Είναι αναμφισβήτητο ότι τα παρυδάτια παρουσιάζουν την μεγαλύτερη και εκλεκτότερη ποικιλία φτερωτών και το κυνήγι τους μας χαρίζει συγκινήσεις και μεγάλες ικανοποιήσεις που μένουν αλησμόνητες.
Οι πάπιες , οι φαλαρίδες , οι νερόκοτες κι ένα σωρό άλλα νεροπούλια , δίνουν ζωή στους βάλτους και στις λίμνες και ικανοποιούν το πάθος μας από τις αρχές του χειμώνα , έως το τέλος της περιόδου .
Στα ίδια αυτά μέρη βρίσκονται και τα μπεκατσίνια, που προσφέρουν έναν από τους ωραιότερους στόχους για κυνηγετικό τύπο.
Επικεφαλής όμως των παρυδάτιων, είναι χωρίς αμφιβολία χα παπιά που αποτελούν την εκλεκτότερη και καλύτερη ομάδα της συνομοταξίας των ταρσωτών. Τα ταχύτατα αυτά πουλιά, έχουν ιδιαίτερη χάρη με το συναρπαστικό θέαμα των σχηματισμών τους και την ιδιάζουσα όψη που παρουσιάζει η διάταξη του σώματος τους όταν πετούν, ασυναγώνιστα στο κεφάλαιο της ταχύτητας που είναι έκδηλη σε όλες τις φάσεις πτήσεις, ακόμα και στο ξεπέταγμα από πυκνό καλάμι.
Αλλά και στις πτώσεις, τα χτυπημένα παπιά προσφέρουν θέαμα μοναδικό, που έχει μεγάλη απήχηση στον κυνηγό και δεν συγκρίνεται με τις πτώσεις άλλων θηραμάτων. Η δυσκολία καταβολής είναι ένα πρόσθετο πλεονέκτημα που επηρεάζει κι αυτό τον κυνηγό, σαν πρόκληση και τον υποχρεώνει να διατηρεί τις αισθήσεις του σε κατάσταση αδιάκοπης διέγερσης.
Πολλοί επιδίδονται στο κυνήγι των παπιών στο βάλτο, είτε διότι συνδυάζεται και με διάφορα άλλα παρυδάτια και με μπεκατσίνια, είτε λόγω εποχής.
Με τη βάρκα (πλάβα, καζακί) θα γίνουν όλες οι μετακινήσεις για τα καρτέρια και με την πείρα του βαρκάρη, θα πάμε εκεί που πρέπει. Από κει και πέρα εξαρτάται από τον κυνηγό πλέον η επιτυχία, ανάλογα με την οργάνωση και την πείρα του.
Τα κυνήγια στις όχθες γύρω από τη λίμνη, δεν αποδίδουν τίποτε το άξιο λόγου κι όσοι επιδίδονται σ' αυτά εκτός από το κυνήγι μπεκατσινιού είναι συνήθως άπειροι και χωρίς εφόδια για τη λίμνη ή δεν έχουν τα μέσα να οργανωθούν όπως πρέπει. Και για να οργανωθεί ο κυνηγός στο καθαυτό κυνήγι των παπιών με βάρκα, χρειάζεται πρώτα απ' όλα τα κατάλληλα ενδύματα: μία ελαφριά κυνηγετική στολή - παντελόνι και σακάκι με ελαφρό μάλλινο πουλόβερ - και μία αδιάβροχη στολή.
Η αδιάβροχη στολή αποτελείται από ένα παντελόνι που έχει και δικές του τιράντες και μία «μπελαμάνα» όπως τη λένε στο ναυτικό. Η μπελαμάνα περνάει από το κεφάλι και καλύπτει τον κορμό, το λαιμό και το κεφάλι μονοκόμματα, αφήνοντας ακάλυπτο μόνο το πρόσωπο. Δεν έχει καθόλου κουμπιά, παρά μόνο ένα κορδόνι ψηλά στο στήθος, όπου υπάρχει και επιστήθιο με τρύπες, για να περνιέται το κορδόνι και να φράσσεται ο λαιμός όσο χρειάζεται.
Την αδιάβροχη στολή, βρίσκει κανείς στα εισαγόμενα είδη, τώρα τελευταία κατασκευάζουν και εγχώριες από νάιλον μεγάλης αντοχής. Με τη στολή αυτή είτε βρέχει, είτε χιονίζει, είτε φυσάει ο κυνηγός έχει απόλυτη προστασία κι ένα ποσοστό θερμάνσεως. Όποιος θέλει, μπορεί να χρησιμοποιεί και γάντια με τα μεγάλα κρύα, αλλά με ελεύθερο το δείκτη του δεξιού χεριού, για το άνετο τράβηγμα της σκανδάλης.
Οι Λαστιχένιες μπότες είναι απαραίτητες. Να είναι και λίγο φαρδιές, για να φοράμε όνεια δύο ζευγάρια κάλτσες λεπτές. Το αδιάβροχο παντελόνι, φοριέται πάνω από τη μπότα κι όχι από μέσα. Φυσικά η αμφίεση αυτή δεν είναι απαραίτητη όταν κυνηγάμε τον Οκτώβριο, αλλά ως επί το πλείστον ίο κυνήγι στη λίμνη γίνεται με κρύο και με ακινησία του κυνηγού.
Χρειάζεται επίσης ένα βαλιτσάκι από αλουμίνιο ή από ξύλο βαμμένο (αδιαβροχοποιημένο), που να χωράει αρκετά φυσίγγια. Αυτό το «αρκετά» μη φανεί υπερβολικό, γιατί στον αριθμό αυτό περιλαμβάνονται όχι μόνο δύο διαμετρήματα σκαγιών, αλλά και δύο ειδών γομώσεις. Μπορεί να κάνει κρύο, αλλά μπορεί να έχουμε λιακάδες με νοτιά. Κι αν δεν έχουμε τόσα φυσίγγια μαζί μας, είναι πάντα χρήσιμος ο χώρος που περισσεύει.
Η φυσιγγιοθήκη είναι μάλλον άχρηστη. Ό,τι φυσίγγια θέλουμε, ία παίρνουμε από ανοιγμένα κουτιά που έχουμε σ' ένα βαλιτσάκι ανοιχτό μπροστά μας. Χρήσιμος είναι κι ένας χοντρός σπάγκος 8-10 μ. με γάντζο στην άκρη, για να ψαρέψουμε όπλο δικό μας ή ξένο, που θα πέσει τυχόν στο νερό, πράγμα πολύ σπάνιο βέβαια, αλλά γίνεται καμιά φορά.
Η πρόνοια όμως αυτή προϋποθέτει αντιστρόφως και μέτρα που είναι ενοχλητικά για τον κυνηγό, δηλαδή πρέπει το τουφέκι να έχει αορτήρα για να πιάσει ο γάντζος και το κυριότερο, να έχουμε το όπλο στην ασφάλεια πάντα, απασφαλίζοντας μόνο για να ρίξουμε, διότι ψαρεύοντας να πιάσουμε το όπλο σε θολά νερά, μπορεί ο γάντζος να αγκιστρωθεί σε σκανδάλη, οπότε πάει το όπλο.
Τέλος ένα θερμός με καφέ και γάλα, συμπληρώνει τα εφόδια. Τα διάφορα θερμαντικά οινοπνεύματος, κονιάκ κλπ., βλάπτουν και κρυώνουμε περισσότερο.
Στο καρτέρι απαιτείται φυσικά απόλυτο καμουφλάζ, χωρίς να κουκουλωθούμε εντελώς με καλάμι και ψαθί, γιατί δεν θα βλέπουμε τίποτα. 0 βαρκάρης θα μεριμνήσει για το ζήτημα αυτό, εκλέγοντας και πόστο μόλις μπούμε στη λίμνη σκοτεινά ακόμη, γιατί χρειάζεται καιρός ώσπου να τακτοποιηθούμε, στο καρτέρι μας.
Μόλις φέξει, αρχίζουν τα πρώτα αραιά περάσματα. Κατά προτίμηση θα διαλέξουμε πόστο που αν βγει ήλιος, να μην τον έχουμε στα μάτια. Όσο πιο ψηλό είναι το καλάμι, τόσο πιο περιορισμένο το οπτικό μας πεδίο. Καλάμι ύψους δύο μέτρων το πολύ, είναι το κατάλληλο. Όσα καλάμια είναι πολύ ψηλά ή μας εμποδίζουν, τα τσακίζουμε χωρίς να τα κόβουμε.
Καθόμαστε καμουφλαρισμένοι στο καρεκλάκι μας και περιμένουμε. Από το καρτέρι παρακολουθούμε τις διαδρομές που ακολουθούν τα πουλιά. Ανάλογα με τον καιρό και την πίεση των τουφεκιών, ακολουθούν ορισμένους εναέριους δρόμους εκάστοτε κι εμείς θ' αλλάξουμε το καρτέρι μας ανάλογα. Αν τα πουλιά είναι πολλά, θα κυνηγήσουμε έως αργά το μεσημέρι στο πόστο του καρτεριού, αλλιώς θα βγούμε σε «περιπολία». Στο κυνήγι αυτό είναι ωραίος ο τίρος που προσφέρουν τα διάφορα παπιά που κυριολεκτικά εκσφενδονίζονται μέσα από το καλάμι, με το γνώριμο θόρυβο που κάνουν οι φτερούγες τους. Τα περισσότερα παπιά, όπως οι σαρσέλες, ξεπετιόνται μόλις αντιληφθούν θόρυβο.
Τα πρασινοκέφαλα όμως, προτιμούν ως επί το πλείστον τη φυγή με βουτιά, απομακρυνόμενα μέσα στο βάθος του καλαμιού.
Όταν πλησιάζει το μεσημέρι, γίνεται γενική παγάνα κατόπιν συνεννόησης πάλι, για να κλείσουν τις φαλαρίδες. Το ντουφεκίδι ανάβει και τα κακόμοιρα τα μαυρόπουλα κυρίως, πληρώνουν το τίμημα. Ενώ μπορούν να σωθούν πετώντας πάνω από την ξηρά, παίρνουν πάντα την οδό του νερού, γιατί τα τραβά το ένστικτο, και βρίσκουν το χαμό τους.
Στις λίμνες τα παπιά που προσελκύουν το ενδιαφέρον των κυνηγών και είναι «εύκολα» θηράματα, είναι οι σαρσέλες και τα διανοφτέρια, που συνήθως πετούν μοναχικά. Τα πρασινοκέφαλα, πάντα φιλύποπτα, δεν ελκύονται παρά με απομίμηση της κραυγής τους (πράγμα που απαγορεύεται δια ροπάλου). Το πρασινοκέφαλο είναι το μεγαλύτερο και πιο καθαρόαιμο παπί, αλλά φοβάται και τον ίσκιο του ακόμα.
Όταν στο ανοιχτό νερό είναι μαζεμένα πολλά παπιά διαφόρων ειδών και πέσει ντουφέκια, τα πρώτα που θα σηκωθούν είναι τα πράσινα. Έχουμε ορισμένα σημεία που μαζεύονται και βόσκουν και ζουν πάντα κοπαδιαστά. Με το πολύ ντουφεκίδι βρίσκουν καταφύγιο σε απρόσιτες λούμπες ή πυκνά καλάμια που δεν μπορεί να πλησιάσει άνθρωπος.
Δεν πολύ πετούν στην λίμνη παρά μόνο αν πεισθούν από την ανάγκη και όταν πετούν, είναι πάντα ψηλά. Τα πετυχαίνει κανείς όταν χαμηλώνουν για να πιάσουν, αλλά χρειάζεται απόλυτο καμουφλάρισμα, ακινησία και προπαντός να έχει ο κυνηγός κατεβασμένο το κεφάλι. Το πρόσωπο μας είναι ο χειρότερος προδότης της παρουσίας μας.
Μην ξεχνάμε ότι το οπτικό πεδίο των παπιών είναι 1 επί 300. Αντιλαμβάνονται και την παραμικρότερη κίνηση και υποπτεύονται κάθε τυχόν αλλαγή στο περιβάλλον που τους είναι γνώριμο. Προ ετών σε κάποια λίμνη που τα παπιά γέμιζαν τον ουρανό - περασμένα μεγαλεία - είχε πάρει πολύ νερό η λίμνη και υπήρχε άνετη διάβαση με βάρκες για τη μεταφορά στα καρτέρια. Όλα τα παπιά έπιαναν τότε στο ανοιχτό νερό και μόλις τα πλησίαζε βάρκα, έφευγαν. Mία μέρα κατασκευάσαμε μία φυλάχτρα στο μέρος εκείνο με μεγάλους κορμούς δέντρων και καλάμια, σε σχήμα τριγώνου περίπου.
Την πρώτη φορά που μπήκαμε, μολονότι καλά καμουφλαρισμένοι, δεν έπιασε παπί κοντά μας. Χρειάστηκε ένας μήνας για να συνηθίσουν τα πουλιά στην παρείσακτη παρουσία της φυλάχτρας. Στις άλλες φυλάχτρες όμως, πιάνανε, γιατί τις είχανε συνηθίσει. Το κυνήγι της φυλάχτρας είναι πολύ αποδοτικό, αλλά θέλει μεγάλη υπομονή.
Που είναι όλοι οι θησαυροί των παπιών που ξέραμε; Χάθηκαν; Ευτυχώς όχι. Πονήρεψαν κι αυτά και τα βλέπει κανείς να μαυρίζουν τις θάλασσες, από το Μεσολόγγι έως τους βάλτους του Λούρου, σε απρόσιτα νερά. Όλη μέρα μένουν στο νερό και το βράδυ βόσκουν στα πλημμυρισμένα χωράφια και στα ρύζια.
Η θάλασσα προσφέρει κι αυτή κυνήγι παπιού, αλλά χρειάζεται σκάφος και μηχανή, μέσα που δεν αρμόζουν στους κυνηγούς.
Το κακό είναι ότι και οι μπάλιζες, άλλαξαν τόπους διαμονής κατά την ημέρα, παρασυρόμενες ίσως από τα παπιά. Όσες τυχόν μένουν σε λίμνη, αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο των τουφεκιών, με άμεσο φυγή μέσα στα ενδότερα του καλαμιού και δεν ξεμυτίζουν εφ1 όσον ακούγεται τουφεκιά.
Και να σκεφτεί κανείς ότι τα πουλιά αυτά, δεν είχαν δώσει ποτέ μέχρι σήμερα δείγματα νοημοσύνης. Άλλοτε, με τις πρώτες τουφεκιές τις έπιανε πανικός, ο ι οποίος έφτανε τα όρια της υστερίας όσο τις έκλεινε η παγάνα ί και πύκνωνε το τουφεκίδι. Όσες διέφευγαν από τα πυρά των κυνηγών, ξαναγύριζαν σε λίγο σαν υπνωτισμένες, για να ξαναπεράσουν τον κλοιό των κυνηγών.
Τώρα, ούτε πετούν καν. Βόσκουν κοντά στα καλάμια και μόλιςς αντιληφθούν άνθρωπο, βουτάνε και κρύβονται. Είναι και πολύ σιγανές στο σήκωμα. Αν φυσάει, σηκώνονται κάπως γρηγορότερα, αντίθετα προς τον άνεμο που τους διευκολύνει την άνοδο. Αν βόσκουν πάνω σε νησίδα μέσα στο νερό, θα περπατήσουν πρώτα με τον άχαρο τρόπο τους και μόλις βρεθούν στο νερό θα σηκωθούν, γιατί δεν μπορούν να πετάξουν όταν βρίσκονται στη γη.
Μπορεί να κυνηγήσουμε παπιά με όλα τα όπλα και τα στενώματα, αλλά υπάρχουν τα ενδεδειγμένα Τι να σου κάνει ένα
μονόκαννο στη λίμνη, εκτός αν είναι καναρντιέρα. Και ομολογουμένως, το διαμέτρημα των 10 είναι εξαιρετικό για τα παρυδάτια.
Όμως με το διαμέτρημα των 12, κάνουμε άριστα τη δουλειά μας, είτε
με δύο κάνες, είτε με καραμπίνα. Τα στενώματα είναι κατάλληλα σε πλήρες η μισό . για τα δίκαννα ή σουπερποζέ και
στα περιθώρια αυτά για τις καραμπίνες, εκτός αν έχουν μεταβλητό στένωμα.
Για τη σκόπευση δεν υπάρχει ζήτημα οργάνωσης, αλλά εξάσκησης και πείρας. Είπαμε ότι τα παπιά δεν αστειεύονται στο κεφάλαιο της ταχύτητας, αλλά και της αντοχής.
Το πρασινοκέφαλο σε πτήση, πιάνει τα 120 χιλιόμετρα την ώρα.
Φαντάζεται λοιπόν κανείς τι ταχύτητα αναπτύσσει σε κάθετη σχεδόν πτήση, όταν βουτάει.
Ωραίες είναι οι τουφεκιές στην πρώτη αυτή βουτιά και οι πτώσεις απαράμιλλες. Και στη δεύτερη περίπτωση είναι ωραίος ο τίρος, αλλά όχι τόσο δύσκολος. Πάντως η ταχύτητα απαιτεί μεγάλη προσκόπευση, τόση, που και πεπειραμένοι ακόμα μένουν πίσω. Όποιος σκοπεύσει ένα παπί μέσα στο σκοτάδι, μπορεί να διαπιστώσει την περίπτωση αυτή, όταν αντιληφθεί να πέφτει άλλο παπί, πίσω από εκείνο που σκόπευσε.
Αν δεν βληθεί καίρια, δεν θα πέσει το πουλί κι αν πέσει τραυματισμένο σε ανοιχτό νερό, αρχίζει τις βουτιές και πρέπει να προλάβει ο κυνηγός μόλις ξεμυτίσει στην επιφάνεια του νερού να του ρίξει με ψιλά σκάγια πάντα, αλλιώς θα ξαναβουτήξει για να βρει καταφύγιο στα πιο κοντινά καλάμια. Ίχνη της υποβρύχιας διάβασης του παπιού, δεν είναι ποτέ ορατά, εκτός αν είναι σοβαρά τραυματισμένο, οπότε δεν μπορεί να κρατηθεί στα βαθιά, αλλά μένει κοντά στην επιφάνεια.
Ένας πεπειραμένος κυνηγός ξέρει πότε είναι σκοτωμένο το παπί ή τραυματισμένο πριν αυτό πέσει στο νερό. Το σκοτωμένο πέφτει με διπλωμένο το λαιμό και το κεφάλι κρεμασμένο προς τα κάτω. Αν ο λαιμός και το κεφάλι είναι τεντωμένα αλλά και οι φτερούγες τεντωμένες και το πουλί «πλανάρει», είναι ένδειξη ότι σε λίγο θα πέσει ξερό.
Αν το κεφάλι είναι κανονικό από άποψη διάταξης, το πουλί είναι μόνο|, τραυματισμένο και αν πέσει και μείνει ακίνητο, γρήγορα θα συνέλθει και θα βουτήξει. Γι' αυτό χρειάζεται λίγη παρακολούθηση μόλις πέσει ιο θήραμα στο νερό.
Μου έτυχε να δω ένα μεγάλο πρασινοκέφαλο φαινομενικά «ξερό», που βούτηξε ύστερα από 15 λεπτά και χάθηκε. Και μη νομίζετε ότι πνίγεται εύκολα αν το κεφάλι είναι μέσο στο νερό. Κάποτε μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω μία διαπίστωση πραγματικά καταπληκτική. Ήμουν στο καρτέρι μου και είδα από μακριά να πλησιάζει ένας φίλος μου. Βρισκόταν σε απόσταση 100 μέτρων από μένα, όταν σηκώθηκε ένα κοπαδάκι μπάλιζες και δύο παπιά. Φώναξα στο φίλο μου να ρίξει μία τουφεκιά πάνω στα πουλιά για να σηκωθούν οι σαρσέλες, οι οποίες αναγκαστικά θα 'παιρναν αντίθετη μάλλον κατεύθυνση από αυτόν, που πλησίαζε.
Βλέπω λοιπόν τον φίλο μου να σηκώνει το δίκαννο του και να ρίχνει πάνω στις μπάλιζες. Τα παπιά πετάχτηκαν και πέρασαν πλάγια από μένα και μπόρεσα να κρατήσω τη μία. Φωνές όμως από την άλλη βάρκα μ' έκαναν να γυρίσω και τι να δω, μία μπαλίζα που σπαρταρούσε στο νερό. Η απόσταση που χτυπήθηκε το πουλί αυτό, έπρεπε να ήταν περίπου 100 μέτρα. «Κάτι έπαθε από την τρομάρα της» σκέφτηκα.
Βγήκαμε να πάρουμε τη πάπια και πλησιάσαμε και την μπάλιζα, που εξακολουθούσε να χτυπιέται. Όταν φτάσαμε δίπλα της βούτηξε, αλλά το νερό δεν ήταν περισσότερο από μισό μέτρο και τη βλέπαμε πιασμένη σ1 ένα φυτό της λίμνης.
Άσε να δούμε, πόσο θ' αντέξει κάτω απ' το νερό, λέει ο φίλος μου.
Κοίταξα το ρολόι μου κι άρχισε η αναμονή. Ευτυχώς που είχα τρεις μάρτυρες της σκηνής, γιατί η έκβαση του επεισοδίου ήταν από τις πιο απίθανες. Η μπάλιζα έμεινε 20 ολόκληρα πρώτα λεπτά κάτω απ1 το νερό! Έως τα πρώτα δέκα περίπου, έβγαινε στην επιφάνεια και μία φυσαλίδα. Μετά σταμάτησαν οι φυσαλίδες. Φαντάστηκα πια ότι θα πνίγηκε και είπα στο φίλο μου να την βγάλει. Μόλις την έσπρωξε, πετάχτηκε αυτή στην επιφάνεια και έτσι την έπιασε.
Το περίεργο είναι ότι είχε διαρκώς κλειστό το ράμφος της και ανέπνεε κανονικά, ενώ εγώ την περίμενα λαχανιασμένη, αν όχι σκασμένη... Πρόσεξα τότε ότι ο λαιμός της είχε μία αγκυλωμένη όψη κι όταν την αποτελείωσε ο φίλος μου και κάναμε μία τομή, είδαμε ένα σκάγι Νο 3, σφηνωμένο μεταξύ δύο σπονδύλων. Το καταπληκτικό δεν ήταν το σκάγι που σφηνώθηκε, αλλά η παραμονή του πουλιού τόση ώρα κάτω από το νερό. «Το πιο αδύναμο πλάσμα της φύσης είναι ο άνθρωπος» συλλογίστηκα.
2ίναι τόσες πολλές οι λεπτομέρειες και η ποικιλία των φάσεων στο κυνήγι του παπιού, που χρειάζονται τόμοι ολόκληροι να τις περιλάβουν. Αλλά καλύτερα να τα μαθαίνει ο νέος κυνηγός επιτόπου κι όχι από τα βιβλία που είναι καλά για συμπληρώματα της γνώσης του. Μπορεί να μάθει κανείς να οδηγεί αυτοκίνητο από βιβλίο;
Το κυνήγι αυτό που τόσο συναρπάζει και συγκινεί, σβήνει σιγά - σιγά, όχι όπως τα άλλα κυνήγια, αλλά γιατί χάνονται οι τόποι διαβίωσης των πουλιών ή καθίστανται αφόρητοι από το μένος των ανθρώπων. Άλλοτε πέφτανε τουφεκιές που χαλούσε ο κόσμος στις λίμνες και τα παπιά δεν σταματούσαν να τριγυρνάνε πάνω από το νερό και το καλάμι. Τώρα με την πρώτη τουφεκιά παίρνουν δρόμο και φεύγουν και χάνονται γι' άλλες τοποθεσίες.
Σε μερικές λίμνες, απ' την αρχή του χειμώνα, μόλις πατήσουν τα παπιά, σηκώνονται και φεύγουν, πριν ακόμα κατατοπισθούν για το περιβάλλον. Πολλοί λένε ότι φταίνε οι κυπρίνοι. Άλλοι ότι φταίει η έλλειψη βάλτων, που έγιναν χωράφια και δεν υπάρχει βοσκή για τα πουλιά. Αλλά είδα κοπάδια να καταφθάνουν κατά τις 10 το πρωί και στις 11 να φεύγουν. Τη μία ώρα που παρέμειναν δεν κούνησαν από τη λίμνη και απορεί κανείς πως ξέρανε ότι δεν υπάρχουν βάλτοι τριγύρω. Να είναι όλα περαστικά πουλιά;
Το περίεργο είναι ότι τα πρασινοκέφαλα μένουν μαζί με μερικές μπάλιζες και μάλιστα ένα κοπάδι πράσινα, περίπου 50 άτομα, μένουν και το καλοκαίρι και γεννούν στη λίμνη. Αυτά προφανώς δεν ενοχλούνται από τους κυπρίνους και από την έλλειψη του βάλτου. Οι μπάλιζες που μένουν και το καλοκαίρι, ελάχιστα πολλαπλασιάζονται, μολονότι γίνεται σοβαρός έλεγχος και παρακολούθηση από τους ντόπιους, μη πειράξουν τα πουλιά τις φωλιές.
Οι ντόπιοι μου έλεγαν ότι δεν βλέπουν καθόλου νεοσσούς μπάλιζας, που άλλοτε αυλάκωναν τα νερά κολυμπώντας, ώσπου να βγάλουν φτερά. Φαίνεται, λένε, ότι μόλις οι νεοσσοί πέσουν στο νερό, τους τρώνε οι κυπρίνοι, με τη στοματάρα τους, που ανοίγει σαν ακορντεόν. Δεν ξέρω τι γίνεται ακριβώς, πάντως είναι γεγονός ότι οι κυπρίνοι δεν κάνουν τίποτα άλλο, παρά να χάβουν, γιατί δεν άφησαν ούτε νερόφιδο, ούτε βάτραχο, ούτε βδέλλες. Απόμειναν πια τα καλάμια και το νερό. Και το νερό μεν τους χρειάζεται γιατί δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό. Να δούμε όμως πότε θα 'ρθει κι η σειρά των καλαμιών.
Είναι τόσο τρομαγμένα τα πουλιά, που δεν χρειάζεται τουφεκιά για να φύγουν. Αρκεί να φταρνιστεί κανείς, για να σηκωθούν όλα κοπαδιαστά και να πάνε στη θάλασσα.
Μπαίνει λοιπόν και η δραστηριότητα αυτή σιγά - σιγά στο περιθώριο. Και είναι τόσο συναρπαστική, όσο είναι και δύσκολη και τραχιά. Δύσκολη, γιατί ένας μέτριος σκοπευτής, μόνο μπάλιζες κατεβάζει. Και τραχιά, διότι διεξάγεται συνήθως με κακοκαιρία και κρύο, που παγώνουν τα δάχτυλα του κυνηγού και δεν νοιώθει τα πόδια του από την παγωνιά και την ακινησία. Χώρια που για να κυνηγήσει κανείς παπιά πρέπει να πάει στον 'Εβρο.
Μολαταύτα, τα πρόσωπα ανταμώναμε κάθε Σαββατοκύριακο, | γνώριμοι πια, για να επιδοθούμε στο άθλημα αυτό, που ήταν θέμα στις κουβέντες μας όλη την εβδομάδα.
Αν ερχόταν και κανένας άγνωστος, ξέραμε ότι την επομένη φορά δεν θα τον ξαναβλέπαμε, γιατί το κυνήγι της λίμνης χρειάζεται θέληση, τόση, που μόνον ο βαθύς αταβισμός του θηρευτή εμπνέει.
B. Μισαηλίδη
Initial
Back