Είναι σύμβολο δύναμης και ελευθερίας, ένα ζώο-θρύλος, το οποίο έχει πλουτίσει τους μύθους, τα παραμύθια και τις παραδόσεις πολλών λαών και φυσικά του δικού μας.
Σήμερα, όμως, ο λύκος δεν είναι παρά ένα ακόμα προστατευόμενο είδος και καθόλου κακός, όπως τον θέλει το γνωστό παραμύθι.
Εκείνο όμως που δεν αναφέρεται συχνά είναι ότι ο λύκος είναι ο τέλειος κυνηγός. Ζει για να κυνηγάει και κυνηγάει για να ζει. Ετσι απλά.

Ο λύκος είναι το θηλαστικό με τη μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση στον πλανήτη. Παρ' όλα αυτά στις μέρες μας είναι σε πολλές περιοχές προστατευόμενο είδος, καθώς η εισβολή του ανθρώπου στην άγρια φύση αλλά και ο περιορισμός των θηραμάτων του κατατρώει σιγά σιγά τους πληθυσμούς του.
Σε αντίθεση με την παράδοση που θέλει το λύκο να τρώει ανθρώπους, εκείνος αρκείται στο κυνήγι των ζώων, όπως ελάφια, ζαρκάδια αγριογούρουνα, λαγοί, κάστορες κ.λπ., προκειμένου να τραφεί με το κρέας τους.
Δεν θα διστάσει όμως να επιτεθεί σε άνθρωπο, αν νιώσει ότι απειλείται ο ίδιος ή κάποιο μέλος της αγέλης του, ειδικά κάποιο μικρό. Γενικά είναι πολύ ντροπαλό ζώο και αποφεύγει την επαφή με τον άνθρωπο.
Κάποτε, όμως, η επαφή ανθρώπων και λύκων ήταν πιο συχνή. Και οι πρώτοι λύκοι που εξημερώθηκαν από τον πρωτόγονο άνθρωπο μας έδωσαν τους σκύλους, τους καλύτερους φίλους και κυνηγετικούς συντρόφους μας. Και μόνο για αυτό ο λύκος σήμερα αξίζει το βαθύ σεβασμό μας!

Βγαίνοντας για κυνήγι

Οι λύκοι κυνηγούν συνήθως μεγάλα θηράματα, ενώ έχουν αναπτύξει εξελιγμένες τεχνικές, καθώς κινούνται σε ομάδες. Μάλιστα, η ομαδικότητα του λύκου είναι βασικό χαρακτηριστικό του είδους και έχει ιδιαίτερες ισορροπίες μεταξύ των ατόμων, όπου διακρίνονται ιεραρχικά σε πολλές κατηγορίες.
Η εξόρμησή τους δεν είναι πάντα επιτυχής για αυτό και το σώμα τους είναι «σχεδιασμένο» να αντέχει τόσο στην πολυφαγία όσο και στην πείνα. Μπορούν να φάνε μέχρι και δέκα κιλά κρέας σε μια μόνο φορά και να μη φάνε ξανά, αν χρειαστεί, για πολλές ημέρες, ενώ χρειάζονται από 1 ως 3 λίτρα νερό την ημέρα. Κατά τη διάρκεια του κυνηγιού, ειδικά το χειμώνα, οι λύκοι εξοικονομούν όση περισσότερη ενέργεια μπορούν.
Κυνηγούν πάντα το σούρουπο, καθώς αποφεύγουν το φώς της ημέρας και έχουν τρεις τρόπους εντοπισμού του θηράματος: την οσμή, την ανίχνευση και την τυχαία συνάντηση.

Η επιλογή του στόχου

Οταν γίνει αντιληπτή η παρουσία ενός θηράματος, η ομάδα των λύκων χωρίζει και αρχίζει το ψάξιμο, είτε μέσα στο πυκνό είτε ανεβαίνοντας σε σημεία όπου μπορεί να έχει πανοραμική άποψη του χώρου και περισσότερες πιθανότητες εύκολου εντοπισμού. Επίσης μελετούν τα κοπάδια των θηραμάτων προκειμένου να εντοπίσουν τις αδυναμίες τους ή κάποια μέλη τους που απομακρύνονται ή ξεμένουν πίσω.
Οταν εντοπίσουν το θήραμα, πηγαίνουν αντίθετα με τη φορά του αέρα, προκειμένου να αντιλαμβάνονται τις μυρωδιές των άλλων ζώων. Επίσης, οσμίζονται πληγές ή μολυσμένα μέρη, ενώ αντιλαμβάνονται τυχόν τραυματισμούς των θηραμάτων από τη στάση του σώματός τους.
Ο τρόπος με τον οποίο κυνηγούν οι λύκοι μαρτυρά μια γενικότερη τακτική των αρπακτικών, με την οποία άθελά τους συμβάλλουν στη διατήρηση της πανίδας. Συγκεκριμένα, τα αρπακτικά επιλέγουν να επιτεθούν πρώτα στα αδύναμα, τα άρρωστα και τα ηλικιωμένα ζώα που είναι πιο εύκολο να πιάσουν.
Με αυτό τον τρόπο όμως κάνουν και μια φυσική επιλογή, καθώς αφήνουν ζωντανά τα πιο ζωηρά και δυναμικά θηράματά τους. Η τακτική αυτή βοηθά στον περιορισμό των ασθενειών των ζώων, πριν αυτές εξαπλωθούν.

Η καταδίωξη και η επίθεση

Πριν αρχίσει η καταδίωξη, οι λύκοι προτιμούν να κάνουν την τελευταία προσέγγιση κόντρα στον άνεμο. Εχει παρατηρηθεί ότι τα ελάφια καταφεύγουν σε ποτάμια ή λίμνες, καθώς εκεί, παρά το γεγονός ότι ο λύκος κολυμπάει, έχουν περισσότερες πιθανότητες να γλιτώσουν. Συνήθως η καταδίωξη δεν κρατάει πολύ, ενώ αντίθετα με την κοινή αντίληψη, τα περισσότερα θηράματα που καταδιώκονται από λύκους συνήθως γλιτώνουν. Οταν έρχεται η ώρα της επίθεσης, αυτή γίνεται είτε στη μύτη του θηράματος είτε στα οπίσθιά του, με το ιδιαίτερο δυνατό δάγκωμά του και τα μεγάλα δόντια του. Ο πρώτος που θα φάει είναι ο αρχηγός της αγέλης και έπειτα οι ακολουθούν οι υπόλοιποι.

Προστατευόμενο είδος

Αν και οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν το λύκο ως απειλή, στην πραγματικότητα είναι εκείνος που χρειάζεται προστασία από τον άνθρωπο. Ειδικά στην Ευρώπη προστατεύεται από τη νομοθεσία, με τη Σύμβαση της Βέρνης και την Οδηγία 92/43 της Ε.Ε. Στη χώρα μας από το 1991 δεν θεωρείται επιζήμιο είδος και χαρακτηρίζεται «τρωτό». Πλέον, περιλαμβάνεται στο «Κόκκινο Βιβλίο» για τα απειλούμενα είδη.
Η γεωγραφική κατανομή του λύκου στην Ελλάδα καλύπτει μεγάλο μέρος της ηπειρωτικής Ελλάδας. Στο παρελθόν και μέχρι τη δεκαετία του 1930, πληθυσμοί του υπήρχαν και στην Πελοπόννησο.
Σήμερα, ο πληθυσμός του στη χώρα μας (σύμφωνα με στοιχεία των αρχών της δεκαετίας του 2000) ανέρχεται περίπου στα 700 άτομα τη φθινοπωρινή περίοδο.

Οσον αφορά την πυκνότητα, κυμαίνεται σε 1-3 άτομα ανά 100 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, λύκοι υπάρχουν στις σκανδιναβικές χώρες και στην Ανατολική Ευρώπη, ενώ εμφανίσεις έχουν σημειωθεί στη Γαλλία, την Ελβετία και τη Γερμανία

Πηγή- Ενθετο κυνήγι Ελέυθερου Τύπου