Μιsτσιγκαν, τη Νέα Υόρκη, και το Νιου Τζέρσεϋ.
Η μετανάστευση γίνεται με πολλές μικρής διάρκειας πτήσης από βιότοπο σε βιότοπο .
Μεγαλύτερη πτήση γίνεται μόνο κάτω από εξαναγκασμό λόγω καιρικών κακών συνθηκών για το πουλί.
Βέβαια η παραμονή από βιότοπο σε βιότοπο εξαρτάτε άμεσα και από την τροφική επάρκεια και από την όχληση .

. Κατά συνέπεια, οι μεγάλοι αριθμοί μπεκάτσας κατά την διάρκεια της μετανάστευσης κατεβαίνουν σε βιότοπους με γνωστές θέσεις, προσπαθώντας να τραφούν καλά ώστε να πάρουν το κατάλληλο βάρος μέχρι το τέλος του ταξιδιού τους , περιμένοντας πάντα το καλό καιρό για να συνεχίσουν το μεγάλο ταξίδι τους .

Κατά την διάρκεια αυτού του ταξιδιού εξασκείται και το κυνήγι της .
Αναλόγως τις γνώσεις και βέβαια την τύχη κάθε κυνηγός προσπαθεί να έχει συναντήσεις μαζί της !
Στο κυνήγι της χρησιμοποιούνται σκύλοι δείκτες αλλά και ξεσηκωτές !
Είναι αρκετά ευαίσθητο πουλί και αν χτυπηθεί έστω και από ένα σκάγι πέφτει !
Το κυνήγι της διευκολύνεται και από την πτήση της που δεν είναι πολύ γρήγορη όπως της Ευρωπαϊκής και έχει και την τάση να ξανακάθεται κοντά μετά από το σήκωμα της .

Οι δυσκολίες που βρίσκει ο κυνηγός είναι οι βιότοποι , που είναι συνήθως σκοτεινοί , γεμάτοι από θάμνους πυκνούς , αγκάθια , βατσινιές κλπ
Το συγκεκριμένο πουλί μάλιστα έχει την τάση να μην σηκώνεται εύκολα παρά μόνο σαν τελική διαφυγή !
Μπορείς να το πατήσεις και να μην πετάξει , είναι δε σχεδόν εντελώς αόρατο λόγω του χρωματισμού των φτερών της .
Αν έχεις εντοπίσει στο έδαφος μία αμερικάνικη μπεκάτσα και για κάποιο λόγο πάρεις τα μάτια σου από πάνω της δύσκολα θα την ξαναβρείς έστω και αν δεν έχει μετακινηθεί ! Το κυνήγι είναι ίδιο όπως και στη ν Ευρωπαϊκή !
Μικρές διαφορές που υπάρχουν είναι ότι η Αμερικανική περπατά λιγότερο από την Ευρωπαϊκή και έχει την τάση να λουφάζει και να παραμένει ακίνητη ώστε τελικά να ξεφύγει !
Μπορεί ο σκύλος να φτάσει την μουσούδα του σχεδόν 15 εκατοστά μακριά της και να μην σηκωθεί να φύγει , το ίδιο και ο κυνηγός σχεδόν να την πατάει και να μην θέλει να πετάξει .
Αυτό γίνεται γιατί η εμπειρία και τα γονίδια της λένε ότι αυτός είναι ο καλύτερος να προστατευτεί από τους εχθρούς της !

Αυτό το πουλί δεν παύει να με εκπλήσσει !
Όταν κυνηγώ μπεκάτσες πάντα έχω το μυαλό και τα μάτια μου στον σκύλο μου .
Μόνο αυτός είναι ικανός να μου δήξη που είναι ένα τέτοιο πουλί !
Πολλές φορές έχω παρατηρήσει ότι ενώ η μουσούδα του έμπειρου σκύλου μου δείχνει σε ένα συγκεκριμένο σημείο , η πραγματική θέση του πουλιού έχει αρκετή απόκλιση από αυτήν της ένδειξης του σκύλου !
Αυτό συμβαίνει γιατί το πουλί κατά κάποιο τρόπο καταφέρνει αρκετές φορές να ξεγελάσει με διάφορα μικροκόλπα ακόμη και την σχεδόν αλάνθαστη μύτη ενός καλού μπεκατσόσκυλου !

Ένας τρόπος να γνωρίσεις ένα αρσενικό από ένα θηλυκό, και ίσως ο πιο αξιόπιστος εντυπωσιάσετε έναν κυνηγώντας σύντροφο είναι μία χειρουργική τομή ώστε να δούμε τα εσωτερικά αναπαραγωγικά όργανα του πουλιού.
Ωάρια και ωοθήκες στο θηλυκό και οι ορχεις στο αρσενικό .
Επίσης το σώμα του αρσενικού είναι αρκετά μικρότερο από του θηλυκού.

Το πουλί με την ευαίσθητη μύτη του ψάχνει συνέχεια για να βρει σκουληκάκια .
Η μύτη της στη άκρη κάνει ένα ελαφρό άνοιγμα και ένα μικρό εξόγκωμα . είναι δε πολύ ευαίσθητη λόγω των πολλών αισθητήρων που έχει .
Με αυτούς καταλαβαίνει οποιαδήποτε δόνηση από κίνηση σκουληκιού και αμέσως βυθίζει το ράμβος μέχρι να το πιάσει και σας διαβεβαιώ σπανίως αποτυγχάνει !
Αυτή όμως η διατροφική διαδικασία πολλές φορές την προδίδει !

Αυτό γιατί αφήνει χαρακτηριστικές τρύπες στο μαλακό έδαφος όπου δηλώνουν την εκεί παρουσία της .
Ένα άλλο τρωτό σημείο είναι και η υπογραφή της , μία χαρακτηριστική σχεδόν κυκλική κουτσουλιά, άσπρη γαλακτερή γύρω γύρω και σκούρα στο κέντρο . Ανάλογα την φρεσκάδα της είναι η χρονική στιγμή της παρουσίας της εκεί .

Είναι βασικά νυκτόβιο πουλί , αλλά κινείται και την αυγή και το μεσημέρι και το απόγευμα .
Οι καλύτερες χρονικές στιγμές για να κυνηγηθεί η Αμερικάνικη μπεκάτσα είναι στις αρχές του πρωινού , το μεσημέρι και αργά το απόγευμα.
Ενώ οι καλύτεροι βιότοποι είναι αυτοί που συνδυάζουν τροφή και κάλυψη ..
όπου υπάρχει υγρασία και σκουλήκια και κοντά πυκνό για προστασία υπάρχουν και αυτές οι μικρές μπεκάτσες .
Τρώνε επίσης έντομα και μερικούς σπόρους και μούρα (μεταξύ των οποίων, sedge των σπόρων και blackberrie είναι οι συμπάθειές τους).
Βρίσκετε παντού γύρω από τους βάλτους , σε περιοχές σκοτεινές με μαλακή γή , σε θάμνους και σε δασώδεις εκτάσεις με νέα δέντρα .
Οι κλήθρες και οι νέες σημύδες είναι ευρέως γνωστές για τις συγκεντρώσεις μπεκατσών επειδή αυξάνονται στο σωστό είδος χώματος και έχουν και το σωστό μέγεθος.
Οι καλύτερες συστάδες δέντρων είναι αυτές με νεαρά δέντρα 10 μέτρων που αλλού είναι πυκνά μεταξύ τους και αλλού αραιά
Στο Νιού Μπρούνγουικ, η περισσότερη μπεκάτσα βρίσκεται από τις κλήθρες, γκρίζες σημύδες, και evergreens.

Μια μελέτη στο Maine παρουσίασε σχεδόν μισές από όλες τις εκροές για να είναι στα τρεξίματα κληθρών.

Μια μελέτη της Πενσυλβανίας έδειξε ότι όταν δεν ήταν τα πουλιά στα κατώτατα σημεία κληθρών, ήταν συνήθως στις κλίσεις με τα μέρη του crabapple ή hawthorne. Στη Λουιζιάνα, η μπεκάτσα κινείται συνήθως από μεταξύ των πεύκων ή των αλλούβιων bottomlands.

Η μπεκάτσα συσχετίζεται πολύ με το μπεκατσίνι αλλά ανήκει σε μια διαφορετική shorebirds, αλλά η εξέλιξη έχει προσαρμόσει την μια λίγο πολύ στην ζωή των υψιπέδων και μια μεγάλη εξάρτηση στους γεωσκώληκες.
Αυτή η εξάρτηση και οι καιρικές συνθήκες προσθέτουν μερικά από τα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς της και των κινήσεων της .

Τις ζεστές ημέρες η αμερικάνική μπεκάτσα επιδιώκει να βρεθεί σε υγρή περιοχή σε βαθιά μέρη στο δάσος η σε πυκνούς θάμνους .
Στο δροσερό καιρό, είναι συχνά σε ανοίγματα προσήλια κάτω από σημίδες η άλλα αγαπημένα δέντρα , ειδικά με κλίσεις στο έδαφος ώστε να έχει εύκολη διαφυγή αν χρειαστεί .

Όπως προανέφερα αγαπά και τα γύρω μέρη από τα έλη, λόγω της ευκολίας ευρέσεως σκουληκιών , αρκεί να παρέχουν κάλυψη και οπωσδήποτε κοντά να υπάρχουν πυκνά καλά .
Στους παλαιούς οπωρώνες, τα πεσμένα μήλα εμπλουτίζουν το χώμα και εκεί υπάρχουν μπεκάτσες πάλι .
Οι παλαιοί οπωρώνες είναι καλές θέσεις για να καταγράψουμε τους πλυθησμούς της μπεκάτσας το φθινόπωρο και να σκάψουμε για το δόλωμα την άνοιξη.
Πολύ καλό μέρος είναι και λιβάδια, όπου οι αγελάδες, με τα κόπρανα τους εμπλουτίζουν το χώμα . Εδώ έρχονται το βράδυ οι μπεκάτσες για να φάνε και είναι σχετικά εύκολο να συλληφθούν με ώστε να μελετηθούν και να δακυλιωθούν από ειδικό προσωπικό .

Φωτογραφίες : βίντεο Δημήτρης Καραθανάσης USA
Κείμενο : Γιώργος Πέππας