Τώρα πια ήρθε η άνοιξη, διάλεξε ένα ψηλό βουνό που να το έχεις ξαναπερπατήσει κι άρχισε να το σκαρφαλώνεις...
Στις ανηφόρες, λίγο πριν βγεις πάνω στα «πατήματα», μέτρα τις λαχανιασμένες ανάσες σου για να δεις πόσο βαραίνουν τα χρόνια πάνω σου.
Κι όταν κάποτε φτάσεις στην κορυφή που γνωρίζεις, περίμενε να καταλαγιάσουν οι σφυγμοί σου κι αγνάντεψε έναν ολόκληρο κόσμο που νόμιζες ότι ποτέ δεν θα αλλάξει αλλά σε διέψευσε !
Είναι απόλυτα διδακτικές τούτες οι μέρες στα φέουδα της πέρδικας, όπου τα πουλιά έχουν ήδη «διαλεχτεί» μεταξύ τους και τα ζευγάρια ετοιμάζονται να πυρώσουν για να ολοκληρώσουν την αναπαραγωγική προσπάθεια και να διασφαλίσουν τη συνέχεια του είδους τους. Γιατί στα περισσότερα βουνά μόνο οι πέρδικες παρέμειναν ίδιες και απαράλλαχτες στις τελευταίες δεκαετίες που μεσολάβησαν, αν και γι' αυτές πολλά θα μπορούσαν ίσως να ειπωθούν στο επίπεδο των συνηθειών και της συμπεριφοράς τους.
Το σίγουρο όμως είναι ότι όλα τα άλλα στην επικράτεια τους άλλαξαν και συνεχίζουν να αλλάζουν προς μια κατεύθυνση που υπονομεύει τον τρόπο της ζωής της πέρδικας, καθώς οι αλλαγές αντιστρατεύονται τις βιολογικές απαιτήσεις της.
Δεν είναι μόνο οι δρόμοι που κυκλώνουν τα βουνά και κάνουν προσπελάσιμες στον καθένα τοποθεσίες που πριν από δέκα χρόνια λίγοι άνθρωποι και λίγοι σκύλοι μπορούσαν να φτάσουν. Κυρίως είναι όλες εκείνες οι ραγδαίες αλλαγές που συντελέστηκαν στις δεκαετίες του '60 και του 70, όταν ολόκληρες τοπικές κοινωνίες ξεριζώθηκαν από τα ορεινά χωριά και μαζί τους «ξεκληρίστηκε» από τη μνήμη των ανθρώπων ένας ολόκληρος τρόπος ζωής.
Η αστυφιλία και η μετακίνηση των ορεινών πληθυσμών προς τα χωνευτήρια των πόλεων όχι μόνο δεν παραχώρησε περισσότερο ζωτικό χώρο στις πέρδικες, όπως θα νόμιζε ο μέσος «οικολόγος» και οι θεωρητικοί της «παρθένου φύσης», αλλά αντιθέτως ανέτρεψε τα φυσικά ισοζύγια της πέρδικας.
Με το φευγιό των ανθρώπων εγκαταλείφθηκαν διαπαντός οι παραδοσιακές μορφές ορεινής γεωργίας και κτηνοτροφίας. Οι πεζούλες, οι αναβαθμίδες και οι μικροκαλλιέργειες που πρόσφεραν τροφή στην πέρδικα δεν υπάρχουν πια...
Στον Τεχνικό Οδηγό Βελτίωσης Βιοτόπων που έχει εκπονήσει η Κυνηγετική Ομοσπονδία Μακεδονίας- θράκης αναφέρονται χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων:
«...Η ποιμενική κτηνοτροφία μεγάλου αριθμού αιγοπροβάτων διατηρούσε
μεγάλες εκτάσεις ανοιχτές με χαμηλή βλάστηση, κάτι που ευνοούσε την πέρδικα.
Σήμερα η βόσκηση περιορίζεται συνήθως γύρω από οικισμούς κι έτσι πολλές περιοχές έχουν καλυφθεί από πυκνή βλάστηση.
Τέλος τα παλαιότερα χρόνια υπήρχε καλύτερη κατανομή νερού, που επίσης χρησιμοποιούσαν τα πουλιά. Οι φυσικές πηγές και οι γκιόλες τύχαιναν φροντίδας και διατηρούνταν σε καλή κατάσταση για να ξεδιψάνε άνθρωποι και ζώα.
Σήμερα, πολλές πηγές έχουν στερέψει, άλλες πιο απόμερες έχουν εγκαταλειφθεί, ενώ εκείνες που βρίσκονται κοντά σε οικισμούς έχουν διευθετηθεί για ανθρώπινη χρήση».
Ένα χρέος!
0 κυνηγός που θα βρεθεί να αγναντεύει τον κόσμο της πέρδικας πάνω σε ένα βουνό στην ουσία «κοιτάζει γύρω του και βλέπει το χρέος του» (για να θυμηθούμε και τις πολιτικές διαφημίσεις των προηγούμενων ημερών).
Ο βιότοπος της πέρδικας μπορεί να βελτιωθεί θεαματικά και οι όροι της ζωής τής να καλυτερέψουν, αρκεί οι κυνηγετικές οργανώσεις αλλά και οι μεμονωμένοι κυνηγοί να θέλουν... και
να ξέρουν τον τρόπο να το κάνουν!
Στον Τεχνικό Οδηγό της ΣΤ' ΚΟΜΑ0, τον οποίο εκπόνησαν το 1996 οι επιστήμονες Χ. Θωμαΐδης, 0. Καραμπατζάκης, Γ. Λογοθέτης και Γ. Χριστοφορίδου, οι «τρόποι» παρουσιάζονται αναλυτικά.
«Το πρώτο που απαιτείται είναι οι ειδικές σπορές για την παροχή τροφής στα κοπάδια των πουλιών.
Μιλάμε πάντα για εκτάσεις από μισό έως ένα στρέμμα, ώστε να παρέχουμε διαφορετικά είδη τροφής σε πολλά διαφορετικά σημεία. Ετσι επιτυγχάνεται η σωστή χωροταξική κατανομή της τροφής και δεν δημιουργούμε συγκεντρώσεις των κοπαδιών σε λίγα σημεία, ώστε να γίνονται ευάλωτα σε αρπακτικά και λαθροκυνηγούς.
Οι σπορές πρέπει να γίνονται είτε σε επίπεδα σημεία είτε σε παλιά χωράφια, όπου υπάρχει διαθέσιμο χώμα για να φυτρώσουν οι σπόροι.
Οι θέσεις αυτές πρέπει να είναι λίγο πιο κάτω από την κορυφή της πλαγιάς και μέχρι τη μέση το πολύ (όχι στους πρόποδες], ώστε να δίνεται ευκαιρία στις πέρδικες να διαφεύγουν πετώντας προς τα κάτω σε περίπτωση κινδύνου.
Οι παρούσες θέσεις των κοπαδιών θα είναι ο οδηγός για τις σπορές.
Για κάθε κοπάδι χρειάζονται καλλιέργειες σε τουλάχιστον τέσσερα διαφορετικά σημεία, ακτινωτά και κατά διαστήματα, μέχρι 1.500 μέτρα από τη θέση του κοπαδιού. Αν είναι γνωστές μετακινήσεις κοπαδιών σε χαμηλότερα υψόμετρα το χειμώνα, τότε ίσως χρειάζεται και κάποια ζώνη ειδικών σπορών σε χαμηλότερο υψόμετρο.
Οι καλλιέργειες, όσο αυτό είναι δυνατόν, πρέπει να γίνονται σε μέρη όπου δεν υπάρχει εύκολη προσπέλαση με το αυτοκίνητο.
Επίσης, οι σπορές πρέπει να είναι σε εγκάρσιες γραμμές (κάθετα) προς την πλαγιά, ώστε να καλύπτουν όσο γίνεται μεγαλύτερο υψομετρικό φάσμα.
Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα και να σκεφτούμε ότι αν σπείρουμε σε άλλα μέρη (ίσως σ' εκείνα που μας βολεύουν για κυνήγι) θα δελεάσουμε τις πέρδικες να μετακινηθούν προς τα εκεί.
Το μόνο που ενδεχομένως θα καταφέρουμε είναι να τις αναγκάσουμε να μετακινηθούν σε μεγαλύτερη απόσταση για τροφή, καθιστώντας τις έτσι πιο ευάλωτες στα διάφορα αρπακτικά.
Το νερό είναι απαραίτητο για τις πέρδικες, ιδίως κατά την περίοδο του καλοκαιριού.
Ότι κάνετε όμως, πρέπει να
το κάνετε μακριά από κτηνοτροφικές
ποτίστρες ζώων.
Οι πέρδικες με μικρά
που δεν πετούν ακόμα συνήθως τις αποφεύγουν φοβούμενες το ποδοπάτημα των νεοσσών από τα ζώα.
Οι τεχνητές ποτίστρες πρέπει να έχουν ακτίνα
εμβέλειας 500-1.600 μέτρα, ενώ καλός κανόνας είναι μια ποτίστρα ανά
1.000 περίπου στρέμματα»
Ενθετο έθνος κυνήγι
Δ Στριλάκος
Initial
Back
