Παρυδάτια πουλιά με κυριότερο χαρακτηριστικό τα μακριά, ψηλά πόδια και τα μακρουλά ράμφη. Το ομορφότερο και ποιο δύσκολο στο κυνήγι είναι το μπεκατσίνι, λόγω της ευαισθησίας του στη φέρμα και στο δύσκολο πέταγμα του ( ονομάζεται και τρελοκουκέτα) για αυτό το πέταγμα. Συχνάζουν συνήθως σε λασποτόπια, ρηχά νερά παραλίες, υγρά λιβάδια κ.λ.π.
Μου αρέσει επίσης να κυνηγώ μαζί με τα μπεκατσίνια και διάφορα παπιά , πάντα με σκυλιά φέρμας, στους όμορφους υγρότοπους της πατρίδας μας τον Χειμώνα και ανάλογα τι καιρό κάνει και θερμοκρασία .
Οι Πάπιες ,υδρόβια, στεγανόποδα , πελεκόραμφα πουλιά της οικογενείας των νησίδων.
Πολυάριθμα είδη με διάφορα χρώματα, μεγέθη, φωνή και κατασκευή ράμφους. Το κυνήγι τους όπως το εξασκώ εγώ με σκυλί φέρμας είναι τυχαίο, δηλαδή μέσα στα βούρλα , καλαμιές κυνηγώντας πολλές φορές έχω σηκώσει διάφορα παπιά και μερικές φορές έχουν δεχτεί και φέρμα. Το σκυλί είναι επίσης απαραίτητο στην επαναφορά ειδικά αν είναι το παπί τραυματισμένο.
Οι συνθήκες κυνηγίου των παπιών είναι ίδιες με το μπεκατσίνι όπως και ο ρουχισμός.
Τα σκάγια 7-8-6-5-4 και το άνοιγμα της κάννης του όπλου (* - ** - *** -****).
Αναλόγως που κυνηγώ και πως είναι ο τόπος, (μερικές φορές ενώ κυνηγώ μπεκατσίνια και αν ξέρω από εμπειρία ότι το μέρος πιάνει και παπιά, βάζω το 3 φυσίγγι Νο 6 –5.
Ο κατάλληλος σκύλος τώρα για αυτό το κυνήγι είναι μία μεγάλη κουβέντα ..
Για αυτό το κυνήγι κάνουν σχεδόν όλοι οι δείκτες και όλοι οι ξεσηκωτές και επαναφοράς .
Το βασικότερο προσόν είναι η σωστή επαναφορά του θηρευθέντος θηράματος μέσα από τα διάφορα είδη βλάστησης αυτών των βιότοπων άλλα ειδικότερα από νερό .
Αναφερόμενοs στους σκύλους δείκτες διαπιστώνεις ... Οτι όταν αποκτήσουν εμπειρίες αρχίζουν να κυνηγάνε σε λογικές αποστάσεις και προσαρμόζονται από μόνοι τους στο πώς κυνηγούν (μετά βέβαια από κάποιες αρκετές εξόδους ) , ανάλογα την βλάστηση και το θήραμα που έχει μπροστά τουs.
Παρακάτω μιλάμε εκτενέστερα για τον κατάλληλο σκύλο ....
Το κυνήγι διεξάγεται σε όποιον ακόμη υδροβιότοπο επιτρέπεται η ακόμη σε διάφορα χωράφια που λόγω των βροχοπτώσεων κρατούν νερά η και σε λούτσες που έχουν δημιουργηθεί μικρές η μεγάλες .
Κατάλληλα μέρη είναι ακόμα τα έλη που βρίσκονται στις όχθες των ποταμών και των λιμνών, σε κάποιες περιοχές κοιλάδων όπου τον χειμώνα τα νερά λιμνάζουν από την υπεραφθονία βροχοπτώσεων, σε μερικές πεδιάδες κατά μήκος της θάλασσας, όμως όλα αυτά απέχουν κατά πολύ από τον πλούτο που παρουσίαζαν πολλά χρόνια πριν.
Τα υδρόβια θηράματα επομένως, βρίσκουν λιγοστό πρόσφορο έδαφος για να μείνουν, παρ’ όλα αυτά υπάρχουν αρκετά σε αριθμό και αποτελούν έναν διασκεδαστικό τρόπο κυνηγίου, όχι όμως με βάρκα και καρτέρι όπου το νερό είναι υψηλής στάθμης, αλλά στο ρηχό έλος, καλυμμένο με ελώδη βλάστηση, που κρύβει αρκετά είδη πουλιών που μπορούν να ανεβρεθούν με την βοήθεια του σκύλου φέρμας.
Είναι γεγονός ότι δεν είναι πάντα εφικτή η φέρμα του σκύλου, γιατί μερικά είδη, μπροστά στον κίνδυνο βουτάνε στο νερό και βγαίνουν πιο μπροστά, κάνοντάς μας έτσι να χάσουμε τα ίχνη τους, όμως με αποφασιστικά σκυλιά που ανήκουν σε φυλές που αγαπούν το νερό, όλα είναι δυνατά και η διασκέδαση είναι εξασφαλισμένη, ακόμα κι αν η λεία δεν έχει την αξία μιας πέρδικας ή μπεκάτσας.
Θα μιλήσουμε λοιπόν, πρώτα για τα πουλιά που μπορούν να ανεβρεθούν στα χαμηλής στάθμης νερού έλη και μετά για τον σκύλο, της πιο κατάλληλης φυλής και τρόπο που πρέπει να λειτουργήσει.
Το θήραμα
Το μπεκατσίνι (Gallinago Gallinago) είναι το κλασσικό θήραμα για τον σκύλο φέρμας που πιάνει την μυρωδιά στον αέρα.
Βρίσκεται στις πεδιάδες που υπάρχει άφθονο νερό, στα χλοώδη έλη, τους ορυζώνες, τους τυρφώνες, τις ελώδεις όχθες των λιμνών, τα ποτάμια και τα λιμνάζοντα νερά.
Είναι ένα ιδιαίτερο πουλί, πολλές φορές πολυάριθμο αλλά σχεδόν πάντα φιλύποπτο.
Φερμάρεται από τον σκύλο που είναι έμπειρος, καταφέρνει να τον μπλοκάρει από μακρινές αποστάσεις, όμως πρέπει να προσέχει να μην κάνει βήμα παραπάνω μπροστά, αλλιώς θα πετάξει πολύ γρήγορα μα χαμηλό πέταγμα σε ζιγκ-ζαγκ και μετά θα υψωθεί προς τον ουρανό και θα χαθεί από την ορατότητά μας.
Μετά ολοκληρώνοντας έναν γύρο στον ορίζοντα, συχνά επιστρέφει να καλυφτεί στο μέρος απ’ όπου έφυγε.
H πρασινοκέφαλη (Anas Platyrhynchos). Αυτό το είδος αγριόπαπιας είναι διαδεδομένο παντού, τόσο στην Ευρώπη και την Ασία όσο και στη βόρια Αφρική.
Αγαπά και το εσωτερικό του νερού και τα παράκτια: λίμνες, ποτάμια, βάλτους, λιμνοθάλασσες υφάλμυρες, ποταμόκολπους και ανοικτές θάλασσες, όπως επίσης και τα ρηχά έλη, τα καλυμμένα με καλαμιές και τα ακαλλιέργητα και βρίσκεται σ’ αυτή τη θέση όταν δέχεται την φέρμα ενός καλού σκύλου που έχει αποκτήσει την πρέπουσα σιγουριά εξαιτίας της χαρακτηριστικής μυρωδιάς του θηράματος.
Ο σκύλος φέρμας, στης υψηλής στάθμης νερά, δεν εξυπηρετεί, όμως στα χαμηλά νερά ενός βάλτου η πρασινοκέφαλη μπορεί να κρατήσει όπως ένας φασιανός.
Σίγουρα δεν είναι λεία για όλες τις μέρες, όμως κυνηγώντας σε βαλτώδεις περιοχές υπήρχε πάντα η πιθανότητα της συνάντησής τους.
Κιρκίρι (Anas Crecca). Αυτό το είδος αγριόπαπιας είναι πιο μικρό από την πρασινοκέφαλη όμως πιο ενδιαφέρουσα για το κυνήγι με σκύλο φέρμας.
Είναι διαδεδομένη σε όλη την Ευρώπη, στην παλιοαρκτική Ασία και για να ξεχειμωνιάσει φτάνει μέχρι το ασιατικό και αφρικάνικο Εκουαδόρ.
Αγαπά τα νερά που είναι καλυμμένα με βλάστηση και τα εδάφη που είναι μόλις βρεγμένα και μπορεί να παραμείνει σε ένα απομονωμένο χαντάκι χωρίς να μετακινηθεί καθόλου.
Είναι σ’ αυτή τη περίπτωση που ο σκύλος φερμάρει, συχνά ένα ζευγάρι που κατά την αναχώρηση του μπερδεύεται με άλλα πουλιά, αλλά μετά, όπως ανεβαίνει προς τον ουρανό με πολύ γρήγορο πέταγμα (σε αντίθεση με το πρώτο πέταγμα που είναι αργό) αφήνει να φανεί ο δια-κριτικός λαιμός των νησίδων.
Σαρσέλα (Anas Querquedula). Αυτό το είδος αγριόπαπιας περνάει την Άνοιξη από την Ιταλία, όπως φανερώνει και το όνομά του, και είναι ένα πουλί μεσαίων διαστάσεων, πολύ ενδιαφέρον για κυνήγι με σκύλο φέρμας.
Ζει στους βάλτους όπως το κιρκίρι, είναι όμως πιο εύπιστο, ιδιαίτερα όταν πλησιάζεται σιγά σιγά και δεν ενοχλείται.
Είχα κάποτε ένα πόιντερ (ίσως το καλύτερο του είδους που έχω δει ποτέ) που ήταν ειδικευμένο στο να βρίσκει τις σαρσέλες και τις φέρμαρε σαν να ήταν ορτύκια και πήγαινε να τις φέρει από το μέσον της λίμνης, όταν εκείνες μετά την τουφεκιά πέφτανε στα βαθιά νερά.
Σήμερα στην Ιταλία, το κυνήγι της σαρσέλας δεν έχει πια νόημα, γιατί η κυνηγετική εγκύκλιος απαγορεύει το κυνήγι την άνοιξη.
Νερόκοτα (Gallinela Chloropus) είναι πολύ διαδεδομένη σε όλη την Ευρώπη, την ανατολική Ασία και την βορινή Αφρική.
Κατοικεί ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση στις όχθες ποταμών ή λιμνών, σε ποτάμια με αργή ροή, σε λιμνάζοντα νερά και σε πεδιάδες λίγο ή πολύ υγρές.
Κολυμπάει πολύ καλά και βουτάει κάτω από το νερό σε περίπτωση κινδύνου όπου και μπορεί να κρατηθεί για αρκετή ώρα.
Στο πυκνό τρέχει με ακανόνιστη πορεία, μετά σταματάει, ξαναγυρίζει πάνω στα βήματά του, σκαρφαλώνει σε μια καλαμιά και παραμένει ακίνητη, κατεβαίνει ανάμεσα στα φυτά και δεν ξα-ναμετακινείται.
Δεν είναι εύκολο για τον σκύλο να την κάνει να πετάξει, κυρίως όταν έχει ήδη σηκωθεί μια φορά.
Υπάρχουν σκυλιά που γνωρίζουν τις πονηριές της και καταφέρνουν να την πιάσουν ζωντανή και να την παραδώσουν στον ιδιοκτήτη τους.
Όμως γι αυτό το είδος κυνηγίου, περισσότερο απ’ ότι οι σκύλοι φέρμας, είναι πιο κατάλληλα τα σπάνιελ και κυρίως το αγγλικό σπρίνγκερ σπάνιελ.
Νεροκοτσέλα (Rallus Aquaticus) είναι μαζί με την νερόκοτα ο κλασσικός ράλλος που μπορεί να βρεθεί στις ίδιες περιοχές της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής.
Είναι ένα καταπληκτικό πουλί με υπέροχα χρώματα, πιο μικρό από την νερόκοτα αλλά αναμφισβήτητα πιο πονηρό.
Την πρώτη φορά κρατάει καλά την φέρμα όμως αν δεν καταφέρουμε να την κάνουμε να πετάξει θα είναι μετά αδύνατο να βρεθούμε στην θέση να πυροβολήσουμε.
Ζει στα ίδια μέρη με την νερόκοτα όπως επίσης και σε μικρά χλοώδη χαντάκια όπου υπάρχει λίγο νερό.
Χαρακτηριστικό είναι το κάλεσμα που θυμίζει αυτό ενός μικρού χοίρου απ’ όπου και προέρχεται το όνομα της.
Πετάει και κολυμπάει επίσης, πολύ καλά, και αν είναι απαραίτητο βουτάει κάτω από το νερό.
Στην Ελλάδα , υπάρχουν και άλλα υδρόβια πτηνά και που απαγορεύεται να κυνηγηθούν.
Ο λιμνοκρύπτης (Lymnocryptes Minimus) ζει στις ίδιες περιοχές με το μπεκατσίνι, όπου υπάρ-χει λίγο νερό αλλά το έδαφος να είναι καλυμμένο με βλάστηση.
Είναι πολύ πεισματάρικο κατά το πέταγμα (δεν πετάει εύκολα - σε αντίθεση με το μπεκατσίνι-) και κρατάει πολύ ώρα την φέρμα του σκύλου ακόμα και λίγα εκατοστά από το ρύγχος του, όμως συχνά έχει αγνοηθεί ακριβώς γι αυτή του την ιδιότητα να συγκρατείται ακίνητος ανάμεσα στα φυτά ή να κρύβεται σε ένα ανώμαλο βαθούλωμα του εδάφους.
Στους αγώνες σε μπεκατσίνια στην Ιταλία , οι φέρμες που γίνονται στους λιμνοκρύπτες δεν υπολογίζονται στην βαθμολογία.
Κι αυτά είναι: Στικτοπουλάδα (Porzana Porzana), Μικροπουλάδα (Porzana Parva), ο βασιλιάς των ορτυκιών η ορτυκομάνα (Crex Crex), το σπανιότατο Porphyrio Porphyrio, πουλιά που απαγορεύεται το κυνήγι τους, καθώς, έτσι κι αλλιώς, η μετανάστευσή τους γίνεται την άνοιξη, όταν η κυνηγετική περίοδος έχει κλείσει.
Επίσης απαγορευμένο είναι και το μυθικό Capella Media που κρατάει πολύ την φέρμα έτσι ώστε να το φωνάζουν και περδικούλα.
Κάποια άλλα είδη των βαθιών νερών, όπως είναι η τσικνόπαπια (Aythya Fuligula), η κυνηγόπαπια (Aythya Ferina), η χουλιαρόπαπια (Anas Clypeata), η σουβλόπαπια (Anas Acuta) και το σφυριχτάρι (Anas Penelope) δεν κυνηγιούνται καθώς ζουν σε βαθιά νερά όπου ο σκύλος δεν μπορεί να λειτουργήσει όπως πρέπει.
Ο σκύλος
Όλα τα σκυλιά, όλων των φυλών, μπορούν να γίνουν εξαιρετικά στις βαλτώδεις περιοχές, ακόμη και τα κοντότριχα.
Καθώς όμως είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε μια κλίμακα διαβάθμισης, με τις πιο κατάλληλες φυλές, βάζουμε πρώτες τις φυλές με μακρύ τρίχωμα, πυκνό και μεταξένιο.
Κάποτε, όταν στην Ιταλία, το κυνήγι στα έλη ήταν πιο εφαρμόσιμο, θεωρούνταν καλύτερα τα σπινόνε, τόσο γιατί ήταν ανθεκτικότατο στην υγρασία και στο κρύο όσο και εξαιτίας της ψηλής κατασκευής του που του επέτρεπε να μπαίνει σε περιοχές με πιο πολύ νερό.
Εξαιρετικό είναι επίσης το γκριφόν κόρθαλς, με το πυκνό και σκληρό τρίχωμα, καλός φερμαδόρος και ικανός ερευνητής αλλά σήμερα είναι της μόδας το ντράχτααρ όπου πραγματικά μπορεί να κάνει τα πάντα.
Προσωπικά, πιστεύω ότι η καλύτερη φυλή είναι το γενικώς το σέττερ, (Αγγλικό , Ιρλανδικό η Γκόρντον) το οποίο εξιτάρεται στην υγρασία και παθιάζεται με το κυνήγι στα έλη κατά παράξενο τρόπο.
Σήμερα δυστυχώς τα σκωτσέζικα σέττερ θεωρούνται παρακμάζοντα στην εργασία τους όμως αυτό δεν σημαίνει πως όταν κάποιος οπαδός τους τα χρησιμοποιεί στο έλος δεν μπορεί να πάρει ανάλογες κυνηγετικές συγκινήσεις., ειδικά αν σκεφτούμε ότι η φυλή αυτή φτιάχτηκε για να κυνηγά πολλές ώρες με συγκεκριμένο ρυθμό στις ανοιχτές μεγάλες (μουρ) εκτάσεις της Σκωτικής επαρχίας αυτά ακριβώς τα θηράματα , μαζί με μπεκάτσες και γκραους ...
Εξαιρετικό είναι επίσης και το ιρλανδικό σέττερ που χρησιμοποιούνταν πολύ για την ανεύρεση μπεκατσινιών στα λιβάδια της μακρινής Ιρλανδίας και Σκωτίας .
Όμως και αυτή η φυλή έχει «χάσει» πολύ από την ικανότητά του στο έδαφος εξαιτίας της συνεχής προβολής του σε εκθέσεις που έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον σχεδόν όλων των εκτροφέων της φυλής.
Κλείνοντας τα περί σέττερ θα πω μόνο αυτό για τα Γκόρντον σαν συν κυνηγός τους για 25 χρόνια. Εχω κυνηγήσει πολύ μ αυτά και πάντα μου αποδεικνύουν την ανωτερότητά τους , το εθισμός τους και την καταλληλότητα τους σε αυτό το κυνήγι , ακόμη και σ’ αυτό το δύσκολο περιβάλλον.
Το επανιέλ μπρετόν δεν συστήνεται, εξαιτίας της κατασκευής του, διαφορετικά τα προσόντα του θα μπορούσαν να το αναδείξουν σε εξαίρετο σκύλο, τόσο που στα ρηχά έλη όπου διεξάγονται οι αγώνες σε μπεκατσίνια, συχνά ξεχωρίζει και μερικές φορές νικώντας κιόλας.
Το πόιντερ όπως ήδη έχω πει, παθιάζεται πολύ με το κυνήγι αυτό, όμως δεν βοηθιέται καθόλου από το κοντό τρίχωμά του και συχνά αρρωσταίνει για πολύωρα κυνήγια σε τέτοια υγρά μέρη , ειδικά τον βαρύ Χειμώνα που έχουμε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, και το ίδιο πιστεύω ισχύει και για το κούρτσχααρ (γερμανικό μπρακ)που το θεωρώ όμως πιο σκληροτράχηλο από το πόιντερ και γενικά με μεγαλύτερες αντοχές σε αυτά τα κυνήγια .
Εδώ θα πω όμως ότι είχα κατά καιρούς πόιντερ τα οποία δεν έιχαν κανένα απολύτως πρόβλημα με οποιοιδήποτε συνθήκες κυνηγίου στον βάλτο όσο δύσκολες και να ήταν , όσο κυνηγούσαν , μετά ήθελαν σκούπισμα και στεγνό μέρος να ξεκουραστούν και να ζεσταθούν.
Ιδανικό σκυλί επίσης πρέπει να είναι το Γερμανικό σκληρότριχο Ντράτχααρ, γιατί φτιάχτηκε για τέτοια κυνήγια αλλά προσωπικά δεν έχω εμπειρίες με αυτή την φυλή .
Οι Γερμανοί κυνηγοί συνέλαβαν την ιδέα να αναπτύξουν μια φυλή κυνηγετικού σκυλιού από τις υπάρχουσες φυλές με ειδικότητα , που θα ήταν δηλαδή ένα σκυλί για κάθε χρήση και για μεγάλες αντοχές σε δύσκολες συνθήκες .
Ως κυνηγός είναι ικανός να κυνηγήσει οτιδήποτε και σε οποιοδήποτε έδαφος. Έχει πολύ καλή όσφρηση και μπορεί να βρει και να φέρει το θήραμα σε στεριά και νερό.
Μένει να μιλήσουμε για τα σπάνιελ που είναι ικανότατα για το κυνήγι στα έλη και ιδιαίτερα τα αγγλικό σπρίνγκερ σπάνιελ. Το κόκερ είναι πολύ μικρόσωμο και δυσκολεύεται πάρα πολύ να μπαίνει στα βαλτώδη σημεία, όμως η φυλή που ονομάσαμε στην αρχή είναι η καλύτερη για τις ραλλίδες.
Δεν έχω εμπειρία με αυτά τα σκυλιά , αλλά από αυτά που διαβάζω και βλέπω σε διάφορα κυνηγετικά βίντεο , τα θεωρώ από τα καταλληλότερα για αυτό το είδος κυνηγίου, γιατί κυνηγούn κοντά και με ένσταση , ξεσηκώνουν ότι θήραμα συναντήσουν σε ωφέλιμη απόσταση για τον κυνηγό και ειδικά για την τέλεια επαναφορά που έχουν .
Δεν γνωρίζω τις δυνατότητες του λαμπραντόρ ρετρίβερ, γνωρίζοντας όμως τη τάση τους για τις περιοχές με νερό, θα πρέπει να είναι πολύ ικανά, τουλάχιστον στην επαναφορά.
Πάντα μιλάμε για τον μέσο όρο γιατί οι εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν και τα πάντα εξαρτώνται βέβαια και από τον κάθε σκύλο σαν άτομο , όπως και κατά πόσο έχει εξοικειωθεί σε αυτό το κυνήγι
Τα διαφορετικά θηράματα είναι ο σοβαρός λόγος που μας έκανε να αναζητήσουμε το εξειδικευμένο σκυλί που θα αποδώσει καλύτερα σε ένα θήραμα. Η αδυναμία του ανθρώπου-κυνηγού να φτιάξει έναν σκύλο για όλα μας έκανε να έχουμε πολλές ράτσες. Μπορεί μία ράτσα να υπερτερεί σε σχέση με μία άλλη σε κάποιο θήραμα; Δεν εξετάζουμε μονάδες, αλλά ράτσες. Αυτό είναι και το σωστό “κλειδί” για την σωστή επιλογή ...
.
Πρέπει λοιπόν να “αναγνώσουμε” ότι κάποιοι παράγοντες είναι καθοριστικοί στην κάθε ράτσα με βάση καθαρά την κυνηγετική της χρησιμότητα. Ετσι ο νέος κυνηγός θα έχει ένα βοήθημα, έναν μπούσουλα, για να βάλει σε τάξη κάποια πράγματα που θα τον βοηθήσουν να διαλέξει τον σκύλο που χρειάζεται. Να μην παρασυρθεί και κάνει λάθος επιλογή.
Χιλιάδες είναι οι Έλληνες κυνηγοί που αγαπούν το κυνήγι των υδροβίων. Αψηφώντας τις αντίξοες καιρικές συνθήκες διανύουν μεγάλες αποστάσεις για να βρεθούν στο βάλτο και να έρθουν σε επαφή με το αγαπημένο τους θήραμα. Με τις συνεχείς απαγορεύσεις που επιβάλλονται από την εφαρμογή διεθνών συνθηκών καθώς και από την πίεση διαφόρων κοινωνικών ομάδων, κάθε χρόνο χάνουν ένα νέο κομμάτι από τον εαυτό τους. Δεν πλήττονται μόνο από τη συνεχή συρρίκνωση των ελεύθερων κυνηγότοπων αλλά και από την μείωση του χρόνου της θηρευτικής περιόδου και του αριθμού των θηρεύσιμων ειδών. Όμως το σίγουρο είναι ότι με αυτό τον τρόπο δεν λύνονται τα αληθινά προβλήματα των Ελληνικών υγροτόπων.
Ο συντονισμός των προσπαθειών μέσα από ένα κοινό σχέδιο δράσης (διαχείρισης) θα κάνει τον αγώνα για την προστασία των υγροτόπων μας πιο αποτελεσματικό και όχι η υποτιθέμενη διαχείριση να αρχίζει και να σταματά μόνο στις συνεχείς και άσκοπες απαγορεύσεις του κυνηγιού.
ΠΗΓΕΣ:
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΚΥΝΗΓΕΣΙΑ ΚΥΝΟΦΙΛΙΑ
ΔΚΟΣΕ
GPEPPAS.GR
Initial
Παρυδάτια
Back
