Το κυνήγι είναι παράδοση, είναι εμπειρία, είναι απόλαυση και για όσους ξέρουν είναι και ένα σημαντικό έσοδο για την τοπική και εθνική οικονομία. Αυτή όμως την πτυχή του, που σε ξένες χώρες αναπτύσσεται διαρκώς, εμείς στην Ελλάδα όχι μόνο την αγνοούμε, αλλά και την αποτάσσουμε ως ένα ακόμη «κυνηγετικό σατανά». 

Πόσο μπορεί να κοστίζει ένα 4ήμερο ταξίδι στα γειτονικά Σκόπια για κυνηγετικό τουρισμό με εγγυημένο θήραμα (νόμιμα) τουλάχιστον 2 κρι κρι; Ξαναδιαβάστε την ερώτηση γιατί έχει πολύ ζουμί. Κατ' αρχάς, μιλάμε για τα Σκόπια, τη μικρή γειτονική μας χώρα όπου το ετήσιο εισόδημα είναι το ένα τέταρτο του δικού μας.

Μια χώρα με πολύ πιο σοβαρά οικονομικά και πολιτικά προβλήματα από εμάς, μια χώρα που αντιμετωπίζει ακόμη και εθνικιστικές αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της. Μετά μιλάμε για κυνηγετικό τουρισμό. Δηλαδή αυτό το μαγικό φρούτο που στην Ελλάδα απλά δεν υπάρχει. Υπάρχει, αν θέλουμε να είμαστε σωστοί, αλλά σε τόσο μικρό βαθμό που είναι χωρίς σημασία.

Και, τέλος, μιλάμε για κρι κρι, ένα σπάνιο είδος (προστατευμένο στην Ελλάδα), που ακριβώς για αυτό το λόγο θεωρείται ένα εκλεκτό τρόπαιο για τους απανταχού πλούσιους κυνηγούς. 

Ξανά πάμε στο αρχικό ερώτημα: Πόσο κοστίζει; Μετρήστε, λοιπόν: 

• 480 € χρέωση κάθε μέρα ανά κυνηγό (επί 4 ημέρες=1.920 €) 
• 8.300 € το τρόπαιο κρι κρι (επί 2 τρόπαια υποχρεωτικά=16.600 €) 
• Στα παραπάνω δεν περιλαμβάνονται ΦΠΑ, αεροπορικά εισιτήρια, ταχυδρόμηση τροπαίων (370 € το ένα), ξενοδοχεία εκτός κυνηγετικής περιοχής. 
• Σύνολο για 2 κυνηγούς: Περίπου 24.000 € 

Εχετε σχόλια; Εμείς, ναι. 

Ο «άλλος» τουρισμός 

Το παράδειγμα με το κυνήγι κρι κρι στα Σκόπια είναι απόλυτα πραγματικό και προέρχεται από γραφείο οργάνωσης ταξιδιών κυνηγετικού τουρισμού σε όλο τον κόσμο (www.interhunt.com). Είναι ένα από τα πολλά αντίστοιχα που προσφέρουν δεκάδες έως εκατοντάδες πακέτα συνδυάζοντας τουριστικά αξιοθέατα, κυνήγι και παροχή τροπαίων στον ενδιαφερόμενο. Κοινό στοιχείο; Το πολύ μεγάλο κόστος, τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα.
Αλλά ακριβώς αυτό είναι σήμερα ο κυνηγετικός τουρισμός. Αν και δεν διαφημίζεται ιδιαίτερα, έχει ένα μεγάλο και φανατικό κοινό, που είναι πρόθυμο να πληρώσει 24.000 δολάρια για ένα τρόπαιο στην Τανζανία, 3.000 ευρώ για λύκο στα Σκόπια (!) ή να ταξιδέψει για ελάφια στη Ρωσική Απω Ανατολή, για πάπιες στην Αργεντινή και για αγριοκάτσικα στη Σλοβενία και την Ουγγαρία.
Τα κυνήγια αυτά, πέρα από καλά οργανωμένα, είναι νόμιμα, διεξάγονται σε φάρμες και ρεζέρβες, ενώ τα θηράματα ελέγχονται για τη διαθεσιμότητα ώστε να μη θίγεται το ζωικό κεφάλαιο.

Στο παράδειγμα των Σκοπίων, επειδή τα κρι κρι είναι σπάνια, το συγκεκριμένο κυνήγι πρέπει να κλειστεί ένα χρόνο πριν ώστε να είναι επιβεβαιωμένο ότι υπάρχει θήραμα. Ακριβώς δηλαδή όπως πρέπει να γίνεται μια θήρευση, με σεβασμό στη φύση και με θηραματική διαχείριση που να κοιτά μακριά στο μέλλον. 

Το αποτέλεσμα αυτού του τουρισμού το ξέρουν καλά και όσοι Ελληνες κυνηγοί έχουν κάνει μια αντίστοιχη εξόρμηση, συνήθως στα γειτονικά Βαλκάνια: Κοστίζει μεν αλλά προσφέρει συγκινήσεις, ενώ η ορθή διαχείριση εξασφαλίζει μόνιμο εισόδημα για τους ντόπιους. Και εισόδημα όχι μόνο για τους οδηγούς και συνοδούς, αλλά για μια ολόκληρη κατηγορία επαγγελμάτων.

Αν διατρέξει κανείς τις προσφερόμενες υπηρεσίες των πακέτων, συναντά από ενοικίαση σκύλων, αυτοκινήτων και όπλων μέχρι εκδρομές σε αξιοθέατα, φιλοξενία σε ξενώνες κάθε κατηγορίας (μέχρι υπερπολυτελείας), γευσιγνωσία και οινογνωσία, πώληση αναμνηστικών, ακόμη και πακέτα για νεόνυμφους! 

Η ελληνική εικόνα 

Τι σχέση μπορεί να έχει ο ακριβός (αλλά και κερδοφόρος) κυνηγετικός τουρισμός του εξωτερικού με την Ελλάδα; Δυστυχώς, καμία και αυτό είναι το τραγικό. Αντί να δούμε πώς θα μπορούσαμε να εξελίξουμε κάτι ανάλογο και στη χώρα μας, βελτιώνοντας και επενδύοντας στις υπάρχουσες κρατικές και ιδιωτικές ρεζέρβες (που οι κρατικές, κυρίως, είτε είναι κλειστές για μεγάλο μέρος της σεζόν είτε υπολειτουργούν λόγω έλλειψης κονδυλίων και προσωπικού), φέρνοντας έτσι σημαντικά έσοδα στη χώρα, καταδιώκουμε και το ελεύθερο κυνήγι που ασκείται από τους ντόπιους. 
Κανείς δεν σκέφτεται πως ο τουρισμός αυτός γίνεται όλο το χρόνο, προσελκύει κυρίως ευκατάστατους, αναπτύσσει ειδικές υπηρεσίες και συνδυάζεται εύκολα με κλασικές τουριστικές υποδομές, όπως αυτές που ήδη υπάρχουν στη χώρα μας. 

Κανείς επίσης δεν αναγνωρίζει πως μεγάλο μέρος των εσόδων από το συγκεκριμένο τουρισμό πηγαίνει απευθείας στο κράτος ως φόρος, ένα ακόμη μέρος ενισχύει τα κυνηγετικά ταμεία για τέλη αδείας και τροπαίων, ενώ οι ντόπιοι οδηγοί, συνοδοί και θηροφύλακες, που προσφέρουν υπηρεσίες στον τουρίστα-κυνηγό, είναι ακριβώς οι ίδιοι που παρέχουν αντίστοιχες υπηρεσίες στο τοπικό κυνήγι. 
Στην πράξη, ο νόμιμος και ορθολογικός κυνηγετικός τουρισμός όχι μόνο συνεισφέρει στην ευρύτερη οικονομία, αλλά αξιοποιείται σε όλες τις χώρες για να ενισχύσει την εγχώρια κυνηγετική δραστηριότητα, να βελτιώσει το θηραματικό πλούτο και να δημιουργήσει υποδομές για τη διαιώνιση του κυνηγιού. 

Στην Ελλάδα όλα τα παραπάνω είναι από άγνωστα έως ανεφάρμοστα, ενώ είναι σαφής η υποψία πως, αντί να δημιουργήσουμε υποδομές για τους ξένους κυνηγούς, μάλλον επιδιώκεται να μαντρώσουμε τους ντόπιους κυνηγούς σε χαμηλής ποιότητας ρεζέρβες. Για μία ακόμη φορά δηλαδή ο Ελληνας θα είναι «ξένος στον τόπο του», μόνο που ούτε έσοδα θα υπάρχουν ούτε ανάπτυξη.

Θα υπάρχει «οικοτουρισμός» ίσως; Φυσικά, στα καμένα δάση, στις παράνομες χωματερές, στα δηλητηριασμένα ποτάμια και τα γεμάτα φυτοφάρμακα χωράφια μας, σε όλα αυτά δηλαδή που πραγματικά θίγουν το περιβάλλον και το ορθολογικό κυνήγι. 

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ :

Ενθετο Κυνήγι ?et??t?, 17/3/2010