Welcome in Greece Welcome in Greece

 
 

ΑρχικήInitial ΠίσωBack


Λάσπη, ατσάλια και πράσινα άλογα ... ...



Του Γιώργοy Κ Αποστολόπουλοy
evrodelta@gmail.com

Έφτασε πάλι ο καιρός κι αρχίσαμε να κυνηγάμε τα υδρόβια. Δόξα τω Θεώ αξιωθήκαμε να ζήσουμε άλλη μια σεζόν, που στο ξεκίνημά της μοιάζει να είναι μια απ’ τις καλύτερες των τελευταίων δεκαετιών. Μπήκε ο Νοέμβρης, τελειώνει το Φθινόπωρο. Ένα Φθινόπωρο αληθινό, Ελληνικό, με τις βροχούλες του, με τις ψυχρούλες του, έτσι όπως οι παλιότεροι το θυμόμαστε (κάποιοι το αναπολούσαμε κι όλας) αλλά είχαμε χρόνια να το δούμε…

Έρχεται ορμητικά ο ένδοξος Χειμώνας! Ο κατ’ εξοχήν καιρός του παπιοκυνηγού…

Ξεχωριστό είδος ο παπιοκυνηγός! Αλλιώτικο, πολύ διαφορετικό από τα άλλα είδη θηρευτών. Φυσικά μιλάμε για τον καθαρό παπιοκυνηγό, τον κατ’ αποκλειστικότητα θηρευτή του βάλτου, τον μύστη του βούρκου, τον δαμαστή της λάσπης. Όχι αυτόν που περιστασιακά θα κυνηγήσει και υδρόβια, αλλ’αυτόν που περιστασιακά θα κυνηγήσει και κάτι άλλο εκτός από υδρόβια. Έχει μια βαριάς μορφής αλλεργία προς κάθε λογής τριχωτό θήραμα, λατρεύει όμως, όπως και οι κυνηγοί του τριχωτού, τα ψημένα στον κυνηγότοπο λουκάνικα, αν και όταν είναι σε θέση ν’ανάψει φωτιά για να τα ψήσει…

Ο παπιοκυνηγός είναι πάντοτε λερωμένος! Αν τον βγάλεις απ’το χαμάμ, τον ντύσεις με κατακαίνουργα, αφόρετα ρούχα και τον αμολήσεις στο βάλτο, σε δέκα μόλις λεπτά θα δένει απόλυτα με το περιβάλλον! Θα είναι βουτηγμένος στο βούρκο, πασαλειμμένος με λάσπη απ’την κορφή ως τα νύχια, τέλεια παραλλαγμένος και απόλυτα ευτυχισμένος…

Είναι πολύ μα πάρα πολύ ανθεκτικός στο κρύο. Κυνηγά σε επίπεδα, ανοιχτά κυνηγοτόπια, όπου τίποτα δεν τον προστατεύει από τον άνεμο, δεν έχει που ν’ απαγκιάσει, χωμένος μέσα στα νερά και ενίοτε στους πάγους, με την σχετική υγρασία στην ατμόσφαιρα να ξεπερνά το 100% κι όσο πέφτει η θερμοκρασία, τόσο εκείνος χαίρεται!

Διαθέτει το πιο προηγμένο και ευαίσθητο σύστημα ακοής. Μέσα από κουκούλες, καπέλα με αυτιά, μπαλακλάβες και κάθε τύπου κασκόλ πρέπει να είναι σε θέση να ακούσει το στιγμιαίο θρόισμα του φτερού της Ψαλίδας. Προσαρμόστηκε, μεταλλάχτηκε, άγγιξε τα όρια της βιονικής ακοής και τα καταφέρνει μια χαρά!

Να πούμε για τα ανακλαστικά του; Ότι κι αν πούμε, όποιος δεν έχει τουφεκίσει Σαρσέλα που έρχεται μ’εφτά μποφόρ νοτιά πίσω της, δεν θα καταλάβει τίποτα…

Να πούμε για τα πόδια του; Όλα τα είδη κυνηγιού το χρειάζονται το γερό το πόδι. Ποδαροσπάστης η βελουδομάτα, χειρότερος η πέρδικα, ακόμα και οι «καρτεριτζήδες» για να φτάσουν στο καρτέρι, πόδια γερά και πνευμόνι μεγάλης χωρητικότητας χρειάζονται. Δοκιμάστε όμως να περπατήσετε με το πόδι να βουλιάζει, στην καλύτερη περίπτωση, ως λίγο πάνω απ’το γόνατο σε μια λάσπη λίγο πιο σφιχτή απ’το γιαούρτι κι ελάτε να το κουβεντιάσουμε μετά…

Ο παπιοκυνηγός έχει τα δυνατότερα μάτια από κάθε άλλο είδος κυνηγού. Χάρη σε κάποιους ανόητους, αστήρικτους επιστημονικά και καταστροφικούς για το θήραμα νόμους, είναι υποχρεωμένος να κυνηγά την ώρα που χαράζει ή λίγο πριν, την ώρα που σουρουπώνει ή λίγο μετά, να τουφεκά σκιές – βολίδες σε δέκατα του δευτερολέπτου…

Οι νόμοι αυτοί φτιάχτηκαν πριν πολλές δεκαετίες από κάποιους χωροφυλάκους, παντελώς άσχετους με το κυνήγι, οι οποίοι θεωρούσαν τον κάθε κυνηγό σίγουρο μελλοντικό λαθροθήρα (όπως θεωρούσαν τον κάθε πολίτη σίγουρο αυριανό τρομοκράτη) και σύμφωνα με αυτή τη θεώρηση νομοθέτησαν. Αργότερα ήρθαν και οι Μ.Κ.Ο. από τα ταμεία των οποίων βγάζουν το χαρτζιλικάκι τους οι μανάδες και τ’αδέρφια των πολιτικών μας «ηγετών», εισηγήθηκαν κι άλλες απαγορεύσεις και περιορισμούς που εύκολα και άμεσα ενσωματώθηκαν στην Ελληνική νομοθεσία (ποιος καλός άνθρωπος θα πει όχι στις εισηγήσεις της μαμάς του;) και φτάσαμε σήμερα, το κυνήγι του υδρόβιου στην Ελλάδα και μόνο στην Ελλάδα, να διέπεται από ένα καθεστώς όπου γελοιωδώς επιτρέπεται ότι θα έπρεπε να απαγορευτεί και απαγορεύεται ότι ΠΡΕΠΕΙ να επιτραπεί. Εξηγούμαι:

Στη χώρα μας απαγορεύεται η χρήση ομοιωμάτων και κραχτών. Σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο επιτρέπεται. Σε πολλές χώρες, μεταξύ των οποίων και Ευρωπαϊκές επιβάλλεται(!).

Αλλού η εκτροφή και χρήση ζωντανών ομοιωμάτων – κραχτών επιδοτείται κι επιβραβεύεται. Στην Ελλάδα μπορεί να σε στείλει στη φυλακή!

Η χρήση των ομοιωμάτων και των κραχτών δεν έχει σαν σκοπό τη θανάτωση περισσοτέρων θηραμάτων, όπως φαντάζονται οι αδαείς νομοθέτες και διαλαλούν οι φωστήρες αντικυνηγοί. Έχει σαν σκοπό να φέρει το θήραμα στην απόσταση εκείνη όπου εαν και εφ’ όσον πληγεί από τη βολή του κυνηγού, το πλήγμα αυτό να το θανατώσει ακαριαία, έτσι που να μπορέσει ο θηρευτής να το καρπωθεί. Ο «φόβος» κάποιων ότι με τη χρήση των ως άνω θα διευκολυνθεί ο κυνηγός να υπερβεί το όριο της νόμιμης κάρπωσης ξεπερνά τα όρια του ανέκδοτου. Εξ’ άλλου η τήρηση των ορίων αυτών ελέγχεται εύκολα και συνέχεια, έτσι δεν είναι;

Θα πρέπει να τονιστεί εδώ, ότι δεν σημαίνει αυτόματα πως όποιος στήσει ομοιώματα και φυσά σε μια ντουντούκα θα κατεβάσει τις πάπιες που πετούν στα μεσούρανα να κάτσουν πάνω στην κάνη του. Χρειάζεται γνώση, τέχνη και συγκεκριμένη τεχνική και το παραμικρό λάθος διώχνει τα πουλιά αντί να τα προσελκύει. Αν δεν ξέρεις πως, που και πότε να στήσεις τις φίντες σου, αν δε νοιώθεις πως που και πότε να φυσήξεις ή πιο σωστά να μιλήσεις μέσα στον κράχτη σου… πάει, πέταξε το πουλάκι! Φυσικά όταν αναφέρομαι σε κράχτες εννοώ τους φυσητούς, αυτούς που έφτιαξε και χρησιμοποιεί ο άνθρωπος από τότε που ντυνότανε με προβιές. Τα άλλα, τα ηλεκτρονικά επιτεύγματα της τεχνολογίας είναι, χωρίς καμιά διαπραγμάτευση, απαράδεκτα και η χρήση τους είναι ένας άνανδρος, κρεατοσυλλεκτικός τρόπος παραπλάνησης του θηράματος, αν και τις περισσότερες φορές, εκτός των άλλων, είναι και αναποτελεσματικός.

Αποτέλεσμα των πιο πάνω είναι το ανόητο έγκλημα που συντελείται σήμερα στους ελάχιστους Ελληνικούς υδροβιότοπους, στους οποίους «επιτρέπεται» ακόμη το κυνήγι των υδροβίων: μακριές κάνες, σφιχτά τσόκ, βαριές γομώσεις, βολές στα 70, στα 80, στα 100 και πάνω, πολλές φορές, μέτρα…

ΔΕΝ ΣΚΟΤΩΝΕΤΑΙ ΤΟ ΠΑΠΙ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ, πάει και τελείωσε. Το ζούμε καθημερινά οι παπιοκυνηγοί. Το φωνάζουνε οι επιστήμονες των κυνηγετικών οργανώσεων. Αλλά ποιος θα τους ακούσει αυτούς; Οι νομοθέτες ακούνε μόνο τους «επιστήμονες» κάτω απ’ την υπογραφή των οποίων υπάρχει η σφραγίδα της «οικογενειακής» Μ.Κ.Ο. και δυστυχώς για μας αλλά και για τα πουλιά, αυτοί οι «επιστήμονες» δεν νοιάζονται στην πραγματικότητα ούτε για μας ούτε για τα πουλιά. Νοιάζονται μόνο για το ταμείο κι όποιος δεν κατάλαβε να πάει να κοιταχτεί…

Δεν σκοτώνεται όμως, δεν σημαίνει και ότι γλυτώνει. Τα σκάγια σε αυτές τις αποστάσεις προξενούν πλήγματα στα πουλιά, που δεν μπορούν μεν να τα καταβάλλουν ακαριαία όμως τα λαβώνουν. Άλλα περισσότερο κι άλλα λιγότερο. Άλλα ελαφρά και άλλα βαρύτερα. Οι βολές που περιέγραψα πιο πάνω έχουν τα εξής αποτελέσματα:

Ένα μικρό, πολύ μικρό ποσοστό από τα πουλιά που έχουν πυροβοληθεί, χάρη σε κάποιο βόλι που τα βρήκε στο κεφάλι ή τους έσπασε κάποιο φτερό, πέφτουν κοντά και τα καρπώνεται εύκολα ο κυνηγός.

Ένα εξ ίσου μικρό ποσοστό καταφέρνει να απομακρυνθεί και να πέσει 300 – 400 μέτρα πιο πέρα ή και λίγο μακρύτερα. Αυτά, με τη βοήθεια ενός καλού σκύλου – επαναφορέα (η χρήση του οποίου θα έπρεπε, κατ’ εμέ να είναι υποχρεωτική σε όσους κυνηγούν στο βάλτο) μπορούν να ανακτηθούν και να μην πάνε χαμένα.

Ένα μεγαλύτερο ποσοστό θα πεθάνει σε λίγες ώρες ή μέρες, με ένα φριχτό θάνατο, μέσα σε αγωνία, πόνο, αιμορραγία, εξάντληση. Θα καταλήξει τροφή στις καρακάξες που εξαπλώνονται και πολλαπλασιάζονται με ρυθμούς βιβλικής επιδημίας στους βάλτους μας, ρημάζοντας φωλιές, αυγά, νεοσσούς αλλά και νεαρά άτομα των άλλων ειδών καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου.

Το μεγαλύτερο ποσοστό των τραυματισμένων πουλιών θα επιβιώσει, όσο μπορεί να χαρακτηριστεί ζωή αυτό που θα ακολουθήσει. Θα ζήσει τη δύσκολη και επώδυνη ζωή του ανάπηρου, με μειωμένη την ικανότητα αυτοπροστασίας και διαφυγής από τους διώκτες – θηρευτές. Θα ζήσει μέσα στο φόβο, την αγωνία και την ανασφάλεια του σακάτη, του αδύναμου, του εύκολου στόχου. Δεν θα ζευγαρώσει. Δεν θα αναπαραχθεί.

Αυτό επεδίωκε τάχα ο νομοθέτης όταν απαγόρευε τη χρήση ομοιωμάτων και κραχτών; Προσωπικά πιστεύω πως -αν πραγματικά νοιαζόταν για τα πουλιά, αυτός και οι συμβουλάτορές του- θα έπρεπε να επιτρέψει τη χρήση τους και να απαγορέψει το κυνήγι του υδρόβιου στο πέρασμα, έτσι όπως γίνεται με τη μπεκάτσα. Όχι, δεν είμαι αιρετικός. Βαλτοκυνηγός είμαι, που αντίθετα απ’ όσα λένε για μένα αυτοί που «σώζουν» από τον καναπέ του σπιτιού τους, τις κοινωνικές δικτυώσεις, τους Ι.Χ. φορείς διαχείρισης και τις χρυσοφόρες Μ.Κ.Ο., τα «κακόμοιρα τα πουλάκια», νοιάζομαι και πονάω κάθε φορά που το «χράτς» των σκαγιών μου δεν ακολουθείται από το ποθητό «πλάτς», γιατί ξέρω την αφύσικη συνέχεια της ζωής του δύσμοιρου θηράματος. Και όχι, δεν νοιώθω τύψεις ούτε ενοχές. Τις αφήνω για τους πραγματικούς υπαίτιους. Αυτούς που δεν μ’αφήνουν να κυνηγήσω φυσικά και φυσιολογικά, έτσι όπως κάνανε πάντα όλοι οι θηρευτές, εκμεταλλευόμενος τον εντελώς φυσικό και φυσιολογικό τρόπο της παραπλάνησης του θηράματος, αλλά με αναγκάζουνε να καταφεύγω σε τουφέκια και πυρομαχικά αντιαεροπορικής άμυνας. Δεν ξέρω αν το κάνουνε από άγνοια ή από αναισθησία. Ότι απ’ τα δυό κι αν συμβαίνει, το κρίμα στο λαιμό τους.

Και σαν να μη φτάνανε όλα τ’ άλλα βάσανα των παπιοκυνηγών και των θηραμάτων τους, ήρθε και η μόδα των ατσάλινων σκαγιών. Φυσικά, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, ο καθ’ όλα σωστός και φιλικός προς το περιβάλλον αυτός νόμος δεν ξεκίνησε σαν μόδα. Οι Ευρωπαίοι νομοθέτες που τον ψηφίσανε ούτε κυνηγοί είναι, ούτε γνώστες της βαλλιστικής. Οι εκεί σύμβουλοί τους έκαναν τις εισηγήσεις τους με βάση τα εκεί δρώμενα. Ζητήσανε να απαγορευτεί η χρήση των μολύβδινων σκαγιών στους υδροβιότοπους, ξέροντας πως οι κυνηγοί στην Αγγλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και τις υπόλοιπες χώρες τουφεκάνε τα παπιά στα 15 – 20 μέτρα, όπου τα έχουνε κατεβάσει με τη βοήθεια των νόμιμων ομοιωμάτων και κραχτών. Δεν ήταν φυσικά υποχρεωμένοι να γνωρίζουν τις «ιδιαιτερότητες» της Ελληνικής κυνηγετικής νομοθεσίας. Και, κατά πως φαίνεται, δεν βρέθηκε και κανείς να τους ενημερώσει για αυτές, κάνοντας αυτό για το οποίο ο Ελληνικός λαός τον έστειλε εκεί, αυτό για το οποίο χρυσοπληρώνεται.

Και η Ελληνική πολιτεία, κάνοντας όπως πάντα το εύκολο, έσπευσε να εναρμονισθεί με το συγκεκριμένο νομοθέτημα, ξεχνώντας όμως, εντελώς τυχαία(!), να εναρμονισθεί και με τους άλλους νόμους περί κυνηγίου υδροβίων…

Βρήκανε την ευκαιρία και οι «σωτήρες» των Μ.Κ.Ο., αφού είδαν ότι δεν τους βγαίνει το σχέδιο εκδίωξης του ανθρώπου από τους υδροβιότοπους και της απόλυτης «επιστημονικής» αποστείρωσής τους, βλέποντας κοντολογής ότι δεν θα καταφέρουν να μας διώξουν, έτσι όπως είχανε ονειρευτεί, να χτυπήσουν τις δραστηριότητές μας, ξεκινώντας φυσικά από το εύκολο και το πιασάρικο, το κυνήγι δηλαδή. Και ξεκινήσανε, ανεμίζοντας σαν λάβαρο το νόμο, να πιέζουν υπηρεσίες, να σέρνουν τους Εισαγγελείς στους βάλτους, να ρουφιανεύουν σε απλά Ελληνικά, καιόμενοι και κλαιγόμενοι γιατί ακόμα οι φονιάδες κυνηγάμε με μολυβένια σκάγια. Φυσικά για τη μη εφαρμογή των άλλων νόμων… ούτε κάψα ούτε κλάψα!

Και πάλι εντελώς φυσικά- οι κυνηγετικοί ταγοί δεν φρόντισαν γι’άλλη μια φορά να ενημερώσουν τους αρμοδίους για τα αταίριαστα, τα αφύσικα και τα παράδοξα…

Κύριε Υπουργέ ΠΕΚΑ, κύριοι υφυπουργοί, κύριοι «αρμόδιοι» κάθε λογής, τα ατσάλινα σκάγια σκοτώνουν σε πολύ μικρότερες αποστάσεις από τα μολύβδινα αλλά τραυματίζουν σε πάρα πολύ μεγαλύτερες. Η επιβολή της χρήσης τους στους υδροβιότοπους μας, χωρίς την απελευθέρωση της χρήσης ομοιωμάτων και κραχτών, που θα φέρουν το θήραμα πιο κοντά στο θηρευτή θα έχει σαν μοναδικό αποτέλεσμα τον βάρβαρο τραυματισμό και τον άσκοπο θάνατο υπερδιπλάσιων πτηνών σε σχέση με ότι συμβαίνει σήμερα. Μελετήστε για μια φορά, συνεργαστήτε μ’αυτούς που πραγματικά ξέρουν, που πραγματικά νοιάζονται (και που δεν είναι οι Μ.Κ.Ο που έχουν κάνει σπίτι τους τα γραφεία σας), νομοθετήστε με βάση τη λογική και όχι την ευκολία.

Και στην περίπτωση που ψάχνοντας ξανά για αυτή την ευκολία, φανταστείτε πως θα λυθεί το πρόβλημα με περισσότερες απαγορεύσεις, προσέξτε, υπάρχει κι άλλη παγίδα. Οι απαγορεύσεις απλά και μόνο θα ρίξουν αλάτι στην άλλη πληγή του βάλτου. Τη λαθροθηρία.

Υ.Γ. Οι σημερινές ΕΒΡΟβολές είναι αφιερωμένες στην κυρία Μαρία Παναγιωτοπούλου της Ορνιθολογικής κι ας μη μου είπε ακόμα που βρήκε το τουφέκι που σκοτώνει χήνα στα 350 μέτρα, να πάρω ένα κι εγώ, να βάλω κάνα παπάκι στην κατσαρόλα αντί να ταΐζω μέχρι σκασμού τις καρακάξες και τα τσακάλια…

ΠΗΓΗ : kentayros.wordpress.com/

ΕΠΑΝΩ-UP