Σιγά–σιγά τα κρύα αρχίζουν τα "σφίγγουν" και πολλοί από εμάς, αφού ντυθούμε κατάλληλα, θα… πάρουμε τα βουνά για να κυνηγήσουμε κάτι πιο "βαρύ" από πουλιά που συνήθως κυνηγάμε μέχρι σήμερα. Ένα από τα αγαπημένα μας θηράματα είναι και ο λαγός που όλο και μειώνεται στη χώρα μας και η ανάγκη να ληφθούν μέτρα για την περαιτέρω προστασία του, φαντάζει πλέον επιτακτική.

Εμείς σήμερα, ανοίγοντας έναν κύκλο αφιερωμάτων στα κυνήγια, θα σταθούμε στο κυνήγι του λαγού. Όσοι είναι μυημένοι στο 'σπορ' γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα πράγματα, με τον λαγό μόνο εύκολα δεν είναι.

Η τουφεκιά πάνω του είναι δύσκολη, για πολλούς λόγους. Και η δυσκολία αυτή δεν έχει να κάνει μόνο με τη σκοπευτική τεχνική, αλλά και τη θέση που θα σου "πεταχτεί" ο λαγός όπως επίσης και την ψυχολογία. Η ψυχολογία, κατ' εμέ που παίζει και τον πιο σημαντικό ρόλο. Το άγχος στο κυνήγι του λαγού, όσο έμπειρος κυνηγός κι αν είσαι, δεν το βάζεις εύκολα στην άκρη.

Είναι περίπου βέβαιο, ειδικά για τον πουλοκυνηγό, ότι η θέα ενός λαγού αγχώνει. Και αυτό γιατί δεν βρίσκεται συχνά σε θέση να σκοπεύει ένα τέτοιο θήραμα. Το συναίσθημα που νιώθει ο κυνηγός εκφράζεται με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο με την γνωστή ατάκα: «αμάν ένας λαγός!» που όλοι έχουμε εκστομίσει, -τις περισσότερες φορές ασυναίσθητα- μπροστά στη θέα ενός λαγού που τρέχει. Ειλικρινά δεν ξέρω πόσα λαγοκυνήγια και πόσους λαγούς πρέπει να χαρεί κάποιος για να φτάσει στο σημείο να αντιμετωπίζει χαλαρά το ξεφώλιασμα ενός λαγού ή το ανέβασμά του στο καρτέρι.

Σίγουρα δε, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα, όταν η πορεία που ακολουθεί ο λαγός δεν είναι η «προκαθορισμένη», δηλαδή η αναμενόμενη, πράγμα που μόνο σπάνιο δεν είναι.

Ο πρώτος λοιπόν λόγος ύπαρξης άγχους κατά την τουφεκιά στο λαγό είναι το ίδιο το θήραμα. Από τη μία οι λίγες συναντήσεις μαζί του και από την άλλη ο κόπος, συνήθως για ώρες, που απαιτείται από σκυλιά και ανθρώπους για να έρθει η πολυπόθητη στιγμή της κάρπωσής του, αρκούν για να κάνουν τη στιγμή της τουφεκιάς αγχωτική.

Σε αυτά μπορούν να προστεθούν ακόμα δύο στοιχεία: Πρώτον, η ένταση που προκαλεί η διαδικασία του λαγοκυνηγίου για αρκετή έως πολλή ώρα από τη στιγμή που τα σκυλιά θα βρεθούν σε «ζεστό» ντορό μέχρι την ώρα της τουφεκιάς. Δεύτερον, που μάλλον όλοι νιώθουμε, αλλά αποφεύγουμε να συζητάμε, είναι το χρέος απέναντι στην ομάδα. Μία επιτυχημένη τουφεκιά στον λαγό κρύβει δύο χαρές! Τη χαρά της κάρπωσης ενός σημαντικού θηράματος και τη χαρά ότι δεν «κρέμασες» την παρέα.

Εχθρός για την ψυχολογία του λαγοκυνηγού, ο οποίος βρίσκεται στο καρτέρι, είναι ο χρόνος που μεσολαβεί από τη στιγμή που θα ακούσει τα κλαφουνητά του ξεφωλιάσματος και της καταδίωξης, μέχρι να αντικρίσει τον λαγό. Αυτό το τόσο μαγευτικό χρονικό διάστημα είναι παράλληλα και εξαιρετικά ψυχοφθόρο. Σε αυτήν την ένταση της αναμονής ίσως τελικά να οφείλεται και το φαινόμενο της πρόωρης τουφεκιάς, το οποίο είναι και συχνό και καταστροφικό.

Στην περίπτωση που τα καρτέρια βρίσκονται σε ανοικτό τόπο, χωρίς δηλαδή πυκνή βλάστηση και μάλιστα σε σημεία με πολύ καλό οπτικό πεδίο, είναι πολύ πιθανό να δει κανείς τον λαγό από πολύ χαμηλά, δηλαδή από μακριά. Για να συμβεί αυτό, το οποίο σημειωτέων είναι μεγάλη βοήθεια για τον κυνηγό, θα πρέπει να ξέρει να «διαβάζει» τον τόπο, αλλά και τα κλαφουνητά των λαγόσκυλων. Αν και ο ήχος στις πλαγιές και στις ρεματιές σε «γελάει», με την εμπειρία μπορεί κανείς να καταφέρει να εντοπίζει τη θέση των σκύλων κατά τη διάρκεια της καταδίωξης. Από κει και πέρα, δεδομένου ότι ο λαγός προηγείται όλο και περισσότερο όσο αυξάνει ο χρόνος της καταδίωξης, μπορούμε να «μαντέψουμε» πού θα φανεί ο λαγός.

Ο εντοπισμός όμως του λαγού από μακριά, αν και βοηθά το καρτέρι να βρίσκεσαι σε ετοιμότητα, από την άλλη απαιτεί εξαιρετική εγκράτεια. Και φυσικά δεν είναι καθόλου εύκολο να βλέπεις το λαγό να ανεβαίνει προς το καρτέρι σου και να παριστάνεις ότι δεν τρέχει τίποτα, περιμένοντας ακίνητος να πλησιάσει στην απόσταση του ωφέλιμου βεληνεκούς του όπλου. Αυτό γίνεται ακόμα πιο μαρτυρικό, με αποτέλεσμα να αυξάνεται και ο κίνδυνος της πρόωρης τουφεκιάς, όταν ο λαγός ανεβαίνει αργά - αργά κάνοντας μάλιστα κάθε τόσο στάσεις και κοιτώντας γύρω του.

Η συμπεριφορά αυτή, όχι μόνο δεν είναι σπάνια, αλλά αντιθέτως συμβαίνει συχνά όπου τα καρτέρια είναι μακρινά, δηλαδή σε μεγάλη απόσταση από το σημείο που θα σηκωθεί ο λαγός. Στις περιπτώσεις αυτές ο λαγός προλαβαίνει να αυξήσει την απόσταση που τον χωρίζει από τα σκυλιά και στη συνέχεια κόβει ταχύτητα και αφουγκράζεται υπολογίζοντας τις επόμενες κινήσεις του.

Σε τόπους με πυκνή βλάστηση, όπως τα πουρναρωτά, το άγχος για τον σκοπευτή - λαγοκυνηγό βρίσκεται στο μικρό χρονικό διάστημα που έχει στη διάθεσή του για να τουφεκίσει. Το πέρασμα ενός λαγού, ο οποίος καταδιώκεται, από ένα μικρό ξέφωτο θα διαρκέσει το πολύ λίγα δευτερόλεπτα. Σε αυτές τις στιγμές ο κυνηγός θα πρέπει να προλάβει καταρχήν να τον δει και κατά δεύτερον να επωμίσει και να ρίξει. Αυτή η περίπτωση είναι από εκείνες, όπου πραγματικά οι θεωρίες περί προσκόπευσης και λοιπών τεχνικών προδιαγραφών πάνε περίπατο. Ουσιαστικά οι τουφεκιές αυτές είναι «μπηχτές» και απόλυτα ενστικτώδεις, όπως πολλές τουφεκιές στα σφιχτά μπεκατσοτόπια ή στο περπατητό τσίχλας.

Ψυχραιμία και εγκράτεια σε συνδυασμό με ετοιμότητα και ταχύτητα απαιτεί και η τουφεκιά στο σήκωμα.

Εδώ ο πρώτος κανόνας έχει να κάνει με την ασφάλεια των σκυλιών, αφού μετά το ξεφώλιασμα μπορεί να βρεθούν πολύ κοντά στο θήραμα. Έτσι, είναι αναγκαίο να αφήσουμε τον λαγό να στρώσει για να έχουμε μία καθαρή και ασφαλή τουφεκιά. Στο σημείο αυτό υπάρχει ακόμα μία διάσταση ως προς την τουφεκιά στον λαγό, που έχει να κάνει με την πορεία που ακολουθεί.
Συχνά πετάγεται προς τα κάτω, εγκαταλείποντας το γιατάκι του και στη συνέχεια γυρνάει προς τα πάνω. Το αν θα γυρίσει δεξιά ή αριστερά, συνήθως το ορίζει η μορφολογία του τόπου γενικά, αλλά και του συγκεκριμένου σημείου ειδικότερα, οπότε μπορούμε να το προβλέψουμε και να έχουμε πάρει ανάλογη θέση. Κι αυτό όμως δεν είναι δεδομένο, αφού η θέση των σκύλων μπορεί να πιέσει το λαγό να κάνει κάποια απρόβλεπτη κίνηση.

Επίσης, δεν είναι καν σίγουρο αν θα γυρίσει προς τα πάνω, αφού κάποιοι λαγοί προτιμούν τον κατήφορο, παρά τον γενικό κανόνα. Οι λαγοί που ξεφωλιάζονται από λάκκες συχνά προσπαθούν να εξαφανιστούν, κατεβαίνοντας με άλματα τις πεζούλες, κάνοντας κυνηγούς και σκύλους να ψάχνονται...

Πέρα, όμως από τις κλασικές τουφεκιές στον λαγό που ανεβαίνει στο καρτέρι κινούμενος προς τα εμάς ή που σηκώνεται από τα σκυλιά και απομακρύνεται, υπάρχουν κι άλλες. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα σκυλιά ανεβαίνουν καταδιώκοντας και αντί να περάσουν χαμηλά και μπροστά από τον κυνηγό, στα χαρακτηριστικά ρεματάκια - μονοπάτια, περνούν στο πλάι και ψηλότερα...
Αυτό σημαίνει ότι ο λαγός «πέρασε και δεν ακούμπησε»! Δηλαδή μας παρέκαμψε, επιλέγοντας μία ψηλότερη διαδρομή στην πλαγιά ή ακόμα και στην κορυφογραμμή και όχι το κλασικό του μονοπάτι, εκεί δηλαδή όπου συναντιούνται δύο μικρές ή μεγάλες πλαγιές. Ευτυχείς είναι μόνο οι κυνηγοί που θα πετύχουν λαγό στον κατήφορο. Λόγω του ότι έχει κοντά τα μπροστινά πόδια και μεγάλα τα πίσω δεν μπορεί να τρέξει και γίνεται εύκολος στόχος. Αυτό όμως είναι μία στο εκατομμύριο να συμβεί γιατί οι λαγοί γνωρίζουν αυτή τους την αδυναμία και κινούνται προς τα ψηλά.

Όπως και να έχει πάντως από τη στιγμή που βρίσκεσαι στο καρτέρι η ανάγκη για διαρκή παρατήρηση του τόπου και η απόλυτη ετοιμότητα από τη μεριά του καρτεριού ανά πάσα στιγμή, είναι επιτακτική. Ουσιαστικά θα μπορούσε να πει κανείς, ότι ο λαγός, είτε ακολουθεί την πεπατημένη είτε την εξαίρεση, απαιτεί ψυχραιμία, εγκράτεια και αυξημένη παρατηρητικότητα, εάν θέλουμε να «είμαστε πάνω του» όταν θα σηκώσουμε το όπλο...

Καλά κυνήγια!

www.ipiros.gr