Σε κάθε περιφέρεια, σε κάθε νομό, οι κυνηγοί της περιοχής δένονται συναισθηματικά με τα κυνηγοτόπια που διδάχτηκαν και έκαναν τα πρώτα τους κυνήγια, που τα γνωρίζουν άκρη προς άκρη, που περνούν ατελείωτες ώρες σ' αυτά, που έχουν αναμνήσεις καλές και κακές, που τα θεωρούν κάτι σαν το φυσικό τους χώρο. Κάτι ανάλογο ισχύει και για το δικό μας νομό, την Αρκαδία, που διαθέτει κυνηγοτόπια ασύγκριτου φυσικού κάλους με αφθονία σε όλα σχεδόν τα επιτρεπόμενα θηρεύσιμα είδη. Και ο καθένας από εμάς ξεχωριστά έχει μέσα στην καρδιά του και στο μυαλό του έναν κυνηγότοπο που τον έχει ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους είτε γιατί εκεί βγήκε για πρώτη φορά για κυνήγι, είτε γιατί μεγάλωσε εκεί, είτε γιατί του προσέφερε μοναδικές κυνηγετικές συγκινήσεις.
Δυστυχώς όμως κάθε χρόνο πολλές είναι οι διαμαρτυρίες και τα παράπονα που ακούγονται από τους ντόπιους κυνηγούς για την «επέλαση» των κυνηγών από τα μεγάλα αστικά κέντρα, που όχι μονό όπως υποστηρίζουν, δεν σέβονται τους άγραφους νόμους περί σεβασμού του συνάδελφου κυνηγού που βρίσκεται στην περιοχή αλλά επιδίδονται και σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις σε ότι πετάει και περπατάει.
Από την πλευρά τους οι επισκέπτες κυνηγοί, κάνουν λόγω για τοπικιστές κυνηγούς που θεωρούν τα βουνά ιδιοκτησία τους και τους παρεμποδίζουν με κάθε τρόπο να διεξάγουν ομαλά την αγαπημένη τους δραστηριότητα.
Και είναι πραγματικά δύσκολο να πάρεις το μέρος της μιας πλευράς ή της άλλης. Η αλήθεια και το δίκαιο βρίσκεται κάπου στη μέση.
Τοπικισμός είναι η υπερβολική αγάπη για τον τόπο που γεννήθηκες, μεγάλωσες και κατοικείς. Και μέσα σ' αυτά τα πλαίσια η κάθε προσπάθεια για προστασία, αναβάθμιση και προβολή του τόπου αυτού είναι αξιέπαινη.
Έτσι λειτουργούν και οι κυνηγοί της περιοχής μας, κάνοντας συνεχείς προσπάθειες να διαφυλάξουν, να προστατέψουν και να αναδείξουν τα κυνηγοτόπια που εδώ και χρόνια κυνηγούν. Και είναι απόλυτα λογικό να απαιτούν σεβασμό, μέτρο και πολιτισμό από τους υπόλοιπους κυνηγούς, ντόπιους και μη.
Και αν αυτό σημαίνει πως είμαστε κυνηγοί τοπικιστές, το θεωρούμε μεγάλη μας τιμή.
Από την άλλη πλευρά, αν παρακάμψουμε τον παράγοντα συναίσθημα και δούμε τα πράγματα μόνο με τη λογική, πρέπει να αναγνωρίσουμε το γεγονός πως τα ίδια δικαιώματα που έχουμε κι εμείς όταν πηγαίνουμε για κυνήγι αγριόχοιρου στα Γιάννενα, ορτυκιού στη Μάνη, τσίχλας στους Μο-λάους και τη Σπάρτη, πάπιας στον Έβρο, έχουν και όσοι κυνηγοί έρχονται στον τόπο μας για κυνήγι. Και την απαίτηση που έχουμε και εμείς να μας αποδεχτούν, αφού μέσω της Ομοσπονδίας πληρώνουμε και προσφέρουμε αυτό που πρέπει για τις περιοχές που επισκεπτόμαστε, έχουν και όσοι έρχονται στην Αρκαδία για κυνήγι.
Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός πως τον σεβασμό και την αγάπη που έχουν οι ντόπιοι κυνηγοί για τον τόπο τους, δεν μπορούμε να τον βρούμε σε έναν κυνηγό που θα περάσει μια φορά και θα φύγει. Δεν μπορούμε όμως να κατηγορήσουμε το σύνολο των επισκεπτών κυνηγών για απαράδεκτη συμπεριφορά, τα περιστατικά είναι μεμονωμένα και αφορούν ένα μικρό ποσοστό αυτών των κυνηγών.
Πρέπει λοιπόν να αποδεχτούμε το γεγονός πως στα κυνηγοτόπια που παραδοσιακά μάθαμε και συνηθίσαμε να κυνηγάμε δεν είναι ιδιοκτησία μας και θα πρέπει να συνυπάρξουμε αρμονικά με συντοπίτες και μη κυνηγούς. Η ύπαρξη του ενός δεν θα πρέπει να εξοντώνει την ύπαρξη των άλλων.
Και καθότι τον σεβασμό δεν τον απαιτούμε αλλά τον κερδίζουμε, ας κάνουμε όλοι μια προσπάθεια να έρθουμε πιο κοντά με τους επισκέπτες κυνηγούς, να κερδίσουμε το σεβασμό, την εμπιστοσύνη και τη φιλία τους. Να τους κάνουμε και αυτούς κοινωνούς του έργου μας και της προσπάθειας μας και γιατί όχι βοηθούς σ' αυτό. Θα ωφελήσει και εμάς, και τα κυνήγια μας. Το κυνήγι απαιτεί πάνω απ' όλα ευγένεια, ήθος και συνεργασία και έτσι θα πρέπει να λειτουργούν ντόπιοι κυνηγοί και μη.
Γιώργος Ρουμελιώτης
Πρόεδρος 1ου Κ. Σ. Τρίπολης
Initial
Back
