Ολο και λιγοστεύουν οι υδροβιότοποι για τους Ελληνες κυνηγούς, όχι όμως από
ξηρασία, αλλά μάλλον από πλημμύρα συμφερόντων και εύκολων γενικεύσεων…
Του Απόστολου Αντωνάκη
Aν κάθε είδος κυνηγετικής δραστηριότητας έχει τα μυστικά και τις δυσκολίες
του, ειδικά το κυνήγi του βάλτου προσδιορίζεται από ειδικές γνώσεις και προφυλάξεις που όλοι πρέπει να πάρουν, ώστε να ελαχιστοποιήσουν τους σοβαρούς
κινδύνους που το περιβάλλουν, ακόμα κι από εκείνους που θέλουν να το περιθωριοποιήσουν.
Αρκετοί από τους Ελληνες κυνηγούς έχουν διαπιστώσει πλέον ότι
το κυνήγι σε βάλτο και των υδρόβιων θηραμάτων έχει τεθεί υπό συγκαλυμμένο διωγμό για άγνωστους λόγους.
Αρχικά όλοι υπέθεσαν πως οι περιορισμοί στο συγκεκριμένο είδος κυνηγιού είχαν άμεση σχέση με τις αντικυνηγετικές μεθοδεύσεις που στρέφονταν εξάλλου
εναντίον της συνολικής κυνηγετικής δραστηριότητας.
Στην πορεία διαπιστώθηκε ότι οι «προστατευόμενοι» από τους κυνηγούς υγροβιότοποι ήταν ελεύθεροι για την ανάπτυξη ποικίλων οικοτουριστικών
επιχειρήσεων και τότε όλοι άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι, εκτός από
την αθώα οικολογική ευαισθησία της κοινωνίας γεννήθηκε ακόμη
μία, εκείνη της σκοπιμότητας, η οποία ωστόσο ήταν πολύ καλά μεταμφιεσμένη.
Σήμερα και οι πλέον αδαείς πολίτες αντιλαμβάνονται πως ότι -στη φύση- «περιφρουρείται» και «προστατεύεται», θα καταλήξει στην ιδιωτική διαχείριση, η
οποία σχετίζεται ενίοτε με σκοτεινές δοσοληψίες και συμφέροντα.
Συνεπώς, η «ζημιογόνος» κυνηγετική παρέμβαση όχι μόνο δεν αποτελεί άλλοθι για σχέδια και αποφάσεις, αλλά το ίδιο το οικολογικό κίνημα αμφισβητείται σε κάποιο
βαθμό, όσο είναι εξαρτώμενο από παχυλές ευρωπαϊκές επιδοτήσεις ή σχετίζεται με επικερδείς οικοτουριστικές επενδύσεις.
Στο μάτι του κυκλώνα
Ο ένας μετά τον άλλο, οι υγροβιότοποι της πατρίδας μας κάτω από αστείες μεθοδεύσεις, που δεν στηρίζονται σε επιστημονικές μελέτες, άρχισαν να χαρακτηρίζονται ως προστατευόμενοι και μη προσβάσιμοι για τους κυνηγούς. Στην
πραγματικότητα ένα μικρό μόνο τμήμα των κυνηγών δραστηριοποιούταν στους βάλτους.
Ενας τέτοιος αριθμός σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει
ως προς τη διαχείριση αρνητικά απέναντι στους πληθυσμούς της
υδρόβιας θηραματοπανίδας.
Δυστυχώς ένα κραταιό λόμπι «ειδικών» κατόρθωσε όλα αυτά τα χρόνια να θέσει υπό διωγμό το κυνήγι των υδροβίων βρίσκοντας ανέτοιμες και αναποτελεσματικές –ως προς την αντίδραση- τις κυνηγετικές οργανώσεις μας.
Ακόμη και σήμερα, οι ελάχιστες πλέον περιοχές-υγρότοποι, στις οποίες επιτρέπεται η άσκηση του κυνηγιού, βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα και φυσικά θα χαθούν και αυτές εάν οι κυνηγετικοί ταγοί του τόπου μας δεν λάβουν έγκαιρα τα μέτρα τους, όπως συνέβη πρόσφατα στο Δέλτα του Εβρου.
Αναγκαία διαχείριση
Τα τελευταία χρόνια, η εμφάνιση μιας επικίνδυνης νόσου, της «γρίπης των πτηνών», δημιούργησε ανησυχία και προβληματισμό τόσο στους κυνηγούς του βάλτου
όσο και στην κοινωνία γενικότερα.
Αυτή η αντίδραση, σε συνδυασμό με προϋπάρχοντες περιορισμούς και απαγορεύσεις, είχε ως αποτέλεσμα τη μεγάλη αύξηση των περισσότερων πληθυσμών στα είδη
της υδρόβιας και παρυδάτιας πτηνοπανίδας.
Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι κυνηγοί, σε συνεργασία με ειδικά επιστημονικά κέντρα, έχουν ξεκινήσει μια ασφαλή κυνηγετική διαχείριση των συγκεκριμένων
πληθυσμών, κατανοώντας ότι ο υπερπληθυσμός ως σύμπτωμα είναι βλαπτικός και, σε περίπτωση αύξησης των κρουσμάτων της γρίπης των πτηνών, επικίνδυνος.
Συνεπώς και στη χώρα μας θα πρέπει να υπάρξει μια ανάλογη μεθόδευση, βασισμένη αποκλειστικά σε επιστημονικά κριτήρια και όχι σε ευτελείς σκοπιμότητες ή
aντι κυνηγετικούς υστερισμούς.
Η μαγεία του βάλτου
Παρ' όλους τους κινδύνους και τις δυσκολίες και τους ...διωγμούς,
το κυνήγι στο βάλτο είναι μοναδικό.
Αποτελεί μια σπάνια, διδακτική και συναρπαστική εμπειρία,
την οποία, όσοι ευτύχησαν να γευτούν, δεν είναι δυνατό να απαρνηθούν και να ξεχάσουν.
Στον υγροβιότοπο ο κυνηγός-θηρευτής μαθαίνει να εξοικειώνεται
με ένα διαφορετικό κόσμο, με δικούς του ήχους, χρώματα και εικόνες, που διαφοροποιούν κάθε άλλη αντίληψη για το χώρο και το χρόνο. Οι αποστάσεις, αν και φαίνονται απατηλά κοντινές, επανεκτιμώνται και επαναπροσδιορίζονται,
οι ταχύτητες των άγριων παπιών ξεγελούν ακόμη και τους πιο ικανούς σκοπευτές, ενώ η αδυσώπητη υγρασία σού αφαιρεί κάθε δικαίωμα να ντυθείς ελαφριά, αφήνοντας το σώμα σου απροστάτευτο.
Το περπάτημα στο βούρκο απαιτεί σωματικές ικανότητες
αλλά και τέχνη και είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο για όσους έχουν άγνοια της περιοχής. Ομως, με σύνεση και κάτω από ασφάλεια αυτός ο άγριος και παγιδευτικός χώρος σε γεμίζει με ειδικές γνώσεις, ενώ ταυτόχρονα σου προσφέρει απλόχερα συναισθήματα ικανοποίησης και υπεροχής.
Οπως κι αν το εξετάσει κάποιος, έστω και αδαής, ο βαλτοκυνηγός δεν είναι κάποιος συνηθισμένος επίδοξος θηρευτής. Ισως είναι κάποιος αθεράπευτα ρομαντικός, ο
οποίος παλεύει συνέχεια να καταλαγιάσει το κυνηγετικό του ένστικτο για να αφεθεί στη μαγευτική αγκαλιά ενός ξεχωριστού, πολύ ιδιαίτερου τμήματος της φύσης,
που τον παρασύρει σε εξώκοσμες σκέψεις για το παρόν, που εκείνες τις στιγμές είναι πελώριο και κυρίαρχο.
Δείτε μερικές απλές αλλά απαραίτητες συμβουλές για το
κυνήγι στο ειδικό τοπίο του βάλτου, μέσα από την πολύχρονη
εμπειρία μας.
1. Στο κυνήγι του βάλτου θα χρειαστούν απαραιτήτως ειδικά,
ενισχυμένης γόμωσης, φυσίγγια.
2. Επίσης, προμηθευτείτε ειδικά ρούχα, αδιαβροχοποιημένα,
που θα σας κρατήσουν στεγνούς και ζεστούς.
3. Το όπλο στο βάλτο (πριν από τη χρήση) το φροντίζουμε με
προστατευτικό σπρέι (μίγμα ειδικής λίπανσης που περιέχει
σιλικόνη), ενώ μετά το κυνήγι το καθαρίζουμε σχολαστικά.
4. Η υγρασία στο βάλτο λειτουργεί πολύ γρήγορα
προκαλώντας οξείδωση στα μέταλλα. Προστατέψτε τα
φυσίγγια διότι μετά από λίγη ώρα το μεταλλικό τμήμα τους
(πάφυλας) θα φαίνεται σκουριασμένο.
5. Μην τσαλαβουτάτε σε λασπότοπους που σας έστειλαν.
Προτιμήστε εκείνους που γνωρίζετε καλά. Σε ένα νέο τόπο
οδηγηθείτε με κάποιον που τον γνωρίζει πολύ καλά.
6. Αποφύγετε το κυνήγι με πλωτό μέσο όταν φυσάει.
Η κυνηγετική οικογένεια θρηνεί αρκετά θύματα.
Πηγή : Κυνήγι Ελέυθερος Τύπος
Initial
Back