31-3-2021    : Η Alectoris chukar και η αναπαραγωγή της... ...

Η περίοδος αναπαραγωγής της, στην περιφέρειά μας αρχίζει από μέσα Δεκεμβρίου(κυρίως στα Δωδεκάνησα ξεκινά τόσο νωρίς) έως Φεβρουάριο (σε βιότοπους σε μεγάλο υψόμετρο) οπότε και σχηματίζονται τα ζεύγη. Οι ερωτικές επιδείξεις μπορούν να επεκταθούν μέχρι και τον Ιούνιο. Το θηλυκό γεννά 6-20 αυγά των οποίων η επώαση διαρκεί 22 –24 μέρες.
Οι νεοσσοί βαδίζουν σχεδόν αμέσως και μπορούν να πετάξουν μετά από 3 εβδομάδες.
Και τα δύο φύλα φτάνουν σε αναπαραγωγική ωριμότητα τον επόμενο χειμώνα. Η νησιωτική πέρδικα, μπορεί κάτω από ευνοϊκές συνθήκες -να πραγματοποιήσει και δεύτερη γέννα. Κατά τους μήνες Ιανουάριο και Φεβρουάριο οι αγέλες των περδικιών χωρίζονται σε ζευγάρια. Οι πέρδικες είναι συνήθως μονογαμικά πουλιά αν και είναι πιθανόν ένα αρσενικό να ζευγαρώσει με δύο θηλυκά κατά τη διάρκεια μιας αναπαραγωγικής περιόδου.

Τα αρσενικά προσπαθούν να εντυπωσιάσουν τα θηλυκά διαλέγοντας ποιοτικά καλές περιοχές από πλευράς διαθέσιμου χώρου φωλεοποίησης, ποιοτικής τροφής και κάλυψης για αναπαραγωγή, τις οποίες υπερασπίζονται από άλλα αρσενικά με αποτέλεσμα τα ισχυρότερα αρσενικά να «κερδίζουν» τις καλύτερες περιοχές.
Στη συνέχεια τα αρσενικά προσπαθούν με συγκεκριμένα καλέσματα να «διαφημίσουν» την περιοχή τους, με στόχο να προσελκύσουν τα θηλυκά. Η συγκεκριμένη συμπεριφορά παρατηρείται τρεις με τέσσερις εβδομάδες πριν τα θηλυκά να είναι έτοιμα να ζευγαρώσουν, αφού τα αρσενικά με τις περιοχές που επιλέγουν, διασφαλίζουν και καλύτερες πιθανότητες να επιλεγούν από τα καλύτερα θηλυκά. Αυτή η συμπεριφορά είναι ιδιαίτερα κρίσιμη και έχει άμεση σχέση με τη γονιμότητα του αρσενικού.
Όταν ένα θηλυκό εντυπωσιαστεί με την περιοχή ενός αρσενικού και το αποδεχτεί σαν ιδανικό για ζευγάρωμα, τότε το αρσενικό με συγκεκριμένες κινήσεις του κεφαλιού και των φτερούγων του (display -τέντωμα λαιμού με το κεφάλι προς τα εμπρός και ελαφριά προς τα κάτω, άνοιγμα φτερούγας μέχρι το άκρο να ακουμπήσει το έδαφος), προσπαθεί να εντυπωσιάσει ακόμη περισσότερο το θηλυκό επιδεικνύοντας ορισμένες από τις ικανότητες του.
Η πιο πάνω «επίδειξη» θεωρείται πολύ σημαντικό μέρος της διαδικασίας για επιτυχημένη φωλεοποίηση. Η πιο πάνω διεργασία/συμπεριφορά είναι φυσιολογική και πιθανόν ενστικτώδης, και σίγουρα συμβάλει στο αποτέλεσμα της αναπαραγωγικής επιτυχίας.

Για τον πιο πάνω λόγο, γίνονται προσπάθειες έτσι ώστε και στις πέρδικες εκτροφής να εκδηλώνεται η πιο πάνω συμπεριφορά. Τοποθετώντας τα αρσενικά εντός των κλωβών αναπαραγωγής, 2-3 εβδομάδες πριν τα θηλυκά, αυξάνονται οι πιθανότητες εκδήλωσης της συγκεκριμένης συμπεριφοράς.
Τα αρσενικά προσαρμόζονται στο χώρο και προετοιμάζονται για αναπαραγωγή πριν εισαχθούν τα θηλυκά. Με αυτό τον τρόπο η συμπεριφορά του ζευγαριού αμέσως πριν την φωλεοποίηση είναι πιο φυσιολογική με θετικότερα αποτελέσματα στην αναπαραγωγική επιτυχία του κάθε ζευγαριού εκτροφής. Όταν τα ζευγάρια σχηματιστούν και αρχίσει η παραγωγή αυγών, το αρσενικό υπερασπίζεται, από άλλα αρσενικά, όλη την περιοχή και ιδιαίτερα την περιοχή που είναι κοντά στη φωλιά.
Οι πέρδικες φτιάχνουν τη φωλιά τους στο έδαφος, κάτω από θάμνους ή μέσα σε ποώδη βλάστηση με αποξηραμένα χόρτα και φτερά. Το θηλυκό γεννά συνήθως 8 –20 αβγά χρώματος λευκό, με μικρές καφετιές κηλίδες, τα οποία επωάζει αποκλειστικά το θηλυκό για περίπου 24 μέρες.
Ο ρυθμός γεννήσεως είναι ένα αβγό ανά ημέρα και η επώαση δεν ξεκινά εάν δε συμπληρωθεί ο πλήρης αριθμός των αβγών. Συνήθως, οι πέρδικες που ξεκινούν πρώτα τη φωλεοποίηση, είναι μεγαλύτερες του ενός έτους, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες οι οποίες λόγω του νεαρού της ηλικίας τους πιθανόν να καθυστερήσουν 1-2 μήνες. Η περίοδος έναρξης της περιόδου φωλεοποίησης εξαρτάται άμεσα από το κλίμα της κάθε περιοχής (π.χ υψόμετρο κλπ) αλλά και από τις καιρικές συνθήκες του συγκεκριμένου έτους. Οι πέρδικες έχουν ιδιαίτερα δυνατό το ένστικτο της αναπαραγωγής και σε περιπτώσεις όπου η φωλιά τους καταστρέφεται θα φωλιάσουν ξανά.
Αυτό δικαιολογεί την παρουσία πολύ νεαρών νεοσσών ακόμα και τον Αύγουστο. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η αναπαραγωγική επιτυχία είναι συνήθως μικρότερη αφού τα αναγκαία για την ταχεία ανάπτυξη έντομα, είναι λιγότερα και η βλάστηση γενικά κατώτερης ποιότητας.
Συνήθως το μέγεθος της φωλιάς (αριθμός αυγών ή clutch size) είναι μικρότερο κατά τη 2η αναπαραγωγική προσπάθεια.

Ορισμένες χρονιές όπου οι καιρικές συνθήκες χαρακτηρίζονται από εκτεταμένες και μακρές περιόδους ξηρασίας, αρκετά θηλυκά πιθανόν να μην αναπαραχθούν καθόλου με αποτέλεσμα να ανασχηματίσουν αγέλες με μοναχικά αρσενικά και άλλα θηλυκά όπου η πρώτη τους φωλιά καταστράφηκε. Αντίθετα οι ραγδαίες βροχοπτώσεις κατά την περίοδο επώασης των αβγών μπορεί να καταστρέψουν ή να πλημυρίσουν τη φωλιά κάτι που έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή των αβγών.
Οι πολύ υψηλές θερμοκρασίες(40ο C) και πάνω κατά τη διάρκεια της επώασης των αβγών πιθανόν να επηρεάσουν αρνητικά το ποσοστό εκκόλαψης ενώ οι υψηλές θερμοκρασίες σε συνδυασμό με περιόδους ανομβρίας έχουν ως αποτέλεσμα να μη δημιουργηθεί η κατάλληλη βλάστηση που θα χρησιμοποιηθεί από οι πέρδικες τόσο για τροφή όσο και για κάλυψη. Ακόμα οι πολύ χαμηλές θερμοκρασίες (5ο C)και κάτω κατά την περίοδο γεννήσεων, όπου οι πέρδικες δεν επωάζουν τα αβγά, είναι δυνατό να νεκρώσουν τα έμβρυα.
Τέλος αρκετά συχνά, τα αρσενικά εγκαταλείπουν τα θηλυκά, όταν η επώαση βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο ή όταν εκκολαφθούν οι νεοσσοί με αποτέλεσμα να δημιουργούν μικρές ομάδες από ανεξάρτητα αρσενικά…
...................................................         ΠΗΓΗ : akokd.gr

  9-1-2021    : Η Alectoris Graeca Graeca και Ποιμενισμός ...

Του Vincenzo Di Gialluca

Η Alectoris Graeca Graeca με την οποία έχω συνδέσει τη ζωή μου ως κυνηγός από το τέλος της δεκαετίας του '60 είναι η αδιαμφισβήτητη βασίλισσα των βράχων που κάποτε μοιράζονταν ακόμη και σε μεγάλα υψόμετρα με την πεδινή πέρδικα ( perdix perdix italica) ! Η κινητική αξία αυτών των δύο Φασιανιδών (Galliformes ) είναι απόλυτη και δεν έχει καμία τιμή!
Οι πέρδικες, οι αυθεντικές, στα βουνά ήταν ακόμη πιο δύσκολο να κυνηγηθούν ειδικά όταν κατάφερναν να μείνουν κοπάδια !!!
Οι γηγενείς πέρδικες έχουν εξαφανιστεί εντελώς από τα βουνά μας στο Abruzzo και οι υπάρχουσες πέρδικες δεν πάνε πολύ καλά, αντίθετα. Είναι λάθος του κυνηγιού; Ανοησίες!
Στο Abruzzo, όπου η «παρκομανία» έχει εξαπλωθεί σχεδόν σ όλες τις ορεινές περιοχές που προστατεύονται πλήρως, η παρουσία της ορεινής πέρδικας είναι όλο και πιο σπάνια, ενώ έχουμε πει για την πεδινή πέρδικα πέρδικα.
Οι αιτίες? Μόνο μία : Η προοδευτική εγκατάλειψη των ορεινών βοσκοτόπων από τον άνθρωπο και απαγόρευση εκείνων των αρχαίων πρακτικών που ανανέωσαν κυκλικά τα ορεινά λιβάδια και αποκαταστούσαν την ζωή στα βουνά. Όπου κατοικεί η πεδιάδα και τα πέρδικα εξαφανίζονται Ο ποιμενισμός και η κυκλική καύση του βουνού από τους βοσκούς επέτρεψαν στις ορεινές πέρδικες και στις πεδινές πέρδικες να αναπαράγονται αποτελεσματικά!
Απόδειξη αυτού που λέω; Πρώτα απ 'όλα η εμπειρία: ακόμη και προς το τέλος της δεκαετίας του εβδομήντα, όταν κυνηγούσα ορεινές πέρδικες σε ανατολικές χώρες όπου η Graeca ήταν σε αφθονία και εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα , όταν συνάντησα μια βουνοπλαγιά με ψηλά χόρτα δεν υπήρχε ζωή εκεί!
Ακόμα και σήμερα, σε ορισμένες ανατολικές χώρες όπου υπάρχει ο ποιμενισμός και το έθιμο της καύσης των περιοχών των βουνών εκ περιτροπής ασκείται επιμελώς, μεγάλες αγέλες από πέρδικες ορεινές αλλά και πεδινές συναντώνται ακόμη και σε υψόμετρο 2000 και μετά με καλή πυκνότητα.
Η παρακμή της ορεινής πέρδικα στη χώρα μας είναι μη αναστρέψιμη δεδομένης της εγκατάλειψης του περιπλανώμενου ορεινού ποιμενισμού (με τη γρήγορη εισαγωγή των ισραηλινών προβάτων Assaf θα χειροτερεύει και χειρότερα), με την απαγόρευση ανανέωσης των βοσκότοπων και, ιδίως, το απίστευτο, κακό και άκαμπτο μέτρο, που υιοθετήθηκε από διάφορα Εθνικά Πάρκα, το οποίο απαγορεύει τον ποιμενισμό πέρα από ορισμένες ποσοστώσεις και απαιτεί από τους βοσκούς να εγκαταλείψουν τα βοσκοτόπια μετά τις 15 Οκτωβρίου.
...................................................         ΠΗΓΗ : Vincenzo Di Gialluca

  9-11-2020    : Κυνηγώντας πέρδικες με Covid η άλλως Η "εκδίκηση" της πέρδικας ...

Έξι παρά τέταρτο και τα φώτα του αυτοκινήτου μου, μαρτυρούν ότι πλησιάζω την Λανετλί Ντονούς, όπως την αποκαλούσαν οι ντόπιοι. Η Λανετλί Ντονούς (καταραμένη στροφή) είναι μια δεξιά ανηφορική καρμανιόλα, με κλίση τουλάχιστον 30 μοιρών, του Σεϊτάν Γιόλ (Διαβολόδρομος) που σε βγάζει στον αυχένα του Μποϊνούζ Νταγ (Κερατοβούνι).
Από τα ονόματα και μόνο του δρόμου, της στροφής και του βουνού καταλαβαίνεις ότι έχεις αφήσει πίσω σου το Σεϊτάν Ορμάν (Διαβολόδασος) και βρίσκεσαι στο Σεγίτ Τεπέ (Μαρτυρικός Τόπος). Όλα αυτά τα ονόματα καμία σημασία δεν θα είχαν και προφανώς δεν θα μάθαινα ποτέ, αν δεν με στιγμάτιζαν τα γεγονότα.

Οι δουλειές μου, μ' έφεραν ένα πρωινό του Ιούλη στα χωράφια του Αργανιού, όπου συναντήθηκα με τον Κωστή, έναν αγρότη του κάμπου που τύχαινε να κυνηγά παθιασμένα τους λαγούς. Τότε, ήταν η χρονιά που αγόρασα το καινούργιο μου τζιπ και όποτε συναντούσα κυνηγό του ζητούσα πληροφορίες για περδικότοπους, μιας και τώρα γινόντουσαν περισσότερο προσβάσιμοι. Ο Κωστής μου σύστησε να κυνηγήσω στο Μποϊνούζ Νταγ, αφού σήκωνε κάμποσες πέρδικες πάνω στο κυνήγι του λαγού.
Μου 'δειχνε τις κορυφές του, 1960 μέτρα ψηλότερα από εμάς και μου εξηγούσε πως θα ανέβω. "Τυχερός είσαι που έχεις τέτοιο τζιπάκι. Τον Σεϊτάν Γιόλ θα τον ανέβεις σαν να 'σουν αέρας. Να προσέχεις όμως την Λανετλί Ντονούς το χειμώνα, γιατί δεν αστειεύεται. Είναι βορινή και δεν την πιάνει ο ήλιος. Ο πάγος που πιάνει τέλη Νοέμβρη λιώνει τον Μάη..."
Από όλα αυτά που μου είπε, το μόνο που κράτησα ήταν ότι το βουνό κρατά πέρδικες και πως είμαι τυχερός που 'χω τέτοιο τζιπάκι.

Τον ίδιο κιόλας μήνα έφτιαξα κι ένα καλό σκυλόκουτο που προσάρμοσα με μαστοριά στη βάση της κοτσαδούρας. Ανυπομονούσα να έρθει ο χειμώνας, ν' ανέβω για πέρδικες στο Μποϊνούζ Νταγ.
Ο καιρός πέρασε και ξημέρωνε η 3η Δεκεμβρίου, ημέρα Σάββατο. Ανέβαινα και τότε το δρόμο, όπως και σήμερα. Τότε είχε πάχνη κάτω και κάπως γλιστρούσε το τζιπάκι. Η μόνιμη τετρακίνησή του βοηθούσε πολύ και δεν έδινες σημασία στη γλίστρα.
Αν δεν ήταν κι οι λακούβες να σου κόβουν τη φόρα, θα πήγαινες όντως αέρας, όπως είχε πει ο Κωστής. Την Λανετλί Ντοβούς, την πέρασα χωρίς καμία ιδιαίτερη δυσκολία. Το μπλοκάρισμα των διαφορικών την κατάπιαν σαν ευθεία.
Δεν άργησα να φτάσω στον αυχένα και μαγεύτηκα από την ομορφιά του βουνού. Οι δυο μεγάλες και απότομες κορυφές του σαν κέρατα, δικαιολογούσαν το όνομά του, δικαιολογούσαν και την ύπαρξη των περδίκων.

Από εκείνο το κυνήγι κατάφερα να σηκώσω δύο κοπάδια και να κρατήσω μια πέρδικα στα χέρια. Η μέρα ήταν καλή, τόσο κυνηγετικά, όσο και καιρικά, αφού ο ήλιος ανέβαζε τη θερμοκρασία.
Κατεβαίνοντας από το βουνό με το αυτοκίνητο, δε χόρταινα να βλέπω την πέρδικα, που πάντα ακουμπώ με σεβασμό στη θέση του συνοδηγού. Λίγο η χαρά μου, λίγο ο καλός καιρός, ξεχάστηκα πως φτάνω στη Λανετλί Ντονούς, μαζί ξέχασα και τη συμβουλή που μου 'χε δώσει ο Κωστής.
Η πρωινή πάχνη που 'γινε πάγος δεν έλιωσε. Πώς να λιώσει άλλωστε, αφού ο ήλιος ποτέ δεν βλέπει το μέρος. Στην προσπάθειά μου να φρενάρω και να κόψω κάπως τη φόρα μου, οι πέτρες με πετούν μια δεξιά και μια αριστερά. Η πρόσφυση έφυγε περίπατο και ο πάγος συμμαχεί με την βαρύτητα. Το αυτοκίνητο γυρνά με το πίσω μπρός και φεύγει με φόρα στο γκρεμό! Αν κάτι εκείνη την ώρα με τρόμαξε, ήταν η ευθύνη που 'φερνα για τους σκύλους μου. Τί μου 'φταιγαν οι δύστυχοι...
Σαν από θαύμα, οι πέτρες στην άκρη του γκρεμού σταμάτησαν το αυτοκίνητο στο παρά πέντε. Έντρομος κατεβαίνω να βγάλω τους σκύλους από το σκυλοκουτό τους, πράμα αδύνατο, αφού είχε ήδη βγει έξω από το επίπεδο του δρόμου. Αν άνοιγα την πόρτα θα πηδούσαν στο κενό. Έβαλα πέτρες μεγάλες στα λάστιχα και σκεφτόμουν τρόπο να μετακινήσω το αυτοκίνητο πριν το πάρει πίσω ο γκρεμός. Δύο ιμάντες και μια μεγάλη οξιά, βοήθησαν την κατάσταση. Αργότερα έμαθα ότι στην στροφή αυτή επί Τουρκοκρατίας χάθηκαν κάμποσες άμαξες και κάρα, μαζί με τ' άλογά τους.

Την επόμενη χρονιά ανέβηκα μέσα Νοεμβρίου, να προλάβω τους πάγους. Μετά από ένα πετυχημένο κυνήγι, κάθισα και πάλι μια πέρδικα στη θέση του συνοδηγού. Στην επιστροφή, μετά την Λανετλί Ντονούς -που αυτή τη φορά την πέρασα σχεδόν σταματημένος- έπεσα σ' ένα νεροφάγωμα που τράνταξε τόσο πολύ το τζιπάκι, σε σημείο να σπάσει η κοτσαδούρα και να πέσει κάτω το σκυλόκουτο, μαζί και οι σκύλοι.
Ευτυχώς που δεν είχαμε τραυματισμούς! Αναγκάστηκα όμως να φορτώσω το σκυλόκουτο στον ουρανό του αυτοκινήτου και τους σκύλους στην καμπίνα.

Την τρίτη χρονιά που ανέβηκα δεν κατάφερα να χτυπήσω πέρδικα και η επιστροφή μου έγινε χωρίς προβλήματα. Τότε σκέφτηκα μήπως τα ατυχήματα μου ήταν η κατάρα της Πέρδικας. Γέλασα μέσα μου, αυτά δεν τα πιστεύω.

Φέτος ανέβηκα πολύ νωρίτερα και κατέβηκα με μια πέρδικα που την μπλόκαραν οι σκύλοι πίσω από ένα κέδρο. Την κάθισα κι αυτή στο συνοδηγό, μα τούτη τη φορά δεν πήρα τα μάτια μου από το δρόμο.
Δυο ώρες έκανα να κατέβω. Περπατώντας θα 'χα φτάσει προ πολλού! Είχα ήδη αφήσει πίσω το Σεγίτ Τεπέ κι έπιανα την άσφαλτο, να βγω στην Εθνική.
Επιταχύνοντας κι αφού σιγουρεύομαι ότι δεν μου 'τυχε τίποτα το δυσάρεστο στο δρόμο, γυρνώ επιτέλους τα μάτια μου στη νεκρή πέρδικα. Την κοιτώ όπως όλες με σεβασμό, αλλά τούτη τη φορά με τον αέρα του νικητή. Της μουρμουρίζω ότι όλες οι άλλες πέρδικες του Μποϊνούζ Ντάγ, με κάποιο τρόπο πήραν την εκδίκηση τους. Η ίδια δεν έκανε τίποτα που της πήρα τη ζωή. Ένα σφιχτό γελάκι σχημάτισαν τα χείλη μου, περισσότερο σα συμπόνια στο όμορφο πουλί.
Παίρνοντας το βλέμμα μου από πάνω της, σηκώνω τα μάτια στο δρόμο. Το μπλόκο της τροχαίας μου ζητά να σταματήσω. Κάνω στην άκρη. Μου ζητούν τα χαρτιά μου και να τους δείξω την άδεια για τη μετακίνησή μου. Δεν αργούν να μου δώσουν πίσω ένα ροζ χαρτάκι που το μόνο που καταλαβαίνεις από τα γραφόμενα είναι το πρόστιμο των 300 ευρώ εξαιτίας άσκοπης μετακίνησης.
Αφήνω το χαρτάκι στο κάθισμα του συνοδηγού, δίπλα στην πέρδικα.

"Μου την έφερες αρχόντισσα, χαλάλι σου..."
...................................................         ΠΗΓΗ : Βάιος Τσαπρούνης

  1-10-2020    : Πέρδικα ώρα μηδέν ... ...

Δυστυχώς και φέτος όπως συμβαίνει κάθε χρόνο τελευταία οι αριθμοί της ορεινής πέρδικας μειώνονται δραματικά με αποτέλεσμα οι λιγοστές που έχουν απομείνει να βρίσκονται στα γκρέμια και στα πουρνάρια. Φυσικά δεν είναι τα πουρνάρια ο βιότοπος της πέρδικας ,είναι όμως το τελευταίο καταφύγιό της προσπαθώντας να γλυτώσει από κάθε λογής επίδοξους κυνηγαράδες που την έφτασαν εκεί.

Υπάρχουν πολλές απόψεις και λόγοι για το πώς φτάσαμε ως εδώ.

Λένε πως έχει πέσει αρρώστια, άλλοι λένε πως δεν πήγαν καλά οι γέννες λόγω των βροχών και του χαλαζιού. Υπάρχει και η άποψη ότι φταίει το κυνήγι πριν την έναρξη και η υπερθήρευση. Όλες οι απόψεις δεκτές και σεβαστές ,όμως σημασία δεν έχει τι φταίει αλλά το τι πρέπει να γίνει ώστε να τη βοηθήσουμε να ανακάμψει και να επανέλθει στα αλπικά και στα ψηλά βουνά που είναι το σπίτι της.
Θα επικαλεστώ εδώ τα λόγια ενός ανθρώπου που έχει μελετήσει και έχει κάνει το διδακτορικό του πάνω στην ορεινή πέρδικα του θηραματολόγου κ ΝΙΚΟΥ ΜΑΝΙΟΥ.

Σε μια συνέντευξή του πριν πολλά χρόνια είπε ότι το μέλλον της ορεινής πέρδικας εξαρτάται από τον κάθε έναν από εμάς τους κυνηγούς.

Σίγουρα δεν πρόκειται να εξαφανιστεί εντελώς από τα ελληνικά βουνά όσο και να το προσπαθούν κάποιοι «νουμεράκηδες», όμως δεν είναι απίθανο οι επόμενες γενιές να τη γνωρίσουν σαν προστατευόμενο είδος και όχι σαν θηρεύσιμο.
Αυτά τα έλεγε μετά από ακαδημαϊκή μελέτη και όχι μετά από κουβέντες στα καφενεία και στο φεισμπουκ που λέμε εμείς σήμερα. Κανένας όμως από τους κυνηγοπατέρες τότε πριν 10 χρόνια που τυχαίνει να συνδικαλίζονται ακόμη και σήμερα οι ίδιοι και στις ίδιες καρέκλες δεν έκαναν κάτι για να προστατεύσουν το πολυτιμότερο ενδημικό μας θήραμα.
Αρκέστηκαν στην αλλαγή της ημερομηνίας έναρξης και στη μείωση του αριθμού κάρπωσης. Φαίνεται όμως εκ του αποτελέσματος ότι κανένα μέτρο δεν πέτυχε και εξηγώ τους λόγους.
Δυστυχώς μόνο οι ρομαντικοί και γνήσιοι περδικάδες περιμένουν την έναρξη για να κυνηγήσουν ,όμως δυστυχώς στις μέρες μας αυτοί είναι λίγοι. Οι υπόλοιποι ξεκινάνε σιγά σιγά 15 Σεπτεμβρίου μαζί με το λαγό, και ελάχιστοι λιγούρηδες την κυνηγάνε και τον Αύγουστο.

Ελάχιστοι οι ρομαντικοί και γνήσιοι περδικάδες που σταματάνε στα δύο πουλιά ενώ όλοι οι υπόλοιποι την κυνηγάνε από το πρωί μέχρι το βράδυ παγανίζοντας όλο το βουνό και πετώντας πέτρες σε όλα τα κέδρα και σε κάθε πιθανή κρυψώνα που μπορεί να υπάρχει πέρδικα.

ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ Η ΑΡΧΌΝΤΙΣΑ ΤΩΝ ΒΟΥΝΏΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΞΕΦΤΙΛΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ!!!

Έτσι μόνος τρόπος να επιβιώσουν όσα πουλιά έχουν γλυτώσει καταφεύγουν στα γκρέμια και τα πουρνάρια όπου κινδυνεύουν από τα επιβλαβή με τα γνωστά δυσάρεστα αποτελέσματα. Εμείς οι κυνηγοί λοιπόν πρέπει να την προστατέψουμε έτσι ώστε να μην μπει σύντομα στο κόκκινο βιβλίο των ειδών προς εξαφάνιση και να μπορούν και οι επόμενες γενιές να απολαμβάνουν αειφόρα το κυνήγι της.
Είναι κρίμα και ντροπή για μάς και άδικο για τις επόμενες γενιές να αφήσουμε να συμβεί αυτό. Επανέρχομαι στα λόγια του θηραματολόγου Κ. ΜΑΝΙΟΥ ώταν ρωτήθηκε τι είναι η ΠΕΡΔΙΚΑ.

ΤΗ ΘΑΥΜΑΣΑ ΣΑΝ ΣΤΟΛΙΔΙ ΤΟΥ ΒΡΑΧΟΥ ΣΑΝ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΧΑΡΑΥΓΗΣ ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ ΣΑΝ ΤΟ ΠΙΟ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ ΘΗΡΑΜΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΤΟΝ ΚΥΝΗΓΟ ΣΤΙΣ ΠΙΟ ΨΗΛΕΣ ΚΟΡΦΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΙΟ ΑΓΡΙΑ ΦΑΡΑΓΓΙΑ» .

Δεν αξίζει λοιπόν αυτό το πουλί αυτή την κατάντια και αυτή τη συμπεριφορά από όλους εμάς. Δεν αξίζει αυτό ο πουλί ανεξέλεγκτο κυνήγι με κάθε τρόπο και κάθε μέσο και φυσικά δεν πρέπει να το ενοχλούμε την περίοδο αναπαραγωγής.
Φέτος ειδικά που όλοι παραδέχονται ότι δεν έχει πέρδικες βλέπω κυνηγούς να οργώνουν τα βουνά ψάχνοντας να χτυπήσουν και την τελευταία και από την άλλη βλέπω ομοσπονδίες, συνομοσπονδία, και συλλόγους να σφυρίζουν αδιάφορα ρίχνοντας τις ευθύνες στον καιρό κα τις αρρώστιες .
Πρέπει να τη σεβαστούμε και να πάρουμε άμεσα μέτρα ώστε γρήγορα να ανακάμψει και να επιστρέψει στις ψηλές κορφές όπου ανήκει για να μας συγκινεί με το πρωινό κελάϊδισμά της και το όμορφο κυνήγι της.

Δεν είμαστε ειδικοί όμως κάποια μέτρα που θα βοηθήσουν άμεσα είναι οι εκ περιτροπής τοπικές απαγορεύσεις πάντα με μελέτη θηραματολόγων και η καθολική απαγόρευση των εκπαιδευτικών κατά την κρίσιμη εποχή της αναπαραγωγής νομίζω ότι θα βοηθήσουν αρκετά! Όλα βέβαια πρέπει να γίνονται με συνεχής καταμετρήσεις και μελέτες των πληθυσμών και των αιτίων που προκαλούν θνησιμότητα και έλλειψη πουλιών.
Λόγω της συνεχούς εγκατάλειψης της υπαίθρου πρέπει να προβούμε και σε ορεινές σπορές για να τους εξασφαλίσουμε και τροφή. Βεβαίως για το τι πρέπει να γίνει και το τι πρέπει να κάνουμε ο καθένας από μάς ξεχωριστά θα το αποφασίσουν τα συλλογικά μας όργανα και οι επιστημονικοί συνεργάτες μας .

Εύχομαι μόνο να αναλογιστούν το ρόλο τους και να πάρουν μέτρα πριν τα πάρουν άλλοι για μάς επειδή οι οικολόγοι και η ορνιθολογικές οργανώσεις συνήθως ξυπνάνε πριν από μας. Ας μην ακολουθήσουμε τα παραδείγματα της ΙΤΑΛΙΑΣ και της ΑΛΒΑΝΙΑΣ και ας γίνουμε πρωτοπόροι στη διαχείριση και την προστασία του πολυτιμότερου ενδημικού μας θηράματος.
...................................................         ΠΗΓΗ : Κ. Σ Ιωαννίνων

  15-4-2020    : ΠΡΟΣΟΧΗ στα εκπαιδευτικά , είναι καταστροφικά αυτή την εποχή ...

Τα βουνά ειδικά της Αττικής έχουν γεμίσει φωλιές και νεοσσούς πέρδικας ,.
Εσείς που συνεχίζετε τα εκπαιδευτικά ακόμη τώρα , κάνετε καταστροφή , καταλάβετε το επιτέλους !!!
Οι πέρδικες στα βουνά ξεκινάνε να γεννάνε , αρχές Μαρτίου οι τσούκαρ , οι graeca αρχές Μαΐου με φυσιολογικές καιρικές συνθήκες..
Αν η πέρδικα ενοχληθεί παρατάει την φωλιά της , αν η φωλιά χαλάσει η πέρδικα δεν θα ξανά γεννήσει ειδικά η graeca, h chukar πιθανός ναι αλλά πάει πίσω ημερολογιακά και θα πέσει με νεοσσούς μέσα στα εκπαιδευτικά του Ιουνίου - Ιουλίου οπότε φαντάζεστε την επιτυχία αυτής της φωλεοποίησης ..
Σε κανονικές συνθήκες τα περδικόπουλα (graeca) βγαίνουν μέσα Ιουνίου μαζί με το τσάι του βουνού , της chukar πολύ νωρίτερα , σύμφωνα με τις εμπειρίες μου από τα τέλη Μαρτίου , σε αυτήν την φάση μπορεί άνετα ένας σκύλος να τα πιάσει!
Αν η πέρδικα ενοχληθεί και απομακρυνθεί από τα μικρά της για ώρα, τότε ψοφάνε από το κρύο αλλά και είναι εύκολη λεία για τους άρπαγες!
Τέλη Ιουλίου η πλειοψηφία των πουλιών πετάνε κανονικά και δεν κινδυνεύουν από τον σκύλο εφ όσον όλα έχουν πάει καλά και οι καιρικές συνθήκες ήταν ευνοϊκές!!!
...................................................         ΠΗΓΗ : gpeppas.gr

  10-4-2020    : Κισσόκουκος (Clamator glandarius) ...

Εκπρόσωπος της Άνοιξης για την Ευρώπη, και του Καλοκαιριού για τις βορειότερες χώρες, ο κούκος αποτέλεσε μεταμφίεση του Δία σε μια από τις απόπειρές του να κερδίσει την Ήρα. Θεϊκό πουλί, λοιπόν, δικαιούται να επιβάλλει την τάξη στο δάσος και τους ουρανούς. Αντίθετα η καημένη η καρακάξα έχει συνδεθεί με την βλάβη και την κακοτυχία. Τι την βρήκε κι αυτήν, την άτυχη!
Η αλήθεια βέβαια είναι πως ανάμεσα στον κούκο και την καρακάξα υπάρχει μεγάλο και έντονο παρελθόν. Ο κούκος φέρεται να εκφοβίζει την καρακάξα ώστε να κλωσήσει εκείνη τα αυγά του.
Δανοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι ένα είδος κούκου χρησιμοποιεί μαφιόζικες μεθόδους τέτοιες που θα τις ζήλευε και ο… Μάρλον Μπράντο στον «Νονό».
Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο εικονιζόμενος κισσόκουκος (Clamator glandarius) εκφοβίζει καρακάξες, έτσι ώστε να δεχθούν να αναλάβουν τη φροντίδα των αβγών του και στη συνέχεια την ανατροφή των μικρών του. Μάλιστα, αν η καρακάξα αρνηθεί να το κάνει, ο κούκος φεύγει προσωρινά, παραμονεύει και μόλις η καρακάξα εγκαταλείψει τη φωλιά της εκείνος πηγαίνει, καταστρέφει τη φωλιά και σκοτώνει τα μικρά της καρακάξας.
Επίσης η εμφάνιση του σημαίνει φωλιές παντού , καρακάξες , πέρδικες κλπ ...
...................................................         ΠΗΓΗ : gpeppas.gr

  8-4-2020    : Εποχή αναπαραγωγής ...

Η δικιά μου εκγύμναση γίνεται στο κόσμο τους μοναχικά και πολύ περιορισμένα πιά , λόγω της ιδιόμορφης κατάστασης που ζούμε.
Έχω λοιπόν από «κοντά» δύο φωλιές στο ίδιο ενδιαίτημα , η μία είναι χωρίς αυγά ακόμη με την κλώσα να μπαινοβγαίνει και την άλλη με αυγά στην φωτο .
Περιμένω λοιπόν να πετύχω φωτογραφικά τα μικρά αλλά είναι δύσκολο γιατί αυτή η στιγμή διαρκεί μόνο λίγες ώρες και πρέπει να έχεις την τύχη να βρίσκεσαι εκεί .
Στα πέριξ και οι αντίστοιχοι αρσενικοί σε ρόλο προστάτη και τσιλιαδόρου .
Επίσης κυκλοφορούν ήδη νεοσσοί με την μάνα τους στο βουνό .
Οπότε έχουμε ήδη γεννημένα μικρά , φωλιές στο αρχικό στάδιο και φωλιές που οι κλώσες επωάζουν αυγά , οπότε καταλαβαίνετε πόσο κρίσιμη είναι αυτή η περίοδος για τις πέρδικες της Αττικής ειδικά , αλλά και για τα πουλιά της Ν Πελοποννήσου, Δ Στερεάς χαμηλά, νησιών κλπ και και ο νοών νοείτω …
...................................................         ΠΗΓΗ : gpeppas.gr

  6-4-2020    : Πετροπέρδικα...

Θ' ανεβώ στον ουρανό να ρωτήξω το Θεό πού 'σαι τση μηλίτσας μήλο α που θάμπωσες τον ήλιο πού 'σαι πετροπερδικά μου που πετάς στα όνειρά μου Μαυρομάτα και ξανθή μου λεμονίτσα φουντωτή μου χρόνους ψάχνω και ζαμάνια στ' ουρανού τα μεϊντάνια χρόνους ψάχνω, δε σε βρίσκω χρυσασκάλιστό μου ρίσκο

Είπε μου ο Θεός στ' αυτί μου κι έκαψέ την, την ψυχή μου πως στο θρόνο του σε θέλει να σε προσκυνούν αγγέλοι πού 'σαι πετροπερδικά μου που πετάς στα όνειρά μου
...................................................         ΠΗΓΗ : BalkanChamoisSociety

  1-4-2020    : Η δική μας ευθύνη για τις πέρδικες ...

Ήμουν δεκάχρονο παιδάκι όταν για πρώτη φορά άκουσα το λάλο της και λαχτάρησα στο ξαφνικό της πέταγμα. Θυμάμαι ακόμα τον παππού να σηκώνει το παλιό δίκαννο με τα κοκόρια και να πυροβολεί, το μεγαλόπρεπο πουλί των μύθων και των τραγουδιών να διπλώνει τα φτερά και να κατρακυλά, ενώ τα υπόλοιπα του κοπαδιού ξεσηκώνονταν με εκκωφαντικό πάταγο.
Θυμάμαι ακόμα με πόσο καμάρι έβαλα την πέρδικα στην κυνηγετική τσάντα, χωρίς να συνειδητοποιώ ότι από εκείνη τη στιγμή θα γινόμουν και εγώ δέσμιος της γοητείας της!
Από τότε οι πέρδικες είναι το πάθος μου και η αιτία που λάτρεψα τα βουνά της πατρίδας. Από τα πιο χαμηλά και ταπεινά πουρναροβούνια, μέχρι τις κορφές του Τζουμέρκου, της Γκαμήλας και του Γράμμου. Στην διάρκεια των χρόνων πολλά άλλαξαν στα βουνά που φιλοξένησαν τα πάθη μας για τις βασίλισσες των γκρεμών…
Όταν ξεκίνησα να τις κυνηγώ, δεν υπήρχαν, ακόμα, δρόμοι στα περισσότερα αλπικά βουνά της χώρας μας. Επίσης, δεν υπήρχαν πολλά πουλόσκυλα, ενώ η τουφεκιά «στο φτερό» ήταν πολυτέλεια, κυρίως των κυνηγών της πόλης. Τις περισσότερες φορές η ορεινή πέρδικα ήταν για τους ντόπιους ένα ευκαιριακό κυνήγι, μετά η κατά τη διάρκεια του λαγοκυνηγιού.

Από τότε, όμως, πολλά άλλαξαν…

Πρώτα η διάνοιξη ορεινών δρόμων, όπου σπαταλήθηκαν εκατομμύρια της τότε ΕΟΚ, για να απορροφηθούν κονδύλια, με το πρόσχημα της βελτίωσης βοσκοτόπων και της πρόσβασης σε χορτολιβαδικές εκτάσεις της εκτατικής κτηνοτροφίας. Έτσι, χαράχτηκαν δρόμοι χωρίς καμία πρόβλεψη για την προστασία της πανίδας των βουνών που θα διέσχιζαν.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και τις αρχές του 1990, τεράστια οδικά δίκτυα διέσχισαν εμβληματικούς και απέραντους τόπους, που ήταν πολύτιμοι και αναντικατάστατοι σαν ενδιαιτήματα της πέρδικας.
Οι δρόμοι έφεραν την κυνηγετική πίεση και εκεί που κάποτε μόνο οι τολμηροί κατάφερναν να φτάσουν, μετά από πορείες ωρών!
Το κυνήγι της έγινε «μόδα» και, δυστυχώς, η επίδειξη στα καφενεία της δεκαετίας του 1990, είχε συνέπειες και στους πληθυσμούς της, αλλά και στους τόπους της. Σήμερα, δεν υπάρχουν πια ούτε «κρυφά» μέρη, ούτε «κρυφά» κοπάδια ,ούτε δυσπρόσιτοι κυνηγότοποι.
Οι αγροτικοί και κτηνοτροφικοί πληθυσμοί των ορεινών χωριών άρχισαν να μειώνονται δραστικά, αφού η νεολαία είχε, ήδη, δρομολογήσει τη ζωή της στη μεγάλη πόλη, καθώς η προηγούμενη γενιά έκλεινε τον κύκλο της ζωής και γέρναγε.
Ταυτόχρονα, η ευημερία έφερε την χρήση κεντρικής θέρμανσης ακόμα και στα πιο απομονωμένα χωριά . Έτσι, η ξύλευση σταμάτησε εντελώς και ο τόπος άρχισε να δασώνει και να πυκνώνει με ταχείς ρυθμούς.
Είτε στα αλπικά της Πίνδου και της Ηπείρου, είτε στα χαμηλά πουρναροβούνια της Στερεάς και της Πελοποννήσου, το δάσος ξαναπαίρνει γρήγορα το «έδαφος» του εις βάρος των ανοιχτών λιβαδικών εκτάσεων
Η επέκταση της βλάστησης σε όλο και ψηλότερα σημεία, φέρνει την αρπακτικότητα κοντά στους τόπους φωλεοποίησης, ενώ η πλήρως εγκαταλειμμένη δραστηριότητα των μικροκαλλιεργειών σιτηρών στα ορεινά, στερεί τα πουλιά από μια σημαντική πηγή τροφής σε κρίσιμες περιόδους.

Δεν είναι τυχαίο ότι, όπου συντηρείται έστω και στο ελάχιστο κάποια καλλιέργεια δημητριακών (κυρίως σαν βοσκή για αιγοπρόβατα), υπάρχουν ακόμα πληθυσμοί περδίκων.
Η αρπακτικότητα της αλεπούς και του κουναβιού (και προσφάτως των βιζόν στην Δυτική Μακεδονία), έχουν όλο και εντονότερο «αποτύπωμα» στη φωλεοποίηση της πέρδικας, με μεγάλο ποσοστό απωλειών ετησίως, στα εξαιρετικά ευαίσθητα ορεινά οικοσυστήματα.
Ο αυξανόμενος πληθυσμός του αγριόχοιρου αποτελεί μία νέα απειλή! Και είναι πια φανερό ότι, όπου τα αγριογούρουνα αποικίζουν τις ορεινές βοσκές, χάνονται και οι πέρδικες και οι λαγοί.
Αυτού του είδους η «αρπακτικότητα» που περιγράφεται σε εργασίες και μελέτες στις ΗΠΑ, στην Ιταλία και στην Ισπανία , αναμφισβήτητα συμβαίνει και στην χώρα μας.

Η εγκατάλειψη της αιγοτροφίας στα χαμηλότερα , καθώς και της εκτατικής προβατοτροφίας στα ορεινότερα, άλλαξε γρήγορα τον τόπο. Και από φιλικό ενδιαίτημα για τις πέρδικες, τον μετέτρεψε σε εχθρικό για τα κοπάδια των πουλιών.
Την τελευταία 20ετία, η άναρχη αγελαδοτροφία αντικατέστησε την προβατοτροφία σε μεγάλο βαθμό. Όμως, οι αγελάδες έχουν πολύ λιγότερη ανάγκη φύλαξης, μαζεύονται σπάνια, χρειάζονται πάρα πολύ νερό, τσαλαπατούν τα πάντα (και φωλιές) και, κυρίως, τρέφονται ανταγωνιστικά προς τις πέρδικες.
Η εκτατική αγελαδοτροφία στο εξωτερικό έχει αυστηρούς όρους, που ορίζονται από τα δασαρχεία (κάτι που στη χώρα μας ελάχιστα τηρείται, είτε σε χρονική διάρκεια είτε σε εκτάσεις).
Ακόμα χειρότερο αποτύπωμα στους πληθυσμούς της και στα ενδιαιτήματα της, έχουν τα αδέσποτα άλογα που κυριολεκτικά γδέρνουν τη γη από οποιαδήποτε βλάστηση. Σήμερα, αυτές οι αδέσποτες αγέλες αλόγων πολλαπλασιάζονται με ταχείς ρυθμούς σε αρκετά βουνά…

Δυστυχώς, οι ορεινοί όγκοι που ασκείται το κυνήγι της πέρδικας, δεν αντιμετωπίσθηκαν ποτέ από την πολιτεία και ως κυνηγότοπος που χρήζει διαχείρισης. Αντίθετα, αντιμετωπίζονται με αδιαφορία, με άγνοια, με αυθαιρεσία, χωρίς πρακτικά να ασκούνται πολιτικές διαχείρισης συνδεδεμένες μεταξύ τους.
Απόδειξη, η πρόσφατη προσπάθεια καταγραφής βοσκοτόπων από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, όπου η γη αντιμετωπίζεται μόνο σαν βοσκοϊκανότητα και τίποτε περισσότερο.
Και, βέβαια, όταν από την πολιτική εξουσία ασκείται κάποιου είδους «διαχείριση», αυτή μεταφράζεται… σε απαγορεύσεις κάθε μορφής.
Αυτές οι απαγορεύσεις υπαγορεύονται από αντικυνηγετικές οργανώσεις, αλλά κάποιες φορές… σιγοντάρονται και από κυνηγετικούς συλλόγους, που υποκινούμενοι από τοπικιστικά κίνητρα επιθυμούν να …διώξουν τους «ξένους» από τα μέρη τους!

Όμως, οι μακροχρόνιες απαγορεύσεις (μόνιμα Καταφύγια Άγριας Ζωής, Πάρκα και Δρυμοί), δρουν μειωτικά για τους πληθυσμούς της πέρδικας και εμποδίζουν την ανανέωση των κοπαδιών. Αυτό συμβαίνει γιατί τα μεγάλα σε ηλικία πουλιά, με την μειωμένη αναπαραγωγική ικανότητα, διεκδικούν τα ποιοτικότερα σημεία των ενδιαιτημάτων. Έτσι, σταδιακά οι πληθυσμοί τους γερνούν και αραιώνουν (σχετικές μελέτες έχουν αποδείξει του λόγου το αληθές).
Δυστυχώς, η μειωμένη ευελιξία του νομοθετικού μας συστήματος δεν προσφέρεται για την λήψη άμεσων αποφάσεων, που θα μπορούσαν να ευνοήσουν και να διαχειριστούν τα ενδιαιτήματα της πέρδικας, ρυθμίζοντας και την κυνηγετική πίεση που δέχεται ένα ενδιαίτημα.

Οι τοπικές απαγορεύσεις οδηγούν απλά σε υπερσυγκεντρώσεις κυνηγετικής πίεσης μετά την άρση τους , οπότε μετά δύο σαββατοκύριακα η κατάσταση επανέρχεται στην προηγούμενη «φτώχεια».

Όποιος διαβάζει αυτές τις γραμμές θα παρατηρεί ότι, δεν μιλώ για τους πληθυσμούς της ορεινής πέρδικας, αλλά για τα ενδιαιτήματα της.
Αυτό γίνεται γιατί δεν είναι οι αριθμοί που πάσχουν. Πέρδικες …υπάρχουν, αλλά σε περιοχές δυσπρόσιτες και πρακτικά μη κυνηγήσιμες: σε χείλη φαραγγιών, σε γκρεμούς, σε βουνά δυσπρόσιτα, με κλίσεις απαγορευτικές και απότομα περάσματα.
Οι πολιτικές που περιέγραψα πιο πάνω έχουν καταστρέψει τα κλασσικά ενδιαιτήματα και κυνηγοτόπια της πέρδικας, τις μεγάλες πλεύρες, τα μεγάλα πλάγια και τα ορεινά λιβάδια…
Πρόσφατα, η μάστιγα των ανεμογεννητριών αφαιρεί ακόμα περισσότερη πολύτιμη έκταση απο τα ενδιαιτήματα της πέρδικας . Νέοι δρόμοι ξεσκίζουν τα βουνά μας, και εκατομμύρια τόνοι μπετόν φωλιάζουν για πάντα στα σωθικά τους.
Αυτοί που κόπτονταν για οικολογικές παρεμβάσεις κάθε είδους, σιωπούν και συνηγορούν στις ανεμογεννήτριες. Ακόμα και οι δικαστές του ΣτΕ βλέπουν την καταστροφή των βουνών μας, ως …συμβατή με την προστασία τους δραστηριότητα!
Δυστυχώς, ούτε η εκτατική προβατοτροφία θα αναπτυχθεί ξανά στις ορεινές βοσκές, ούτε το κλαρί θα ξανακάψει στους χωριάτικους φούρνους, ούτε η αρπακτικότητα θα μειωθεί εύκολα, ούτε τα σχέδια για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών θα ακυρωθούν.

Στον μόνο παράγοντα που μπορούμε να παρέμβουμε, είναι η κυνηγετική πίεση. Και πάνω σε αυτό οφείλουμε να σταθούμε, να σκεφθούμε και να προτείνουμε…

ΝΙΚΟΣ ΚΡΑΛΛΗΣ
...................................................         ΠΗΓΗ : 302ο φύλλο - kynigetikanea.gr

  10-3--2020    : Όχληση κατά την διάρκεια της αναπαραγωγής ...

Η όχληση των αναπαραγόμενων ζευγαριών την άνοιξη αποτελεί παράγοντα μείωσης την αναπαραγωγικής επιτυχίας του είδους εξαιτίας της εγκατάλειψης των φωλιών στο στάδιο της εκκόλαψης των αυγών ή των νεοσσών από τους γονείς τους.
Απειλή που σχετίζεται με το κυνήγι αλλά και με τη ραγδαία αναπτυσσόμενη δραστηριότητα των διαγωνισμών κυνηγετικών σκύλων είναι η εκγύμναση κυνηγετικών σκύλων η οποία μπορεί να πάρει μεγάλες διαστάσεις και, σε αντίθεση με το κυνήγι, δείχνει να αυξάνεται.

Η εκγύμναση κυνηγετικών σκύλων μπορεί σημαντικά να επηρεάσει την αναπαραγωγική επιτυχία της Πετροπέρδικας μέσω της ενόχλησης και διάσπασης των οικογενειακών ομάδων, τον εκτόπισμά τους από κατάλληλα μέρη για διατροφή αλλά και την άμεση καταστροφή φωλιών και νεοσσών.
Σε ορισμένες περιοχές των ορεινών όγκων της πατρίδας μας , οι οποίες αποτελούν αναπαραγωγικά κέντρα της Πετροπέρδικας, η πρόσβαση μέσω του διαθέσιμου οδικού (ασφαλτοστρωμένοι ή δασικοί δρόμοι) δικτύου είναι ιδιαίτερα εύκολη.

Η πρόσβαση τροχοφόρων στις πιο δύσβατες περιοχές του ορεινού όγκου αυξάνει τα επίπεδα όχλησης και θα πρέπει να αποφεύγονται νέες διανοίξεις δρόμων. Επίσης, το γεγονός ότι η πρόσβαση τροχοφόρων είναι ελεύθερη σε όλο το υφιστάμενο οδικό δίκτυο σίγουρα επηρεάζει την Πετροπέρδικα εάν συνδυαστεί με την εκγύμναση των σκύλων εκδίωξης κατά την αναπαραγωγή.
...................................................         ΠΗΓΗ : gpeppas.gr

  1-1--2020    : Κυνήγι It' s not the Kill, it' s the feel of the chase ...

Πρώτες ενδείξεις έναρξης περιόδου αναπαραγωγής για τις νησιώτισσες της Αττικής

Σύμφωνα με την παράδοση της αρχαιότητας, η πέρδικα ήταν μια ψυχρή και αναίσθητη γυναίκα. Μια μέρα, όπως κάθονταν δίπλα σε ένα πουρνάρι, είδε το μυθικό Δαίδαλο την στιγμή που έθαβε τον άμοιρο γιο του, τον Ίκαρο.

Αντί να λυπηθεί για το δυστύχημα αυτό, όπως θα έκανε κάθε συμπονετικός άνθρωπος, άρχισε να ειρωνεύεται. Ο Θεός τότε οργίστηκε και την μεταμόρφωσε σε πουλί.

Οι αρχαίοι Έλληνες την είχαν σε ιδιαίτερη εκτίμηση και τη θεωρούσαν ως ένα από τα πιο εκλεπτυσμένα εδέσματα, που, μάλλον, απευθυνόταν στους πλούσιους Αθηναίους. Χαρακτηριστικό είναι το το δίστιχο του «Εμπόρου» του Διφίλου (Κoch II, 550) « Μα τον Δία, για μας δεν είναι δυνατόν να δούμε την πέρδικα και τη τσίχλα ούτε στον αέρα να πετάει» και υπονοεί «πόσο, μάλλον να τη φάμε». Στην αρχαιότητα  ήταν αρκετά διαδεδομένα τα περδικοτροφεία με τις οικόσιτες πέρδικες και γινόταν διάκριση από τις λιβαδοπέρδικες (ατταγας). Στους Αχαρνείς, στ. 873, αναφέρεται ότι «Βοιωτός έμπορος φέρνει ατταγάς στην αγορά της Αθήνας από την ορνιθοτρόφο Κωπαΐδα». Αν και στα αρχαία κείμενα υπάρχουν αποσπάσματα που επαινούσαν τους «Αιγύπτιους ατταγάς».

Ο γιατρός Ορειβάσιος προτείνει να μαγειρεύεται μια μέρα μετά τη σφαγή για να είναι πιο μαλακό το κρέας της. Αξιόλογες συνταγές για τη μαγειρική της πέρδικας παρέχει και ο Ρωμαίος  Απίκιος (di re coquinaria, VI).

O Aριστοτέλης και ο Θεόφραστος υποστήριζαν ότι η πέρδικα παραλλάζει τη φωνή της. Γενικά, η πέρδικα εθεωρείτο πονηρό και πανούργο πτηνό. Γι αυτό ο Αριστοφάνης αποκαλεί ως «πέρδικα» κάποιον πανούργο και δόλιο έμπορο. Ακόμα και ο σοφιστής Αθήναιος (160 – 230μ.Χ., περ.) συμφωνεί για την πανουργία  του πτηνού (Αθην., 388b). Τέλος, ο Αριστοφάνης (στους Όρνιθες) χαρακτηρίζει ως πέρδικες τους δειλους και άτιμους ανθρώπους.Την πονηριά της πέρδικας εξιστορεί και ο Αίσωπος σε ένα μύθο του: « Ένας κυνηγός που του πήγε αργά ένας επισκέπτης του, δεν είχε τι να τον φιλέψει και άρπαξε την ήμερη (τιθασσόν) πέρδικα του για να τη σφάξει. Το πουλί τον κατηγόρησε για αχαριστία, γιατί, ενώ είχε πολλές ωφέλειες απ αυτό, και του πρόδιδε τους ομοφύλους του καλώντας τους, αυτός ήθελε να το σφάξει. Και αυτός του λέει: «Μα γι αυτό θα σε σφάξω, γιατί δε λυπάσαι τους ομοφύλους σου» (Αισώπου Μύθοι, Τ. Βουρνά, εκδ. Τολίδη)
...................................................         ΠΗΓΗ : e-mesara.gr

  15-11--2019    : Κυνήγι It' s not the Kill, it' s the feel of the chase ...

Πρώτες ενδείξεις έναρξης περιόδου αναπαραγωγής για τις νησιώτισσες της Αττικής

 Την περασμένη εβδομάδα παρατήρησα ότι αρκετές πέρδικες τσούκαρ έχουν γίνει ζευγάρια από τώρα , σε κυνήγι και εκπαιδευτικά σήκωσα πάνω από εννέα ζευγάρια και δεν ήταν σπασμένα πουλιά, γιατί έχουν εντελώς διαφορετική συμπεριφορά...
...................................................         ΠΗΓΗ : cyprushuntingmagazine.com

  30-10--2019    : Η πέρδικα και ο κυνηγός…

Πώς την είχε πατήσει έτσι; Πώς είχε μπλεχτεί στα δίχτυα του κυνηγού; Η πέρδικα αδίκως πάλευε. Είχε πιαστεί για τα καλά και όσο κουνιότανε τόσο πιο πολύ μπλεκότανε στην καλοστημένη παγίδα. Και σε λίγο θα ερχόταν και ο κυνηγός. Έπρεπε γρήγορα να σκεφτεί κάποιο σχέδιο.
Όμως γρήγορα ο κυνηγός έφτασε. Χαρούμενος που η πέρδικα είχε πιαστεί στα δίχτυα του, την άρπαξε στα χέρια του. «Σήμερα εγώ και η γυναίκα μου θα φάμε ένα πολύ νόστιμο γεύμα», συλλογίστηκε.
– Σε παρακαλώ μη με φας, τον παρακάλεσε η πέρδικα, εξάλλου, πώς θα χορτάσεις μόνο με μένα. Αν όμως με αφήσεις ελεύθερη, αν με αφήσεις να ζήσω, θα σε βοηθήσω να πιάσεις πολλές άλλες πέρδικες.
Ο κυνηγός το σκέφτηκε για λίγα δευτερόλεπτα και έπειτα της απάντησε: – Τώρα είναι που δεν σ'  αφήνω να φύγεις με τίποτα. Το ότι είσαι πρόθυμη να παγιδεύσεις και να προδώσεις τους φίλους σου, είναι για μένα ένας παραπάνω λόγος για να σε κρατήσω.
Αυτά είπε, έβαλε την πέρδικα σε ένα τσουβάλι και πήρε τον δρόμο για το σπίτι του. Και η καημένη πέρδικα σκεφτόταν παγιδευμένη μες στο σακί τα λόγια του κυνηγού και συλλογιζόταν μετανιωμένη πως η προδοσία είναι το μεγαλύτερο και το πιο ποταπό έγκλημα.
...................................................         ΠΗΓΗ : pemptousia.gr

  1-10--2019    : Η νησιώτισσα πέρδικα και τα «μετερίζια» της στο ελληνικό αρχιπέλαγος...

Αν και κυνηγώ τη νησιώτικη πέρδικα χρόνια πολλά, δεν λογαριάζω τον εαυτό μου ειδικό. Μια σειρά από εμπειρίες θέλω μόνο να μοιραστώ, έτσι προς τιμή ενός ξεχωριστού πουλιού που έχει κυρίως τα «μετερίζια» του στο ελληνικό αρχιπέλαγος.
Ο νησιώτικος βιότοπος δεν έχει τα ψηλά και επιβλητικά βουνά της Στερεάς, που φιλοξενούν την ορεινή πέρδικα. Τα νησιώτικα βουνά μπορεί να μην είναι ψηλά και ογκώδη, αλλά ότι τους λείπει σε όγκο το συμπληρώνουν σε κακοτοπιές και βράχια, σε μάντρες, ξερολιθιές και αγκάθια. Επίσης, τα νησιώτικα βουνά είναι πιο ξερά από τις οροσειρές της Στερεάς. Αρκεί μια πορεία μερικών εκατοντάδων μέτρων στο λιοπύρι του Σεπτέμβρη για να κατανοήσει κάποιος τι ακριβώς σημαίνει νησιώτικο βουνό. Σε αυτό το αφιλόξενο τοπίο ζει και ευδοκιμεί η νησιώτικη πέρδικα.
Η εμπειρία μου είναι ότι η πέρδικα ξέρει όλα τα νερά της περιοχής της και τα επισκέπτεται συχνά. Εκεί είναι που πέφτει θύμα του τοπικού λαθροθήρα και των άλλων εχθρών της (κουναβιών, γερακιών και ειδικά των αδέσποτων γάτων).
Εχω δει γάτες να κυνηγούν πέρδικα με μαεστρία και τέχνη που ντροπιάζει το καλύτερο πόιντερ. Επίσης έχω δει γλάρους και κοράκια να κυνηγούν πέρδικες και πιστεύω ότι στα νησιά ο γλάρος τρώει περισσότερες πέρδικες από όλους τους άλλους θύτες της μαζί. Η πρώτη μέρα είναι και η μόνη μέρα που τα κοπάδια με τα καινούρια πουλιά δεν ξέρουν ακόμα από σκύλο και τουφέκι. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά πιστεύω ότι οι περισσότεροι κυνηγοί κυνηγούν τη νησιώτικη πέρδικα την πρώτη μέρα και μετά τα παρατάνε για ένα χρόνο. Εχω δει το σκηνικό πολλές φορές. Το φέρι αδειάζει ένα καραβάνι κυνηγών με αυτοκίνητα 4Χ4, σκυλιέρες και τα λοιπά αξεσουάρ την παραμονή.
Την επομένη πρωί- πρωί όλοι συγκεντρώνονται στις βουνοπλαγιές, αλλά ο ενθουσιασμός της πρώτης επαφής με το θήραμα είναι βραχύβιος. Οι πέρδικες γρήγορα καταλαβαίνουν τι σημαίνει σκύλος και αρχίζουν τα αντίμετρα, που δεν είναι τίποτε άλλο απ' τις απότομες βυθίσεις στα γκρέμια. Είναι εκπληκτικό να βλέπεις ένα κοπάδι με δεκάδες πουλιά να ξεπετιέται από τα πόδια σου και να χύνεται στον κατήφορο εκατοντάδες μέτρα μακριά σου. Πολλοί τοπικοί «ατσίδες» ξέρουν αυτό το δράμα της πρώτης μέρας και στήνουν καρτέρι στα χαμηλότερα σημεία, περιμένοντας τις πέρδικες που θα σηκώσουν οι επισκέπτες κυνηγοί με τα σκυλιά τους.
Αλλά ούτε αυτοί τα πάνε συνήθως καλά. Η πρωινή δροσούλα δεν αργεί να εξατμιστεί και ο νησιώτικος ήλιος τερματίζει το κυνήγι πριν καλά-καλά αρχίσει.
Τα φέρι γεμίζουν το ίδιο βράδυ με καραβάνια σκονισμένων κυνηγών και εξαντλημένων σκύλων, ενώ οι πέρδικες μένουν στα βράχια πονηρεμένες και άγριες, οπλισμένες με τη γνώση και την εμπειρία της απειλής.
Σε ένα ξερονήσι δεν είναι φυσικά καθόλου δύσκολη υπόθεση να αντιληφθεί κανείς τα σημεία που κρατάνε νερό, ώστε να μπορεί να υποθέσει που θα καταλήξουν κάποια στιγμή οι πέρδικες για να ξεδιψάσουν. Όμως η ενέδρα όχι μόνο δεν προσφέρει καμία αίσθηση απόλαυσης αλλά είναι και ένας ανήθικος τρόπος για να κυνηγήσεις πέρδικες. Επίσης συστήνω την τήρηση κάποιου προσωπικού αυτοπεριορισμού.
Αν το κοπάδι είναι πέντε πουλιά ή λιγότερα αφήστε το. Είναι πολύ μικρό για ν' αντέξει την οποιαδήποτε θηρευτική πίεση. Του χρόνου θα είναι πιο μεγάλο. Στο κυνήγι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ αρχοντιάς και αλητείας δεν είναι χαραγμένη στο χώμα, στην ψυχή μας μέσα είναι. Ανείστε τυχερός και πάρετε πέρδικα καθαρίστε την αμέσως. Όχι όταν θα πάτε πίσω στο αυτοκίνητο, όχι όταν θα βρείτε σκιά, αλλά εκείνη τη στιγμή.
Κάτι μέσα στο πεπτικό σύστημα της πέρδικας, και ειδικά της νησιώτικης, επιβάλλει να καθαριστεί αμέσως για να μην μυρίσει το κρέας της. Και το κρέας της νησιώτικης πέρδικας είναι εκλεκτό κρέας που αξίζει να το διατηρήσετε με κάθε τρόπο. Ένα κόλπο των παλιών είναι να πασπαλίζουν το εσωτερικό του καθαρισμένου πουλιού με θυμάρι ή ρίγανη για να το διατηρήσουν.
...................................................         ΠΗΓΗ : Χάρης Αργυρίου

  20-9--2019    : Κυνήγι πέρδικας στη Μήλο το 1789...

Σίγουρα προκαλεί περιέργεια ο τίτλος του άρθρου μας, αλλά όχι, δεν αλλάξαμε θεματική κατηγορία. Γνωρίζοντας το ενδιαφέρον πολλών κατοίκων του νησιού γύρω από το κυνήγι και εν όψει της έναρξης της κυνηγετικής περιόδου, δημοσιεύουμε μια σύντομη περιγραφή μιας μεθόδου σύλληψης αυτού του πολυπόθητου θηράματος, σε εποχές που σίγουρα αφθονούσε, όπως και όλα τα άλλα πλάσματα, σε στεριά και θάλασσα.

Στην έκδοση λοιπόν με τίτλο “A tour up the straits, from Gibraltar to Constantinople” του David Sutherland (captain of the 25th regiment), που φέρει χρονολογία έκδοσης το 1790 (Λονδίνο), εντοπίσαμε μια σύντομη, όσο και ενδιαφέρουσα σχετική περιγραφή. Η περίοδος που έφθασε στο νησί ο συγγραφέας, ήταν λίγο μετά τις 20 Οκτωβρίου του 1789 και η καταγραφή του έχει ως εξής:

«Οι πέρδικες αφθονούν στο νησί και είναι τόσο φθηνές, που μπορείς να αγοράσεις μία, έναντι μόνο μίας γόμωσης μπαρουτόσκονης. Οι χωρικοί τις πιάνουν κρυμμένοι πίσω από ένα φορητό παραπέτασμα, που έχει ένα μικρό άνοιγμα στο κέντρο, πάνω στο οποίο τοποθετούν την κάνη του όπλου τους και προσελκύουν τις πέρδικες με ένα κάλεσμα. Μόλις συγκεντρωθεί ένας ικανός αριθμός, πυροβολούν και σκοτώνουν από 4 έως 7 με κάθε βολή. Αλλά ακόμη και αυτή η μέθοδος σύλληψης είναι τόσο ασύμφορη λόγω της έλλειψης πυρομαχικών, που αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν την δυνατότητα να πυροβολήσουν, εκτός αν έχει έρθει κάποιος ευγενής στο νησί, από τον οποίο ικετεύουν να λάβουν λίγο μπαρούτι. Κάποιοι από εμάς, σκοτώσαμε 4-5 σε έναν απογευματινό περίπατο, χωρίς καν τη βοήθεια σκύλων». Η ίδια περιγραφή, να πούμε πως περιλαμβάνεται και στην Εγκυκλοπαίδεια “Britannica” (Dictionary of arts, sciences and miscellaneous literature”, Vol.XII, Edinburgh, 1797,
...................................................         ΠΗΓΗ : nikitaspsathas.wordpress.com

  29-3--2019    : Η αναπαραγωγή της Πετροπέρδικας με λίγα λόγια...

Η Πετροπέρδικα θεωρείται ορεινό είδος, αν και η παρουσία της καταγράφεται σε ένα ευρύ φάσμα υψομέτρων, ακόμη και κοντά στο επίπεδο της θάλασσας. Ζει συνήθως σε ανοιχτές, βραχώδεις, ξηρές και απότομες βουνοπλαγιές. Η διατροφή της αποτελείται από έντομα, σπόρους, ρίζες και γενικά μία ποικιλία φυτών, ανάλογα με την εποχή. Ο βιότοπος αναπαραγωγής είναι παρόμοιος με το βιότοπο τροφοληψίας και συνήθως βρίσκονται  σε απόσταση μικρότερη των 3 χιλιομέτρων από νερό.

Τον Φεβρουάριο τα πουλιά αρχίζουν να σχηματίζουν ζευγάρια και διασκορπίζονται... Τα κοπάδια που ενδεχομένως θα παρατηρηθούν αργότερα σε ομάδα (σπάνια περισσότερα από 3-4 πουλιά), συνήθως αποτελούνται από νεαρά άτομα του ίδιου φύλου που δεν κατάφεραν να ζευγαρώσουν και ζουν μαζί, κυρίως για λόγους ασφαλείας.

Η πετροπέρδικα είναι είδος το οποίο κατά την περίοδο της αναπαραγωγής καταλαμβάνει μια περιοχή την οποία υπερασπίζεται με σθένος από κάθε εισβολέα (εκδήλωση επικράτειας). Την υπεράσπιση της περιοχής αναλαμβάνει το αρσενικό. Φωλιάζει στο έδαφος σε μια κοιλότητα που κατασκευάζει το θηλυκό. Η φωλιά καλύπτεται με ξηρά χόρτα και πούπουλα. Συνήθως βρίσκεται ενδιάμεσα ή κάτω από πέτρες ή θάμνους για να προφυλάσσεται από άρπαγες και άσχημες καιρικές συνθήκες.

Την ώρα που τρώει, προσλαμβάνει και μικρά πετραδάκια που της χρησιμεύουν για το άλεσμα της τροφής. Εξασφαλίζει επίσης από αυτά το απαραίτητο ασβέστιο για τον σχηματισμό του κελύφους των αβγών της.

Γεννά μία φορά το χρόνο 8-14 αβγά που έχουν χρώμα κρεμ. Επωάζονται από το θηλυκό για 23-24 μέρες και εκκολάπτονται ταυτόχρονα. Οι νεοσσοί αμέσως μετά την εκκόλαψη είναι ικανοί να βαδίσουν και απομακρύνονται από τη φωλιά, ενώ μπορούν να κάνουν μικρές πτήσεις σε ηλικία 7 – 10 ημερών. Την φροντίδα των νεοσσών αναλαμβάνει το θηλυκό. Η σωματική τους διάπλαση ολοκληρώνεται σε ηλικία 7 εβδομάδων.

Οι νεοσσοί αμέσως μετά την εκκόλαψή τους εγκαταλείπουν τη φωλιά και μπορούν σχεδόν αμέσως να ακολουθήσουν τους γονείς τους στην αναζήτηση της τροφής τους.

Τις πρώτες εβδομάδες της ζωής τους όμως, αυτή είναι κυρίως ζωικής προελεύσεως, λόγω των μεγάλων απαιτήσεών τους σε πρωτεϊνες. Την ανατροφή των νεοσσών αναλαμβάνουν και οι δύο γονείς μαζί. Η ορεινή πέρδικα τρέφεται κυρίως τις πρωινές και απογευματινές ώρες, οπότε αυτές είναι και οι ώρες της ημέρας που είναι πιο «κινητική». Κατά τις μετακινήσεις αυτές οι δύο γονείς -και κυρίως ο αρσενικός- παραμένουν άγρυπνοι και ακούραστοι φρουροί του κοπαδιού.

Συνήθως ζει κατά οικογένειες (κοπάδια) των 10-15 πουλιών, όταν όμως σε μία περιοχή υπάρχει πολλή τροφή ή νερό, μπορεί να παρατηρηθούν και ενώσεις δύο ή περισσοτέρων κοπαδιών.

...................................................         ΠΗΓΗ : gpeppas.gr





  20-3--2019    : ΕΓΚΡΙΣΗ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗΣ ΠΑΓΙΔΩΝ ΓΙΑ ΚΟΡΑΚΟΕΙΔΗ ...

Η πληθυσμιακή αύξηση των κορακοειδών στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης αποτελεί κοινή διαπίστωση, τόσο στους ερευνητές όσο και στους χρήστες του φυσικού περιβάλλοντος όπως είμαστε οι κυνηγοί. (1)

Τα κορακοειδή και ιδιαίτερα η Καρακάξα (Pica pica) και η Σταχτοκουρούνα (Corvus corone cornix) έχουν σημαντική αρνητική επίδραση στην αναπαραγωγή πολλών ειδών της πτηνοπανίδας αλλά και ορισμένων μικρών θηλαστικών μέσω της αρπακτικότητας των νεοσσών και των μικρών τους αντίστοιχα(1,2).
Είναι επίσης φορείς ασθενειών που μεταδίδονται στον άνθρωπο όπως ο ιός του Δυτικού Νείλου, η γρίπη των πτηνών και η νόσος του Lyme.(1)

Σε αδημοσίευτη έρευνα που διενεργήθηκε στο διάστημα 2017-2018 από τον Κ.Σ. Αμπελοκήπων, με χρήση ερωτηματολογίων που απαντήθηκαν από περίπου εκατό κυνηγούς μέλη του Συλλόγου μας, βρέθηκε πως η πεδινή πέρδικα η οποία αφθονούσε στην Π.Ε. Θεσσαλονίκης, έχει υποστεί σημαντική πληθυσμιακή μείωση την τελευταία δεκαετία και κυρίως την τελευταία πενταετία.

Στην ίδια έρευνα ως μία από τις σημαντικότερες αιτίες μείωσης του πληθυσμού της πεδινής πέρδικας στη Θεσσαλονίκη, θεωρείται η επίδραση των κορακοειδών στην αναπαραγωγική επιτυχία του είδους, μέσω της αρπακτικότητας τους στα περδικόπουλα.
Η καρακάξα, η σταχτοκουρούνα, η κάργια, η αλεπού και το πετροκούναβο αν και εντάσσονται στον κατάλογο των θηρεύσιμων ειδών εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα, δε θηρεύονται στην πράξη με βασική αιτία το γεγονός πως το κρέας τους δε θεωρείται βρώσιμο. Δεν υπάρχει δηλαδή το κίνητρο της τροφής που υπάρχει στο κυνήγι των υπόλοιπων θηρεύσιμων ειδών.

Ο Κυνηγετικός Σύλλογος Αμπελοκήπων, έχοντας διαπιστώσει το κενό που υπάρχει στον πληθυσμιακό έλεγχο της καρακάξας και της σταχτοκουρούνας, αλλά και την αρνητική επίδραση που τα είδη αυτά έχουν στην πανίδα, τη γεωργική παραγωγή αλλά και στη μετάδοση σημαντικών ασθενειών, εδώ και αρκετά χρόνια διοργανώνει οργανωμένα κυνήγια καρακάξας και σταχτοκουρούνας με σκοπό αφενός μεν τον πληθυσμιακό έλεγχο των συγκεκριμένων ειδών, αφετέρου δε, την ευαισθητοποίηση των Ελλήνων κυνηγών στο ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα της διαχείρισης και του πληθυσμιακού ελέγχου τους.

Με βάση τα παραπάνω, πρόσφατα αιτηθήκαμε στο Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας, σε συνεργασία με τους Επιστημονικούς Συνεργάτες της ΣΤ΄ Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας Θράκης, την τοποθέτηση παγίδων Αυστραλιανού τύπου, με σκοπό τον έλεγχο του υπερπληθυσμού της καρακάξας και της σταχτοκουρούνας και μέσω αυτού τη μείωση της αρνητικής επίδρασης που έχουν τα συγκεκριμένα είδη στην αναπαραγωγή της πεδινής πέρδικας αλλά και άλλων ειδών της πτηνοπανίδας, στη γεωργική παραγωγή αλλά και στη μετάδοση ασθενειών.

Το τμήμα Διαχείρισης Άγριας Ζωής και Θήρας του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, ενέκρινε άμεσα το αίτημα μας, με αποτέλεσμα να ξεκινούμε άμεσα τον προγραμματισμό των δράσεων που απαιτούνται για την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος.

Ευχαριστούμε θερμά, το Τμήμα Διαχείρισης Άγριας Πανίδας και Θήρας, για την άμεση απάντησή του στο αίτημά μας.

Πηγές:
Διαχείριση ανεπιθύμητων πτηνών σε περαστικές περιοχές: η περίπτωση των κορακοειδών - Panida.gr
https://www.telegraph.co.uk/…/Most-blackbird-nest-failures- ...................................................         ΠΗΓΗ : Κυνηγετικός Σύλλογος Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης





  20-2--2019    : ΟΙ ΑΣΠΡΕΣ ΠΕΡΔΙΚΕΣ ΤΗΣ ΚΑΛΥΜΝΟΥ ...

ΤΟΥ κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΒΡΟΝΤΗ

Δεν είναι περίφημη η Κάλυμνος μόνον για τα σφουγγάρια της τα μανταρίνια και το μέλι, που το λέγει ο Στράβων ανώτερο του Υμηττείου.
Είναι ξακουστή η Κάλυμνος και για κάτι, που ενδιαφέρει τους ορνιθολόγους και τους κυνηγούς, είναι και για τις άσπρες πέρδικες που βόσκουν αμέριμνες στο νησί της στην Ψέρημο.
- Είναι δυνατόν όμως άσπρες πέρδικες να υπάρχουν στα μέρη μας; θα μου πήτε.
- Μήπως πρόκειται για κάποια υπερβολική είδηση από κείνες, που συνηθίζονται πολύ στο νησί των σφουγγαράδων;

- Μη παραξενεύεσθε, διότι δεν πρόκειται ούτε περί υπερβολής, ούτε περί αστεϊσμού, αλλά περί γεγονότος, που δεν επιδέχεται αμφισβήτησιν. Το αναφέρει άλλωστε και ο λογοτέχνης Εμμανουήλ Λυκούδης στις οδοιπορικές εντυπώσεις και αναμνήσεις του με τον τίτλον: «Τριακονθήμερος πλούς ανά τας Δωδεκανήσους».
Και για να μη σας κουράσω θα αναφέρω το περιστατικόν των λευκών περδίκων, που συνέβη μεταξύ ενός Καλυμνίου δημογέροντα και του Εμμανουήλ Λυκούδη, ο οποίος επισκέφθηκε την Κάλυμνον στα 1890 ενεργώντας ανακριτικήν περιοδείαν για το στυγερόν έγκλημα της Λεβύνθου με το πολεμικόν “Σαλαμηνία”.

Ο Εμμανουήλ Λυκούδης φιλοξενούμενος στο σπίτι ενός Καλυμνίου δημογέροντα την εποχήν εκείνην άκουσε να ομιλούν για τις άσπρες πέρδικες της Ψερήμου και με μια βάρκα της “Σαλαμηνίας” μετέβη με δυό κυνηγούς στο γειτονικό νησί. Επήρε μαζί του και δυό κυνηγετικούς σκύλους και με συνοδόν τον δημογέροντα άρχισαν το κυνήγι στις μικρές κοιλάδες και τα θυμάρια.
- Πού είναι οι λευκές πέρδικες; ερωτά ο Λυκούδης τον δημογέροντα, όταν άρχισαν να σκοτώνουν τις γνωστές μόνον πέρδικες.

- Μείνε ήσυχος κύριε Λυκούδη γιατί θα μείνετε με τα πειράγματά σας.
Και ω του θαύματος, αμέσως επαλήθευσαν οι λόγοι του Καλυμνίου δημογέροντα. Οι κυνηγετικοί σκύλοι εσήκωσαν σε λίγο από τους θάμνους ένα κοπάδι πέρδικες που είχαν το ίδιο σχήμα και μέγεθος, αλλά ήταν λευκές στο χρώμα.
Οι κυνηγοί εσκότωσαν από μια λευκή πέρδικα και ο περίεργος Λυκούδης έμεινεν έκπληκτος. Δεν πίστευε στα μάτια του γιατί οι πέρδικες που ήταν μπροστά του σκοτωμένες είχαν χρώμα παγωτού-κρέμας από γάλα με κόκκινο ράμφος και πόδια.

Ητο και είναι, γράφει ο Λυκούδης, για μένα μυστήριο, πως βρίσκονται στα μέρη αυτά το είδος των λευκών περδίκων το οποίον επιχωριάζει μόνον στη Συρία και την Αραβία.
Και για να τελειώνω ή μάλλον για να βεβαιωθούμεν κατά πόσον οι πληροφορίες αυτές για τις άσπρες πέρδικες στηρίζονται στην πραγματικότητα, θα παρακαλέσω τον κυνηγετικόν Σύλλογο της Ρόδου και το Δασαρχείον να ενδιαφερθούν και να μας ενημερώσουν. ...................................................         ΠΗΓΗ : rodiaki.gr



  16-2--2019    : Πεθαίνουν οι εκτρεφόμενες πέρδικες και φασιανοί, όταν απελευθερώνονται ...

Μπορεί πολλοί να ονειρεύονται να ζήσουν ως «ελεύθερο πουλί», κατά το γνωστό λαϊκό άσμα, όμως ορισμένα πουλιά δεν αντέχουν την ελευθερία και πεθαίνουν. Αυτό τουλάχιστον καταδεικνύουν τα αποτελέσματα έρευνας, που δείχνει ότι ακόμη και στην πιο επιτυχημένη απελευθέρωση, ένα μικρό μόνο ποσοστό (1-10%) των εκτρεφόμενων περδίκων ή φασιανών μπορεί να επιβιώσει για περισσότερο από τρεις μήνες.

Στην έρευνα των πανεπιστημιακών Χ. Σώκου, Π. Μπίρτσα, K. Παπασπυρόπουλου, Σ. Κελεσίδου και Χ. Μπιλλίνη επισημαίνεται ακόμη ότι έχει αποδειχθεί πως η επιβίωση των τεχνητά εκτρεφόμενων περδίκων και φασιανών στο φυσικό περιβάλλον είναι πολύ μικρότερη σε σύγκριση με την επιβίωση των άγριων. Τα περισσότερα εκτρεφόμενα πτηνά πεθαίνουν τις πρώτες εβδομάδες μετά την απελευθέρωση.

Συνήθως κανένα ή ελάχιστα από τα απελευθερωμένα εκτρεφόμενα πτηνά καταφέρνουν να αναθρέψουν νεοσσούς στη φύση. Έχει, μάλιστα, αποδειχθεί ότι η κύρια αιτία αποτυχίας είναι η θνησιμότητα που προκαλείται από τους άρπαγες, όπως η αλεπού, αν και εφαρμόζεται σε πολλές περιπτώσεις (εκτός Ελλάδας) ο έλεγχος του αριθμού τους. Το γεγονός αυτό αποδίδεται σε αδυναμίες των τεχνητά εκτρεφόμενων περδίκων και φασιανών στη μορφολογία, φυσιολογία και στη συμπεριφορά τους.

Ωστόσο, οι επαναλαμβανόμενες απελευθερώσεις από τους Κυνηγετικούς Συλλόγους και τη Δασική Υπηρεσία οδήγησαν στην εγκατάσταση μικρών ομάδων ατόμων του είδους σε μερικές περιοχές της χώρας. Πρόκειται συνήθως για λίγες δεκάδες άτομα σε περιοχές όπου οι απελευθερώσεις συνεχίζονται, συνεπώς δεν μπορεί να υποστηριχθεί ότι πρόκειται για βιώσιμους πληθυσμούς, διότι αν σταματήσουν οι απελευθερώσεις υπάρχει το ενδεχόμενο να αφανιστούν και τα λίγα άτομα που παρατηρούνται. Αυτό καταγράφηκε στη Μακεδονία, όπου το 2002 είχαν εγκατασταθεί ομάδες ατόμων φασιανών, κάτι που δεν ίσχυε το 2011.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η απελευθέρωση στη χώρα μας συνήθως δεν συνδυάζεται με άλλα διαχειριστικά μέτρα, όπως η μείωση της αρπακτικότητας, η βελτίωση του ενδιαιτήματος και η ρύθμιση της θήρας, με αποτέλεσμα το εγχείρημα να βαίνει σε αποτυχία, σύμφωνα με την έρευνα.

Χαρακτηριστικό είναι, αναφέρει στο ΑΜΠΕ ο Δρ. Περικλής Μπίρτσας, καθηγητής στο Τμήμα Δασοπονίας και Διαχείρισης Φυσικού Περιβάλλοντος, Εργαστήριο Άγριας Πανίδας, Τεχνολογικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Λάρισας, ότι στα νησιά του Β. Αιγαίου εγκαθίστανται συχνότερα άτομα τσούκαρ σε αντίθεση με την ηπειρωτική Ελλάδα. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο ότι στα νησιά η αφθονία των αρπάγων ίσως είναι μικρότερη σε σχέση με την ηπειρωτική Ελλάδα. ...................................................         ΠΗΓΗ : hunters.gr



  16-2--2019    : Η αναπαραγωγή ...

Το βίντεο μας δείχνει τις χορευτικές φιγούρες του αρσενικού προς το θηλυκό πριν την επίβαση

Ενώ όλη την προηγούμενη περίοδο οι πετροπέρδικες ζουν σε κοπάδια, την περίοδο αναπαραγωγής, που αρχίζει το Φεβρουάριο, σχηματίζουν ζευγάρια και φτιάχνουν τη φωλιά τους ανάμεσα σε θάμνους και πέτρες, ενώ φωλιές έχουν βρεθεί και πάνω σε δέντρα.
Η ωοτοκία διαρκεί από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούνιο. Γεννούν 10-15 περίπου αυγά τα οποία επωάζουν για 24-26 περίπου ημέρες. Μετά την εκκόλαψη οι νεοσσοί βαδίζουν αμέσως και διατρέφονται με τη φροντίδα των γονιών τους. Οι πρώτες μέρες της ζωής τους είναι οι πλέον καθοριστικές, γιατί τότε διατρέχουν τους μεγαλύτερους κινδύνους και το θηλυκό τους προστατεύει με αυτοθυσία.
Κύριοι φυσικοί εχθροί είναι το κουνάβι, η αλεπού και τα αρπακτικά πτηνά. Σε έρευνα που έγινε στην Ιταλία αποδείχθηκε ότι οι περισσότερες απώλειες, σε απελευθερωμένες ορεινές πέρδικες εκτροφείου οφείλονταν στην αλεπού, η οποία εκπαιδεύεται στο πώς να επιτίθεται στις πέρδικες.
Οι απώλειες από αρπακτικά πτηνά παρουσίαζαν αύξηση την περίοδο του φθινοπώρου. Οι πέρδικες που απελευθερώθηκαν το φθινόπωρο είχαν μεγαλύτερο ποσοστό επιβίωσης από αυτές που απελευθερώθηκαν την άνοιξη.
Ο πληθυσμός των περδίκων μπορεί επίσης να υποστεί μεγάλες απώλειες και αιφνίδιες αλλαγές του καιρού, ιδιαίτερα κατά την εποχή της αναπαραγωγής και της ανατροφής των νεοσσών. ...................................................         ΠΗΓΗ : rethnea.gr.



  16-2--2019    : Οι πέρδικες του Βρύσινα ...

ΓιάννηςΤσακπίνης

Είναι εποχές που έχουν αφήσει αναμνήσεις όπως μας ενημερώνουν πάντα αυτοί που τις βιώσανε. Οι περισσότερες ήτανε δυσάρεστες αλλά αυτοί που τύχανε στο πέρασμά τους είχανε καρδιά μπεντένι όπως τότε λέγανε, και τις αντέξανε παρά που η διατροφή τους ήτανε ελάχιστη. Πιστεύανε πάντα στον Θεό ότι θα τους προστατεύσει και ότι δεν θα χαθούν. Παράλληλα και η φύση ήτανε γεμάτη από πλούσια αγαθά και με το ενδιαφέρον τους είχανε στήριγμα τα πιο απαραίτητα για την διαβίωσή τους.
Τα χωράφια, τα ζώα, τα δέντρα, τα φυτά ήτανε όλα στη διάθεσή τους. Εκτός δε από αυτά η φύση φιλοξενούσε και άγρια ζώα (λαγούς, πέρδικες, διάφορα πουλιά) που η ανάγκη τούς υποχρέωνε να τα αναζητούν και να τα πιάνουν με διάφορους τρόπους για να εξασφαλίσουν και από αυτά μια μαγειριά φαγητό ο καθένας στην οικογένειά του.

Απίστευτα είναι τα όσα συναντήσανε χωρίς η πολιτεία να μπορεί να τους βοηθήσει έστω και στα πιο απαραίτητα. Αυτά όλα είναι γραμμένα βαθιά στην σάρκα αυτών που τα ζήσανε. Τότε παιδιά και σήμερα ηλικιωμένοι που τα θυμούνται και τα διηγούνται στους νέους για να ενημερωθούν στα βιώματα των δικών τους ανθρώπων. Την πείνα τότε την λέγανε λόρδα και ότι από αυτήν δεν μπορούμε να κοιμηθούμε.

Με πολλά παρακάλια δέχθηκε ο Γρηγόρης, 93 ετών σήμερα, που θυμάται όλες τις καταστάσεις, να μας ενημερώσει σιγά-σιγά γιατί έχει πρόβλημα υγείας και κουράζεται όταν μιλά συνέχεια. Σε ορισμένα βιώματα δικά του και των χωριανών του δάκρυζε όταν άνοιγε το στόμα του να μας μιλήσει. .

Είπε πρώτα για τα πρόβατα που είχανε οι χωριανοί που δεν είχανε στάβλους να τα βάζουνε και μένανε στα βουνά σε μια πρόχειρη μάντρα τη νύχτα και ο βοσκός έμενε κάτω από ένα βράχο ή σε σπηλιά, μόνο με ένα ράσο να κοιμηθεί, και όταν έκανε κρύο άναβε φωτιά να ζεσταθεί. Για το θέρος με το δρεπάνι από το πρωί μέχρι το βράδυ. Για το αλώνισμα και για το μάζεμα των ελιών από κάτω μία-μία με το χέρι κτλ.

Από το πρωί φεύγαμε όλα τα αδέλφια μου και γυρνούσαμε το απόγευμα χωρίς να φάμε τίποτα, φορτωμένα σαν τους γαϊδάρους στην πλάτη μας από χοχλιούς το καλοκαίρι και τα πρωτοβρόχια. Αμέσως την άλλη ημέρα ο πατέρας πήγαινε στη χώρα να τους πουλήσει για να πάρει ότι δεν είχαμε να φάμε. Θα ήτανε το 1943 στη γερμανική Κατοχή, την άνοιξη που πήγα στον Βρύσινα και μάζεψα 30 ματσάκια μανουσάκια.
Τα πήγα στο Ρέθυμνο μπροστά στους Τέσσερις Μάρτυρες και τα πούλησα μέσα σε μια ώρα. Αγόρασα τέσσερις μεγάλες φραντζόλες ψωμί από τον φούρνο του Ζαχάρη και δύο οκάδες σαρδέλα ψάρι. Τα κρέμασα στο σαμάρι και καβάλα γύρισα στο χωριό.

Άφησα τελευταία να σας πω για τις πέρδικες που είναι και το σπουδαιότερο από όλα που μας προσφέρανε πολλά νόστιμα φαγητά την εποχή που τα είχαμε ανάγκη μαζί και με άλλα για να ζήσουμε.

Ο Βρύσινας εκείνη την εποχή ήτανε γεμάτος από πολλές και μεγάλες πέρδικες που τρέφονταν σχεδόν από τα πολλά σπαρτά που σπέρνανε οι χωριανοί στα χωράφια τους. Οι κάτοικοι των χωριών είχανε μεγάλη ανάγκη στη διατροφή τους γι’ αυτό τις κυνηγούσανε με διάφορους τρόπους και είχανε επιτυχίες. Τσιφτέ τότε είχανε λίγοι για να πάνε στο κυνήγι αλλά φτιάχνανε αυτοσχέδιες παγίδες (περδικοπαγίδες) που τις τοποθετούσαν στα περάσματά τους στα βουνά και στο νερό, στα ποτάμια της περιοχής.
Ανοίγανε λάκκους βαθιούς και στο επάνω μέρος τοποθετούσανε τις παγίδες. Στο πέρασμά τους πατούσανε τις παγίδες και πέφτανε μέσα οι πέρδικες. Συγχρόνως κλείνανε και δεν μπορούσανε να φύγουν. Από εκεί τις παίρνανε και τις μαδούσανε σε ζεστό νερό όπως και τις κότες.
Ήτανε μεγάλες και παχιές και τις μαγειρεύανε οι νοικοκυρές πιλάφι ή με πατάτες ή κοκκινιστές με πολλά κρεμμύδια και ντομάτα ή με μακαρόνια. Τηγανιτές δεν τις κάνανε γιατί ήτανε σκληρό το κρέας τους. Υπ’ όψιν ότι τότε δεν υπήρχε απαγόρευση στο κυνήγι από καμιά υπηρεσία.

Εκεί κοντά που κακαρίζανε δεν κάνανε τις φωλιές τους. Πηγαίνανε πολύ μακριά και σε μέρος που δεν είχε περασιά ο άνθρωπος και τα ζώα. Τα αυγά τους ήτανε πολύ νόστιμα. Η μάνα μας τα έφτιαχνε βραστά, ομελέτες με σπαράγγια, με πατάτες, με κολοκύθια σφουγγάτο και σκέτα τηγανιτά.

Μια φορά θυμάμαι που πήγαμε με τον αδελφό μου στα όρη βρήκαμε επτά φωλιές και πήγαμε στο σπίτι πάνω από 90 αυγά. Όταν παίρναμε τα αυγά από τη φωλιά η πέρδικα δεν ξαναγεννούσε εκεί. Διάλεγε άλλη τοποθεσία για να είναι σίγουρη ότι αυτή τη φορά θα βγάλει πουλιά.
Οι βοσκοί βρίσκανε πολλές φωλιές και τα βάζανε στα βουργιάλια τους μαζί με χόρτα για να μην σπάσουν. Μια φορά ένας βοσκός βρήκε μια φωλιά και είχε 17 περδικάκια μικρά. Τα πήρε και τα έβαλε μαζί με την κλωσού του, που έτυχε να έχει βγάλει και αυτή 10 κλωσόπουλα. Όταν μεγαλώσανε ξαφνικά πετάξανε με τα φτερά τους και πήγανε στα βουνά.

Οι πέρδικες εκείνη την εποχή κάνανε πολλές ζημιές στα σπαρτά πριν τα θερίσουν και αργότερα στα αλώνια στις θεμονιές πριν τα αλωνίσουν. Σήμερα οι πέρδικες είναι λιγότερες και μάλλον οφείλεται στη διατροφή τους που δεν σπέρνουν οι κάτοικοι τα χωράφια τους, και στο πολύ κυνήγι.

Οι παγίδες που τοποθετούσανε και τα αυγά που παίρνανε οι κάτοικοι των γύρω χωριών αποτελούν παρελθόν, αφού σήμερα δεν έχουν κανένα πρόβλημα στη διατροφή τους. Το ίδιο και οι βοσκοί αδιαφορούν να τις ενοχλούν να παίρνουν τα αυγά τους. Απλώς καμαρώνουν την ομορφιά τους και τα κακαρίσματά τους όταν τις βλέπουν και τις ακούνε στη γύρω περιοχή του Βρύσινα αλλά και οι προσκυνητές του Αγίου Πνεύματος την άνοιξη που πραγματοποιούν εις την εκκλησία.

Προς χάρη όλων των βιωμάτων των ανθρώπων και της πέρδικας αφιερώνουμε λίγους στίχους για να μην ξεχαστούν αλλά και να ενημερωθούν οι νέοι τα όσα οι πρόγονοί τους βιώσανε για να κρατηθούν στη ζωή. ...................................................         ΠΗΓΗ : rethnea.gr.



  15-2--2019    : Στοιχεία από μελέτη της ορεινής πέρδικας στις Γαλλικές Άλπεις .. ...

Ομάδα έρευνας Ariene Bernard-Laurent και ONCFS ( Birt Study 2017).
Διάρκεια έρευνας και μελέτης 2011 – 2018

Η έρευνα διεξήχθη σε 81 φωλιές οι οποίες ήταν εντοπισμένες σε υψόμετρο μεταξύ των 1373 – 2080 μέτρων.
Οι περισσότερες τοποθετημένες νότιο ανατολικά σε κάλυψη χόρτων , θάμνων η βράχων.
Ανάλογα των καιρικών συνθηκών οι φωλιές έγιναν μεταξύ από τα τέλη Απριλίου έως και τα μέσα Μάιου .

Συνολικά το 68% των 53 θηλυκών και το 58% των 66 αρσενικών που ήταν υπό παρακολούθηση έκαναν μία φωλιά , με διαφοροποιήσεις στην ολική διάρκεια της έρευνας λόγω των καιρικών συνθηκών.

Η αποδοτικότητα των 77 φωλιών όπου τα θηλυκά έκαναν αυγά ήταν από 7-14 αυγά με μέσο όρο τα 10 αυγά.
Ο έλεγχος 8 θηλυκών που έκαναν διπλή φωλιά έδωσε ένα μέσο όρο των 19,1 αυγών ανά θηλυκό (17-21).
Σε 43 φωλιές η επιτυχία ήταν περίπου 88%, ενώ η ολική επιτυχία σε 77 ελεγχόμενες φωλιές ήταν μεταξύ του 51 και 61 %.

Οι μεγαλύτερες απώλειες στα αυγά προήλθαν από θηλαστικά θηρευτές περίπου το 80 %, ενώ στους ενήλικες κλώσα η αρσενικό πέφτει στο 14%.
Οι βασικοί θηρευτές είναι η αλεπού , η νυφίτσα, το πετροκούναβο, το φίδι , ασβός.

Πολύ πιο δύσκολη προέκυψε η καταμέτρηση των απωλειών των νεαρών πουλιών .
Η μέση επιβίωση σε 51 φωλιές που ελέγχον το μέχρι την ηλικία των νεοσσών των οκτώ εβδομάδων , ήταν 42% τον πρώτο μήνα μετά την εκκόλαψη και 80% τον δεύτερο .

Στην πραγματικότητα μόνο το 1/3 των νεοσσών φτάνει στην ηλικία των δύο μηνών.

Η αιτία θανάτου νεαρών πουλιών της ηλικία των τριών μηνών και άνω έγινε αντιληπτή από την ανάκτηση διαφόρων ενδείξεων όπως , φτερά , ακαθαρσίες αρπάγων, σημάδια στα κολάρα σήμανσης και εντοπισμού , ίχνη κλπ , βέβαια κάποιες αιτίες θανάτου δεν ήτα εφικτό να εντοπιστούν. Η αρπακτικότητα ήταν κατά την εποχή της αναπαραγωγής και αμέσως μετά πολύ πιο έντονη .
Τα ιρακοειδή και οι αετοί, ειδικά o Χρυσαετός και το Διπλοσάινο , ευθύνονται για το 60% της θνησιμότητας των περδίκων αρσενικών και θηλυκών, τα θηλαστικά αρπακτικά, αλεπού και της οικογένειας των Μουστελιδών (νυφίτσα κλπ) , ευθύνονται για την θνησιμότητα του 19% των θηλυκών και του 8 % των αρσενικών περδίκων.
Επίσης οι πέρδικες έχουν μία αρκετά μεγάλη θνησιμότητα από τραυματισμούς κατά την πτήση κλπ , όπως λόγω πολύ δύσκολων καιρικών συνθηκών (χαλάζι, μεγάλος παγετός κλπ) , που παθαίνουν ακόμη και καρδιακή προσβολή , ακόμη και από ασθένειες όπως η Κοκκιδίωση κλπ
Το κυνήγι έφερε απώλειες της τάξης του 1,6% σε “σημαδεμένα” πουλιά που καταμετρήθηκαν.

Ξεκινώντας από 161 ελεγχόμενες πέρδικες και των δύο φύλων μεταξύ του Σεπτεμβρίου του 2011 και του Ιουλίου του 2018 μετρήθηκε η ετήσια επιβίωση των περίπου στο 33% μέσος όρος (27-40%) , δηλαδή 1/3 των περδίκων που είχαν σήμανση στην αρχή του ενός έτους ήταν ακόμη ζωντανες στο τέλος του (πολύ πιο χαμηλή ποσόστωση από των αγριόγαλων κλπ και μεγαλύτερη από τις κοκκινοπέρδικες ).
Οι χειρότερες περίοδοι με την μεγαλύτερη θνησιμότητα, είναι ο Χειμώνας , εδικά σε μεγάλης διάρκειας χιονοπτώσεις όπου χάνουν το πλεονέκτημα της κάλυψης και οι μήνες της αναπαραγωγής.
Επίσης αποδείχτηκε ότι οι ορεινές πέρδικες έχουν μικρή αντίσταση στην πείνα και αρκούν δύο ημέρες νηστείας για να έχουν σοβαρό πρόβλημα...

Συνέχειa προσεχώς με όλη τη εργασία .

Μετάφραση και σύνθεση www.gpeppas.gr . ...................................................         ΠΗΓΗ : setterfoto.com



  20-1--2019    : Η αναπαραγωγή (2019) ...

Τα πρώτα μεγάλα κοπάδια των 15-20 περδίκων στην Αττική έχουν ήδη σχηματιστεί , αυτό είναι αποτέλεσμα ένωσης μικρότερων κοπαδιών των 6-8 ατόμων , τα πιο συνήθη στο Αττικό Λεκανοπέδιο, που διαβιούν στο ίδιο η σε διπλανά ενδιαιτήματα και βέβαια είναι δείγμα ότι σιγά σιγά τα πουλιά μπαίνουν στο πρώτο στάδιο για την φετινή χρονιά αναπαραγωγής , θα ακολουθήσει ο σχηματισμός των ζευγαριών και η φωλεοποίηση κατόπιν.
Έτσι ενώ όλη την προηγούμενη περίοδο οι πετροπέρδικες ζουν σε κοπάδια, την περίοδο αναπαραγωγής, που αρχίζει το Φεβρουάριο, σχηματίζουν ζευγάρια και φτιάχνουν τη φωλιά τους ανάμεσα σε θάμνους και πέτρες, ενώ φωλιές έχουν βρεθεί και πάνω σε δέντρα. Η ωοτοκία διαρκεί από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούνιο. Γεννούν 10-15 περίπου αυγά τα οποία επωάζουν για 24-26 περίπου ημέρες. Μετά την εκκόλαψη οι νεοσσοί βαδίζουν αμέσως και διατρέφονται με τη φροντίδα των γονιών τους. Οι πρώτες μέρες της ζωής τους είναι οι πλέον καθοριστικές, γιατί τότε διατρέχουν τους μεγαλύτερους κινδύνους και το θηλυκό τους προστατεύει με αυτοθυσία.
Κύριοι φυσικοί εχθροί είναι το κουνάβι, η αλεπού και τα αρπακτικά πτηνά. Σε έρευνα που έγινε στην Ιταλία αποδείχθηκε ότι οι περισσότερες απώλειες, σε απελευθερωμένες ορεινές πέρδικες εκτροφείου οφείλονταν στην αλεπού, η οποία εκπαιδεύεται στο πώς να επιτίθεται στις πέρδικες. Οι απώλειες από αρπακτικά πτηνά παρουσίαζαν αύξηση την περίοδο του φθινοπώρου. Οι πέρδικες που απελευθερώθηκαν το φθινόπωρο είχαν μεγαλύτερο ποσοστό επιβίωσης από αυτές που απελευθερώθηκαν την άνοιξη. Ο πληθυσμός των περδίκων μπορεί επίσης να υποστεί μεγάλες απώλειες και αιφνίδιες αλλαγές του καιρού, ιδιαίτερα κατά την εποχή της αναπαραγωγής και της ανατροφής των νεοσσών. ...................................................         ΠΗΓΗ : gpeppas.gr



  20-12--2018    : Κυνήγι πέρδικας στο Μεγανήσι στα μέσα του 19ου αίωνα ...

Στο (πολύ) παλιό αγγλικό περιοδικό Fraser's Magazine, στο τεύχος 56 και στην σελίδα 454 βρίσκουμε μια ενδιαφέρουσα αναφορά στο Μεγανήσι. Το άρθρο είναι γραμμένο από κάποιους Άγγλους περιηγητές (James Anthony Froude και John Tulloch), πίσω στο 1857!

Το φρούριο της Σάντα Μαύρας, όπου εδρεύει η φρουρά του νησιού, στέκεται απομονωμένο στην Λιμνοθάλασσα, και επικοινωνεί με την Πόλη μέσω ενός καναλιού, πέντε πόδες βάθος. Παλιότερα υπήρχε ένα υδραγωγείο και μια υπερυψωμένη δίοδος, χτισμένα από τους Τούρκους, τα οποία καταστράφηκαν από τον σεισμό του 1825. Οι σπασμένες καμάρες του, εκτεινόμενες πάνω από την λιμνοθάλασσα, σχηματίζουν ένα γραφικό θέαμα.
Επιθυμούσαμε να αφιερώσουμε μια μέρα στην Ελλάδα στο κυνήγι και για τον λόγο αυτό μας έστειλαν στην Βόνιτσα για μια άδεια, η οποία -μας τόνισαν- ήταν απολύτως απαραίτητη και θα την παίρναμε σε μερικές ώρες. Μας έφαγε δύο μέρες και ήταν παντελώς άχρηστη.
Ακούγοντας ότι θα βρίσκαμε πολύ καλό κυνήγι πέρδικας στο Μεγανήσι, ένα μικρό νησί μεταξύ της Λευκάδας και της ενδοχώρας κάπου 15 μίλια απόσταση, βάλαμε πλώρη για κει με μια βάρκα που μας νοίκιασε ένας ντόπιος. Το σκηνικό κι από τις δύο πλευρές του θαλάσσιου στενού ήταν μαγευτικό.
Φτάσαμε εκεί κατά το σούρουπο και μας εξασφαλίστηκε διαμονή από έναν γηγενή προύχοντα, ο οποίος δεν μας συνόδευσε στο δείπνο μας, αφού ήταν Σαρακοστή, αλλά δεν είχε καθόλου ένσταση στο να μοιραστεί μαζί μας ένα μπουκάλι τσέρρυ, κάτι που τον έκανε εξαιρετικά φλύαρο.
Το επόμενο πρωί αλωνίσαμε το μισό νησί, το οποίο είναι πετρώδες και με ανώμαλο έδαφος, αλλά δεν χτυπήσαμε παρά τρεις πέρδικες. Βάλαμε επίσης στο σακούλι και το πρώτο ορτύκι της εποχής. Καθώς είχε τρομερή ζέστη και το άθλημα δεν πήγαινε και τόσο καλά γυρίσαμε κατά το απόγευμα στην Σάντα Μαύρα και κάναμε έναν περίπατο με τους ντόπιους ίσαμε τις εκτεταμένες καλλιέργειες ελαιόδεντρων που περιβάλουν την πόλη ...................................................         ΠΗΓΗ :meganisitimes.gr



  28-11--2018    : Ανήσυχοι οι περδικοκυνηγοί ...

του Μηνά Ιορδάνογλου

Υποτονική είναι φέτος η παρουσία της ορεινής πέρδικας στα ελληνικά βουνά και αυτό έχει βάλει σε σκέψεις τους κυνηγούς που την αγαπούν. Κατά γενική ομολογία τα κοπάδια ήταν πολύ μικρά ή ανύπαρκτα σε πολλές περιοχές και η κάρπωση φτωχή. Βέβαια, έτσι κι αλλιώς το όριο κάρπωσης είναι μικρό, διότι υπάρχει διαπιστωμένο πρόβλημα εδώ και αρκετά χρόνια και εξ αυτής της αιτίας αποφασίστηκε η μετακύλιση της ημερομηνίας έναρξης και λήξης του κυνηγίου της, καθώς και η μείωση του ορίου κάρπωσης που απότέσσερα πουλιά ανά κυνηγό σε κάθε ημερήσια έξοδο, έγιναν δύο.

Μπορεί κάποιες οικολογικές οργανώσεις να έφεραντον κατακλυσμό και να ζήτησαν πλήρη απαγόρευση του κυνηγίου και ένταξη της πέρδικας στο Κόκκινο Βιβλίο, όπου καταχωρούνται τα απειλούμενα είδη, όμως αποδείχθηκε ότι τα πράγματα δεν είναι τραγικά. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι όλα βαίνουν καλώς και ότι η πέρδικα είναι σε εξαιρετική πληθυσμιακή κατάσταση, όμως οφείλουμε να παραδεχθούμε πως χρειάζεται προσοχή και φροντίδα για να μην φτάσουμε σε τόσο ακραία μέτρα, όπως είναι η απαγόρευση του κυνηγίου.
Η φετινή χρονιά δεν είναι καλή, όμως δεν σημαίνει ότι έφτασε και το τέλος.

Μίλησα με τον εξαίρετο θηραματολόγο κ. Νίκο Μάνιο για το θέμα και του εξέφρασα τον προβληματισμό και την ανησυχία μου.
Αξίζει να σημειώσω ότι ο Νίκος Μάνιος είναι ο μοναδικός επιστήμονας, ο οποίος έχει διδακτορικό και έχει κάνει την πληρέστερη εργασία στον κόσμο, βασιζόμενος σε μακρόχρονες κοπιαστικές έρευνες και παρατηρήσεις σχετικά με την πετροπέρδικα. Τη γνώση του, ειδικά για το πουλί-εθνικό μας σύμβολο, δεν την έχει κανένας άλλος και θεωρείται παγκοσμίως ο υπ' αριθμόν ένα επαΐων στο είδος αυτό.
Μου είπε ότι τον ρωτούν πολλοί κυνηγοί και εκπρόσωποι Οργανώσεων για την κακή φετινή χρονιά, αλλά εκείνος δεν ανησυχεί καθόλου.

"Είναι ξεκάθαρο, λέει, ότι φέτος οι γέννες των πουλιών δεν πήγαν καλά, εξαιτίας των πολλών βροχών και των καταιγίδων που είχαμε τον Ιούνιο". Η πέρδικα τον Ιούνιο επωάζει και οι δυνατές βροχές κατέστρεψαν τις περισσότερες φωλιές. Λίγα πουλιά κατόρθωσαν να κάνουν δεύτερη γέννα τον Ιούλιο, όμως όχι όλα. Ακόμη κι αυτά που γέννησαν για δεύτερη φορά, δεν μπόρεσαν να δημιουργήσουν μεγάλα κοπάδια μέχρι τον Αύγουστο. Αυτή είναι η βασικότερη αιτία της μειωμένης παρουσίας των πουλιών στις αρχές Οκτωβρίου.

Προσωπικά έχω να προσθέσω ότι μάστιγα για τις πέρδικες, είναι και η εμμονή μερικών κυνηγών, οι οποίοι δεν εννοούν να καταλάβουν ότι την άνοιξη και το καλοκαίρι, τα πουλιά χρειάζονται ηρεμία για να μπορέσουν να αναπαραχθούν. Τα εκπαιδευτικά την περίοδο της αναπαραγωγής είναι χειρότερα από το τουφέκι. Όταν τα σκυλιά ενοχλούν πέρδικες που φωλεοποιούν , είναι βέβαιο ότι καταστρέφεται όλη η φωλιά.

Σπάνια το τουφέκι μπορεί ολόκληρο κοπάδι , όπως ένας σκύλος στη φωλιά , διότι η πέρδικα αν ενοχληθεί την εγκαταλείπει… ...................................................         ΠΗΓΗ : Πηγή Εφημερίδα Κυνηγητικά Νέα



  20-11--2018    : Έρευνα για τις απώλειες στους πληθυσμούς λαγού και πέρδικας. Θα χρησιμοποιηθούν κυνηγετικά γεράκια και αετοί ...

Έρευνα για τον έλεγχο του πληθυσμού της Καρακάξας (Pica pica) και της Αλεπούς (Vulpes vulpes) και τη διερεύνηση της επίδρασης τους στους πληθυσμούς του λαγού και της πέρδικας σε περιαστική περιοχή θα πραγματοποιήσει η Δ' Κυνηγετική Ομοσπονδία Στερεάς Ελλάδας (Δ' ΚΟΣΕ).

Σύμφωνα με  την απόφαση έγκρισης που έλαβε η ερευνητική ομάδα από το Υπουργείο Περιβάλλοντος & Ενέργειας, στόχος της έρευνας είναι η εκτίμηση της επίδρασης που προκαλούν τα είδη Καρακάξα και Αλεπού στην άγρια πανίδα, και ειδικότερα στην καταστροφή των φωλιών και την θανάτωση των νεοσσών Στρουθιόμορφων, (Passeriformes), Ορνιθόμορφων (Galliformes) & Περιστερόμορφων (Columbidae) ειδών καθώς και θηλαστικών όπως ο λαγός και τον έλεγχο στον περιορισμό των απωλειών.

Η έρευνα θα διεξαχθεί στο Ποικίλο Όρος και στο Όρος Αιγάλεω, του Νομού Αττικής, ενώ η άδεια διεξαγωγής της ισχύει για τα επόμενα τρία χρόνια και ειδικότερα για τα χρονικά διαστήματα:

– Νοέμβριος 2018 – Φεβρουάριος 2019, – Οκτώβριος 2019 – Φεβρουάριος 2020, και – Οκτώβριος 2020 – Φεβρουάριος 2021.

Η μεθοδολογία της έρευνας στηρίζεται στη συλλογή 20 ατόμων αλεπούς και 50 ατόμων καρακάξας ετησίως για τα επόμενα τρία χρόνια. Επειδή στη περιοχή έρευνας, λόγω της απαγόρευσης θήρας που ισχύει, δεν δύναται να χρησιμοποιηθεί κυνηγετικό όπλο, για την συλλογή των ανωτέρω ειδών θα χρησιμοποιηθούν κυνηγετικά γεράκια και αετοί από ειδικούς και έμπειρους χειριστές που περιλαμβάνονται στην ερευνητική ομάδα.
Τα κυνηγετικά γεράκια και αετοί, κατά την άσκηση του ελέγχου των ειδών, θα φέρουν υποχρεωτικά πομπό καθώς και όλα τα απαραίτητα νομιμοποιητικά έγγραφα. Η συλλογή των ανωτέρω ειδών θα πραγματοποιηθεί κατά τη διάρκεια της ημέρας. Παράλληλα θα πραγματοποιείται προσδιορισμός της πληθυσμιακής πυκνότητας της αλεπούς και του λαγού ανά μονάδα επιφάνειας στους τυπικούς βιοτόπους της περιοχής έρευνας με την εφαρμογή δειγματοληψίας μέσω παρατήρησης, με στόχο την επιμέτρηση των αποτελεσμάτων του ελέγχου στον πληθυσμό των θηρευτών αλεπού και καρακάξα στην κύρια λεία τους που αποτελεί ο λαγός και η νησιωτική πέρδικα, αντίστοιχα.
Όπως επισημαίνεται στην απόφαση έγκρισης, το Δασαρχείο Αιγάλεω θα παρακολουθήσει και θα εποπτεύσει τη διαδικασία και θα επιβάλλει, εφόσον ειδικοί λόγοι το απαιτήσουν, τυχόν απαραίτητους συμπληρωματικούς όρους, για την αποφυγή ενδεχόμενης αρνητικής επίπτωσης στα οικοσυστήματα των περιοχών αρμοδιότητάς ...................................................         ΠΗΓΗ : dasarxeio.com



  11-11--2018    : Ιστορίες από την πανέμορφη Σύμη: Η εποχή της πέρδικας ...

Δεν πάει πολύς καιρός, που η Σύμη κατακλυζόταν από δεκάδες ίσως και εκατοντάδες κυνηγούς! Κυνηγοί απ΄ όλα τα μέρη της Δωδεκανήσου, και κυρίως από τα γειτονικά νησιά, (την Ρόδο την Τήλο, την Χάλκη, κλπ.), Ένα γεγονός που έδινε ίσως μια "ξεχωριστή" εικόνα στη Σύμη, την περίοδο αυτή. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως, τότε, δεν υπήρχε τόσο πολύ έντονη τουριστική κίνηση, όπως παρατηρείται τις μέρες μας!

Αυτές, λοιπόν,τις όμορφες όσο και αξέχαστες εποχές, μας θυμίζει η αγαπητή φίλη Ειρήνη Σεμερζάκη, η οποία μας κάνει γνωστό κι ένα σχετικό ποίημα της Μαρίας Μιχαλαριάς.
«Για όσους δεν το γνωρίζουν - μας λέει η Ειρήνη, - το κυνήγι, άρχισε πριν λίγες ημέρες, και στη Σύμη έρχονται πολλοί κυνηγοί, οι οποίοι, όμως, έχουν δικαίωμα να «πιάσουν» μόνο δύο πέρδικες ο καθένας.
Παλαιότερα, σε πολλά μέρη της Σύμης, υπήρχαν πολλές πέρδικες, ενώ τα μικρά τα έλεγαν περδικόπουλους! Σήμερα, δυστυχώς, ελάχιστες υπάρχουν στα βουνά, λόγω έλλειψης τροφής!
Σε αντίθεση μ΄ εκείνα τα χρόνια που, όταν καλλιεργείτο η άμπελος, και τα σιτάρια, οι πέρδικες έβρισκαν μπόλικο φαγητό.
Μάλιστα, τέτοια εποχή, που ήταν η καλοχρονιά, έτρωγαν τις ράγες, όσες φυσικά έμεναν από το καλοκαίρι και ο μούστος τις μεθούσε, ζαλιζόντουσαν και παραπατούσαν, κι έτσι ήταν εύκολο για τους κυνηγούς να τις πιάσουν!
Οι Συμιακοί συνήθιζαν και είχαν στα σπίτια τους πέρδικες, το δε Πάσχα, οι βοσκοί μάζευαν τα αυγά τους, για να τα βάψουν οι Συμιακές κόκκινα, ή για να τα τηγανίσουν ή ακόμη και να τα κάνουν βραστά!

Για την πέρδικα έχουν γραφτεί και αρκετά δίστιχα:

• Έλα – έλα πέρδικά μου
Σταγκαλάκια τα δικά μου!...
• Σαν πέρδικα πατείς στην γη
Και σαν ελάφι τρέχεις
Κι όλες τις χάρες του Χριστού
απάνω σου τις έχεις!

Να, όμως και το ποίημα της Μαρίας Μιχαλαριά:

ΜΠΑΧΑΡΩΜΕΝΕΣ ΠΕΡΔΙΚΕΣ, ΣΤΗΝ ΛΙΜΝΗ ΝΤΩ ΧΑΜΩ, ΚΙΤΡΙΝΟΠΟΥΛΙΑ ΟΛΟΠΑΧΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΑΗ ΜΠΡΟΚΟΠΗ, ΘΡΕΜΜΕΝΟΙ ΤΣΑΛΛΟΠΕΤΕΙΝΟΙ ΣΤΟΝ ΑΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ!
ΟΙ ΚΥΝΗΓΟΙ ΤΟΙΜΑΤΖΟΥΝΤΑΙ ΓΚΑΙ ΚΤΙΤΖΟΥΝ ΝΤΑ ΚΑΛΥΒΙΑ , ΓΥΜΩΝΟΥΝ ΝΤΟ ΜΠΡΟΣΤΟΕΜΕ ΓΚΑΙ ΠΙΑΝΟΥΝ ΓΚΑΙ ΤΗΝ ΓΟΥΡΙΑΝ...
ΑΠΟ ΠΡΟΒΙΑ ΝΤΟΥ ΡΙΦΑΚΙΟΥ, ΣΤΗ ΧΧΕΡΑ ΔΟΥΛΑΜΕΝΗ ΚΑΙ ΜΕ ΧΑΝΤΡΑΚΙΑ ΓΑΛΑΝΑ ΣΤΑ ΚΡΟΣΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ...
ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΟΥΡΙΑ ΓΚΡΕΜΜΕΤΑΙ ΜΙΑ ΘΗΚΗ ΑΠΟ ΔΙΧΤΥ, ΝΑ ΒΑΛΛΕΙ ΜΕΣΑ Ο ΚΥΝΗΓΟΣΕ ΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΡΙΧΝΕΙ...
ΓΙΑ ΤΟ ΣΕΣΚΛΙ ΝΤΟΙΜΑΤΖΟΥΝΤΑΙ ΔΥΟ ΑΛΛΟΙ ΚΑΙ ΣΤΟΚΧΕΡΟΥ, ΤΗΝ ΒΑΡΚΑ ΝΤΩ ΤΗΜΜΟΛΥΒΙΑ ΤΗΝ ΒΑΡΚΑ ΝΤΗΝ ΑΚΧΕΡΙΑ , ΓΙΑΤΙ ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΤΟ ΝΕΡΟ ΠΑΑΙΝΝΟΥΝ ΜΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ…
ΚΙ Η ΣΦΙΞΗ ΣΦΙΞΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΣΚΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΠΑΓΙΑΣΚΕΣ, ΚΑΙ ΣΥΝΟΡΙΤΖΕΤΑΙ Ο ΤΣΙΦΤΕΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΓΕΜΕΔΕΣ, ΚΑΙ ΤΑ ΒΟΥΝΑ ΜΑΣ ΝΤΙΔΟΝΟΥΝ ΑΠ΄ ΤΟΥΣ ΓΛΥΚΟΥΣ ΜΑΝΕΔΕΣ…

Και η κ. Σεμερζάκη, καταλήγοντας επισημαίνει:
Βλέπουμε ότι εκείνη την εποχή δεν κυνηγούσαν οι Συμιακοί μόνο πέρδικες αλλά κι άλλα πουλιά!.. ...................................................         ΠΗΓΗ : topika-nea.gr



  1-10--2018    : Εκτοπίζει η πεδινή την ορεινή πέρδικα; ...

Με αφορμή την επικείμενη έναρξη της κυνηγετικής περιόδου της ορεινής πέρδικας, μου ζητήθηκε από τη Διοίκηση του Κυνηγετικού Συλλόγου Βέροιας να εκφράσω τη γνώμη μου σχετικά με το αν εκτοπίζει ή όχι η πεδινή την ορεινή πέρδικα στην Ελλάδα και ειδικότερα στην περιοχή της Ημαθίας.
Η συζήτηση αυτή είναι παλιά και οφείλεται στο γεγονός πως στη χώρα μας οι πεδινές πέρδικες, σε αρκετές περιοχές απαντούν σε μεγάλα υψόμετρα (2.200 μ. στο γράμμο, το μεγαλύτερο υψόμετρο στο οποίο έχει βρεθεί πεδινή πέρδικα), με αποτέλεσμα να συνυπάρχουν με τις ορεινές πέρδικες. Στη σχετική αναζήτηση σε επιστημονικές έρευνες επί του θέματος στο διαδίκτυο, καθώς και στις σχετικές συνομιλίες με συναδέλφους μου, δε βρέθηκε καμία ένδειξη πως η πεδινή πέρδικα εκτοπίζει την ορεινή.
Το ίδιο προκύπτει και από τις πολλές μαρτυρίες έμπειρων κυνηγών αλλά και από την προσωπική μου εμπειρία, η οποία πηγάζει τόσο από την ανασκόπηση της σχετικής βιβλιογραφίας, όσο και από τις επισκέψεις που έχω κάνει κυρίως στο Βέρμιο και το Άσκιο (Σνιάτσικο).
Λαμβάνοντας υπόψη τώρα τους βιολογικούς παράγοντες, η πεδινή πέρδικα υστερεί σημαντικά σε μέγεθος και βάρος σε σχέση με την ορεινή, ενώ ειδικά οι πεδινές πέρδικες που ζούνε σε μεγάλα υψόμετρα, έχουν κατά κανόνα μικρότερο βάρος και μέγεθος σε σχέση με τις πεδινές πέρδικες των περιοχών με χαμηλό υψόμετρο. Ο ανταγωνισμός επομένως σε επίπεδο μεγέθους (που επηρεάζει την κατάληψη των καλύτερων θέσεων κ.λ.π.) μάλλον θα πρέπει να αποκλειστεί.
Από κει και πέρα, υπάρχει στην πανίδα ο τροφικός ανταγωνισμός μεταξύ διαφορετικών ειδών. Αυτό όμως έχει να κάνει με τη ζωοχωρητικότητα μίας περιοχής, δηλαδή το πόσα άτομα από ένα είδος μπορεί να συντηρήσει μία περιοχή.
Οι πυκνότητες της ορεινής αλλά και της πεδινής πέρδικας στο Βέρμιο είναι τέτοιες που θεωρώ πως δεν τίθεται θέμα τροφικού ανταγωνισμού μεταξύ των δύο ειδών. Ενώ ακόμη και στις περιπτώσεις που βρίσκονται πολύ κοντά κάποια κοπάδια ορεινών με κάποια κοπάδια πεδινών περδίκων, αυτά διαλέγουν διακριτά διαφορετικές θέσεις. Οι πεδινές θα διαλέξουν πιο χορταριασμένες θέσεις και με πιο ήπιες κλίσεις, ενώ οι ορεινές θα διαλέξουν τις πιο βραχώδεις και με μεγαλύτερες κλίσεις.
Εξαιρέσεις υπάρχουν και έχουν εντοπιστεί κατά καιρούς, αλλά οι σχετικές μαρτυρίες επιβεβαιώνουν την εκτίμηση πως πρόκειται για εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Με βάση τα παραπάνω, η υπόθεση του εκτοπισμού της ορεινής από την πεδινή πέρδικα, ειδικά στην περιοχή μας θεωρώ πως δεν τεκμαίρεται, μιας και δεν υπάρχουν αποδείξεις, αλλά ούτε και ενδείξεις για κάτι τέτοιο.
Η συζήτηση βέβαια παραμένει ανοιχτή και τόσο ο Κυνηγετικός Σύλλογος Βέροιας όσο και εγώ προσωπικά, είμαστε στη διάθεση των κυνηγών που ασχολούνται με τις πέρδικες σε περίπτωση που έχουν να προσθέσουν κάτι είτε προς επιβεβαίωση είτε προς αναίρεση των όσων αναφέρθηκαν.

Για τον Κυνηγετικό Σύλλογο Βέροιας,
Αλέξανδρος Γκάσιος,
Επιστημονικός Συνεργάτης Στ΄ΚΟΜΑΘ,
Δασολόγος, Msc Θηραματοπόνος ...................................................         ΠΗΓΗ : ksv.gr



  20-9--2018    : Αναφορά του BirdLife International για την ορεινή πέρδικα Alectoris graeca graeca στην Ελλάδα ...

ΕΔΩ οι πίνακες Alectoris graeca

Πίνακας με των αριθμό αναπαραγωγικών ζευγαριών ανά χώρα και την κατάσταση που βρίσκονται οι πληθυσμοί της . Για την Ελλάδα δίνει μείωση από 20- 49%.

BirdLife International (2015) Ευρωπαϊκός κόκκινος κατάλογος πτηνών

Alectoris graeca (Rock Partridge) - Συμπληρωματικό υλικό
Οι αξιολογήσεις της κόκκινης λίστας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ27) βασίστηκαν κυρίως στα επίσημα στοιχεία που αναφέρθηκαν σε Κράτη μέλη της ΕΕ προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σύμφωνα με το άρθρο 12 της οδηγίας για τα πτηνά κατά την περίοδο 2013-14.
Για την αξιολόγηση του ευρωπαϊκού κόκκινου καταλόγου, παρόμοια στοιχεία προήλθαν από τους εταίρους του BirdLife και άλλους φορείς που συνεργάζονται με εμπειρογνώμονες σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες . Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε το BirdLife Διεθνές (2015). ...................................................         ΠΗΓΗ : gpeppas.gr



  6-6--2018    : Νησιώτισσα σε εγρήγορση ...

Μία χαρακτηριστική φωτο που αναδεικνύει την δυσκολία στην ανεύρεση από τον σκύλο μίας άγριας νησιώτισσας που κάνει τα κόλπα επιβίωσης που της έχει διδάξει η μαμά Φύση στο φυσικό ενδιαίτημα της .
Εγώ την είδα που μπήκε εκεί και την φωτογράφισα αλλιώς δεν θα την έβρισκα με τίποτε , φανταστείτε ο σκύλος στους 30-35 βαθμούς κελσίου με ζεστό αέρα η άπνοια τι δύσκολο έργο έχει , εδικά αν περάσει από πάνω και έχει άπνοια η μη ευνοϊκό άνεμο. ...................................................         ΠΗΓΗ : gpeppas.gr



  26-5--2018    : ΟΧΙ στα εκπαιδευτικά των σκύλων στις αλπικές και υπαλπικές περιοχές μας κατά τους μήνες Μάιο, Ιούνιο και Ιούλιο ακόμη και στις ΖΕΣ.. ...

GameKeeper 2018...

Φίλοι κυνηγοί,
το χρονικό αυτό διάστημα, στην περιοχή μας, η αναπαραγωγική περίοδος για την ορεινή πέρδικα και τα άλλα ενδημικά μας θηράματα, βρίσκεται στο αποκορύφωμά της, Όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντική είναι η αποφυγή της οποιασδήποτε όχλησης στην κρίσιμη φάση της φωλεοποίησης, εκκόλαψης και πρώτης ανάπτυξης των νεοσσών.
Με αυτά τα δεδομένα, σας ζητούμε να περιορίσετε πολύ έως πλήρους διακοπής τα εκπαιδευτικά των σκύλων στις αλπικές και υπαλπικές περιοχές μας κατά τους μήνες Μάιο, Ιούνιο και Ιούλιο ακόμα και μέσα στις χαρακτηρισμένες Ζώνες εκγύμνασης σκύλων (ΖΕΣ).
Παραμένει φυσικά η δυνατότητα της εκγύμνασης των σκύλων για την διατήρηση της φυσικής τους κατάστασης, κατά κύριο λόγο, στην πεδινή μας ζώνη, ιδιαίτερα μάλιστα μετά την διαδικασία του θερισμού των καλλιεργειών των δημητριακών ειδών (σιτάρι κλπ).
Ας συμβάλλουμε όλοι μας, με τον απαιτούμενο σεβασμό και αυτοσυγκράτηση στην διαχειριστική αυτή ενέργεια του Συλλόγου που σκοπό έχει να διαφυλάξει το ενδημικό μας θήραμα, αυτόν τον πολύτιμο φυσικό πόρο, στην κρίσιμη φάση της αναπαραγωγικής διαδικασίας.
Σας ευχαριστούμε, το Δ.Σ. Κυνηγετικού Συλλόγου Καρδίτσας ...................................................         ΠΗΓΗ : ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ



  22-5--2018    : Η πέρδικα θέλει βοήθεια και την θέλει άμεσα . ...

GameKeeper 2018...
Η ενδυνάμωση των φυσικών πληθυσμών της πέρδικας στην χώρα μας μπορεί να επιτευχθεί, από τη στιγμή που οι κυριότεροι εμπλεκόμενοι φορείς ( κράτος , κυνηγετικοί σύλλογοι και ομοσπονδίες), ευαισθητοποιηθούν και συντονιστούν , ώστε να τεθούν σε εφαρμογή τα απαραίτητα διαχειριστικά μέτρα. ...................................................         ΠΗΓΗ : gpeppas



  5-5--2018    : Οι νησιώτισσες του Σχιστού και το μέλλον τους ...

του Ηλία  Γιανναρά 

Πολλά έχουν ακουστεί για το γίνεται με τις πέρδικες στο Σχιστό. Χάθηκαν οι πέρδικες λεέι ο ένας, αρρώστησαν λέει ο άλλος, μόνο τα καλά σκυλια τις βρίσκουν λέει ο τρίτος. Στο κείμενο που ακολουθεί o  κ. Ηλίας Γιανναράς μας εξηγεί τα πάντα.   
Μέσα από αυτό το άρθρο θα προσπαθήσω να σας εκφράσω την άποψη μου για το τι συμβαίνει  αλλά και από κοινού να ψάξουμε να βρούμε λύσεις.  
Μάρτιος 2017. Μεγάλη γκρίνια από τους συμμετέχοντες στους αγώνες ότι δεν βρίσκουν πουλιά και διαμαρτυρίες ακόμα και στον ΟΚΑΔΕ (Pointer & Setter Club) ότι ίσως πρέπει να μην γίνουν οι αγώνες τα δύο πρώτα Σαββατοκύριακα  του Μαρτίου που δεν έχει   κόσμο. Τα  πουλιά τότε  ήταν αρκετά με αποκορύφωμα το τελευταίο Σαββατοκύριακο που μια βδομάδα το βουνό ήταν κλειστό και  παράλληλα έγινε ρίψη τροφών στους δρόμους , τα πουλιά ήταν πάρα πολλά τόσα που πέταγαν έξω σκύλους !!! Ο Δ. Γκουζούνας- του ΟΚΑΔΕ  χαρακτηριστικά  λέει : πιο πολλές είναι κοτέτσι όχι βουνό.
Ιούνιος 2017. Πράγματι τα πουλιά είναι λιγότερα  αλλά κάποιοι σε ήσυχα σημεία βρίσκουν π.χ. Έξαρχος Θανάσης , Μουσούλης Πέτρος στο πεντάστρατο   εκεί που είχαν λύσει 15 άτομα το πρωί .Κοντοκώστας Γεώργιος (Γεωργούλης)και Ζαχαρίου Ηλίας  κοντά στην καλύβα πολλές πέρδικες και άλλοι πολλοί όπως Λουκάκης Κ. –Μπότσος Τ. Ζηλιάσκος Δ. κλπ. συναντούν όχι πολλές .  
Θυμάμαι πριν πέντε χρόνια σχετική γκρίνια και με τον Χελιώτη Κώστα δείξαμε σε δέκα άτομα τουλάχιστον τρία κοπάδια σε ένα σημείο. Όμως και άλλες χρονιές υπήρξε αμφισβήτηση π.χ.  πέρσι οι Μουσούλης & Μάλλης  μέχρις ότου τα πουλιά για τους δικούς τους λόγους εμφανίζονταν άλλες ώρες και έκαναν και τους δύο να αλλάξουν γνώμη.   
Οι τρείς θηροφύλακες που ανέβαιναν στο βουνό όταν ήταν κλειστό σχεδόν καθημερινά έβλεπαν πάρα πολλές πέρδικες ζευγάρια (ανά 100-200 μέτρα ) στο δρόμο. Οι δύο ξένοι θηροφύλακες λένε ότι δεν υπάρχει άλλο μέρος με τόσες πολλές όπως επίσης τώρα που άνοιξε το μεσημέρι μόλις φεύγουν οι κυνηγοί αυτές βγαίνουν.   

Η άποψη μου λοιπόν είναι η εξής : Πέρδικες υπάρχουν αρκετές ίσως όχι τόσες όπως πριν 10 χρόνια άλλα σκεφτείτε ότι δεν υπήρχε η πίεση από εμάς σ' αυτό το βαθμό. Πριν τους αγώνες π.χ. ανά μια ώρα (λόγω χειμώνα – χαμηλές θερμοκρασίες κλπ.)  στο βουνό και καθ' όλη την διάρκεια της ημέρας ερχόντουσαν νέα αυτοκίνητα για εκπαίδευση .Τον Ιούνιο με το που άνοιξε το βουνό την πρώτη μέρα μόνο το πρωί ήρθαν 50(καταγεγραμμένα από τους θηροφύλακες)  αυτοκίνητα για εκπαίδευση.  Κάθε μέρα το πρωί ανεβαίνουν 20-30 αυτοκίνητα και το Σαββατοκύριακο 50 και πολλά το απόγευμα . Μαρτυρίες από τους εργάτες του νεκροταφείου και τους επισκέπτες λένε ότι έχει πέρδικες στον χώρο αυτό. Ο Φουτρής Γιάννης μιλάει για ακατοίκητα κτίρια στο ΒΙΠΑ που είναι γεμάτα κούρνιες (κουτσουλιές )  . Ο Παγιαύλας Νίκος βλέπει τις πέρδικες ( στην Αμφιάλη ,δίπλα από νέες βίλες) όταν κυνηγιούνται ως χαμηλά να προσγειώνονται σε ταράτσες.!!!!!!  
Τελευταία αναφορά είναι του Δημήτρη Γκουζούνα και του Αλέκου Λεβαντίνου, όταν τον Γενάρη του 2018 άκουσαν πουλιά το πρωί και αμέσως τα είδαν να κάνουν φτερό και να πιάνουν χαμηλά στα ριζά του βουνού και στο νεκροταφείο.  

Πρώτο προβλημα τα ατελείωτα εκπαιδευτικα . Λόγω της οικονομικής κρίσης όλο τον χειμώνα δεν σταματούν τα εκπαιδευτικά αφού ο κυνηγός δεν μπορεί να πάει κυνήγι. Επίσης λόγω της οικονομικής δυσχέρειας οι περισσότεροι δεν πηγαίνουν το καλοκαίρι στην Κωπαΐδα για ορτύκια όπως παλιά αλλά συνεχίζουν στο Σχιστό.  Γύρω-γύρω από το σκοπευτήριο υπάρχουν πολλές πέρδικες σύμφωνα με τις μαρτυρίες των θαμώνων και κάποιες φορές είναι μέσα σε αυτό. Συχνά βλέπουμε πέρδικες να περνούν πάνω από τη Λ. Σχιστού απέναντι στο κομμάτι του Περάματος.( Στο σημείο αυτό απαγορεύεται η εκπαίδευση σκύλων). Παλαιότερα με τον Κουτρουμάνο Γ. βλέπαμε ένα κοπάδι πέρδικες που κούρνιαζε δίπλα  στο φανάρι του Σκαραμαγκά ,στο τέλος της Λ. Σχιστού!!!! Η περιοχή του Πολεμικού Ναυτικού τέτοια εποχή γεμίζει πουλιά !!!!  
Σκεφτήκατε πριν 5-10-15 χρόνια πόσοι ανέβαιναν στο βουνό;  Πολλοί λιγότεροι από σήμερα μιας και το κυνήγι με σκύλο είναι πιο δημοφιλές τώρα. Επίσης τα τελευταία χρόνια σύμφωνα με μελέτες  το ποσοστό των κυνηγών με σκύλο έχει ανέβει κατά 60%. Εσείς οι ίδιοι πόσους σκύλους εκπαιδεύατε και είχατε στο σπίτι ; Άντε 2 . Τώρα όλοι έχουμε  4 και 5 σκύλους.   
Τρανό παράδειγμα του πόσο πιέζονται είναι  το φαινόμενο ότι οι πέρδικες του Σχιστού  «να κελαηδούν λιγότερο ». Σπάνια ακούς το λάλο «εκείνων των χρόνων».  
Από τα προαναφερθέντα καταλήγουμε ότι υπάρχουν πουλιά τα οποία λόγω της συνεχούς όχλησης, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει γίνει υπερβολική, βρίσκουν σημεία όπου δεν μπορούμε να πάμε με τα σκυλιά μας για να τις ενοχλήσουμε και πολύ δύσκολα φεύγουν από εκεί . Μαθαίνουν να επιβιώνουν εκεί.  
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει στην Πάχη  Μεγάρων κάθε χρόνο όπως μαρτυρά ο Σύλλογος της περιοχής και επισκέπτες του χώρου.(Κελεμίδης , Φωτεινάκος, Δρίτσας και άλλοι.)  
Κάτι που ξέχασα είναι το ωράριο. Τι εννοώ; Πηγαίνουμε πολύ νωρίς το πρωί  και λύνουμε τα σκυλιά   μας και αντίστοιχα πολύ αργά το βράδυ τα δένουμε. Επομένως τα πουλιά δεν κουρνιάζουν (κοιμούνται) ούτε βόσκουν στα σημεία τους όπως παλιά.  
Επίσης οι μεγάλες θερμοκρασίες του καλοκαιριού πάντα τις οδηγούν σε απόκρημνα και δροσερά σημεία που δύσκολα φτάνουμε. (Σύμφωνα με παρατήρηση πολλών χρόνων).  

Δεύτερο πρόβλημα είναι ότι το βουνό μας "κλείνει" . Η βλάστηση δηλαδή μεγαλώνει με αποτέλεσμα τα μέρη που ενδημεί η πέρδικα να μειώνονται στο βουνό μας, όπως όλοι γνωρίζετε ,γι' αυτό και τις συναντάμε όπου δεν είναι  δασωμένο .  
Πάλι θα ανατρέξω στο παρελθόν όταν πολλοί από αυτούς που «γκρινιάζουν » τώρα φώναζαν να φύγουν οι κτηνοτρόφοι από το βουνό .Μάταια τότε προσπαθούσα να τους πείσω ότι τα αιγοπρόβατα με τη βόσκηση δεν αφήνουν τον τόπο να κλείσει και παράλληλα τον διατηρούν εύφορο «λιπαίνοντας τον» με την κοπριά τους.  Δυστυχώς δεν άκουγαν.  
Εξαιρετικό το έργο της τότε Νομαρχίας που «άνοιγε » τον τόπο με εργάτες , μηχανές κομποστ, δεξαμενές έργο που εξυπηρετούσε τα θηράματα αλλά και δεν άφηνε να κλείσει τόσο ο τόπος. Όπως όλοι γνωρίζετε οι περιοχές που κλείνουν πολύ εύκολα καίγονται και φιλοξενούν άλλα ζώα όχι πέρδικες και λαγούς.(Στις καμένες περιοχές τα επόμενα χρόνια της πυρκαγιάς οι πληθυσμοί λαγού – πέρδικας αυξάνονται .  
Σοβαρή έλλειψη τροφής για τις πέρδικες και τους λαγούς είναι το υπερβολικό μάζεμα σαλιγκαριών (άριστη τροφή για τις πέρδικες) και μη εύρεση άγριων βρώσιμων χόρτων. Ο Σύλλογος επεμβαίνει συνεχώς όταν υπάρχει ανάγκη.   

Τρίτο τεράστιο πρόβλημα η ραγδαία αύξηση του πληθυσμού της καρακάξας με αποτέλεσμα να αποδεκατίζονται από αυτές τα περδικάκια και να επιβιώνουν λιγότερα σε σχέση με παλαιότερα. Πρόβλημα που δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο να λυθεί και γι' αυτό θεωρώ ότι υπάρχει σχετική μείωση του πληθυσμού.   
Άφησα τελευταίο το ότι το καλοκαίρι που έχουν μικρά η φύση τα προίκισε με την ικανότητα να «μυρίζουν» ελάχιστα σε βαθμό που ακόμα και έμπειροι σκύλοι να μην τις βρίσκουν.!!!!  Και να συναντάμε μόνο ότι «πατάμε».!!!!    
Η καλύτερη λύση θα ήταν κάθε σύλλογος να έχει εκπαιδευτήριο σαν το Σχιστό και να μην ασκείται τόση πίεση στο δικό μας . Το κράτος να είχε την γνώση να ανοίγει εκπαιδευτήρια και να επιτρέπει την επέμβαση σε άρπαγες (αλεπού- καρακάξα).   
Τώρα το Δ.Σ. του Συλλόγου αποφάσισε με την συνδρομή της Δ ΚΟΣΕ την κατασκευή και άλλων ποτίστρων στο βουνό ώστε τα πουλιά να βρίσκονται κοντά στο νερό και να κρατιούνται εκεί  και επίσης συχνότερη ρίψη τροφών στους δρόμους για τον ίδιο λόγο.   
Οι θηραματολόγοι  λένε ότι ένας βιότοπος μπορεί να συντηρήσει  ( ταΐσει ) συγκεκριμένο αριθμό θηραμάτων. Επίσης οι πληθυσμοί ενός βιοτόπου  μέσα στην δεκαετία έχουν το σημείο ζενίθ και το σημείο ναδίρ. Δηλαδή Το μέγιστο την καλή χρονιά πχ 100 πουλιά και το λιγότερο την κακή χρονιά 30 πουλιά. Αυτό αποδεικνύεται από τα καταφύγια θηραμάτων των οποίων ο πληθυσμός διατηρείται σε τέτοια επίπεδα. Επίσης θεωρούν ότι τα πουλιά χάνουν την άγρια μορφή τους και παράλληλα την ικανότητα επιβίωσης όπως οι άγριες δηλαδή χωρίς νερό και βοήθεια από τον άνθρωπο και γίνονται και πιο ευάλωτες στους άρπαγες.   
Εδώ σας εφιστώ  την προσοχή ΜΗΝ ΑΓΟΡΑΖΕΤΕ ΚΑΙ ΡΙΧΝΕΤΕ ΠΕΡΔΙΚΕΣ – ΟΡΤΥΚΙΑ – ΛΑΓΟΥΣ –  ΚΟΥΝΕΛΙΑ  στο βουνό για εκπαίδευση ή εμπλουτισμό γιατί προέρχονται από αμφισβητούμενα εκτροφεία και κουβαλούν  ασθένειες που μπορεί να κολλήσουν και αφανίσουν όλες τις πέρδικες και τους λαγούς  του Σχιστού!!!   
Θέμα ασθένειας για τα πουλιά δεν υπάρχει αφού κατά καιρούς νεκρά πουλιά που έχουν βρεθεί, έχουν σταλεί για εξετάσεις ώστε να διερευνηθούν τα αίτια θανάτου τα οποία σε όπλες τις περιπτώσεις ήταν φυσικά (γεράματα ή άρπαγες).   
Κλείνω λέγοντας σας ότι από εμάς εξαρτάται η συνέχιση  - επιβίωση με την σημερινή μορφή  του όμορφου χώρου μας .Να φροντίζουμε να τον διατηρούμε καθαρό δίχως να πετάμε κύπελλα καφέ , μπουκάλια και άλλα σκουπίδια στο βουνό και στον χώρο της καλύβας αλλά και αν χρειαστεί να μαζέψουμε και σκουπίδια άλλων γιατί δυστυχώς δεν υπάρχουν υπάλληλοι να τα μαζέψουν.  Αν δούμε κάποιον να παρανομεί να ενημερώνουμε άμεσα την θηροφύλακα κα Γιαννίτση Πόπη στο τηλ.6972800089  που είναι δουλεία της να επεμβαίνει αμέσως.   
Επίσης να μην ενοχλούμε περδικάκια και μικρούς λαγούς και να απομακρύνουμε τα σκυλιά μας όταν τα συναντάμε.   
Ο Κ.Σ. Πειραιά και τα μέλη του καλοδέχονται στο εκπαιδευτήριο του κυνηγούς από όλη την Ελλάδα όπως οι κυνηγοί του Πειραιά επισκέπτονται τα κυνηγοτόπια τους ανά την Ελλάδα. 

...................................................         ΠΗΓΗ : εφημερίδα “ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΗ ΦΩΝΗ” του 1ου  Κυνηγετικού Συλλόγου Πειραιά



  10-4--2018    : Τα μάτια καθρέφτης της υγείας ...

Η ερυθρότητα του ράμφους και του δακτυλίου του οφθαλμού στις πέρδικες, συνδέονται θετικά με την κατάσταση του σώματος και αποτελούν ένα δείκτη για το στρες. Σε σχετικό πείραμα διαπιστώθηκε ότι μετά από μια περίοδο μείωσης της πρόσληψης τροφής (με τη συνακόλουθη απώλεια βάρους), οι πέρδικες παρουσίασαν γρήγορα χαμηλή ερυθρότητα στο δακτύλιο του ματιού σε σχέση με πέρδικες που τραφήκαν ελεύθερα. Ως εκ τούτου, ο δακτύλιος του ματιού, ένα σαρκώδες στολίδι, φαίνεται να ανταποκρίνεται ταχύτερα στις αλλαγές της διατροφικής κατάστασης από το κερατινοποιημένο ράμφος. Ο κόκκινος δακτύλιος του οφθαλμού εμφανίζεται στις πέρδικες από νεαρή ηλικία

...................................................         ΠΗΓΗ : gpeppas.gr



  25-3--2018    : Γιατί δεν βλέπουμε άσπρη μέρα; ... ...

Στις τελευταίες δεκαετίες οι βιότοποι παρουσιάζουν σοβαρή συρρίκνωση, λόγω διαφόρων ανθρωπογενών επιδράσεων στα φυσικά οικοσυστήματα. Το φάσμα των αιτιών που ευθύνονται για τα παραπάνω φαινόμενα είναι ευρύ, χωρίς μέχρι σήμερα να έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά η συμμετοχή και το μέγεθος της έντασής τους στη μείωση των πληθυσμών. Ας εξετάσουμε όμως μία-μία τις παρακάτω περιπτώσεις που αφορούν τα ενδημικά μας θηράματα.
Υπάρχουν περίπου πεντακόσια καταφύγια θηραμάτων στην Ελλάδα διασπαρμένα σε ολόκληρη την επικράτεια, όπου το κυνήγι απαγορεύεται σύμφωνα με τη δασική νομοθεσία. Στα περισσότερα καταφύγια, οι πληθυσμοί της πέρδικας είναι μικρότεροι από εκείνους στους οποίους ασκείται ελεύθερο κυνήγι. Πρέπει να αναπροσαρμοστεί ο θεσμός και να τεθεί σε λειτουργία ένα πιο ευέλικτο σχήμα.
Στη χώρα μας λειτουργούν δέκα ελεγχόμενες κυνηγετικές περιοχές. Στις Ε.Κ.Π. επιτρέπεται το κυνήγι σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Οι περισσότερες από αυτές εμπλουτίζονται κάθε χρόνο με πέρδικες  τσούκαρ, οι οποίες παράγονται στα κρατικά εκτροφεία. Η εισαγωγή της πέρδικας τσούκαρ (Alectoris chucar) σε περιοχές που ενδημεί η ορεινή πέρδικα (Alectoris graeca), πέρα από τον ανταγωνισμό, εγκυμονεί τον κίνδυνο πιθανής γενετικής μόλυνσης με τη διασταύρωσή τους.
Αποσπασματικά και μεμονωμένα εφαρμόζεται στα καταφύγια και στις Ε.Κ.Π. σπορά εγκαταλειμμένων αγρών για να ευνοηθεί η πέρδικα και άλλα θηραματικά είδη. Το μέτρο αυτό είναι καλό, όμως μόνο του δεν έχει μεγάλη δύναμη. Επιβάλλεται να γίνεται συνολική και συνδυασμένη βελτίωση του βιοτόπου της πέρδικας, ένα μέρος αυτής είναι και οι σπορές.
Στο παρελθόν εφαρμοζόταν καταπολέμηση των αρπακτικών με επικήρυξη αυτών έναντι αμοιβής, καθώς και με δολώματα. Σήμερα ο έλεγχος των αρπακτικών με δηλητήρια (όπως υδροκυάνιο και στρυχνίνη απαγορεύετε από τη νομοθεσία. Είναι γεγονός ότι τα κουνάβια, οι νυφίτσες και οι αλεπούδες επιδρούν δραματικά στους πληθυσμούς της πέρδικας (πτυχιακή διατριβή, Αλεξίου, Μάνιου, Χατζηνίκου, Θεσσαλονίκη 1996), καταστρέφοντας κυρίως τις φωλιές και σε μικρότερο βαθμό τρώγοντας ανήλικα και ενήλικα άτομα.
Μελετώντας τις κατά τόπους συνθήκες, αν αποδειχτεί η αναγκαιότητα επέμβασης, θα πρέπει να εφαρμόσουμε πρόγραμμα ελέγχου του πληθυσμού των αρπακτικών, εφόσον επιτραπεί από τη νομοθεσία. Συστηματικές απελευθερώσεις νησιωτικής πέρδικας, προερχόμενης από κρατικά και ιδιωτικά εκτροφεία σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Ισχύουν και εδώ αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω για τον υβριδισμό.
Επέκταση και πύκνωση του ορεινού οδικού δικτύου την τελευταία εικοσαετία. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την εύκολη προσέγγιση και των πιο απομακρυσμένων βιοτόπων της πέρδικας. Αποτελεί παράδοση στη χώρα μας το γεγονός ότι η πέρδικα συγκινεί όσο ελάχιστα θηράματα τον Έλληνα κυνηγό. Αυτή η προτίμηση στο είδος συνέτεινε κατά ένα μέρος στη μείωση του πληθυσμού της, ως αποτέλεσμα υπερκάρπωσης.

Επιμέλεια: Χατζηνίκος Ευάγγελος, MSc Δασολόγος Περιβαλλοντολόγος

...................................................         ΠΗΓΗ : gpeppas.gr



  20-3--2018    : Η ειδική μεμβράνη (semilunaris plica )για την προστασία των ματιών της Πέρδικας ... ...

Αυτή είναι μια φωτογραφία που πήρα από ένα ζευγάρι περδίκων κατά την διάρκεια της διατροφής των , φαίνεται καθαρά το μάτι της (θηλυκό) και σε αυτό η μεμβράνη προστασίας του (semilunaris plica) που καλύπτει το μισό μάτι. Αυτή η μεμβράνη είναι μία πολύ χρήσιμη προσαρμογή η οποία χρησιμεύει ως πρόσθετη προστασία των ματιών για ένα είδος που κινείται μέσα σε αγκάθια , πουρνάρια η σκύβει για να συλλέξει τροφή που ο κίνδυνος βλάβης των ματιών είναι υψηλός. Το αντανακλαστικό για το κατέβασμα της μεμβράνης , στην περίπτωση αυτή πυροδοτήθηκε από την επαφή με τα κλαράκια του φυτού απ όπου αποσπά αυτό που την ενδιαφέρει διατροφικά... ...................................................         ΠΗΓΗ : gpeppas.gr



  16-3--2018    : Προσέχουμε για να έχουμε ... ...

Τόσο απλή και τόσο κατανοητή φράση και όμως για κάποιους είναι δυσνόητη αν κρίνουμε από την συμπεριφορά τους .
Για να φωλεοποιήσει η πέρδικα πρέπει το μέρος να έχει νεράκι, να έχει γκρέμια, να της παρέχει ασφάλεια και φυσικά ησυχία.
Από την κλωσιά που θα βγάλει, με καλές συνθήκες, θα βγουν 8-15 περδικάκια περίπου. Στους επόμενους μήνες, θα μείνουν 2-4 περδικάκια από την αρχική γέννα . Και αυτό γιατί έχει μερτικό το γεράκι, η αλεπού, το φίδι , λιγότερο ο άνθρωπος και πολλές φορές οι ασθένειες.
Αυτά τα 2-4 πουλιά, όταν ενηλικιωθούν με την σειρά τους θα ζευγαρώσουν και θα βγάλουν τις καινούργιες γενιές των περδίκων και κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται η ίδια και η ίδια διαδικασία της αναπαραγωγής , που άλλες χρονιές για διάφορους συνήθως εξωγενείς παράγοντες είναι εύκολη και άλλοτε δύσκολη με καλά η κακά αποτελέσματα . Αυτή είναι η πραγματικότητα που τη συναντούμε όλοι μας στα βουνά.
Ας μην γινόμαστε λοιπόν και εμείς με τις πράξεις μας ένας από τους εξωγενείς παράγοντες που δυσκολεύουμε την αναπαραγωγική διαδικασία με αποτέλεσμα να επηρεάζουμε αρνητικά και την όποια τυχόν προσπάθεια επιτυχίας της ...................................................         ΠΗΓΗ : gpeppas.gr



  15-3--2018    : Την πέρδικα ο κυνηγός τη νικά όταν τη βρίσκει και όχι όταν τη σκοτώνει. ... ...

Ποιοι είναι όμως σήμερα οι κυνηγοί και ιδιαίτερα οι περδικοκυνηγοί;

Χωρίς καμία πρόθεση να τους υποτιμήσω, θα έλεγα ότι σ’ ένα μεγάλο βαθμό είναι άνθρωποι που δεν είχαν την ευκαιρία να τη γνωρίσουν και να την αγαπήσουν. Αυτός πιστεύω είναι και ο λόγος για τον οποίο δεν δείχνουν τον σεβασμό που αξίζει στην πέρδικα. Όσα κι αν γράψω εγώ ή κάποιος άλλος, ρομαντικός ασπρομάλλης, φοβάμαι ότι δύσκολα θα μπορέσουμε να ευαισθητοποιήσουμε αυτούς που δεν ικανοποιούνται με την ποιότητα, αλλά με την ποσότητα του κυνηγίου. Γι αυτούς, δεν υπάρχουν οι συναισθηματισμοί φραγμοί που υπάρχουν σε μας, διότι απλά δεν γαλουχήθηκαν με τις ίδιες αξίες.
Δύσκολα αρκετοί από τους σημερινούς περδικοκυνηγούς θα μπορέσουν ν’ απολαύσουν ένα εξαιρετικό κυνήγι πέρδικας, αν δεν γεμίσουν το σακίδιο με πουλιά.
Η κυνηγετική μας κουλτούρα άλλαξε κι αυτός είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή.
Το περδικοκυνήγι σήμερα σε πολλές περιπτώσεις δεν θέλει πόδια. Θέλει λεφτά για 4χ4 και βενζίνες , για ν΄ αγοράσεις καλό σκύλο κι εκπαιδευμένο, μπίπερ ,gps και όλα τα υπόλοιπα τεχνολογικά καλούδια των ημερών μας

Νέα ήθη, από τα οποία δυστυχώς δεν μπορούμε να ξεφύγουμε και θα ήταν ουτοπία αν πίστευα ότι είναι δυνατό να γυρίσουμε τα πράγματα πίσω.
Τι μπορεί όμως να γίνει για να συνεχίσουνε τα παιδιά μας να απολαμβάνουν την παρουσία της πέρδικας στα βουνά της πατρίδας μας;
Θεωρώ ότι είναι υποχρέωση όλων όσοι μπορούμε να αρθρώνουμε δημόσιο λόγο να ενημερώσουμε σωστά και ολοκληρωμένα τους κυνηγούς για το εξαιρετικό αυτό κληροδότημα που παραλάβαμε για να το διαχειριστούμε με ξεχωριστή φροντίδα. Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουν ότι η πέρδικα δεν είναι ένα είδος που έρχεται στη χώρα μας και φεύγει όποτε το ευνοούν οι συνθήκες.
Τα μεταναστευτικά πουλιά έχουν σαν μέσο άμυνα το ισχυρότερο όπλο που λέγεται αποδημία. Σήμερα μπορεί να είναι γεμάτος ο τόπος και αύριο να βρίσκονται σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη, μακριά από σκύλους και όπλα.
Η πέρδικα δεν έχει τέτοια άμυνα. Εκεί που γεννήθηκε, εκεί θα πεθάνει και για το λόγο αυτό είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη στην υπερβολική πίεση.
Πόσοι από μας στη πορεία, δεν διαπιστώσαμε εξ "ιδίας εμπειρίας", ότι η κυνηγετική δεξιότητα, η φυσική αντοχή και ρώμη, η κυνηγετική οξυδέρκεια, το κυνηγετικό πάθος, η βούληση, το μεράκι τους, να υπερνικήσουν κάθε εμπόδιο και να βρεθούν σε μια τίμια «αναμέτρηση» απέναντι στη βασίλισσα των ελληνικών βουνών, στα μέρη που κατοικεί και «διαφεντεύει», ήταν οι αποκλειστικοί "οδηγοί" τους ...
Τότε καταλάβαμε τον ψυχισμό τους, όταν «γευτήκαμε» τις πρώτες αποτυχίες, όταν ξαφνιασμένοι, σχεδόν αλαφιασμένοι, από το βούισμα και το απότομο και θορυβώδες σήκωμα του κοπαδιού, μείναμε άφωνοι και χωρίς αντίδραση στα αυτονόητα, απλοί παρατηρητές και θαυμαστές, όταν μας «συνεπήρε» η πρώτη επιτυχία και μείναμε ποιος ξέρει πόση ώρα, να κοιτάζουμε αποσβολωμένοι και σαστισμένοι, τον "κώτσο" που έπεσε μη πιστεύοντας αυτό που ζούσαμε και βλέπαμε...όταν κατεβήκαμε με το «πολύτιμο» αυτό θήραμα από το βουνό, χωρίς να νοιώθουμε την ελάχιστη κούραση, με τα πόδια μας να «πετάνε», ανάλαφροι και τη καρδιά μας να «πάλλεται» και να την «διαπερνούν» ανεπανάληπτες σκηνές κυνηγετικής ευωχίας… «κυνηγετικά πράγματα» που ζεις και είναι ίσως αδύνατο να περιγράψεις και να αποτυπώσεις…
Όπως και νάχει και παρά τα ουσιαστικά και αντικειμενικά προβλήματα που έφεραν τη «νέα τάξη πραγμάτων» στο κυνήγι της πέρδικας και στα ενδιαιτήματά της, παραμένει δικαίως το πιο αγαπημένο και τραγουδισμένο πουλί, από τα ενδημικά είδη, της άγριας πανίδας της χώρας μας, ένας ζωντανός θρύλος…

Την πέρδικα ο κυνηγός τη νικά όταν τη βρίσκει και όχι όταν τη σκοτώνει.

Αν κατορθώσουμε λοιπόν να πείσουμε τον εαυτό μας ότι η πεμπτουσία του κυνηγιού της πέρδικας είναι η συνάντηση και βάλουμε την κάρπωση σε δεύτερη μοίρα, τότε θα μπορούμε να υπερηφανευόμαστε ότι είμαστε πραγματικοί περδικοκυνηγοί.
Ασφαλώς, η κάρπωση είναι μια ξεχωριστή χαρά. Το να χαϊδέψεις το κορμί μας πέρδικας είναι μία ανάμνηση που θα σε συνοδεύει πάντα, όμως οι εκατόμβες, που ορισμένες φορές βλέπουμε, πολύ φοβάμαι ότι θα βάλουν στην πέρδικα ημερομηνία λήξης. ...................................................         ΠΗΓΗ : H Πέρδικα και ο περδικοκυνηγός



  13-3--2018    : Η φωλια ... ...

Οι πέρδικες είναι μονογαμικά πουλιά. Την άνοιξη, γεννά 10–15 αυγά, σπάνια 20, σε μια φωλιά η οποία είναι χτισμένη στο έδαφος. Στις Άλπεις καταγράφηκε να γεννάνε από μέσα Μαΐου μέχρι τον Ιούνιο, ενώ στην Ελλάδα από τέλη Μαρτίου μέχρι τον Ιούνιο (νωρίτερα στα Νότια απ' ότι στα Βόρεια).[Τα αυγά έχουν σχήμα απιδοειδές, σκληρό και λείο κέλυφος, με πολλούς πόρους και χρώμα ωχρό κιτρινοκόκκινο με ή χωρίς κηλίδες. Το θηλυκό τα επωάζει επί τρεις εβδομάδες και οι νεοσσοί εκκολάπτονται σχεδόν ταυτόχρονα. Οι νεοσσοί είναι ευθείς βαδιστικοί. Ακολουθούν αμέσως τη μητέρα τους, η οποία τα φροντίζει και τα υπεραγαπά. Τα προφυλάσσει από κάθε κίνδυνο και όταν δεν βρίσκονται κοντά της τα ειδοποιεί με μια χαρακτηριστική φωνή κι εκείνα κρύβονται μέσα στα χόρτα. Τονίζεται ότι η φωλιά της πέρδικας είναι εξαιρετικά τρωτή, εφόσον εκτίθεται στις επιδρομές πολλών αρπακτικών. ...................................................         ΠΗΓΗ :



  12-3--2018    : Alectoris chukar in USA ...

Όπως ο φασιανός με το άσπρο δακτυλίδι στο λαιμό και η πέρδικα τσούκαρ είναι ένα εισαγώγιμο πτηνό στις ΗΠΑ , τα πρώτα πουλιά ήρθαν από την Μέση Ανατολή και την Ασία και εγκαταστάθηκαν με επιτυχία στα άγονα περιβάλλοντα των Δυτικών Πολιτειών , εκεί κατάφεραν να ευδοκιμήσουν, να πληθύνουν και να επεκταθούν σε πολλά ενδιαιτήματα σε διαφορετικές πολιτείες των ΗΠΑ.

Είναι δε ένα θήραμα πολύ δύσκολο και γι αυτό αγαπητό σε πολλούς Αμερικανούς κυνηγούς .
Για να είναι σαφές, το κυνήγι της τσουκάρ είναι πολύ σκληρή δουλειά. Τα περιβάλλοντα και τα ενδιαιτήματα που βρίσκονται αυτά τα πουλιά είναι άγονα , πετρώδη και ιδιαίτερα σκληρά για τους περισσότερους ανθρώπους και τους σκύλους και δεν είναι εύκολο πράγμα η αναζήτηση και η απόκτηση της πέρδικας τσούκαρ .
Κάτι πολύ βασικό είναι ότι το κυνήγι της ιδιαίτερα των άγριων πληθυσμών αυτού του πουλιού γίνεται σε δημόσια εδάφη, ενώ στα ιδιωτικά είναι από πουλιά απελευθερωμένα στο στυλ Put & Take.

Η χρονική περίοδοι του κυνηγιού της και το όριο πουλιών για την σεζόν είναι τα έξεις στις ακόλουθες Πολιτείες όπου υπάρχουν άγριοι πληθυσμοί σε δημόσιους κυνηγοτοπους.. ...................................................         ΠΗΓΗ :



  1-3--2018    : Tetraogallus caucasicus (Caucasian snowcock) ...

O καυκάσιος αγριόκουρκος του χιονιού (Tetraogallus caucasicus) ανήκει στην οικογένεια των φασιανών Phasianidae της τάξης Galliformes, gallinaceous birds.
Είναι ενδημικό στα βουνά του Καυκάσου, ιδιαίτερα στον Δυτικό Καύκασο, όπου διαβιεί σε υψόμετρα 2000-4000 μ. σε γυμνά πέτρινα βουνά. Φωλιάζει στο έδαφος και γεννά συνήθως 5-6 πράσινα αυγά, τα οποία επωάζονται μόνο από το θηλυκό. Το φαγητό του είναι σπόροι και φυτική ύλη αλλά και σαλιγκάρια σκαθάρια και άλλα πολύ μικρά ερπετά . Ζει σε ολιγομελή κοπάδια .
Είναι ένα πουλί μήκους 50-60 cm. Το φτέρωμα του έχει τους χρωματισμούς γκρι, καφέ, λευκό και μαύρο, αλλά στο χιόνι φαίνεται γκρίζο από οποιαδήποτε απόσταση. Το στηθος είναι πιο σκούρο και οι πλευρές του έχουν άσπρα φτερά από το υπόλοιπο σώμα. Έχει λευκό λαιμό και άσπρο σημάδι στο πλάι του λαιμού .
Κατά την πτήση, αυτό το επιφυλακτικό πουλί με το άνοιγμα των φτερών δείχνει λευκά πτερύγια πτήσης και κόκκινες πλευρές στην ουρά. Τα αρσενικά και θηλυκά φτερά είναι παρόμοια, αλλά το νεαρό είναι ελαφρώς μικρότερο και πιο σκούρο σε εμφάνιση.
Καυκάσιος αγριόκουρκος βγαζει ένα ήχο σαν ξερό που επαναλαμβάνεται bubbled buck-buck-buck-buck-burrrrrr κατά κάποιο τρόπο μοιάζει με της Alectoris chukar . ...................................................         ΠΗΓΗ :



  1-10--2017    : Περδικοιστορίες … ...

Αυτή την εποχή που οι φθινοπωρινές βροχές και οι πρώτες ομίχλες δροσίζουν τα ψηλά βουνά, η πέρδικα σε μεταφέρει πάλι στους θρόνους των κορυφογραμμών, στις λάκες και στα μικρά οροπέδια των βουνών μας. Εκεί που τα βράδια οι μούσες και τα ξωτικά λένε τα δικά τους τραγούδια. Τραγούδια που φτάνουν στ' αυτιά μας με τον αέρα που τρέχει στα γκρέμια.
Τραγούδια που μπερδεύονται με τον ήχο της φωτιάς που ανάβει ο γεροβοσκός στο μαντρί του για να ξεγελάει τη νύχτα και να ζεσταθεί. Σ' αυτά τα μέρη, στα μέρη της ορεινής πέρδικας, όταν με τα σκυλιά σου καταφέρεις να φτάσεις στα ψηλά λημέρια της για να την κυνηγήσεις, αισθάνεσαι μια περίεργη έπαρση, μια έντονη επιβεβαίωση της ύπαρξής σου.
Νιώθεις ότι ξεπερνάς λίγο- λίγο τα όρια που πίστευες ότι έχει ο εαυτός σου. Ανεβαίνεις πολλές φορές μια και δυο ώρες σε ορθοπλαγιές, κάνοντας κατά διαστήματα μικρο αναρριχήσεις. Γιατί πρέπει να φτάσεις εκεί που άκουσες να κράζει το κοπάδι, να το προλάβεις πριν γυρίσει στη ράχη της βουνοκορφής, να το προλάβεις στριμωγμένο στη ρίζα του βράχου. Έτσι ανεβαίνεις κόντρα στο βουνό, διασχίζεις επικίνδυνες σάρες, γαντζώνεσαι από βράχους για να διασχίσεις ένα μικρό μονοπάτι, πασχίζεις να τις «κλείσεις» εκεί που σε οδηγεί η εμπειρία σου και η διαίσθηση των σκυλιών σου. Το χειρότερο είναι που μετά από 4 και 5 ώρες περπάτημα αναγκάζεσαι να «γκαζώνεις με χίλια» για να φτάσεις κοντά στα σκυλιά σου, που τα βλέπεις να ντοριάζουν, να «κόβονται» ν' αρχίζουν εκείνα τα μαγευτικά, ονειρεμένα πονταρίσματα λίγο πιο κάτω από τα 2000 μέτρα. Πάντα τις ψάχνω στις κορφούλες, γύρω από τα οροπέδια των βουνών που βόσκουν πρόβατα ή κατσίκια. Εκεί γύρω βρίσκονται πιο συχνά, γιατί υπάρχει πιο πολύ τροφή, όπως και έδαφος για να ξυστεί και να βρει καλή συντροφιά με τον ήχο από τα λέρια των προβάτων. Πολύ συχνά τη βρίσκουμε εκεί όπου η πέτρα αντικαθιστά τα δέντρα γύρω από τα όρια του αραιού δάσους, μέσα στα κοντοπούρναρα και τριγύρω στους μικρούς χείμαρρους των βουνών.
Τα σκυλιά πρέπει να είναι γυμνασμένα και φιλότιμα, ώστε να μη διστάζουν στα δύσκολα και μακρινά απόρτ που απαιτούνται στο κυνήγι της ορεινής. Να διαθέτουν δε απαραίτητα ανοιχτή και αυτόνομη έρευνα. Στο κυνήγι της ορεινής, σκυλιά που είναι αργά ή κοντινής έρευνας από τη ράτσα τους, ή σκυλιά που βαριούνται και δεν έχουν τεράστιο κυνηγετικό πάθος, δεν έχουν καμία τύχη. Εκείνα που δεν έχουν σταθερή φέρμα και μπόλικη εξυπνάδα, ώστε να ακολουθούν από μακριά το θήραμα χωρίς να το ζορίζουν, καλά θα είναι να τα αφήνετε σπίτι. Μα πάνω απ' όλα πρέπει να είναι γυμνασμένα στο βουνό. Δεκαπέντε τουλάχιστον τρίωρα εκπαιδευτικά σε βουνά, είναι απαραίτητα για να αντέξουν τα πόδια τους στο κυνήγι της πέρδικας.
Διαφορετικά μετά από 2 ώρες θα ξέρετε που είναι τα σκυλιά σας, είτε από τα ίχνη αίματος που θα αφήνουν τα πέλματά τους, είτε επειδή θα σκοντάψατε πάνω τους, έτσι στριμωγμένα που θα είναι στα πόδια σας. Τα περδικόσκυλα πιστεύω ότι αν μη τι άλλο, πρέπει να είναι τα πλέον γυμνασμένα κυνηγόσκυλα. Πριν πολλά χρόνια, ο μεγάλος Γάλλος κυνόφιλος και συγγραφέας Edward Demole έγραψε: «Τα καλύτερα σκυλιά στη μπεκάτσα δεν είναι εκείνα που εκπαιδεύτηκαν ειδικά γι' αυτό το θήραμα.
Πολύ συχνά γίνονται πολύ αργά και επικίνδυνα συνετά στην ακολουθία των αναθυμιάσεων. Προσωπικά προτιμώ εκείνα τα σκυλιά που από νεαρά εκπαιδεύτηκαν στην πέρδικα σε στεγνές περιοχές, βραχώδεις, με ελάχιστα σημεία να μπορεί να κρυφτεί το θήραμα. Αυτά τα σκυλιά είναι συνετά, λειτουργούν σωστά και είναι συνηθισμένα να φερμάρουν από μακριά και να ακολουθούν από απόσταση ένα θήραμα που περπατά γρήγορα όπως η πέρδικα. Με λίγες λέξεις, αυτά τα σκυλιά είναι βοηθοί που δεν σ' αφήνουν να εξαπατηθείς…».
Αλλά και οι περδικοκυνηγοί, δηλαδή αυτοί που το μεγαλύτερο κυνηγετικό πάθος το νιώθουν στο κυνήγι της πέρδικας, είναι οι πιο γυμνασμένοι κυνηγοί που έχω γνωρίσει. Και ήμουν τυχερός όλα αυτά τα χρόνια, να κυνηγήσω και να γνωρίσω μεγάλους περδικάδες. Όλοι τους άνθρωποι με αντοχή και τεράστια επιμονή. Πολλοί από αυτούς είναι πια στα «μετόπισθεν» του κυνηγίου της πέρδικας, γιατί ξέρουν να αναγνωρίζουν πότε τα βουνά έχουν ψηλώσει παραπάνω από τα κουράγια τους. Αυτή είναι η πέρδικα.
Το κυνήγι της, σωματοφθόρο για τον κυνηγό και τα σκυλιά του, με χρονικό όριο λήξης πολύ πιο γρήγορο σε σχέση με όλα τ' άλλα κυνήγια. Δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια, αναγκαστικά …συναπάντησα με πίκρα και τους τρόπους λαθροθηρίας της ορεινής. Σ' άλλα μέρη λοιπόν τις σκοτώνουν κατά το μεσημεράκι, κρυμμένοι σαν τους «Απάτσι» κοντά στα λίγα νερά που έχουν τα περισσότερα περδικοβούνια. Σ' άλλα μέρη προτιμούν να περιδιαβαίνουν με τα τζιπ τους στους ορεινούς δασικούς δρόμους, που η πέρδικα βγαίνει το σούρουπο για να τριφτεί και να ξυστεί λίγο στο επίπεδο χώμα.
Σ' άλλα μέρη πάλι, ακόμα δεν γνωρίζουν την κουλτούρα του περδικόσκυλου, και την κυνηγούν παγάνα 7-10 άτομα γαζώνοντας πλαγιές ολόκληρες. Υπάρχουν πάντα και οι γραφικοί που στήνουν παγίδες. Εν πάση περιπτώσει, ας κάνει ότι μπορεί ο καθένας μας προς τη σωστή κατεύθυνση. Μια πέρδικα χτυπημένη, κυνηγώντας τη με σκυλιά φέρμας, και δουλεμένη με τους όρους που αυτή θέτει στο χώρο της, είναι μια σπονδή στο ίδιο το βουνό.
Κανείς μας δεν έχει ανάγκη από 300 γρ. κρέας. Γιατί μόνο σαν κρέας μπορεί να υπολογιστεί  μια πέρδικα χτυπημένη μπαμπέσικα και παράνομα. Μπορούμε τιμώντας το πιο λεβέντικο και παραδοσιακό κυνήγι του ελληνικού χώρου, να γεμίσουμε τα ελληνικά βουνά με πέρδικες. Ας βάλουμε αυτό το στοίχημα σαν λαός! Η μεγαλοσύνη της απαιτεί το μέγιστο της λεβεντιάς και από την «οικογένεια» των κυνηγών. Γυμνασμένα σκυλιά, γυμνασμένοι και υγιείς και εμείς.
Σωφροσύνη- σεβασμός στο υπέροχο αυτό πουλί

Tου Ιωάννη Αλιγιζάκη ...................................................         ΠΗΓΗ : .gpeppas.gr

  18-7--2017    : Καιρικές συνθήκες και πέρδικες ...

Οι καιρικές συνθήκες είναι ο κύριος περιοριστικός παράγοντας που επηρεάζει τις ετήσιες πληθυσμιακές διακυμάνσεις του πληθυσμού των περδικιών. Η περίοδος ξηρασίας, η ποσότητα βροχόπτωσης, η ένταση της βροχόπτωσης καθώς και η χρονική περίοδος της βροχόπτωσης, το ύψος των υψηλών και των χαμηλών θερμοκρασιών , οι καταιγίδες μεγάλης έντασης , ειδικά με χαλαζόπτωση , μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά τoν πληθυσμό των άγριων περδικιών και ιδιαίτερα της αναπαραγωγικής επιτυχίας.
Η φωτο (Γιαννης Τσιρωνης.) από το Παναχαϊκό όρος, είναι παράδειγμα το τι συμβαίνει στα περδικόπουλα όταν έρχονται ξαφνικά αντιμέτωπα με ένα πολύ έντονο καιρικό φαινόμενο με την ονομασία Μέδουσα με εξαιρετικά έντονες βροχοπτώσεις – χαλαζοπτώσεις , όπως αυτό που συνέβη σε πολλά μέρη της πατρίδας μας 16/17-Ιούλη του 2017 ...................................................         ΠΗΓΗ : .gpeppas.gr

  8-6--2017    : Το φαινόμενο της κυκλικής αυξομείωσης στην πέρδικα ...

Οι πληθυσμοί των ειδών στη Φύση παρουσιάζουν το φαινόμενο της κυκλικής αυξομείωσης. Αυτό παρατήρησε από τις αρχές του περασμένου αιώνα ο διάσημος θηραματοβιολόγος Aldo Leopold και το κατέγραψε σε βιβλία που αποτελούν θεμέλιο της επιστήμης της θηραματοβιολογίας.
Στην Αμερική όπου ένα πολυάριθμο σώμα βιολόγων του Τμήματος Δασών και Αγριας Ζωής παρακολουθεί αυτά τα φαινόμενα έχουν βρει ότι η πέρδικα τσούκαρ έχει έναν οκταετή κύκλο. Αναφέρουν ότι στην κορυφή του κύκλου ο πληθυσμός φτάνει πυκνότητες που ξεπερνούν τα 100 πουλιά ανά τετραγωνικό μίλι (1,5 επι 1,5 χιλιόμετρα) και σταδιακά πέφτει για να ξαναρχίσει ο κύκλος από την αρχή. Κορυφώσεις του κύκλου είχαν το 1998, το 2006 και το 2015.
Φέτος παρατηρώ πάρα πολύ μεγάλη αρνητική αριθμητική διαφορά στις συναντήσεις με περδικάκια σε σχέση με την περσινή και την προπέρσινη χρονιά (αντίστοιχες χρονικές περίοδοι) στα διάφορα ενδιαιτήματα που επισκέπτομαι τακτικά .
Αν δε παρατηρήσουμε σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα , ότι οι καιρικές φετινές συνθήκες ήταν καλύτερες , με αρκετές βροχούλες χωρίς όμως ιδιαίτερη ένταση , που βοήθησαν τα ενδιαιτήματα να έχουν πολύ περισσότερη τροφή, φυτική και ζωική για τις πέρδικες .
Οι άρπαγες είναι στα ίδια επίπεδα , δεν έχουμε δηλαδή καμία μεγάλη αύξηση , επίσης δεν έχουμε κάποια εμφανή αρρώστια αφού δεν βρήκα κάποια πουλιά νεκρά , το μόνο αρνητικό που παρατήρησα είναι τα πολλά και συνεχή φετινά εκπαιδευτικά τους βασικούς μήνες της αναπαραγωγής που σίγουρα 'ζόρισαν' πολύ τις πέρδικες αλλά δεν νομίζω να ευθύνονται τα ίδια για τέτοια μεγάλη μείωση στα περδικάκια .
Η σκέψη μου λοιπόν πάει μήπως είμαστε μπροστά στο φαινόμενο του πληθυσμιακού κύκλου ενός είδους και συγκεκριμένα των περδίκων της Αττικής, ειδικά όταν οι προηγούμενες παρατηρήσεις μου μιλάνε για πάρα πολύ καλούς πληθυσμούς με συνεχή αύξηση τα τελευταία τουλάχιστον πέντε χρόνια .
Η παρατήρηση θα συνεχιστεί αφού δεν έχει τελειώσει πλήρως η φετινή αναπαραγωγική περίοδος , ιδιαίτερα όμως την επόμενη αναπαραγωγική περίοδο ,με περισσότερες επισκέψεις , γιατί πραγματικά μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον πάρα πολύ , το ξανά επισημάνω η ΣΚΕΨΗ ότι ίσως βρίσκομαι ενώπιον του φαινόμενου της κυκλικής αυξομείωσης … ...................................................         ΠΗΓΗ : .gpeppas.gr

  6-6--2017    : «Λαβωμένος» από τις πέρδικες! ...

Από τον Νίκο Τζιανίδη

Το κυνήγι ήταν πλέον το μοναδικό σινιάλο ανεξαρτησίας στη ζωή του. Το μεγάλο πάθος του η πέρδικα. «Το πιο αντρίκειο κυνήγι», έλεγε και το εξηγούσε: «Θέλεις ποδάρι και πνευμόνια αθλητή. Τέτοια έλεγε και είχε τα δίκια του. Ξέχναγε όμως και μιαν άλλη αρετή που πρέπει να συνοδεύει τις κυνηγετικές εξορμήσεις για να είναι πετυχημένες: την τύχη. Και από τύχη; Μηδέν!
Την πρώτη φορά που έφτασε σε απόσταση τουφεκιάς από ένα κοπαδάκι πέρδικες στα αλπικά μονοπάτια των Βαρδουσίων, τον είχε πιάσει ένας βήχας επίμονος. Λίγο πριν είπε να κόψει την πείνα του με ένα παξιμάδι και ένα άτιμο ψίχουλο τον έπνιξε. Κάτι ο βήχας, κάτι η φασαρία με το βαρύ περπάτημα στα βράχια, οι πέρδικες φτεροκόπησαν. Το όπλο ήταν κρεμασμένο στον ώμο, το σκυλί, ένα μισότρελο κούρτσχααρ, κυνηγούσε μόνο του δυο βουνά παραπέρα, η τύχη κι αυτή μόνη κυνηγούσε σε άλλα υψώματα και αυτός έμεινε κεραυνόπληκτος, με μάτια απορημένα και μυαλό βουτηγμένο στην ομίχλη... Ο βήχας σταμάτησε, ο χρόνος σταμάτησε, όλα έμοιαζαν σταματημένα σε ένα κακό παραμύθι.

- «Τα μάζεψα και έφυγα σαν τουφεκισμένη αλεπού», έλεγε με χαμόγελο μέρες μετά.

Ηταν η πρώτη του επαφή με πέρδικες και τη θεώρησε συμβολική. «Λες να με πάει έτσι και στο μέλλον», αναρωτιόταν.
Και πραγματικά η ιστορία είχε μέλλον... Τη δεύτερη φορά που έφτασε σε περδικότοπο πέταξε τα παξιμάδια. Είχε στείλει το κούρτσχααρ σε έναν φίλο για απόσυρση και πλάι του είχε ένα συνετό βίζσλα, τον Δία. Μέχρι και ο αορτήρας του όπλου είχε αφαιρεθεί. Ομως μπορείς να δέσεις την τύχη;
Δεν μπορείς! Ολη τη μέρα στα υψώματα του Παρνασσού και πέρδικα δεν είχε σηκωθεί. Κουράστηκε ο κυνηγός, κουράστηκε και το έρημο το σκυλί. Και πάνω στην κούραση είπε να αδειάσει την ουροδόχο κύστη του που τον πίεζε εδώ και ώρα. Ακούμπησε το τουφέκι στο χώμα, αφού το άδειασε, μη γίνει κανένα κακό, έλυσε και τη φυσιγγιοθήκη.

Πάθημα δεύτερον
Το σκυλί κάτι πήρε μυρουδιά, αλλά πού να τρέχει τώρα στα δέκα μέτρα μπροστά του. Ο κυνηγός όταν κατάλαβε τι έγινε ήταν με... κάτι άλλο στο χέρι και όχι με το τουφέκι! Οι πέρδικες είχαν απαγκιάσει ούτε δέκα μέτρα πάρα κάτω και θες το ένστικτό τους, θες η τύχη η ανάποδη του κυνηγού φτερούγισαν στον πιο απίθανο χρόνο για τον εχθρό τους...
Ο Δίας, ψιλοτρόμαξε με το φτεροκόπημα, ο κυνηγός ψιλοέβρισε, ο ουρανός ψιλόβρεχε. Και για... το «ψιλό», που λένε στην αργκό, χάθηκε χοντρό κοπάδι. Πάνω από είκοσι πουλιά.
Εβρεχε για τα καλά! Τα μάζεψε και χάθηκε στη σιωπή του βουνού, συντροφιά με έναν κόμπο στο στομάχι και μια τουφεκιά στο μυαλό. Για χρόνια δεν ξανασκαρφάλωσε σε βράχια για πέρδικες. Κάποιες τσίχλες και κάτι ορτυκάκια γέμιζαν το πάθος του, ή καλύτερα σκέπαζαν την πληγή του. Γιατί η πληγή ήταν οι πέρδικες και αυτή η πληγή δεν έκλεινε με τίποτα!
Τα χρόνια τον ωρίμασαν, πέρασαν σκυλιά από τα χέρια του, πέρασαν εμπειρίες, πέρασαν βροχές και χιόνια, χιόνια που στάθηκαν και στα μαλλιά χωρίς να λιώνουν... Για πέρδικα δεν ξαναβγήκε.
«Δεν με θέλει και αφού δεν με θέλει δεν τη θέλω και εγώ», έλεγε κοφτά, αλλά η φωτιά σιγόκαιγε.
Και κάποια στιγμή, η τύχη τον έφερε στη Χίο. Για κάτι δουλειές. Πήρε μαζί και το δίκαννο. Πήρε και δυο κουτιά φυσίγγια και είπε να ξεδώσει.
Νοίκιασε ένα αυτοκίνητο και ξεκίνησε. Ο τόπος ιδανικός. Πέτρα και ηρεμία. Ξημέρωνε και άκουσε το κακάρισμα που του ανέβασε τους σφυγμούς. Είχε πέρδικες, σκυλί δεν είχε, αλλά θα τα κατάφερνε και χωρίς αυτό. Αλλωστε ποτέ δεν τον είχε βοηθήσει σκυλί όταν χρειάστηκε!
Είχε κρύο. Ψηλά, πάνω στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου σαν πιάνει ο χιονιάς γεμίζει ο τόπος ταξιδιάρικα πουλιά κυνηγημένα από τη Μικρασία. Γιατί ο βοριάς ο ανατολικός, ο Γραίγος που λένε οι θαλασσινοί, είναι σκληρός στα μέρη εκείνα.

Κόντρα στο βοριά
Κατεβαίνει από τις στέπες της Ρωσίας, σαρώνει τα βουνά της Ανατολίας και σπάει σα μανιασμένο κύμα στα μικρασιατικά παράλια διώχνοντας, όπως τους κατατρεγμένους πρόσφυγες, τα πετούμενα που ψάχνουν να βρουν τόπο να σταθούν. Ετσι και τότε. Με το που φύσηξε ο Γραίγος, η Χίος γέμισε μπεκάτσες, γερακότσιχλες, τσίχλες, παπιά, καλλημάνια και ό,τι άλλο φτερωτό βάζει ο νους του κυνηγού.
Στα πρώτα βήματα, στις κορφές του Αίπους ( έτσι το λέγανε το ύψωμα), αντί για φτεροκόπημα πέρδικας άρχισαν να ανεμίζουν γερακότσιχλες, ανάμεσα στα λιγοστά μικρά πευκάκια. Και μαζί με τις γερακότσιχλες, να και οι τσίχλες, ενώ ξοπίσω τους κοπαδιαστές οι φάσσες. Απέναντι, τα υψώματα της Σμύρνης δεν φαίνονταν. Χιόνιζε με μανία στη Μικρασία.
Ακόμη στη Χίο δεν είχε φτάσει η μεγάλη αντάρα, όμως ο ουρανός έδινε σημάδια για το τι θα ακολουθούσε. Πήρε κάτι τσίχλες, κατέβασε και μια φάσσα, τουφέκισε και κάποιες γερακότσιχλες που πλανάριζαν να κουρνιάσουν στον πευκιά.
-«Πού να βρεις με τέτοιο χαλασμό πέρδικες;», σκέφτηκε και σωστά, για να λέμε του στραβού το δίκιο. Μέχρι και δυο μπεκάτσες ξεπέταξε ανάμεσα σε βράχια και πυκνά και μάλιστα πήρε τη μία. Ο χιονιάς κάλπαζε από απέναντι. Ερχόταν βροντερός. Τσίχλα την τσίχλα, γερακότσιχλα την γερακότσιχλα ο κυνηγός ξεμάκραινε ολοένα. Είχε αρχίσει να πιάνει τα χαμηλά, τα απάγκια του υψώματος όταν κατάλαβε ότι τα φυσίγγια του είχαν σωθεί. Με δυο 7άρια στις κάννες και με όλη την αντάρα στην πλάτη έκανε πια να γυρίσει. Η πρώτη τουφεκιά έφυγε σε μπεκάτσα. Μαζί της έφυγε και η μπεκάτσα. Την τελευταία ριξιά είπε να την κρατήσει μην και τύχει κάτι καλό.
Και για τη ρημάδα την τύχη του, το καλό δεν άργησε να ξεπεταχτεί. Ενας λάγαρος ξεπήδησε από πουρνάρι στα 50-60 μέτρα. Τι να έκανε, να κοιτούσε; Σήκωσε το... μονόκαννο πια, σημάδεψε όσο μπορούσε καλύτερα και μπαμ. Ο λαγός πήρε τον ανήφορο αλαφιασμένος και χάθηκε στο χιονιά. Αυτό ήταν. Το τουφέκι πήρε τη θέση του στον ώμο και τα πόδια βάλθηκαν γοργά να καλύψουν την, μεγάλη ομολογουμένως, απόσταση που τα χώριζαν από το αυτοκίνητο.
Στα πρώτα είκοσι, τριάντα βήματα βρέθηκε σε κλεισμένο τόπο ήσυχο, βαθύ, που μόνο κάτι νιφάδες τον ακουμπούσαν. Μήτε βοριάς, μήτε χιονιάς. Και τότε μπροστά στα πόδια του, μα μπροστά στα πόδια του, φτερούγισε... ένα κοπάδι πέρδικες βαριά-βαριά, ράθυμα, λες και έκαναν αγγαρεία που σηκώθηκαν.
Και στην πλαγιά στα δεξιά του κι άλλο κοπάδι και πιο μπροστά κι άλλο κοπάδι. Το βαρύ φτερούγισμά τους ξεσήκωνε τον τόπο! Δεν είπε τίποτα, μόνο σφίχτηκε. Σφίχτηκε πολύ. Ούτε έκοψε τον δρόμο του. Συνέχισε σαν να μην είδε, σαν να μην άκουσε. Και στα εκατό μέτρα παρακάτω, τα ίδια και χειρότερα. Πέρδικες ξεφύτρωναν από παντού. Σαν να το ξεραν πως ο κυνηγός που ερχόταν ήταν άσφαιρος, ήταν άτυχος, ήταν άβουλος, ήταν φορτωμένος με «άλφα» στερητικά.
Το κεφάλι κάτω, η ψυχή στα κάτω και μοναχά οι πέρδικες στα πάνω τους. Στο τελευταίο κοπάδι που σηκώθηκε του πέταξε το δίκαννο. Στα τρία, τέσσερα μέτρα μπροστά του έσπασε το κοντάκι, ρήμαξε η πάπια.
Δεν έμεινε εκεί. Ετρεξε πάνω από το τραυματισμένο όπλο και άρχισε να το κλωτσάει, να το πατάει να το βρίζει με πάθος πρωτόγονο. Κι όταν του σώθηκαν οι αντοχές, σήκωσε το δικό του τ άψυχο κουφάρι, φορτώθηκε το «μισοπεθαμένο» τουφέκι του και έφυγε...

Σαν υστερόγραφο Την ιστορία δεν την είπε πουθενά. Την έσβησε από το μυαλό του ή καλύτερα προσπάθησε να τη σβήσει.
Τώρα πια σαν ακούει πέρδικες, γελάει. Καμώνεται πως γελάει. Κι όταν οι φίλοι του κάποτε του χάρισαν μια βαλσαμωμένη «γκρέκα» απ τα βουνά της Ευρυτανίας, αυτός με χιούμορ και αυτοσαρκασμό τους την έδωσε πίσω. «Παιδιά πάρτε την. Στα δικά μου χέρια σίγουρα θα φτερουγίσει»! ...................................................         ΠΗΓΗ : ΕΘΝΟΣ κυνήγι

  15-5--2017    : Προτροπή για περιορισμό της εκγύμνασης σκύλων Κ.Σ. Τρικάλων ...

Όπως είναι γνωστό σε όλους τους κυνηγούς, η εκγύμναση και η εκπαίδευση των κυνηγετικών σκύλων επιτρέπεται καθ'όλη τη διάρκεια του έτους και μόνο εντός των οριοθετημένων ζωνών εκγύμνασης σκύλων.
Είναι όμως επίσης γνωστό το γεγονός πως τα περισσότερα θηράματα, την περίοδο από Απρίλιο μέχρι Ιούλιο γεννάνε και μεγαλώνουν τα μικρά τους.
Στα πλαίσια αυτά, η διοίκηση του Κυνηγετικού Συλλόγου Τρικάλων, συνιστά σε όλους τους κυνηγούς μέλη του Συλλόγου, – και όχι μόνο – να περιορίσουν στο ελάχιστο τις εξόδους τους για εκγύμναση των σκυλιών τους σε περιοχές με θήραμα στο προσεχές διάστημα, με σκοπό την προστασία και την όσο το δυνατό μεγαλύτερη επιτυχία στην αναπαραγωγή των θηραμάτων.
Από 15 Μαίου, ως τις αρχές με μέσα Ιουλίου, ειδικά οι ορεινές και οι πεδινές πέρδικες που ζούνε σε μεγάλα υψόμετρα στο Βέρμιο, επωάζουν αρχικά και στη συνέχεια μεγαλώνουν τα μικρά τους. Θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντικό όλοι οι κυνηγοί, να σεβαστούμε τη διαδικασία της αναπαραγωγής και ανατροφής των μικρών, τόσο για τα είδη της τοπικής πανίδας, όσο και για τους εαυτούς μας, μιας και αν δεν τα προσέχουμε…δε θα τα έχουμε.
Με τον τρόπο αυτό, διαφυλάγουμε τόσο τα θηράματα, όσο και το ίδιο το κυνήγι στην περιοχή μας, με δεδομένη την άμεση συσχέτιση της θήρας με την αφθονία θηραμάτων. Διαφυλάγουμε επισης την πεδινή πέρδικα, που αν και δεν αποτελεί θηρεύσιμο είδος, είναι είδος προτεραιότητας για την εκγύμναση των σκυλιών μας και την παρουσία της στην περιοχή μας θα πρέπει να την προσέχουμε σαν κόρη οφθαλμού.
Εκτός από τις πέρδικες, στο διάστημα που διανύουμε μέχρι και τον Ιούνιο παρατηρείται η μέγιστη αναπαραγωγή των λαγών με τις γέννες των ημερών να «δίνουν» τα περισσότερα λαγάκια (τρία ή και περισσότερα) σε σχέση με τους υπόλοιπους αναπαραγωγικούς μήνες, του λαγού που ξεκινούν το Φεβρουάριο και τελειώνουν τον Οκτώβριο υπό ευνοϊκές συνθήκες. Έτσι, η αποφυγή εκπαιδευτικών εξόδων με τα σκυλιά μας σε περιοχές που κρατούν λαγούς μέχρι το τέλος Ιουνίου, θα περιορίσει στο ελάχιστο τις αρνητικές συνέπειες της εκγύμνασης σε αυτή την ευαίσθητη περίοδο για τους λαγούς.
Όσοι κυνηγοί επιθυμούν να ασκούν τα σκυλιά τους, μπορούν να επιλέξουν περιοχές χωρίς θήραμα, έτσι ώστε η άσκηση τους να μην έχει αρνητικές συνέπειες στη διαδικασία της αναπαραγωγής των θηραμάτων.
Ελπίζουμε η έκκληση μας για περιορισμό των εξόδων για εκγύμναση σκύλων να βρει ανταπόκριση από τα μέλη του Συλλόγου μας. ...................................................         ΠΗΓΗ : gpeppas.gr

  10-5--2017    : Λίγες διαπιστώσεις μου για μέχρι τώρα. ...

Οι πέρδικες εμφανώς είναι πολύ λιγότερες από πέρσι και από τα δύο φύλλα και πάρα πολύ νευρικές ακόμη και αυτή την εποχή και αυτό οφείλεται στην μεγάλη την πίεση που δέχτηκαν από τα πολλά εκπαιδευτικά , τα οποία συνεχίζονται και τώρα από κάποιους, ευτυχώς όμως είναι λίγοι , οι περισσότεροι συνάδελφοι τηρούν την αποχή αυτό το δίμηνο, τουλάχιστον στις τσούκαρ της Αττικής .
Οι φετινές συναντήσεις με μάνες επίσης λίγες μέχρι τώρα , το χειρότερο όμως είναι ότι σε όσες συνάντησα, αν πούμε ότι έκαναν δέκα πουλάκια σαν μέσο όρο , οι απώλειες τους ήδη είναι πολύ μεγάλες , η μεγαλύτερη φθάνει το 90% και η μικρότερη 70% και δυστυχώς τα πουλάκια είναι λίγων εβδομάδων (1-2-3 ) τα περισσότερα.
Πάρα πολύ μεγάλο το ποσοστό απωλειών για αυτή την εποχή , γιατί μέχρι τον Ιούλιο που χρειάζεται για να μπορούν να πετούν καλά και να αυτοπροστατεύονται σχετικά καλά σε κάποιες μάνες οι απώλειες θα φτάσουν και το 100%, καταστροφή δηλαδή...
Και οι άπραγες ειδικά η αλεπού και οι φτερωτοί με πρώτα από όλους τα κοαρακοειδή , είναι παρόντες συνέχεια παντού και πολλοί, σε όλους αυτούς προστίθενται και κάποιοι δίποδοι που συνεχίζουν ακάθεκτοι το “θεάρεστο” έργο τους αυξάνοντας τις ήδη πολύ μεγάλες απώλειες της νέας γενιάς των περδίκων… ...................................................         ΠΗΓΗ : gpeppas.gr

  10-4--2017    : Η επίδραση της Αλεπούς στους θηραματικούς πληθυσμούς της πέρδικας. ...

Μια μελέτη για τις πέρδικες πραγματοποιήθηκε στη νοτιοανατολική Αγγλία. Σε δύο πειραματικές περιοχές, παρόμοιου μεγέθους και πυκνότητας περδίκων, τα αρπακτικά ζώα (αλεπούδες και κορακοειδή) ελέγχθηκαν εντατικά στη μία και προστατεύθηκαν στην άλλη (Potts, 1986). Μετά από ένα έτος, η πυκνότητα των περδίκων στην περιοχή ελέγχου των αρπακτικών έχει ανέλθει από 223 πουλιά σε 338, ενώ αυτή στην περιοχή προστασίας των αρπακτικών έχει πέσει από 230 σε 196.
Αυτή η άνοδος εμφανίστηκε μέσω του ποσοστού απωλειών φωλιών, που παρέμεινε σταθερό στην περιοχή προστασίας των αρπακτικών, αλλά έπεσε εκεί που τα αρπακτικά ελέγχθηκαν. Υπό αρπακτικό έλεγχο, οι αριθμοί των νεοσσών στην ηλικία των 6 εβδομάδων ανήλθαν από 21 σε 34, ενώ στην περιοχή όπου υπήρξε προστασία των αρπακτικών αυτή η άνοδος ήταν από 16 σε 17.
Εντούτοις, αυτά τα προκαταρκτικά αποτελέσματα δεν μπορούν να αξιολογηθούν έως ότου το πείραμα να ολοκληρωθεί. Αυτό θα περιλάβει την αντιστροφή των διαδικασιών έτσι ώστε η περιοχή ελέγχου των αρπακτικών να γίνει μια προστατευόμενη ζώνη και αντίστροφα. Μια παρόμοια μελέτη κοντά στη Βόννη, στη δυτική Γερμανία, παρουσίασε μια μέση ετήσια κάρπωση 5.7±0.8 κάτω από καθεστώς προστασίας αρπακτικών, και 10.9±1.9 υπό έλεγχο των αρπακτικών.
Ο Potts ήταν σε θέση να μιμηθεί αυτή τη διαφορά χρησιμοποιώντας μια προσομοίωση υπολογιστών «κλέβοντας» παραμέτρους πληθυσμών από τη μελέτη του, με την αρπακτικότητα φωλιών ως το μόνο παράγοντα που διαφέρει μεταξύ των περιοχών με και χωρίς έλεγχο του πληθυσμού των αρπακτικών.

Της Ελένης Δεδουσοπούλου,
Τεχνολόγου Δασοπονίας - M.Sc. ...................................................         ΠΗΓΗ :

  5-4--2017    : Η πολύ δύσκολη ζωή της Alectoris rufa (κοινώς κοκκινοπέρδικα) μέσω ενός υπέροχου Ισπανικού ντοκιμαντέρ … ...

Alectoris rufa ( κοινώς κοκκινοπέρδικα , ή κοκκινόλαιμη πέρδικα ), που απαντάται στη Νοτιοδυτική Ευρώπη ( Ισπανία , Πορτογαλία , Γαλλία και Ιταλία ). Το Ευρωπαϊκό είδος A . rufa περιλαμβάνει 3 υποείδη ( Πίν . 3).
Το είδος έχει εισαχθεί σε πολλές περιοχές σε όλο τον κόσμο , όπως στα Κανάρια νησιά , στις Αζόρες , στην Αγγλία , στη Νέα Ζηλανδία και σε κάποιες περιοχές της Βόρειας Αμερικής .
Ο Ευρωπαϊκός της πληθυσμός είναι περίπου 2.500.000 – 5.000.000 ζευγάρια .
Υπάρχει βέβαια μια δυσκολία στην καταμέτρηση λόγω 11 του μεγάλου αριθμού πουλιών εκτροφής που απελευθερώνονται .
Από το 1960 οι άγριοι πληθυσμοί του είδους παρουσιάζουν μείωση σε όλη την εξάπλωσή τους

Παρόμοιες δυσκολίες αντιμετωπίζει και η δικιά μας και κοντινή της ξαδέρφη η Alectoris chukar , καλό θα είναι λοιπόν να μην προστιθέμεθα και εμείς στα βάρη της δύσκολης ζωής των , ειδικά αυτούς τους πολύ σημαντικούς μήνες της αναπαραγωγής των… ...................................................         ΠΗΓΗ : ΔΚΟΣΕ

  3-4--2017    : Το ενδιαίτημα ...

Είναι γεγονός πως η άγρια πανίδα επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες, βιοτικούς και αβιοτικούς.
Η κατάσταση των ενδιαιτημάτων που τα διάφορα είδη ζουν και αναπτύσσονται είναι επίσης ένας παράγοντας που επιδρά τόσο στους πληθυσμούς των ειδών και όσο στη δυναμική των πληθυσμών.

Με την πιο ευρεία έννοια ως ενδιαίτημα ορίζεται ο φυσικός χώρος στο οποίο ζει ένα είδος, ένας πληθυσμός ή μια βιοκοινότητα.

Το ενδιαίτημα χρησιμοποιείται από είδη που μόνιμα διαβιούν σε αυτό ή από είδη που μετακινούνται ή μεταναστεύουν.
H ύπαρξη κατάλληλου ενδιαιτήματος για τα διάφορα είδη της άγριας πανίδας αποτελεί απώτερο διαχειριστικό στόχο, που για να επιτευχθεί απαιτεί τη γνώση πολλών παραγόντων. Πέραν της εξειδικευμένης γνώσης δεν πρέπει να παραγνωρίζεται πως το ενδιαίτημα οφείλει να ικανοποιεί τις ανάγκες ενός είδους ή περισσότερων ειδών σε νερό, τροφή, κάλυψη και χώρο για αναπαραγωγή. Η ικανοποίηση αυτών των αναγκών διευκολύνει την επιβίωση του είδους και την ανάπτυξη του πληθυσμού του.
Ένα ενδιαίτημα έχει ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά γιατί από αυτά εξαρτάται αν μπορεί να «συντηρήσει» ένα συγκεκριμένο πληθυσμό ενός είδους ικανοποιώντας τις κύριες ανάγκες του.

Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι τα εξής (Μπακαλούδης 2008):

-Η τροφή
-Οι χώροι για κάλυψη
-Το νερό
-Οι θέσεις για αναπαραγωγή και η διάταξη τους μέσα στο χώρο

Επίσης πρέπει να εξετάζεται η χωρική κατανομή αυτών των παραγόντων μέσα στο ενδιαίτημα, ώστε να ικανοποιούνται οι ανάγκες των ειδών της άγριας πανίδας ευρύτερα μέσα στο χώρο και όχι μόνο σε συγκεκριμένες θέσεις. ...................................................         ΠΗΓΗ : Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας Σ. Γ. Ε.

  2-4--2017    : Ενας Ούνος στις ΗΠΑ (H ουγγρική πέρδικα, ή Hun)... ...

Άλλη μία επιτυχημένη εισαγωγή κυνηγετικού είδους στις ΗΠΑ

O πεδινός ξάδερφος της Πετροπέρδικας , που ακούει και στο όνομα καμπίσια, λιβαδοπέρδικα η γκριζοπέρδικα. Όπως λέει και το όνομα της είναι πουλί των πεδιάδων όπου παραμένει όλο τον χρόνο καλά καμουφλαρισμένη.
H πεδινή πέρδικα είναι ένα πτηνό των ανοιχτών χορτολιβαδικών εκτάσεων, που έχει προσαρμοστεί στις γεωργικές καλλιέργειες και το βρίσκουμε σε όλη την Ευρώπη. Από την Ιρλανδία μέχρι τα Ουράλια και από την Κεντρική Σκανδιναβία μέχρι τη Μεσόγειο. Αναπαράγεται σε όλες τις χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκτός από την Πορτογαλία. Παρ' όλ' αυτά είναι παρούσα σε όλο το χώρο εξάπλωσης της αλλά η πυκνότητα της έχει μειωθεί από το 1950.
Μειώθηκε στις περισσότερες χώρες από το 1950 εξαιτίας της εντατικοποίησης της γεωργίας. Η ζώνη εξάπλωσης της στις Άλπεις μειώθηκε και από τα 1.300 μέτρα όπου έφτανε σήμερα σπάνια βρίσκεται πάνω από τα 500μ.
Ο ευρωπαϊκός πληθυσμός εκτιμάται σε 1,380,000-2,670,000 ζευγάρια, που ισοδυναμεί με 2,750,000-5,340,000 ώριμα άτομα (BirdLife International 2015). Η Ευρώπη αποτελεί περίπου το 70% του παγκόσμιου πληθυσμού του είδους , έτσι ώστε μια αναθεωρημένη εκτίμηση του παγκόσμιου μέγεθος του πληθυσμού είναι 3,900,000-7,600,000 άτομα, αν και απαιτείται περαιτέρω επικύρωση αυτής της εκτίμησης.

Κάνοντας το αμερικανικό ντεμπούτο τους στις ΗΠΑ στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα για πρώτη φορά στις πολιτείες Ουάσινγκτον και Καλιφόρνια με πουλιά ποτυ εισήχθησαν από την Ευρώπη , αλλά τώρα βρίσκονται σε ικανοποιητικούς θηρεύσιμους αριθμούς σε περίπου μια ντουζίνα δυτικών και μεσο-δυτικών πολιτειών και στις περισσότερες επαρχίες του Καναδά. Τα πρώτα πουλιά στις ΗΠΑ προήλθαν από την Ουγγαρία, οπότε η γκρίζα πέρδικα είναι επίσης γνωστή ως ουγγρική πέρδικα, ή Hun.
Μάλιστα σήμερα ζει διπλα δίπλα με τις πέρδικες τσούκαρ μοιραζόμενοι τα ίδια ενδιαιτήματα σε κάποιες από τις πολιτείες των ΗΠΑ
Η γκρίζα πέρδικα, που αναπτύσσονται σε λίγο περισσότερο από ένα πόδι μακρύ και ζυγίζει περίπου τρία τέταρτα της λίρας, τρώνε και τα δύο καλλιεργούνται δημητριακά και μια ποικιλία από σπόρους ζιζανίων, καθώς και το τριφύλλι και άλλα πράσινα, φυλλώδη υλικό.
Όπως συμβαίνει και με τους φασιανούς και άλλα ορεινά είδη πουλιών, τα μικρά της πέρδικας σε μεγάλο βαθμό τρέφονται από τα τριζόνια, τα μυρμήγκια, ακρίδες και άλλα έντομα. Συχνά κατοικούν στα «περιθώρια» των αγρών με εγγενής βιότοπους από θάμνος - στέπα.
Ένα μικρό ρυάκι η μία μικρή λίμνη ή υγρότοπος κοντά πιθανότατα σε τέτοια εδάφη θα κάνει ένα τέτοιο σημείο ακόμη πιο ελκυστικό για ένα σμήνος των Hun (Ούννων).
Για τους περισσότερους κυνηγούς, η γκρίζα πέρδικα δεν φαίνεται πολύ γκρι η και καθόλου. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι πιο πιθανό να δούμε το χρώμα της σκουριά στην ουρά του πουλιού και κόκκινο-καφέ στην πλάτη και στα φτερά καθώς πετάει μακριά από αυτούς. Αν όμως το πιάσετε στα χέρια σας , μπορείτε να δείτε το κάστανο και γκρι χρώμα κατά μήκος των πλευρών του. Ένα σημάδι σε σχήμα πετάλου σκούρο καστανό καλύπτει το κάτω μισό του στήθους ιδιαίτερα μεγάλο και έντονο στα αρσενικά .
Όπως και άλλα είδη ορεινών περδίκων ,παρουσιάζει μεγάλες διακυμάνσεις από έτος σε έτος στον αριθμό των πληθυσμών της , πάντα σε εξάρτηση των καιρικών συνθηκών που επικράτησαν την χρονιά και την κατάσταση των ενδιαιτημάτων της .
Συνήθως μια ζεστή και ξηρή άνοιξη παράγει μια καλή σοδειά από Hun, ένώ μία κρύα και υγρή άνοιξη είναι πολύ λιγότερες . Ακολουθεί σύντομα ένα πλήρες άρθρο, που θεωρώ πολύ ενδιαφέρον για όσους ενδιαφέρονται για το κάτι παραπάνω ...................................................         ΠΗΓΗ : gpeppas.gr

  31-3--2017    : Η γη που κανείς δεν ήθελε το βασίλειο της τσούκαρ στις ΗΠΑ ...

Άνυδρες θαμνώδεις εκτάσεις και πετρώδεις λόφοι με απότομες βραχώδεις πλαγιές και ερημικές τοποθεσίες που κανείς δεν ήθελε αφού δεν μπορεί να καλλιεργηθεί τίποτε έγιναν το βασίλειο της πέρδικας τσούκαρ στην Αμερική .
H πέρδικα τσούκαρ (Alectoris chukar) εισήχθη στην Αμερική για την ακρίβεια στις ΗΠΑ to 1930 στην Καλιφόρνια καθαρά σαν κυνηγετικό είδος αλλά η σταθερή εμφάνιση του και σε άλλες πολιτείες ξεκίνησε από το 1950.
Η ένταξη της συνεχίστηκε και σε άλλες Πολιτείες με τελευταία την Χαβάη, η δε ικανότητα τους να κινούνται σε μεγάλες αποστάσεις , έφερε αυτά τα πουλιά να δημιουργήσουν ικανοποιητικούς άγριους πληθυσμούς σε 10 δυτικές πολιτείες , (Καλιφόρνια, Αϊντάχο, Νεβάδα, Ουάσιγκτον, Αριζόνα, το Κολοράντο, Μοντάνα, Όρεγκον, Γιούτα, Ουαϊόμινγκ) και British Columbia , επίσης αποίκισαν με επιτυχία τα έξι κύρια νησιά της Χαβάης .
Το μεγαλύτερο μέρος των περιοχών της αρχικής της ένταξης της και κατόπιν των εμφανίσεων της και αλλού είναι δημόσια γη , λόγο δε της ζήτησης της από τους κυνηγούς αφού προσέφερε ένα από τα ομορφότερα κυνήγια με κυνηγετικό σκύλο, πολλές ιδιωτικές φάρμες προχώρησαν στην εκτροφή της και την απελευθέρωση της στα εδάφη τους.
Τα επίπεδα του πληθυσμούς διαφέρουν μερικές φορές δραματικά από χρόνο σε χρόνο , αυτό οφείλεται σε κλιματολογικές συνθήκες , αρρώστιες , αλλά και στην κατάσταση των ενδιαιτημάτων όπου διαβιούν και το πόσο έχουν επηρεαστεί αυτά, από πυρκαγιές, κρύους χειμώνες , ανυδρία κλπ Σε γενικές γραμμές οι πληθυσμοί της είναι σε σταθερά επίπεδα με την μεγαλύτερη έξαρση τους τις δεκαετίες 1970-1980 .
Τώρα κατά καιρούς γίνονται απελευθερώσεις προς ενίσχυση των πληθυσμών όπου παρατηρείται κάποιο πρόβλημα .
Ο αναπαραγωγικός πληθυσμό της παγκοσμίως υπολογίζεται περίπου 9 εκατομμυρίων πουλιών με το 5% αυτού να ζει στις ΗΠΑ σύμφωνα με την Δασική υπηρεσία των ΗΠΑ .
Αυτά σαν τα πρώτα στοιχεία για την ένταξη της τσούκαρ στις ΗΠΑ, στην γη που κανείς δεν ήθελε . Ακολουθεί σύντομα ένα πλήρες άρθρο, που θεωρώ πολύ ενδιαφέρον για όσους ενδιαφέρονται για το κάτι παραπάνω από την ' τσάντα' … ...................................................         ΠΗΓΗ : gpeppas.gr

  29-3--2017    : Η όχληση των εκπαιδευτικών ...

Τη νεκρή περίοδο που διανύουμε, η εκπαίδευση, εκγύμναση και προπόνηση των κυνηγόσκυλών μας αποτελεί για πολλούς ανάγκη αλλά και “υποκατάστατο” της κυνηγετικής δραστηριότητας. Όμως, και τα “εκπαιδευτικά” δεν είναι τόσο ακίνδυνα όσο θα πίστευε κανείς, ιδιαίτερα για τα δύο είδη της πετροπέρδικας που ενδημούν στον τόπο μας. Ή τουλάχιστον δεν είναι ακίνδυνα στο βαθμό που δεν γίνονται με γνώση και συναίσθηση ευθύνης απέναντι σε αυτούς τους μοναδικούς θησαυρούς των ελληνικών βουνών.
Το διάστημα από τα αρχές Απριλίου έως τα μέσα του Ιουλίου (ανάλογα με το υψόμετρο) αποτελεί για την πέρδικα την κρίσιμη εποχή του ζευγαρώματος, της φωλεοποίησης και της ανατροφής των νεοσσών. Αυτό το κρίσιμο διάστημα θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τη συνέχεια του είδους και τους πληθυσμούς των πουλιών που τελικά θα εγκατασταθούν στο βουνό.
Μια θηλυκιά που κλωσσάει δεν είναι φυσικά τόσο ευάλωτη όσο θα νόμιζε κανείς απέναντι σε ένα κυνηγόσκυλο, κυρίως επειδή η φύση την έχει σκόπιμα προικίσει με την ιδιότητα της μειωμένης ή ελάχιστης εκπεμπόμενης οσμής αυτήν την περίοδο. Αν γινόταν διαφορετικά, οι αλεπούδες και τα κουνάβια θα περιόριζαν δραματικά τις πιθανότητες επιβίωσής της.
Ακόμα κι έτσι όμως, η συνεχής ενόχληση από τα κυνηγόσκυλα και τους κυναγωγούς τους μπορεί εύκολα να αναγκάσει μια κλώσσα να εγκαταλείψει τη φωλιά και τα αβγά της. Ακόμα κι αν μαζί με το αρσενικό ταίρι της συνεχίσουν κάπου αλλού στο ίδιο βουνό την αναπαραγωγική προσπάθεια, ένα κρίσιμο διάστημα στην εξέλιξη της αναπαραγωγής θα έχει ήδη χαθεί.
Αν μάλιστα δεν ξαναπροσπαθήσει καθόλου, όπως είναι πολύ πιθανό, μια απώλεια στον πληθυσμό της πέρδικας θα έχει ήδη συντελεσθεί και μόνο από τα αβγά που δεν εκκολάφθηκαν. Μια θηλυκιά πέρδικα που φερμάρεται και ξεσηκώνεται συνεχώς από ένα κυνηγόσκυλο, μοιραία απομακρύνεται πολύ από το σημείο που εξ ανάγκης εγκατέλειψε τα μικρά της.
Όμως, πριν οι νεοσσοί σχηματίσουν το φτέρωμά τους, βρίσκονται σε πλήρη αδυναμία να ρυθμίσουν μόνοι τους τη θερμοκρασία του σώματός τους. Αυτό το καθήκον το επωμίζεται εξ ολοκλήρου η μητέρα τους, που κατά συχνά διαστήματα τα ζεσταίνει κάτω από τις φτερούγες της.
Όταν, λοιπόν, ένας σκύλος φέρμας την “μπλοκάρει” ξανά και ξανά στην επικράτειά της, αναγκάζοντάς τη σε μια υπερβολική απομάκρυνση, όλοι οι νεοσσοί της κινδυνεύουν άμεσα σε θάνατο από υποθερμία. Όταν οι υποψήφιοι γεννήτορες και τα ταίρια έχουν “διαλεχτεί” μεταξύ τους, κινούνται σε μια αυστηρά οροθετημένη περιοχή (χωροκράτεια) που εξυπηρετεί τις ανάγκες του ζευγαρώματος και της φωλεοποίησης που θα ακολουθήσει.
Ένα ζευγάρι που θα ενοχληθεί συχνά και συστηματικά από σκύλους κατά τη διάρκεια του εκπαιδευτικού, είναι πιθανότατο να εγκαταλείψει τη χωροκράτειά του και να εισέλθει στην περιοχή άλλων ζευγαριών. Κάτι τέτοιο όμως προκαλεί συγκρούσεις, αστάθεια και αναστάτωση στα ζευγάρια που μοιράζονται το βουνό, με αποτέλεσμα η διαδικασία του ζευγαρώματος είτε να ανασταλεί είτε να διακοπεί. ...................................................         ΠΗΓΗ : Δ’Κυνηγετική Ομοσπονδία Στερεάς Ελλάδος

  16-3--2017    : Η πέρδικα ...

Ήταν ένα γερό κι όμορφο, αλλά αγέλαστο παλικάρι, ο Λιάκος, που ζούσε σ’ ένα χωριό στο σύνορο Ελλάδας με Αλβανία, κει που συνορεύουν η ερημιά του βουνού με τη μοναξιά τ’ ανθρώπου, κι όπου οι πέτρες, αν ξέρεις να τις ρωτήσεις, θα σου μιλήσουν για μάχες και νεκρούς, και για τη φτώχεια και την ξενιτιά.
Νωρίς ένα πρωί ο Λιάκος ανηφόρισε στο Κουτσόκρανο από μονοπάτια που τα ’ξεραν μόνον οι κυνηγοί και οι τσομπάνηδες. Του άρεσε να περνάει ώρες ολόκληρες μονάχος στο βουνό. Λίγο χαμηλότερα από την κορυφή ο Μαύρος, ο σκύλος του Λιάκου, τεντώθηκε ξαφνικά –σωστό ελατήριο? και χίμησε σηκώνοντας πέρδικες από χάμω. Σήκωσε ο Λιάκος το όπλο κι έριξε. Μια πέρδικα έπεσε κάτω λαβωμένη, και με τη λιγοστή ζωή που ’χε ακόμη μέσα του το πουλί είπε:

«Λυπήσου με, χάρισέ μου τη ζωή κι εγώ θα σε κάνω ευτυχισμένο».
«Πώς θα με κάνεις ευτυχισμένο εσύ, μια πέρδικα;» ρώτησε ο Λιάκος.
«Θα σου χαρίσω ό,τι θα ’ναι για σένα το πιο πολύτιμο και το πιο όμορφο, και θα το αγαπάς πιο πολύ από καθετί άλλο».
«Εντάξει, πέρδιπέρδικακα», είπε ο Λιάκος, «θα σε λυπηθώ μόνο τούτη τη φορά».

Το παλικάρι γύρισε με τον Μαύρο στο χωριό του, αλλά τώρα οι μέρες ήσαν αλλιώτικες γιατί ο Λιάκος περίμενε ό,τι του είχε τάξει η πέρδικα. Αν με κορόιδεψε, συλλογιόταν, θα την πετύχω ξανά στο βουνό και τότε δε θα τη λυπηθώ.
Ένα βράδυ ο Λιάκος σκάλιζε με το μαχαίρι του μια πέρδικα σε μια γκλίτσα και η πόρτα χτύπησε. Άνοιξε κι αντίκρισε μια κοπέλα που ωραιότερή της δεν είχε δει ποτέ.

«Δε θα με προσκαλέσεις να μπω;» του είπε εκείνη.

Την προσκάλεσε και, για να μην τα πολυλογώ, ένα μήνα μετά έγιναν στο χωριό οι γάμοι του Λιάκου και της Πέρδικας. Όλοι έλεγαν πως πιο όμορφη κοπέλα, και πιο ταιριαχτό αντρόγυνο, δεν είχαν ματαδεί. Κι ο Λιάκος δεν ήταν πια το αγέλαστο παλικάρι που όλοι ήξεραν. Για όλους είχε έναν γκαρδιακό λόγο κι ένα χωρατό.

«Μόνον», του είπε η Πέρδικα «πρέπει να μην παραβείς δυο χάρες που θα σου ζητήσω. Πρέπει, όποτε λείπω, να μη με γυρέψεις. Θα γυρίσω μονάχη. Και πρέπει να μην ξανακυνηγήσεις ποτέ πέρδικα».

Ο Λιάκος στεναχωρήθηκε γιατί αγαπούσε τόσο την Πέρδικα, που δεν έκανε δίχως αυτήν ούτε στιγμή, και γιατί, απ’ όλα τα πράματα, πιο πολύ αγαπούσε το κυνήγι. Αλλά συμφώνησε.
Κάθε μέρα η Πέρδικα έλειπε για λίγες ώρες, κι όταν γυρνούσε ο Λιάκος τη ρωτούσε: «Πού ήσουν;» κι εκείνη αποκρινόταν: «Με τις φιλενάδες μου» και δεν έλεγε τίποτε άλλο. Όσο κι αν τη ρωτούσε και την ξαναρωτούσε, και την πίεζε να του πει ποιες ήσαν οι φιλενάδες της, εκείνη άλλην απόκριση δεν του ’δινε.
Μια μέρα που ’λειπε η Πέρδικα, ο Λιάκος ήταν ανήσυχος, δεν τον χωρούσαν τα ρούχα του, το σπίτι. Πήρε τ’ όπλο του, σφύριξε στον Μαύρο να ’ρθει και πήρε το μονοπάτι για το Κουτσόκρανο. Δεν πάω να κυνηγήσω, συλλογίστηκε. Τ’ όπλο το παίρνω μην τύχει τίποτε. Τον Μαύρο τον παίρνω για συντροφιά.
Λίγο πριν από την κορυφή, έξαφνα ο Μαύρος τεντώθηκε ελατήριο, και χίμησε. Ένα κοπάδι πέρδικες σηκώθηκε από χάμω, πέταξαν όπως φεύγουν σκόρπιοι στον αέρα οι σπόροι από το χέρι του γεωργού.
Εκείνη τη στιγμή ο Λιάκος λησμόνησε την υπόσχεσή του, σήκωσε το όπλο, έριξε και πέτυχε μια πέρδικα στο φτερό και το λαιμό. Το πουλί έπεσε καταγής σπαρταρώντας και μια μεταμόρφωση συνέβη μπροστά στα μάτια του κυνηγού. Το κεφάλι και το κορμί του πουλιού μάκρυναν κι άλλαξαν, οι φτερούγες έγιναν χέρια, και μπρος στο Λιάκο τώρα ήταν πεσμένη στη γη, γυμνή και λαβωμένη, η Πέρδικα, με σφαλιστά μάτια, ψυχομαχώντας.
Τρελάθηκε αυτός από τον πόνο και την αγωνία, δεν ήξερε τι να κάνει. Πήρε την ετοιμοθάνατη στην αγκαλιά του· στην κορυφή ήταν το ξωκλήσι του Αϊ-Λια, την πήγε ως εκεί, την ξάπλωσε μες στην εκκλησιά και προσευχήθηκε να την έκανε καλά ο άγιος, και δε θα ξανάπιανε στη ζωή του όπλο.
Όλη νύχτα η κοπέλα πότε δρασκέλιζε το κατώφλι του Άδη και πότε κάτι την τραβούσε πίσω. Ο Λιάκος δεν έκανε ρούπι απ’ το πλευρό της· της κρατούσε το χέρι και προσευχόταν. Ώσπου, τέλος, παρακάλεσε:

«Να ζήσει αυτή παντοτινά κι ας τη χάσω εγώ για πάντα».

Τότε οι λαβωματιές χάθηκαν και το κορμί της Πέρδικας πήρε μεμιάς να μικραίνει και να αλλάζει, τα χέρια της να φτερώνουν, κι έγινε πουλί που πέταξε από το ξωκλήσι έξω, πάνω που αρχινούσε να ροδίζει η ανατολή.
Ο Λιάκος γύρισε στο ερημόσπιτό του με βαριά καρδιά, και από τότε κρατούσε άλλοτε την γκλίτσα του τσομπάνη κι άλλοτε το τσαπί του γεωργού, αλλά όπλο δεν ξανάπιασε. Μόνον ανέβαινε στο Κουτσόκρανο και, όποτε έβλεπε πέρδικα, του φαινόταν πως ήταν κείνη, και η καρδιά του τότε φτερούγιζε μαζί με το πουλί.
Έμεινε μόνος μέχρι τα βαθιά γεράματα, και έτσι μόνος πέθανε.
Αφού όμως τον κήδεψαν, δεν πέρασε ούτε μία μέρα που να μην έρθει μια πέρδικα και να κάτσει στο χορταριασμένο μνήμα. Το πουλί τιτίβιζε λυπητερά για λίγο, και μετά πετούσε ψηλά.

Μιχάληs Μακρόπουλοs ...................................................         ΠΗΓΗ : www.gpeppas.gr

  16-3--2017    : Τσίλιa… (Λιβαδοπέρδικα) ...

«Μωρή λιβαδοπέρδικα καμαροπερπατούσα, λωβό χορτάρι δεν τσιμπάς, θολό νερό δεν πίνεις...»Η

Καμπίσια πέρδικα με τη βουνίσια, δεν έχουν διαφορές πολλές στην εκλογή χώρου- στέκια, καταφύγια, ορμητήρια κλπ. Ούτε ακόμα στη φυσιολογία και τα μέσα βιοζωής τους. Ό,τι διαφέρει η προβατίνα από την κατσίκα στην προτίμηση του βοσκότοπου, το ίδιο διαφέρουν και τα τσίλια από τις βουνίσιες και, όπως θα πω παρακάτω, αν η βουνίσια πήρε τα βουνά και η καμπίσια πέρδικα τους κάμπους και το όνομα, το έκαμε, διότι κάπως πιο πολύ ταιριάζει με το σώμα και τον τρόπο της ζωής της ο κάμπος.
Στέκια της καμπίσιας πέρδικας, είναι όλος ο κάμπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε και βόσκησε με τις εκτινάξεις της, τις αλματικές σε απόσταση 2-3 χιλ/τρων σ΄ ένα σάλτο της. Το πέταγμα -τα άλματα- αυτό δεν είναι του φυσικού της, παρά το επιβάλλει η ανάγκη: Γίνεται εξ αιτίας του κυνηγήματος ή από ανάγκη ευρέσεως τροφής και ποτίσματος.
. Η καμπίσια πέρδικα όταν δεν ενοχληθεί και έχει γύρω της ό,τι της χρειάζεται, ζει σαν την βουνίσια πολύ εντοπιστικά και έχουμε τέτοιαν εποχή που βλέπουμε την πέρδικα περιορισμένη στα στέκια της αυτά και τυποποιημένη τη ζωή της.
Είναι πονηρότατο και έξυπνο, όσο δε φαντάζεται ο άνθρωπος, πουλί ή καμπίσια και η λούφα της, αλεπουδίσια, μέσα στο χώμα, την καλαμιά, το οργωμένο χωράφι, δίπλα σε μια πετρίτσα ή σβωλάκι χώματος, είναι κάτι ασύλληπτο και θαυμαστό.
Εξίσου όμως θαυμαστά είναι και τα τεχνάσματα διαφυγής της, πριν ακόμα πλησιάσει ο διώκτης της, με το παρακολούθημα που κάμνει αθέατη, των κινήσεών του. Παίζει “το κυνηγητό” μαζί του στον κάμπο. Περπατάει και θαρρείς είναι φίδι και δεν διακρίνεται όταν έτσι σέρνεται στη γη που την περπατεί ο άνθρωπος και την γυρεύει ο σκύλος και η καμπίσια δεν φαίνεται. Δεν φαίνεται γιατί απομακρύνεται πριν την προφτάσουν οι εχθροί της.
Και τους πεζούς τους έχει “στο χέρι της” και τους ξετρελαίνει, με λούφα και ποδαροφυγή και όχι ανόητο πέταγμα, που θα την φανέρωνε.
Και τα γεράκια ακόμα και τα άλλα αγρίμια ξεγελά με την αμίμητη αυτή λούφα της η καμπίσια πέρδικα. Μόνο ο σκύλος την πεθαίνει. Αυτός δεν κυνηγά τη σιλουέτα της παρά τη μυρωδιά της και σου την παρουσιάζει, αρκεί “να μην είναι στο πόδι”.

Αγγελος Ποιμενίδης ...................................................         ΠΗΓΗ : Perdix perdix

Συνέντευξη: SANDRO PACIONI στοι Περιοδικό Κυνηγεσία Κυνοφιλία

Κ&Κ: Γιατί δίνεται τόσο μεγάλη σημασία στους αγώνες σε πεδινές, ενώ οι αγώνες στα άλλα θηράματα (μπεκάτσας, πέρδικας, μπεκατσινιών) είναι λίγο παραμελημένες; Η πεδινή είναι πραγματικά τόσο επιλεκτική για τον σκύλο φέρμας;

S.P.: Όλοι οι αγώνες έχουν την ίδια γοητεία και σπουδαιότητα. Αυτό που προέχει είναι το διαθέσιμο θήραμα να είναι άγριο. Οι αγώνες σε μπεκάτσες, πέρδικες και μπεκατσίνια είναι εξειδικευμένοι και λαμβάνουν μέρος σ' αυτούς μόνο λίγοι λάτρεις του είδους, στους οποίους αρέσει να κυνηγούν το συγκεκριμένο θήραμα.
Οι αγώνες σε πεδινή είναι πιο κοινοί και δίνουν τη δυνατότητα να τους παρακολουθήσει ένας μεγαλύτερος αριθμός παθιασμένων κυνόφιλων, συμπεριλαμβανομένων και των επαγγελματιών και ακριβώς σ' αυτούς τους αγώνες περιλαμβάνεται και η μεγάλη έρευνα, μέγιστη έκφραση επιλογής, με την ιδιαιτερότητα των τερρέν, τα οποία δίνουν τη δυνατότητα της αθλητικής έκφρασης των ατόμων που παίρνουν μέρος.
Εξάλλου, η πεδινή, τόσο για το περιβάλλον που ζει, όσο και για την συμπεριφορά της, είναι το ιδανικό θήραμα για να ελέγξουμε όλα τα προσόντα ενός σκύλου: κυνηγετικά, στυλιστικά, αθλητικά, οσφρητικά, κ.ά.

  15-3--2017    : Κόλπα διαφυγής πέρδικας Τσούκαρ ...

Κάποιος είχε πει ότι αν γεννιόνταν οι πέρδικες με κοντέρ στην πλάτη, θα το μηδένιζαν 7-8 φορές στη διάρκεια της ζωής τους! Η νησιωτική πέρδικα έχει το χαρακτηριστικό ότι προτιμάει το περπάτημα από το πέταγμα. Οταν λέμε όμως για περπάτημα, εννοούμε σε υπερθετικό βαθμό. Μπορεί ένα κοπάδι στην κυριολεξία να κινείται σε μια απόσταση 100 + μέτρα από τον σκύλο και τον κυνηγό, χωρίς ποτέ όμως να σηκωθεί και αυτό να γίνεται για ώρες. Στην περίπτωση που έχουμε αργό σκύλο ή πολύ διακριτικό μπορεί να βλέπουμε για ένα ολόκληρο πρωινό έντονο ψάξιμο ή πόντες, χωρίς όμως ποτέ να δούμε «πουλί πετάμενο», που λέει και η παροιμία...
Η μεγάλη διαφορά τους από τις ορεινές είναι ότι είναι πολύ δύσκολο να τις εγκλωβίσουμε, ακόμα και αν είδαμε που κάθισαν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τρέχουν μπροστά και σε καμία περίπτωση δεν είναι εκεί που τις είδαμε να κάθονται. Πρέπει να τρέξουμε να τις προλάβουμε κάπου μπροστά και αυτό εξαρτάται από το πόσο καλά ξέρουμε το μέρος. Το ότι είναι λίγο πιο ελαφριές από τις ορεινές, τους επιτρέπει να πετούν στην ανάγκη, ακόμα και στην ανηφόρα!!!
Αν τελικά καταφέρουμε και τις στριμώξουμε κάπου και πάλι δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ξέρουν πώς να αποφύγουν έναν κυνηγό και τον σκύλο του χωρίς να γίνουν αντιληπτές. Κατά κανόνα θα πετάξουν όταν τις προσπεράσουμε και όταν επιτέλους το αποφασίζουν, θα βάλουν μπροστά μας το όποιο διαθέσιμο εμπόδιο.
Μόνο όταν κυνηγηθούν και πιεστούν πολύ θα τις δούμε να κάθονται και να δέχονται φέρμα. Δύσκολα όμως φτάνουν σε αυτό το στάδιο, γιατί το πιο πιθανό είναι κάπου να τις χάσουμε. Δεν είναι απίθανο επίσης στη μεγάλη πίεση να ανέβουν πάνω στις ελιές, στα χοντρά κλαδιά κυρίως, ή πάνω στους σχίνους για να χάσουν τα ίχνη τους τα σκυλιά, αλλά και για να μπορούν να πετάξουν γρηγορότερα.

ΑΚΗΣ ΛΕΟΝΑΡΔΟΣ (Δασοπόνος-Θηραματοπόνος) ...................................................         ΠΗΓΗ : ΕΘΝΟΣ ΚΥΝΗΓΙ



  13-3--2017    : Πέρδικες και βροχή ...

Μετά τη βροχή, κατά τις πέντε το απόγευμα, είναι η καλύτερη ώρα για να πετύχεις τις πέρδικες! Τα πουλιά έχουνε βγει ψηλά, στα βράχια και στις πέτρες που «στραγγίζουν» εύκολα. Φουσκώνουν και ψειρίζονται στον απογευματινό ήλιο που έχει ξαναβγεί, σαν να θέλουν να διώξουν και το τελευταίο μόριο υγρασίας από πάνω τους.
Αλλες πέρδικες έχουνε βγει στην άκρη των χωματόδρομων, εκεί που μαζεύεται το ψιλό χαλικάκι και έχει στέγνα. Στον παραμικρό θόρυβο απομακρύνονται ταχύτατα η μία πίσω από την άλλη, ξέροντας ότι είναι ακάλυπτες και ευάλωτες στους κινδύνους, πιο πολύ στις κουφογερακίνες και τα ξεφτέρια.
Η πρώτη αντίδραση στο πλησίασμα του κινδύνου είναι η ακινησία. Ανάλογα ακολουθεί γρήγορο περπάτημα και ανέβασμα στον όχτο ή απαλό πέταγμα προς τα κάτω, στο χάος... Θα κάνουν μια τεθλασμένη πορεία και θα πιάσουν πολύ πιο πάνω από εκεί που αρχικά υπολογίζουμε. ...................................................         ΠΗΓΗ :



  1-3--2017    : Πέρδικα: Λεβέντικο κυνήγι για… μερακλήδες ...

Το κυνήγι της πέρδικας, σύμφωνα με τους κυνηγούς, είναι ένα λεβέντικο κυνήγι και συνάμα μοναχικό, καθώς μοναδική συντροφιά είναι ο σκύλος. Η πέρδικα έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι ζει στο έδαφος και δεν την κυνηγάς σε ομάδες, αλλά πρέπει να κοπιάσεις για να τη βρεις.
Με λίγα λόγια, ο κυνηγός πρέπει να διαθέτει… πόδια, καλή φυσική κατάσταση και αντοχές, αφού μπορεί να χρειαστεί να διαβεί ακόμα και απόκρημνα μέρη για να τη βρει. Δεν είναι ένα εύκολο κυνήγι, αλλά παρ' όλα αυτά, η πέρδικα, είτε αυτή είναι η ορεινή είτε η νησιώτικη, αποτελεί το αγαπημένο θήραμα των Ελλήνων κυνηγών.
Πρόκειται για ένα θήραμα που ο κυνηγός δεν το συναντά μέσα στο δάσος. Πρέπει να πάει στο σπίτι της, στον βιότοπό της, ο οποίος δεν είναι εύκολα προσβάσιμος. Και αυτό γιατί η πέρδικα προτιμά ξηρές και άγονες περιοχές με βραχώδεις πλαγιές, μικρή χλόη και θάμνους.
Για τους… μερακλήδες του είδους, μπορεί να θεωρείται ένα από τα δύσκολα κυνήγια, αλλά προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση. Οι περισσότεροι κυνηγοί, που πάνε για πέρδικα, δεν κυνηγάνε για την κάρπωση, αλλά για την ευχαρίστηση που προσφέρει.
Ευχαρίστηση που νιώθουν ακόμα και όταν παρακολουθούν τον σκύλο τους να ψάχνει τις πέρδικες, να τον βλέπουν να τις… σηκώνει και να τις φέρνει ή αλλιώς να τις φερμάρει.
Γι' αυτούς η ευχαρίστηση δεν περιορίζεται μόνο στο να γεμίσει η σακούλα τους, καθώς πολλοί είναι εκείνοι μπορεί να βρουν πέρδικα και να μη σηκώσουν το τουφέκι τους, αλλά να περιοριστούν –που λέει ο λόγος– σε μια αναμνηστική φωτογραφία.

...................................................         ΠΗΓΗ : ypaithros.gr



  20-2--2017    : Η πέρδικα Przevalski's Partridge ...

Βρήκαμε την πέρδικα Przevalski's 66 χιλιόμετρα νότια δυτικά από το Wulan της Κίνας με συντεταγμένες (36.826334, 97.965649).
Το συγκεκριμένο είδος πέρδικας μοιάζει πολύ με την πέρδικα Τσούκαρ , ονομάζεται επισήμως , Alectoris magna και είναι ενδημικό της Κίνας και της Μογγολίας , το δε ενδιαίτημα της απλώνεται στην Βόρεια Κίνα από Βόρεια Ανατολικά του Qingha μέχρι το κεντρικό Gansu και την Νότια Μογγολία , Διαφέρει από την πέρδικα Τσούκαρ από την καστανό-καφέ στο χρώμα της σκουριάς δηλαδή γραμμή που έχει γύρω από το μαύρο χαρακτηριστικό περιλαίμιο σε σχήμα V της A. Chukar που της δίνει και το άλλο όνομα της στα Αγγλικά 'Rusty- necklaced Partridge.' .. .

Φωτό : Craig Brelsford

...................................................         ΠΗΓΗ : gpeppas.gr



  20-2--2017    : Τι τρώει η πέρδικα; ...

Τα πάντα. Είναι από τα πουλιά που τη δίαιτα τους την κανονίζουν σύμφωνα με ό,τι τους παρέχει η εποχή του έτους, και ο τόπος που ζουν. Είναι παμφάγες. Όταν υπάρχει αφθονία σπόρων, τρώνε σπόρους. τρώνε επίσης ρίζες, χλόη, χορταρικά, σταφύλια και κάθε λογής φρούτα, όταν είναι η εποχή τους και τα βρίσκουν.
Αλλά η κρεατοφαγία τους είναι επίσης απαραίτητη. Τρώνε σαλιγκάρια, μικροσκαθάρια, μάμούδια, ζουζούνια, ιδιαίτερα τις νύμφες τους ενώ τα αυγά τους λέγεται ότι τους είναι περιζήτητη τροφή.
Όταν υπάρχουν πολλές πέρδικες ο τόπος είναι και σκαμμένος από τα σκαλίσματα τους, πλάι στις χορταριασμένες πέτρες και στις ρίζες των θάμνων, όταν βρουν μυρμηγκοφωλιά κάνουν ολόκληρη ανασκαφή, ιδιαίτερα οι κλώσες. Κι αυτό γιατί τα περδικόπουλα ην αρχή δεν τρώνε τίποτα άλλο από νύμφες και αυγά μυρμηγκιών και άλλων εντόμων, που τους είναι φαίνεται απαραίτητο (κάτι σαν το μητρικό γάλα στα θηλαστικά) είναι μάλλον εύπεπτη τροφή για τα τρυφερά τους στομάχια.
Επίσης, τακτικά τρώνε και κανένα χαλίκι, όπως κάνουν οι κότες, για να διευκολύνεται φαίνεται η χώνεψη τους. Μια άλλη θεωρία λέει ότι το χαλίκι το τρώνε και τα τσόφλια των αυγών τους, ενώ η δημοτική ποιητική φαντασία θέλει να πιστεύει ότι αυτό γίνεται σα γαργάρα, για να γαργαρέψει η φωνή τους. Γεγονός είναι ότι τρώνε χαλίκια επίτηδες και όχι κατά λάθος ή τυχαία ας νομίζουν μερικοί. Και αξίζει, μου φαίνεται, να αναφέρω ότι όσες γούσες και στομάχια) κι αν εξέτασα και όσα πρόσφατα χαλίκια κι βρήκα μέσα, ήτανε πάντα κοφτερά, με κόχες - όχι βοτσαλάκια δουλεμένα από τα νερά των βροχών, επομένως τα χαλίκια που καταπίνουν είναι κατάλληλα το χώνεμα της τροφής τους.
Το χρώμα των ακαθαρσιών τους είναι ανάλογο της τροφής που έχουν καταναλώσει συνήθως πράσινο όταν τρέφονται με χορταράκια και σκούρο – ανοικτό καφέ όταν ζωικές πρωτεΐνες.. . ...................................................         ΠΗΓΗ :



  14-2--2017    : Κυνήγι σήμερα … ...

A Πομενίδης
Tης πέρδικας τα ενδιαιτήματα, που 'ναι οι ψηλοκρεμαστές και σύθαμνες πλαγιές, δεν περπατούνται και δεν ψάχνονται με τα πόδια και τα σφυρίγματα. Ούτε και «το καλάμι» του ντελικάτου ορτυκιού μπορείς να χρησιμοποιήσεις.
Στα βουνά όταν ανεβαίνεις, το αίμα σου σβινβινίζει το κεφάλι, η ανάσα σου δεν σου επαρκεί, τα πόδια σου χάνουν την ευστάθειά τους, και στα χέρια σου το ντουφέκι στέκει σαν βαρύ κούτσουρο.
Εκτός από αυτά, το κυνήγι της πέρδικας προϋποθέτει οργάνωση, σχέδιο, πρόγραμμα, μελέτη και χρόνο. Είσαι υποχρεωμένος να αφοσιωθείς μια μέρα για να κυνηγήσεις πέρδικες στο δείνα μέρος που υπάρχουν ένα-δυο κοπαδάκια, από τα εκρηκτικά αυτά πουλιά.
Ένας απλός περίπατος στο περδικοτόπι, όπως γίνεται για τα ορτύκια στον καιρό και στον τόπο των περασμάτων τους, είναι μια αφελής προσδοκία μετατροπής σου σε άρχοντα από κληρονομιά αγνώστου σου συγγενούς στην Αμερική. Στην πέρδικα, τυχοδιωκτισμός δεν χωρεί, θα λαχανιάσεις και θα ξεθεωθείς για να την βρεις.
Αυτά βέβαια πιάνουν για το σήμερα. Υπήρξε εποχή που οι πέρδικες βοσκούσαν στα αλώνια του χωριού, κακάριζαν πίσω από τους φράχτες του νεκροταφείου, βοσκούσαν το απόγευμα στο αμπέλι του κυρ-Αξέχαστου. Τότε ο παππούς έπαιρνε το βροντάρι του και σε δέκα λεπτά το βροντούσε, τινάζονταν τα σκάγια στο χώμα μαζί με τα πούπουλα των περδικιών και σήκωνε από το έδαφος τρία πουλιά για την κατσαρόλα.
Σήμερα όμως αραίωσαν και εξαφανίστηκαν αυτά τα μπερεκέτια και οι αγελάδες, όχι μονάχα κατάντησαν «ισχνές» αλλά και τα κόκκαλα τους κοντεύουν να διαλυθούν. Κάτι απ' αυτά γίνονται στην αρχή πριν ν' αρχίσει το κυνήγι ή στις αρχές του και στους τόπους του, τους απόμακρους, όπου διατηρούνται λίγες πέρδικες. Από τον Οκτώβρη όμως, η πέρδικα παίρνει τα ψηλώματα, δυναμώνουν και τα φετινάρια και γίνονται «βασιλείς των ορέων».
Τότε οι πέρδικες κυνηγιούνται με την διαδικασία που είπα παραπάνω. Τότε και οι λατρευτές τους ανασκουμπώνονται για να τις κατακτήσουν με σκληρό και αδυσώπητο αγώνα που … «ου του παντός».
Αυτές είναι οι σημερινές συνθήκες του κυνηγίου της πέρδικας που μερικοί, οι νέοι προπαντός κυνηγοί, δεν τις γνωρίζουν. Γνωρίζουν μοναχά ότι θήραμα είναι η πέρδικα, πετάει σαν το περιστέρι, χτυπιέται σαν το τρυγόνι, βρίσκεται στα βουνά και μπορεί να δώσει ραντεβού μαζί τους, το Ι.Χ. κουρσάκι τους.
Δεν έχει πολλά χρόνια, ούτε πεντέξι, που τα πράγματα άλλαξαν «άρδην και ανεπιστρεπτί». Το γιατί, δεν υπάρχει εδώ χώρος σήμερα για να ειπωθεί, γιατί είναι θέμα του μεγάλου ζητήματος, που περιλαμβάνεται στην κακοδαιμονία που παρακολουθεί γενικά την τύχη των ενδημικών μας από την απουσία μέτρων προστασίας τους. ...................................................         ΠΗΓΗ : Κυνηγετικα νέα



  13-2--2017    : Ο καιρός παίζει σημαντικό ρόλο για τον εντοπισμό της … ...

Ο καιρός παίζει σημαντικό ρόλο για τον εντοπισμό της. Δηλαδή υπάρχει δυνατός βοριάς που σημαίνει ότι λόγω και του υψομέτρου το πουλί δεν μπορεί να σταθεί. Σε παίρνει πραγματικά ο αέρας. Οι πέρδικες φεύγουν από κει και πάνε στην πίσω πλευρά εκεί που «κόβει» ο αέρας. Ο ισχυρός βοριάς τις ενοχλεί και τις τσακίζει. Θυμάμαι ότι οι παλιοί κυνηγοί έλεγαν ότι «με τον αέρα τις ψάχνουμε στο μπαντζανέμι».
Στα μεγάλα υψόμετρα συναντάμε πολύ συχνά ομίχλη. Με τις πρώτες ομίχλες, να ξέρεται ότι η πέρδικα θα 'ναι κατάκορφα. Μόλις δεις λοιπόν ομίχλη τις βρίσκεις στις κορυφές. Είναι όμως πολύ επιφυλακτικές και πολλές φορές ο σκύλος φερμάρει αλλά όταν πλησιάσεις δεν βγάζεις πουλιά!
Έχουν φύγει ή ακούς το χαρακτηριστικό φρου… (το φτερούγισμά της). Όταν υπάρχει ομίχλη, σημαίνει υγρασία και νοτιάς. Δεν μπορεί να 'χει ομίχλη με βοριά. Η πέρδικα αντιλαμβάνεται ότι με το νοτιά μπορεί να την εντοπίσει ο εχθρός (σκυλί- άνθρωπος), αλλά δεν βλέπει τι είναι αυτό που τη ζυγώνει. Νιώθει λοιπόν ανασφάλεια και φεύγει
Με την έναρξη του κυνηγίου βασικά τις βρίσκουμε χαμηλά, δίπλα στα νερά, ιδιαίτερα όταν δεν έχει βρέξει καθόλου και υπάρχει ξηρασία. Κοντά στο νεράκι θα βρει φρέσκο χορταράκι, θα βρει δροσιά μέσα στα ελατάκια και τα κέδρα και είναι κοντά στις φυλλωσιές, γιατί πολλές φορές με το ξαφνικό χαλάζι μπορεί να κρυφτεί. Αυτό το γνωρίζει η μαμά- πέρδικα και οδηγεί τα μικρά δίπλα στο νερό.
Πάνω στο βουνό, κατάξερα και στον ήλιο χωρίς προστασία, σπανίως θα τη δούμε να οδηγεί τα μικρά της. Με τις πρώτες βροχές, στο βουνό πάνω βγαίνει ένα ψιλό χορταράκι, σαν βελονίτσα. Η πέρδικα αρέσκεται σ' αυτό το τρυφερό χορταράκι, το οποίο τρώει τις απογευματινές κυρίως ώρες.
Το χορταράκι αυτό βγαίνει πιο γρήγορα σε περιοχές όπου πηγαίνουν πρόβατα, για ευνόητους λόγους, αλλά πρέπει να πέσουν και τα νερά των βροχών. Οσο κρυώνει ο καιρός, η πέρδικα αρχίζει και ανεβαίνει και τη βρίσκουμε σιγά- σιγά μετά τον Οκτώβρη επάνω στις κορφές.
Ειδικά όταν ο καιρός κρυώσει και πέσει παγωνιά, όλα τα πουλιά που βρίσκονται στα βορινά μέρη, φεύγουν και πάνε στα προσήλια. Πάντα βέβαια μιλάω για βουνά με μεγάλα υψόμετρα. . .. ...................................................         ΠΗΓΗ : Κυνηγετικα νέα



  13-2--2017    : To χρώμα των κουτσουλιών … ...

Η βασική διατροφή της είναι το χορτάρι. Γι' αυτό και βλέπουμε τις κουτσουλιές κάτω, σχεδόν πάντα πράσινες με λίγο ασπράκι στην άκρη. Μερικές φορές η κουτσουλιά διαφοροποιείται, αναλόγως με τη διατροφή της. Αν ο τόπος έχει βατόμουρα, πολλές φορές η κουτσουλιά της είναι μοβ. Βλέποντας βέβαια τις κουτσουλιές μοβ χρώματος, τις ψάχνουμε στα βατόμουρα και χαμηλά.
Τους καλοκαιρινούς μήνες, η κουτσουλιά της είναι καφετιά με άσπρο, γιατί δεν υπάρχει πολύ τροφή (χορτάρι). Τρέφεται περισσότερο με ακρίδες, μπαμπούρια (που κουβαλάνε τη βιρβιλιά απ' τα πρόβατα) και ότι άλλο βρει. Τρέφεται με ότι μπορεί να της δώσει ο τόπος, το βουνό.
Μικρούς σπόρους, ριζούλες τρυφερές, αγριοτριανταφυλλιές, καθώς και με τον βολβό από τα κίτρινα κρινάκια, που εγώ τα λέω άγριο σκορδάκι. Νομίζω ότι χωρίς αυτό θα είχε αφανιστεί η πέρδικα από τα βουνά, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Γιατί με το σκορδάκι αυτό βγάζει τις ασκαρίδες, τις ταινίες που αν προσέξετε ντουφεκισμένα πουλιά, θα δείτε ότι είναι γεμάτες.
Τις κολλάνε αυτές συνήθως από τα κόπρανα των προβάτων που αυτά αφήνουν στο βουνό. Το ίδιο έχω παρατηρήσει και με τους λαγούς. Άνοιξα λαγό που είχε ταινία δύο σπιθαμές.
Η πέρδικα αρέσκεται και στον σπόρο από τις αγριοτριανταφυλλιές. Είναι ένα κοκκινάκι αυγοειδές που μοιάζει με κεράσι και είναι γεμάτο σποράκια. Συνήθως η πέρδικα τρώει ότι μπορεί να φτάσει. Αλλά και αν δεν φτάνει, σκαρφαλώνει στα κλαδάκια και φτάνει την τροφή. Το ίδιο γίνεται και με τις βατομουριές. Στα δε νησιά, υπάρχουν μαρτυρίες κυνηγών που είδαν πέρδικες να ανεβαίνουν σε συκιές για να φάνε σύκα, αν δεν τα βρήκαν κάτω.
Όταν οι πέρδικες είναι μικρές, βασικά τρώνε μυρμηγκάκια, ψιλό χορταράκι και μικρούς σπόρους που πέφτουν από τα χορτάρια. Εχει πρωτείνες από τα μυρμηγκάκια και τρώει και τα χόρτα για να μπορεί να ενεργείται. Ειδικά στα μικρά, υπάρχει το πρόβλημα ότι ξεραίνονται οι κουτσουλιές πίσω, δεν μπορούν να ενεργηθούν και πεθαίνουν πολλά απ' αυτό. .. ...................................................         ΠΗΓΗ : Κυνηγετικα νέα




  10-2--2017    : Τα αμμόλουτρα (κυλίστρες)…. ...

Οι πέρδικες θα είχαν στρώσει τη δουλειά τους σα ρολόι στα καταφύγιά τους, στο ξύπνημα και στον ύπνο τους, αν δεν παρέμβαιναν οι συχνοί και ανελέητοι επιδρομείς. Σ' έναν και καθορισμένο χώρο και ορισμένη ώρα, με αγγλικό ρολόγι, θα βοσκούσαν. Στο αυτό αυλάκι θα πήγαιναν για νερό και στις ίδιες κυλίστρες θα παίρναν το αμμόλουτρό τους. Τώρα τα κάνουν όλα με αλλοφροσύνη, εξαιτίας του τρομερού κατατρεγμού τους.
Τις κυλίστρες τους θα τις είχαν στα αναπεπταμένα και τα λίοκαφτα χωράφια για να κάνουν την τουαλέτα τους με ησυχία και τις επιδείξεις τους, όπως οι γυναίκες στα κέντρα, γιατί μόνο στις κυλίστρες η πέρδικα δείχνει την αυταρέσκειά της, κάνει το λούσο της, δηλώνει την άνεσή της, όπως εμείς στη βραδινή βόλτα του Ζαππείου. Οι άλλες ασχολίες της είναι για τον σκληρό βίο της και διαρκής αγωνία για την προφύλαξή της.
Κυλίστρες όμως -αν και τις θέλει μόνιμες- δεν έχει, γιατί από παντού προπηλακίζεται. Γι' αυτό κάνει πρόχειρες λακουβίτσες εκεί που βόσκει, αν υπάρχει ξηρό και τριμμένο χώμα και το αμμόλουτρό της βιαστικό. Το χτένισμά της, το σιάξιμο των φτερών της και την αποβολή των νεκρών πούπουλών της, θα τα κάνει στο καταφύγιό της για να διασκεδάσει κιόλας την αδράνειά της. Έτσι κάνουν και οι “υπηρεσίες” των μεγάλων σπιτιών για να αποφύγουν τα μάτια της κuρίας.
Όταν η γη είναι λασπερή από τις βροχές, επειδή το αμμόλουτρο στην πέρδικα είναι αναγκαίο όπως και το φαγητό, καταφεύγει στις ρίζες των βράχων και στα θεμέλιά τους, που υπάρχουν ανάβαθες σπηλιές και ξηρό λεπτόχωμα, δημιουργεί τη μπανιέρα της. Όλες μαζί οι πέρδικες δεν κάνουν αμμόλουτρο. Άλλες φυλάγουν, άλλες ψευτοβόσκουν και άλλες τυλίγονται με τη σκόνη και ξετινάζονται. Και σ' αυτό υπάρχει μια ιεραρχία θαυμαστή. Δε μαλώνουν όπως καμιά φορά στα κουρεία οι πελάτες ή στα κομμωτήρια οι κοπέλες.
Ωστόσο οι κυλίστρες της πέρδικας είναι σε περιορισμένους τόπους και τις γνωρίζουν τα τσομπανάκια. Οι κυνηγοί δεν τις προσέχουν, ενώ είναι μέτρο της εμπειρίας τους κάπως χρήσιμο… .. ...................................................         ΠΗΓΗ : Άγγελος Ποιμενίδης




  10-2--2017    : O παράγοντας νερό ...

Ο ρόλος και η σημασία της παρουσίας διαθέσιμου νερού στους βιότοπους, ως περιοριστικός παράγοντας στο ν πληθυσμό καθώς και στη βιολογία τ ων π ερδικιών είναι γενικά δύσκολο να κατανοηθεί ( Lee et all , 2003) .
Τα περδίκια, κατά τη λήψη της τροφής τους και αναλόγως της εποχής, μπορούν να ικανοποιούν τις ανάγκες τους σε νερό, εκμεταλλε υόμενα την υ ψηλή περιεκτικότητα νερού στα διάφορα έντομα, φρούτα και βλαστούς που καταναλώνουν καθώς και κατά τη διάσπαση των λιπών και των υδατανθράκων κατά το μεταβολισμό στον οργανισμό τους .
Παρόλα αυτά, σε περιοχές όπου υπάρχει διαθέσιμο επιφανειακό νερό έχει παρατηρηθεί και είναι αποδεκτό ότι, ο αριθμός των περδ ικιών μπορεί να είναι αρκετά μεγαλύτερος από περιοχές χωρίς διαθέσιμο νερό .
Οι κρίσιμοι μήνες, σχετικά με την ανάγκη των περδικιών για διαθέσιμο νερό, σύμφωνα πάντα με τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στην Κύπρο , είναι η περίοδος από τα μέσα Ιουνίου μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου , όπου η παρουσία φρέσκων ποωδών βλαστών και εντόμων είναι πολύ περιορισμένη .
Η χρήση τόσο των φυσικών όσο και των τεχν η τών πηγών νερού είναι ευεργετική και σε κάποιες περιπτώσεις απαραίτητη.
Η ύπαρξη διαθέσιμων πηγών νερού (επι φανειακού, τρεχ ού μενου , άρδευσης κλπ ) σε ένα βιότοπο , μειώνει σημαντικά το στρες των περδικιών με πι θανό αποτέλεσμα την αύξηση της βιω σιμότητας τους .
Λ όγ ω των υψηλών θερμοκρασιών τα περδίκια τείνουν να μειώνουν σημαντικά τις ώρες που ψάχνουν για τροφή με σ τόχο να μειώσουν τις απώλειες τους σε νερό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα σε περιοχές όπου τα περδίκια αδυνατούν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους σε νερό μέσω της τροφής τους ή και δεν υπάρχει διαθέσιμη πηγή νερού σε κοντινή απόσταση, τα περδίκια να μην είναι σ ε άριστη φυσική κατάσταση κάτι που είναι δυνατόν να επηρεά σ ει τη βιωσιμότητα τους , σε σύγκριση με τα περδίκια που βρίσκονται σε βιότοπους με διαθέσιμες πηγέ ς νερού σε σχετικά κοντινές αποστάσεις .
Κατά την πιο πάνω περίοδο στις περιοχές όπου υπ άρχουν διαθ έσιμες πηγές νερού , τα περδίκια τείνουν να συγκεντ ρ ώνονται σε κοντινές αποστάσεις από τις πηγές νερού , τις οποίες επισκέπτονται συνήθως κατά τις πρώτες πρωινές ώρες και αργά το απόγευμα ( Ratti and Giudice , 2001). .. ...................................................         ΠΗΓΗ : moi.gov.cyr



  9-2--2017    : Δίκαιες "γκρίνιες" περδικάριδων ...

Ήλθε η ευλογημένη για πολλούς 1η Οκτωβρίου και οι περδικάριδες πήραν τα βουνά για να έλθουν τετ α τετ είτε με τις ορεινές πέρδικες είτε με τις τσούκαρ, πάντως σίγουρα αυτό το τετ α τετ είναι για τις μοναδικές ρίγησες των Ελληνικών βουνών. Αυτό το τετ α τετ όμως φαίνεται ν’ αργεί, διότι καιρός είναι να επαναλάβουμε πως η λανθασμένη απόφαση το κυνήγι της πέρδικας να ξεκινά δεκαπέντε ημέρες μετά το κυνήγι του λαγού, δημιουργεί «πίεση» στα κοπάδια των περδίκων τα οποία απομονώνονται πλέον σε απόμερα σημεία των βουνών με οδό διαφυγής τα γκρέμια…
Οι περδικάριδες που μίλησαν στο huntingtimes επαναλαμβάνουν κάτι που όλοι οι κυνηγοί είχαν πει από την πρώτη στιγμή, ότι το κυνήγι του λαγού ξεκινά στις 15 Σεπτέμβρη, στους χώρους που ουσιαστικά είναι και το περιβάλλον της πέρδικας.
Αποτέλεσμα η διώξεις των λαγών από τους σκύλους των λαγάδων κυνηγών να «ταράζουν» τα κοπάδια των περδίκων τα οποία μετά από έξι μήνες ήρεμης αναπαραγωγικής ζωής, να παίρνουν τις φτερούγες τους και να τραβάνε γι άλλα σημεία των βουνών.
Οι περδικοκυνηγοί, αναφέρουν ότι «σπάνε» δέκα φορές περισσότερο τα πόδια τους για να καταφέρουν να εντοπίσουν κάποιο κοπάδι περδίκων αλλά και όταν αυτό τα σκυλιά τους το καταφέρουν, οι πέρδικες λόγο της πίεσης που έχουν δεχτεί, λόγο των τουφεκιών που έχουν πέσει σε κοντινή απόσταση κατά το κυνήγι του λαγού, σπεύδουν να γίνουν άφαντες ακόμη και όταν η φέρμα των σκύλων δεικτών ξεκινά από τα τριάντα έως πενήντα μέτρα (μιλάμε για έμπειρα περδικόσκυλα).
Του κυνηγού και του ψαρά…..Ναι είναι αλήθεια κάτι τέτοιο, όμως μήπως πρέπει επιτέλους τα αρμόδια όργανα να αποφασίσουν τα δυο αυτά ιδιαίτερα κυνήγια-του λαγού και της πέρδικας- να ξεκινούν μαζί; Γιατί να μην μεταφερθεί το κυνήγι του λαγού την 1η Οκτωβρίου ή το κυνήγι της πέρδικας την 15η Σεπτεμβρίου;
Οι πιο τυχεροί-συνήθως άνθρωποι που ζουν στην περιφέρεια-που γνωρίζουν «άγνωστα» κοπάδια πετροπέρδικας, παραμένουν ευχαριστημένοι με το κυνήγι τους και τον σταθερό αριθμό των πτηνών που εντοπίζουν, αλλά η πλειονότητα εκείνο που λέει είναι ότι οι πέρδικες έχουν δεχτεί ιδιαίτερη πίεση και «κάνουν φτερό» πριν καν πλησιάσουν οι κυνηγετικοί σκύλοι.
Επίσης οι ίδιοι άνθρωποι που κυνηγούν χρόνια την πέρδικα δείχνουν την απογοήτευσή τους προς τα εκλεγμένα όργανα αφού τονίζουν ότι κανείς δεν πρόκειται να δώσει σημασία σ’ αυτό το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί εδώ και χρόνια.
Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι οι περδικοκυνηγοί αποτελούν την ελίτ των κυνηγών και μόνο οι αποστάσεις που διανύουν, τα τοπία που βλέπουν και οι εμπειρίες που έχουν, λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να αποκτήσουν, ακόμη και αν κατεβαίνουν μέσα από τις σάρες χωρίς καμία πέρδικα στον δικό τους ντορβά... .. ...................................................         ΠΗΓΗ : huntingtimes.gr



  9-2--2017    : Το το φαινόμενο της κυκλικής αυξομείωσης ...

Οι πληθυσμοί των ειδών στη Φύση παρουσιάζουν το φαινόμενο της κυκλικής αυξομείωσης. Αυτό παρατήρησε από τις αρχές του περασμένου αιώνα ο διάσημος θηραματοβιολόγος Aldo Leopold και το κατέγραψε σε βιβλία που αποτελούν θεμέλιο της επιστήμης της θηραματοβιολογίας.
Ο Leopold παρατήρησε ότι ο πληθυσμός του αμερικανικού γκράους παρουσίαζε έναν κύκλο εξαετή περίπου που πήγαινε από το ναδίρ στο ζενίθ του πληθυσμού ταυτόχρονα σε όλη την Αμερική, τόσο σε σημεία που το θήραμα κυνηγιόταν εντατικά όσο και σε σημεία που δεν κυνηγιόταν καθόλου, και αυτό γινόταν ταυτόχρονα σε όλη την αμερικανική ήπειρο. Οι πρώτες ενδείξεις έγιναν αποδείξεις μετά από έρευνες και αρχίσαμε να κατανοούμε ότι ακόμα και σε ιδανικό βιότοπο, με ιδανικές συνθήκες, χωρίς καταχρηστική αρπακτικότητα ή θήρευση, ο πληθυσμός κάθε είδους παρουσιάζει αυξομειώσεις που ακολουθούν συγκεκριμένο χρονικό κύκλο.
Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και αν δεν κυνηγηθεί ένα θήραμα, θα παρουσιάσει διακύμανση που θα πάει από μικρό πληθυσμό στο μέγιστο που σηκώνει ο βιότοπος και θα ξαναπέσει και αυτό θα επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Ο χρόνος του κύκλου διαφέρει από θήραμα σε θήραμα, αλλά υπάρχει σε όλα τα θηράματα. Μελέτη πληθυσμού που δεν επεκτείνεται χρονικά πέρα από τα όρια δύο τουλάχιστον κύκλων είναι ανώφελη, κάτι που ποτέ δεν θέλησε να καταλάβει το Ε' Τμήμα του Συμβουλίου Επικρατείας λόγω οικολογικών εμμονών και της “περιρρέουσας ατμόσφαιρας” στην Ελλάδα των 1990s, όταν η οικολογία είχε γίνει η νέα θρησκεία με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Στην Αμερική όπου ένα πολυάριθμο σώμα βιολόγων του Τμήματος Δασών και Αγριας Ζωής παρακολουθεί αυτά τα φαινόμενα έχουν βρει ότι η πέρδικα τσούκαρ έχει έναν οκταετή κύκλο. Αναφέρουν ότι στην κορυφή του κύκλου ο πληθυσμός φτάνει πυκνότητες που ξεπερνούν τα 100 πουλιά ανά τετραγωνικό μίλι (1,5 επι 1,5 χιλιόμετρα) και σταδιακά πέφτει για να ξαναρχίσει ο κύκλος από την αρχή. Κορυφώσεις του κύκλου είχαν το 1998, το 2006 και το 2015. .. ...................................................         ΠΗΓΗ : /oplognosia.com



  5-2--2017    : Ξεκινά η περίοδος αναπαραγωγής της Πέρδικας ...

Είναι είδος μονογαμικό. Η περίοδος της αναπαραγωγής αρχίζει τον Ιανουάριο - Φεβρουάριο με το σχηματισμό των ζευγών. Φωλιάζει στο έδαφος, μέσα σε πυκνή ποώδη βλάστηση ή σε κοιλότητες του εδάφους ή στη βάση βράχων. Η φωλιά κατασκευάζεται από το θηλυκό την οποία επιστρώνει με ξερά φύλλ α, χόρτα και λίγα πούπουλα.
Τον Απρίλιο - Ιούνιο ωοτοκεί 8 - 14 αυγά, διαστάσεων 41x30 χιλιοστά, βάρους 20 gr. και χρώματος λευκού. Ο ρυθμός ωοτοκίας είναι 1 αυγό ανά 2 ημέρες. Η επώαση γίνεται από το θηλυκό και διαρκεί συνολικά 24 – 26 ημέρες. Οι νεοσσοί μετά την εκκόλαψη είναι άμεσα βαδιστικοί και ανεξαρτητοποιούνται σε ηλικία περίπου 60 ημερών .
Είναι μονογαμικό είδος, αν και έχουν παρατηρηθεί περιπτώσεις όπου το αρσενικό, ανάλογα με το κοπάδι, μπορεί να ζευγαρώσει με περισσότερες θηλυκές. Τον Ιανουάριο και Φ εβρουάριο οι ομάδες διαλύονται και σχηματίζονται τα ζεύγη.
Πρώτα δημιουργούνται τα ζεύγη που είναι μεγαλύτερα σε ηλικία και το καθένα έχει συγκεκριμένη περιοχή χωροκράτειας , την οποία και υπερασπίζεται από τα υπόλοιπα άτομα του είδους.
Το θηλυκό φωλιάζει στο έδαφος ή σε κοιλότητες του εδάφους στρώνοντας ξερά χόρτα και πούπουλα. Το θηλυκό και το αρσενικό βρίσκονται συνέχεια μαζί και αν παρενοχληθούν πετούν μαζί και στη συνέχεια αναζητούν το ένα το άλλο κακαρίζοντας χαρακτηριστικά.
Η ωοτοκία ξεκινά το τελευ ταίο δεκαήμερο του Φεβρουαρίου στις περιοχές με χαμηλό υψόμετρο και δέκα ήμερες έως ένα μήνα αργότερα στις υψηλότερες , ανάλ ογα με την αύξηση του υψομέτρου . Κατά τη διάρκεια της επώασης παρατηρείται στο θηλυκό η κηλίδα επώασης, μια γυμνή από φτερά περιοχή στο στήθος η οποία βοηθά στην καλύτερη μετάδοση της θερμότητας από το σώμα του θηλυκού στα επωαζόμενα αυγά. Οι νεοσσοί βαδίζουν σχεδόν αμέσως και κατά τις πρώτες ημέρες της ζωής τους τρέφονται με τροφή ζωικής προέλευσης.
Οι γονείς συνοδεύουν πάντα τα μικρ ά τους και τα ειδοποιούν με χαρακτηριστική φωνή σε περίπτωση κινδύνου. Τότε αυτά καλύπτονται στη βλάστηση και ο θηλυκός κυρίως γονιός προσπαθεί να απομακρύνει τον εισβολέα. Οι νεοσσοί είναι ικανοί να πετάξουν στην ηλικία των τεσσάρων εβδομάδων και είναι αναπαραγωγικά ώριμοι τον επόμενο χρόνο (Παπαγεωργίου , 1990) .. ...................................................         ΠΗΓΗ : Κυνήγι στην Ελλαδα και όχι μόνο



  27-1--2017    : ΑΠΟΥ ΓΥΡΕΥΕΙ ΤΑ ΠΟΛΛΑ ΧΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΛΙΓΑ ...

Θανατικός κυνηγός δεν υπήρξα ποτέ στη ζωή μου. Μονο όταν ήμουν πολύ νεαρός ασχολήθηκα με το κυνήγι. Ο Μπάρμπας μου ο Κοκολομανώλης αδερφός της Μάνας μου, ήταν καλός κυνηγός . Τα παιδιά του ήταν φυσικό επόμενο να ασχοληθούν κι αυτά με το κυνήγι. Οχι τόσο ο Δημήτρης οσο ο Μιχάλης που ακολούθησε τα χνάρια του πατέρα του. Όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο ο Μιχάλης μου είχε δώσει μερικές φορές ένα ρώσικο δύκανο και κυνηγούσα τις σταρίθρες στο αεροδρόμιο. Τ
ο βουνό πάνω από το νεκροταφείο των Λιμνών το λένε μαρασκά. Στη κορυφή του βουνού έχει ενα μικρό οροπεδιάκι και εκεί είχε κάμποσες ελιές. Εκεί κατέβαιναν τα βράδια μετά τη δύση του ηλίου οι πέρδικές και έτρωγαν τις πεσμένες στο χώμα ελιές.
Οι κυνηγοί είχαν κάμει καλυμένες θέσεις με χόρτα και κλαδιά, σε μέρη που μπορούσαν να εχουν θέα τις ελιές και να ελέγχουν και ολόκληρη πεζούλα.Εκεί κρυμένοι περίμεναν τις πέρδικες και οταν αυτές ερχόταν κοπαδάκι τις πυροβολούσαν και σκότωναν μερικές. Αυτό το τρόπο κυνηγίου τον έλεγαν, πάμε στο παρακαθιστό.
Ήταν Νοέμβρης ή αρχές Δεκέμβρη αν θυμάμαι καλά. Πάντως δεν είχαν αρχίσει να μαζεύουν ελιές. Ένα απόγευμα μου λέει ο ξάδερφός μου ο Δημήτρης. Θα έρθεις να πάμε στο παρακαθιστό στου Μαρασκά; Και δε πάμε, λέω εγώ.
Έτσι ξεκινήσαμε και από τους Νοτικούς μύλους ανεβήκαμε στου Μαρασκά. Πήγαμε στο καλύβι που θα περιμέναμε τις πέρδικες και κάτσαμε μέσα.
Τώρα μου λέει ο ξάδερφος θα περιμένουμε να έρθουν οι πέρδικες. Εκείνη την εποχή είχε πολλές πέρδικες. Αφού τον χειμώνα τα πρωινά κατέβαιναν στη καλαντάρα στη μάχα για να βρούν τροφή και κελαϊδούσαν και τις άκουγε όλο το χωριό.
Πράγματι μόλις άρχησε να σουρουπώνει ακούσαμε να κακαρίζουν πιο πάνω από εμάς πέρδικες. Έρχονται !! Μου λέει ο ξάδερφος μονο μη κουνιέσαι να σε δούν. Πράγματι σε λιγο ένα μικρό κοπαδάκι απο τρεις-τέσσερεις πέρδικες ήρθαν και άρχησαν να τρώνε ελιές.
Ο ξάδερφος είχε βάλει το ντουφέκι ανάμεσα στα κλαδιά και προσπαθούσε να ταιριάξει τις πέρδικές. Αντε του λέω. Σούτ !!Μου κάνει. Πρέπει να έρθουν στη κοντινή ελιά. Κάποτε ήρθαν στη κοτινή ελιά και μαζευτήκαν στη ρίζα τσι ελιές και τρώγανε. Σημάδεψε ο ξάδερφος και ήταν έτοιμος να πατήσει τη σκανδάλη.
Ακούσαμε όμως κιάλλα κακαρίσματα και λέει. Έρχονται κιάλλες πέρδικες. Πράγματι δυο τρεις ακόμα πέρδικες ήρθαν στη παρέα και ο ξάδερφος έτρυβε τα χέρια του, από ικανοποίηση. Τωρα μου λέει θα ταιριάξουμε δυο τρεις μαζί και θα τσι σκοτώσουμε. Και πάνω που τσι ταίριαζε, ακούμε μια μπαλουθιά κάπου κοντά και νάσου και φεύγουν όλες οι πέρδικες χωρίς να προλάβει να πυροβολήσει ο ξάδερφος.
Ποιός δια..λος πυροβόλησε και μου χάλασε το σημάδι !! Μουρμούρησε ο ξάδερφος και σηκώθηκε από την κρυψώνα που καθόμασταν. Κατεβήκαμε στην παρακάτω πεζούλα και βλέπουμε τον φίλο του ξαδέρφου μου που παίζανε μαζί στα πανηγύρια τον Μανώλη του Κωσταντάκι. Βρε έσύ πυροβόλησες ;
Ρώτησε ο ξάδερφος. Ναι λέει ο Μανώλης αλλά δεν τη πέτυχα. Α ρε μπαγάσα και μου χάλασες το σημάδι και θα σκότωνα δυο τρείς μαζεμένες πέρδικες !!
Να σκότωνες τουλάχιστο αυτή που πυροβόλησες να τρώγαμε έστω μια πέρδικα. Οπότε του λέω. Αν πυροβολούσες όταν σου έλεγα θα τρώγαμε τουλάχιστο μία πέρδικα μπορεί και δυό. Αλλά όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα. .. ...................................................         ΠΗΓΗ : Κυνήγι στην Ελλαδα και όχι μόνο



  27-1--2017    : Οι πέρδικες και τα μνημόνια ...

Μια αλληγορική ιστορία

του Πούλου Θεολόγου

Γεννήθηκα στο σύνορο του βουνού και της θάλασσας. Στο πέρασμα του χρόνου, ζώντας πια στην πρωτεύουσα κι έχοντας αποκατασταθεί επαγγελματικά, θεώρησα πρώτη προτεραιότητα ν’ αποκτήσω ένα κομμάτι γης και να επανασυνδεθώ με τη φύση. Ήθελα όμως οπωσδήποτε στο κτήμα μου να έχω πέρδικες! Έφτιαξα λοιπόν δύο υπερυψωμένα κλουβιά και τοποθέτησα μέσα από ένα ζευγάρι το οποίο αγόρασα από κάποιον που έκανε αναπαραγωγή πουλιών. Η συγκίνησή μου ήταν απερίγραπτη. Νόμιζα ότι οι πέρδικες θα δέχονταν την αιχμαλωσία, αντιλαμβανόμενες την αγάπη μου!...
Μετά από δυο μέρες επέστρεψα για να τις καμαρώσω και να τις εφοδιάσω με νερό και τροφή. Αλλά τι έκπληξη. Στο ένα κλουβί δεν υπήρχαν πέρδικες. Η προφανής υπόθεση ήταν ότι κάποιος κυνηγός τις εντόπισε...
Εφοδίασα με νερό και τροφή το ζευγάρι που απέμεινε και στην επόμενη επίσκεψή μου διαπίστωσα ότι δεν υπήρχαν δύο, αλλά μόνο μία πέρδικα στο κλουβί. Όταν πλησίασα είδα κατάπληκτος την πέρδικα του κλουβιού να βουτάει στο έδαφος. Βούτηξα αμέσως κι εγώ μήπως την προλάβω, αλλά και η τελευταία πέρδικα είχε ανοίξει τα φτερά της, προς το όνειρο της ελευθερίας της.
Έμεινα αποσβολωμένος: οι πέρδικες είχαν τόση ευφυΐα και επιμονή να ραμφίζουν το σύρμα στο ίδιο σημείο, μέχρι να το κόψουν. Και στη συνέχεια να επαναλαμβάνουν το ίδιο σε άλλα σημεία του συρματοπλέγματος μέχρι να ανοίξουν τρύπα αρκετή, για να περάσει το σώμα τους. Και στα δυο κλουβιά, οι πέρδικες είχαν ανοίξει τρύπες, που τους επέτρεπαν να δραπετεύσουν. Γιατί, προφανώς, οι πέρδικες δεν ήσαν κότες...
Το μάθημα αυτό ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας, αλλά ιδιαίτερα με τους κυρίους Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ, Τόμσεν και να τους πω ότι είναι σοφία να παίρνουμε μαθήματα από τη φύση. Οι φυσικές αλήθειες είναι τα μόνα αξιόπιστα σημεία αναφοράς της σκέψης μας και όχι οι οικονομικές θεωρίες, που δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Γιατί οι άνθρωποι, όπως και οι γλάροι και οι πέρδικες, είναι φύση, δεν είναι νούμερα... ...................................................         ΠΗΓΗ : avgi.gr

  26-1--2017    : Α Ποιμενίδης... ...

«Δεν υπάρχει εξυπνότερο και πιο δαιμονισμένο θήραμα από την πέρδικα», γράφει ο αείμνηστος Αγγελος Ποιμενίδης. «Ο λαγός κοιμάται τη μέρα και τον ξετρυπώνει ο σκύλος. Το αγριογούρουνο σού το προγκάνε οι χουγιαχτάδες (παγανιέρηδες). Το ορτύκι και η μπεκάτσα προδομένα από τον καιρό γίνονται παιχνίδι του σκύλου σου. Μα η πέρδικα σ' ακούει και στρατηγικά κινείται. Σ αντιλαμβάνεται και παίρνει άλλο δρόμο, τον τραχύ κι ανηφορικό, που θα λαχανιάσεις και θα σπάσουν τα στήθια σου. Η καρδιά σου θα βαράει σαν ταμπούρλο. Τρέχει όταν θελήσει σα λαγός και πετάει σαν τρυγόνα. Οταν πέσεις επάνω της ξαφνικά, πάλι θα σε κάνει να τα χάσεις με το τρομαχτικό της πέταγμα». ...................................................         ΠΗΓΗ : Κυνήγι στην Ελλαδα και όχι μόνο

  26-1--2017    : Μύθοι... ...

Ο Οβίδιος γράφει στις «Μεταμορφώσεις» του πως η πέρδικα ήταν άνθρωπος. Μια μέρα όπως καθότανε δίπλα σε ένα πουρνάρι, είδε τον μυθικό Δαίδαλο τη στιγμή που έθαβε νεκρό τον άμοιρο γιο του Ικαρο. Αντί να λυπηθεί για το δυστύχημα αυτό, όπως θα έκανε κάθε συμπονετικός άνθρωπος, άρχισε να φωνάζει από χαρά, υβρίζοντας έτσι τη συμφορά των άλλων. Ο θεός οργίστηκε τότε και τη μεταμόρφωσε σε πουλί, την πέρδικα.
Ο Θεόφραστος γράφει πως η πέρδικα έχει διαφορετικό κακάρισμα σε διαφορετικούς τόπους. Συγκεκριμένα, στην Αττική αλλού κακαβίζει και αλλού τιτιβίζει. Σύνορο αυτών των διαφορών βάζει το βουνό του Κορυδαλλού. «Αθήνησιν επί τάδε πέρδικες του Κορυδαλλού προς το Αστυ κακαβίζουσιν, αι δ επέκεινα τιτιβίζουσιν». Να λοιπόν μια μαρτυρία από τα αρχαία κλασικά χρόνια, που βεβαιώνει ότι η Αττική είχε και γκρέκα και τσούκαρ! Η αγάπη και η αυταπάρνηση της πέρδικας για τα μικρά της είναι μοναδικά και έχουν επισημανθεί από τους αρχαίους χρόνους.
Ο Αριστοτέλης αναφέρει πως, όταν καταλάβει ότι της βρήκαν τη φωλιά με τα μικρά της, βγαίνει έξω και κυλιέται μπροστά στον διώκτη της σαν να προσφέρεται να την πιάσει ζωντανή. Αυτό το κάνει, όπως λέει ο Αριστοτέλης, για να δώσει καιρό στα περδικόπουλα να πετάξουν ή να φύγουν ένα ένα. Και άμα καταλάβει ότι έφυγαν όλα, τότε φεύγει άξαφνα και αυτή. ...................................................         ΠΗΓΗ : Κυνήγι στην Ελλαδα και όχι μόνο

  26-1--2017    : Φωτογραφία και άγρια ζωή ... ...

Με τον όρο "άγρια ζωή" εννοούμε τα είδη πανίδας και χλωρίδας που ζουν και αναπαράγονται ελεύθερα στη φύση, πέρα από κάθε είδους ανθρώπινο έλεγχο. Κατοικίδια ή οικόσιτα ζώα καθώς και καλλιεργούμενα φυτά δεν ανήκουν στην άγρια ζωή, καθώς η ύπαρξη τους είναι αποτέλεσμα χιλιετιών ανθρώπινης παρέμβασης. Τέτοια είδη δεν αφορούν στην παρούσα ιστοσελίδα. Συνειδητά εξαιρέθηκαν μόνο ο Νεροβούβαλος του Στρυμώνα και ο Ελληνικός ποιμενικός της Πίνδου, λόγω της ιδιαιτερότητας τους και επειδή "δένουν" αρμονικά με το Ελληνικό φυσικό τοπίο.
Η φωτογραφία φύσης για να είναι δημιουργική και να έχει αισθητικό αποτέλεσμα, απαιτεί προσήλωση και υπομονή. Είναι μοναχική ασχολία και όχι δραστηριότητα κοινωνικοποίησης, όπως πολύ συχνά η παρατήρηση πουλιών. Στην φωτογραφία άγριας ζωής ακόμα και δύο άτομα είναι πολλά, πόσο μάλλον τα μπουλούκια. Άλλωστε τα άγρια ζώα πλησιάζονται δυσκολότερα από πολύ κόσμο. Αλλά και η κορυφαία κατηγορία φωτογραφίας φύσης, η φωτογραφία τοπίου, χρειάζεται έμπνευση που σαφώς προϋποθέτει ησυχία και αυτοσυγκέντρωση.
Παρατήρηση και φωτογραφία πουλιών τέμνονται μόνο επιφανειακά, στην ουσία όμως είναι μάλλον ασύμβατες μεταξύ τους. Όχι μόνο επειδή η δεύτερη είναι δημιουργική διαδικασία, αλλά κυρίως γιατί ακόμα και όταν το birdwatching συνδυάζεται με φωτογραφία, εκείνο που μετράει κυρίως είναι η σπανιότητα και όχι η αισθητική. Γι αυτό και ο πιό σίγουρος τρόπος, για να "καταστρέψει" κανείς, την όποια εξέλιξη του στην τέχνη της φωτογραφίας, είναι να φωτογραφίζει μόνιμα με την ψυχολογία του birdwatcher, δηλαδή με την εμμονή του συλλέκτη ειδών. Και αυτό ισχύει για κάθε κατηγορία άγριας ζωής, συμπεριλαμβανόμενης και της χλωρίδας! ...................................................         ΠΗΓΗ : Κυνήγι στην Ελλαδα και όχι μόνο