Initial

Back

H δική σας άποψη εδώ Μια πρόκληση μπροστά μας ! Μετάφραση - Επιμέλεια : Φακιώλας Μιλτιάδης Πηγή: www.iafwa.org http://www.iafwa.org/Attachments/America9s%20Wildlife%20Book1.pdf http://www.iafwa.org/Attachments/America9s%20Wildlife%20Book2.pdf Tα πολιτειακά γραφεία του FISH AND WILDLIFE βρίσκονται στη "πρώτη γραμμή" της φροντίδας της φύσης σαν υπηρέτες της πανίδας του Έθνους μας. Η οργάνωση International Association of Fish and Wildlife Agencies (IAFWA), ιδρύθηκε το 1902 από διαχειριστές άγριας ζωής έξι μόνο πολιτειών, ενώ τώρα αντιπροσωπεύει όλες τις 50 πολιτείες καθώς και τις κυβερνήσεις του Καναδά και του Μεξικού. Η IAFWA δρα σαν τη συλλογική φωνή των κατά τόπους γραφείων της, τα οποία είναι επιφορτισμένα με τη διαχείριση και τη προστασία της πανίδας. Η επιτροπή διαχείρισης άγριας ζωής της IAFWA ζήτησε αυτή την έκθεση για να βοηθήσει τα ανά Πολιτεία γραφεία της, όπως και άλλους ενδιαφερόμενους για την άγρια πανίδα , καθώς και ανθρώπους που κατέχουν θέσεις λήψης αποφάσεων, να κατανοήσουν καλύτερα την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η πανίδα των ΗΠΑ. Αυτή η αναφορά προσφέρει μια "αφ' υψηλού" θεώρηση η οποία θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε σε ποιους τομείς τα καταφέραμε και σε ποιους χρειάζεται να διπλασιάσουμε τις προσπάθειες μας για να διαιωνίσουμε τη κληρονομιά της άγριας πανίδας μας. Επίσης θέλαμε να κάνουμε γνωστά αυτά τα θέματα και σε άλλους. Πιστεύουμε ότι θα νοιώσεις υπερήφανος και θα ενθαρρυνθείς από την προγενέστερη αφοσίωση της πατρίδας μας στη διατήρηση της άγριας πανίδας. Αλλά είναι επίσης εξαιρετικά ξεκάθαρο ότι αν δεν ανανεώσουμε αυτή τη δέσμευση, θα χάσουμε αυτή την, σκληρά κερδισμένη, επένδυση στη πανίδα της χώρας μας. Αν και το μεγαλύτερο μέρος της άγριας πανίδας των ΗΠΑ προστατεύεται από μια ποικιλία νόμων, η πραγμάτωση αυτής της προστασίας επιτυγχάνεται με δράσεις επί του πεδίου για να εξασφαλισθεί η επιβίωση και ευημερία των πληθυσμών της πανίδας. Τα πολιτειακά Fish and Wildlife γραφεία πραγματοποιούν αυτές τις δράσεις σε καθημερινή βάση. Αυτά τα γραφεία αποτελούν εστιακό σημείο για τέτοιες δράσεις σε κάθε πολιτεία. Αλλά η δουλειά εξακολουθεί φυσικά, να είναι πολύ μεγάλη για έναν. Ευτυχώς, έχουμε πολλούς συνεργάτες που βοηθούν να αναλάβουμε την αποστολή της προστασίας της πανίδας, συμπεριλαμβανομένων σε αυτούς της Υπηρεσίας Ψαριών και Άγριας Ζωής των ΗΠΑ, άλλων ομοσπονδιακών, πολιτειακών και τοπικών γραφείων διαχείρισης γης, ένα πολυποίκιλο φάσμα από εθνικές και τοπικές οργανώσεις προστασίας και ενδιαφερόμενων για τη προστασία γαιοκτημόνων και απλών πολιτών. Αυτές οι ομάδες και οι ανεξάρτητοι ιδιώτες μας βοηθούν να σφυρηλατήσουμε ισχυρές συνεργασίες για να επιτύχουμε στη δουλειά μας και τέτοιες συνεργασίες πρέπει συνεχώς να τρέφονται και να υποστηρίζονται. Αυτή η περιληπτική αναφορά είναι μόνο μια αρχή που θα μας βοηθήσει να οραματισθούμε μια υπεύθυνη και εκλογικευμένη προσέγγιση στη προστασία της πανίδας της χώρας μας. Καταγράφει μερικά από τα μαθήματα που πήραμε από έναν αιώνα προσπαθειών προστασίας, όπως επίσης καταγράφει και τις τάσεις της ταχύτατης απώλειας ειδών της πανίδας και βιοτόπων που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Το πως θα χρησιμοποιήσουμε αυτή τη γνώση και πως θα ενεργήσουμε για να προστατεύσουμε τη πανίδα στο μέλλον είναι η πρόκληση που βρίσκεται μπροστά μας. Η ανάγκη για δράση δεν ήταν ποτέ πιο επείγουσα-ίσως δεν μας δοθεί ποτέ άλλη ευκαιρία. Andrew T. Manus Chairman ΠΕΡΙΛΗΨΗ Ο Αμερικανικός λαός έχει προ πολλού δεσμευτεί στο να προστατεύει, να αποκαθιστά και να διαχειρίζεται με υπευθυνότητα τη κληρονομιά της άγριας ζωής μας. Όμως τώρα είμαστε αντιμέτωποι με μεγαλύτερες και πιο σύνθετες προκλήσεις καθώς οι αυξανόμενες απαιτήσεις σε εκτάσεις γης και πόρους απειλούν να εξαφανίσουν την πανίδα και τους άγριους βιότοπους της Αμερικής. Αυτή η έκθεση παρέχει μια συνοπτική περιγραφή της παρούσας κατάστασης της Αμερικάνικης πανίδας - δηλαδή, που μπορούμε να γιορτάσουμε για τις επιτυχημένες προσπάθειες προστασίας και που χρειάζεται να αυξήσουμε τις δεσμεύσεις μας στην αειφορική ανάπτυξη της φυσικής μας κληρονομιάς. · Κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα, οι προσπάθειες κάποιων κυνηγών και ψαράδων, ανδρών και γυναικών, καθώς και ειδικών σε θέματα πανίδας, πολιτικών αρχηγών και άλλων ευαισθητοποιημένων ατόμων δημιούργησαν μια νέα εποχή στη προστασία της άγριας πανίδας, οι οποίες βοήθησαν να αποκατασταθούν πολλά μειωμένα πληθυσμιακά είδη. Όπου στρέψαμε την προσοχή μας, όπως στα υδρόβια, τα ελάφια, τις άλκες, τις γκρίζες φάλαινες και τους αετούς, έχουμε βοηθήσει τους πληθυσμούς αυτούς να ανακάμψουν από κρίσιμα χαμηλούς αριθμούς. · Σήμερα, ωστόσο, ένας ανησυχητικός αριθμός διαφορετικών ζωικών ειδών, από όλο το φάσμα των Αμερικάνικων φυσικών βιοτόπων βρίσκονται σε κίνδυνο. Στις ΗΠΑ, 1.232 ζώα και φυτά έχουν καταχωρηθεί, σε λίστα, ως απειλούμενα ή ευρισκόμενα σε κίνδυνο, σε ομοσπονδιακό επίπεδο, ενώ 93 είδη έχουν προταθεί για καταχώρηση στη λίστα και 254 είδη είναι υποψήφια για την ίδια λίστα. · Στα ευαίσθητα είδη που μειώνονται συνεχώς περιλαμβάνονται πολλά είδη που μέχρι πρόσφατα δεν τους δίναμε ιδιαίτερη προσοχή, όπως είναι τα μικρά θηλαστικά, ερπετά, αμφίβια, ψάρια, μύδια γλυκού νερού, πολλά έντομα και διάφορα άλλα. Ειδικά τα υδρόβια είδη είναι ιδιαίτερα ευπαθή. · Οι πρωταρχικές αιτίες της μείωσης των ειδών είναι η απώλεια, η υποβάθμιση και ο κατακερματισμός των βιοτόπων, και η εισβολή ξένων ειδών. Η μόλυνση και η υπερεκμετάλλευση επίσης απειλούν συγκεκριμένα είδη. Ρέματα γλυκών νερών, υγροβιότοποι, δέλτα ποταμών, πεδινές εκτάσεις, παραποτάμιες δασικές περιοχές, αρχέγονα δάση είναι μερικοί από τους πιο απειλούμενους βιότοπους. · Μερικά είδη που ευδοκιμούν σε μεταβληθέντες από τον άνθρωπο βιότοπους, όπως είναι το ελάφι whitetail και η χιονόχηνα, έχουν υπερπληθυνθεί και δημιουργούν σοβαρά προβλήματα διαχείρισης. · Ποσοστό πάνω από το 85% της άγριας πανίδας της χώρας μας λαμβάνει ελλιπή χρηματοδότηση για διαχείριση και προστασία. · Χρειαζόμαστε καλύτερη παρακολούθηση και έρευνα για να αντιληφθούμε τις αλλαγές των πληθυσμών, τους κινδύνους που απειλούν τα είδη και τη φυσική τους ιστορία, ώστε να βελτιώσουμε τα διαχειριστικά εργαλεία και τις προσεγγίσεις μας στο θέμα. · Οι προκλήσεις διατήρησης της πανίδας στη σημερινή εποχή μπορούν μόνο να απαντηθούν διευρύνοντας το επίκεντρο της προσοχής μας στη περιφρούρηση της υγείας των οικοσυστημάτων σαν σύνολο, για ολόκληρη τη ποικιλία των ειδών - μια προσέγγιση που θα βοηθήσει να αποφύγουμε πανάκριβες έσχατες λύσεις για να σωθούν είδη στο χείλος της εξαφάνισης τους. · Τα εργαλεία διαχείρισης της άγριας ζωής για σήμερα και το μέλλον περιλαμβάνουν εκτεταμένους συνασπισμούς και συνεργασίες μεταξύ γαιοκτημόνων, ολοκληρωμένο σχεδιασμό σε υδάτινους σχηματισμούς και οικοσυστήματα, και δημιουργικές προσεγγίσεις για να συντηρηθούν οι οικολογικές λειτουργίες και διασυνδέσεις ώστε να ωφεληθούν οι ανθρώπινες και φυσικές κοινωνίες. Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή για το μέλλον της πανίδας-μια αποφασιστική στιγμή όπου πρέπει να διευρύνουμε το όραμα μας και να εκβαθύνουμε την υποχρέωση μας έτσι ώστε να μπορέσουμε να αφήσουμε μια ακμάζουσα κληρονομιά άγριας ζωής για τις επερχόμενες γενεές. ΑΓΡΙΑ ΖΩΗ: Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΜΑΣ Είμαστε αυτοί που απολαμβάνουν τα αποτελέσματα ενός αιώνα προστασίας και διαχείρισης της άγριας ζωής που συντήρησαν μια κληρονομιά άγριων ζώων, ψαριών, πουλιών και φυσικών περιοχών σε ολόκληρο το έθνος μας-μια γενναιοδωρία της φύσης που συνεισφέρει απροσμέτρητα στο πλούτο της χώρας μας και στην ευχαρίστηση και ευεξία των πολιτών της. Για αυτή τη κληρονομιά, μπορούμε να ευχαριστήσουμε τη βαθιά ριζωμένη αξία που οι Αμερικάνοι αποδίδουν στη φυσική τους κληρονομιά και τις επίμονες προσπάθειες προς την κατεύθυνση της προστασίας αυτής της κληρονομιάς από αμέτρητους ευαισθητοποιημένους, με τη προστασία της φύσης, ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων των κυνηγών, των φυσιολατρών, των επιστημόνων άγριας ζωής και των πολιτικών αρχηγών. Ωστόσο, με την είσοδο μας στον 21ο αιώνα, αντιμετωπίζουμε μεγαλύτερες προκλήσεις προστασίας από ποτέ, καθώς οι αυξανόμενες απαιτήσεις για γη και ενεργειακούς πόρους απειλούν να εξαφανίσουν την Αμερικάνικη πανίδα και τους άγριους βιότοπους. Αμέσως, ενώ ζητωκραυγάζουμε την επιτυχία μας στην εξασφάλιση κάποιου βιότοπου για πολλά θηραματικά είδη, επιτυγχάνοντας και την ανάκαμψη από το χείλος της εξαφάνισης μερικών επαπειλούμενων ειδών, αντιμετωπίζουμε τώρα νέες απώλειες μεταξύ ωδικών πουλιών, αμφιβίων, ερπετών, εντόμων, ψαριών, οστρακόδερμων και άλλων "μη θηραματικών" ειδών στα οποία είχαμε δείξει μικρή προσοχή ή ενδιαφέρον μέχρι πρόσφατα. Παραδοσιακά τα προγράμματα άγριας ζωής εστίαζαν σε θηραματικά ζώα και είδη που βρίσκονταν σε άμεσο κίνδυνο εξαφάνισης και στερήθηκαν χρηματοδοτήσεις για την καταγραφή και άλλων ειδών. Λιγότερο από το 10% των πολιτειακών χρηματοδοτήσεων για την άγρια ζωή αφιερώνεται για την προστασία του 86% των ειδών της πανίδας της χώρας μας και η ανάγκη για χρηματοδότηση είναι δέκα φορές μεγαλύτερη από τα τωρινά επίπεδα. Τώρα πρέπει να εξαπλωθεί το όραμα μας και οι επενδύσεις μας για να μετριάσουμε τις συσσωρεμένες απώλειες μεταξύ των λιγότερο γνωστών ειδών και των βιοτόπων τους. Πρέπει να εκβαθύνουμε τη δέσμευση μας για φροντίδα της άγριας ζωής ώστε να διατηρήσουμε υγιείς φυσικές κοινότητες για όλα τα είδη και να προλάβουμε προβλήματα πριν αυτά εμφανισθούν. Δεν υπάρχει γραπτό κείμενο που να μπορεί να δώσει ολοκληρωμένη εικόνα για την κατάσταση των αποθεμάτων της άγριας πανίδας μας. Αυτή η έκθεση προσφέρει ένα στιγμιότυπο του που εφαρμόσθηκαν προγράμματα προστασίας, που μπορούμε να γιορτάσουμε νίκες μας και που χρειάζεται να επικεντρώσουμε την ανανεωμένη προσοχή μας. Προσφέρει μια εικόνα του εκρηκτικά αυξανόμενου ενδιαφέροντος για αναψυχή στη φύση και εκπαίδευση σε περιβαλλοντικά θέματα και μια γενική επισκόπηση, από τις αρκούδες μέχρι τις πεταλούδες, της κατάστασης της άγριας ζωής του έθνους μας. Παρουσιάζει τα είδη που βρίσκονται σε φάση ανάκαμψης εξ αιτίας ανθρώπων που αφιερώθηκαν στο να εξασφαλίσουν ότι η χορωδία της φύσης δεν θα χάσει άλλες φωνές, και παρουσιάζει ιστορίες μερικών από τα πολλά είδη που τώρα χρειάζονται τη βοήθεια μας για να αποφύγουν το χαμό τους. ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΚΑΜΨΗΣ Λίγοι Αμερικάνοι έχουν έστω και κάποια ιδέα της κληρονομιάς άγριας ζωής η οποία χάθηκε από τη Βόρεια Αμερική τους προηγούμενους αιώνες. Η αφθονία της ηπείρου σε άγριο θήραμα βοήθησε στη "τροφοδοσία" της μηχανής της Ευρω-αμερικάνικης εξερεύνησης και αποίκισης, προσφέροντας τροφή και εισόδημα σε πρωτοπόρους και άποικους, χτίζοντας τη πεποίθηση ότι τέτοια πλήθη ζώων δεν μπορούσαν να εξαντληθούν. Τον 19ο αιώνα, η εξαπλωμένη αποίκιση μεταμόρφωσε δάση, χορτολιβαδικές εκτάσεις, ποτάμια και υγρότοπους, σπρώχνοντας πολλά είδη σε υπολείμματα κομματιών βιοτόπων και απομονωμένων αγριότοπων. Η ζήτηση για άγριο κρέας, φτερά και δέρματα κλιμακώθηκε στις αναπτυσσόμενες πόλεις, διεγείροντας μια ανεξέλεγκτη και χωρίς προηγούμενο συγκομιδή των θηραμάτων για την αγορά. Ένας φόβος για την άγρια φύση και μια πίστη στο ότι αυτή ήταν η μοίρα των άγριων ζώων, επίσης, βοήθησαν στην ενθάρρυνση της εξόντωσης των αρπακτικών. Η μετατροπή φυσικών εκτάσεων σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις και πόλεις και οι βιότοποι της πανίδας χάθηκαν από την αποψίλωση για ξυλεία και γεωργική εκμετάλλευση. Κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, οι άλλοτε άφθονοι αριθμοί θηραματικών ειδών, πουλιών και θηλαστικών, της Αμερικής μειώθηκαν δραματικά. Τα μεγάλα κοπάδια βισώνων αποδεκατίστηκαν, και τα περιστέρια passenger, άλλοτε δισεκατομμύρια, εξαφανίστηκαν. Επιπρόσθετα, αγριόχηνες, αγριόπαπιες, εγρέττες, ελάφια, άλκες, κάστορες, marten, αγριόγατες, λύκοι, φάλαινες seal - κάθε είδος που θεωρήθηκε ως επιβλαβές ή κυνηγήθηκε για τροφή, για εμπόριο, ή για σπορ - είχε μειωθεί σε απελπιστικούς αριθμούς. Εξαφανίστηκαν για πάντα η ανατολική άλκη και τα αστραφτερά κοπάδια των Carolina parakeets. Το ελάφι white-tail και η αντιλόπη pronghorn μειώθηκαν στο 1% ή 2% των αρχικών τους πληθυσμών. Η άγρια γαλοπούλα, άλλοτε τόσο πολυπληθής ώστε οι άνθρωποι που είχαν επαφή με δάση, συναντούσαν κοπάδια εκατοντάδων πουλιών κάθε φορά, απέγινε μια σπάνια συνάντηση, και οι πληθυσμοί της κυνηγόπαπιας, της πάπιας canvasback, των scaup και άλλων υδροβίων είχαν μειωθεί κατακόρυφα με ταχύτατους ρυθμούς. Αυτό το λυπηρό κεφάλαιο της απώλειας είναι η αρχή μιας από τις μεγαλύτερες και άγνωστες ιστορίες της Αμερικής - τα 100 χρόνια προστασίας της άγριας ζωής και της ανάκαμψης της. Στο ξεκίνημα του 20ου αιώνα, οι κυνηγοί άρχισαν να φοβούνται μια ολική απώλεια της πανίδας του έθνους και κινήθηκαν να ανατρέψουν την πλημμυρίδα έχοντας εναντίον τους τις πιθανότητες. Καθώς οι αριθμοί των ζώων μειώθηκαν, το ενδιαφέρον για την επιβίωση της αμερικάνικης πανίδας γέννησε μια καινούργια κίνηση για τη διατήρηση της άγριας ζωής, μια νέα κυνηγετική ηθική και την επιστήμη της διαχείρισης της άγριας ζωής. Οι πληθυσμοί των θηραμάτων και των ψαριών άρχισαν να ανακάμπτουν καθώς υπήρξαν καλύτερες ρυθμίσεις στη κάρπωση από το κυνήγι και το ψάρεμα, δημιουργήθηκαν καταφύγια, οι βιότοποι διαχειρίστηκαν με συγκεκριμένες δράσεις και οι πληθυσμοί της πανίδας αυξήθηκαν ή αποκαταστάθηκαν με απελευθερώσεις από συλληφθέντα σε άλλες περιοχές ζώα. Ένα μεγάλο μέρος αυτής της προσπάθειας χρηματοδοτήθηκε αρχικά από τους κυνηγούς και τους ψαράδες μέσω των κυνηγετικών και αλιευτικών αδειών και αργότερα από φόρους παραγωγής που μπήκαν στον κυνηγετικό και αλιευτικό εξοπλισμό με τα νομοθετήματα του 1937 "Wildlife Restoration Act" και του 1950 "Sport Fish Restoration Act". Κομμάτι-κομμάτι, και άλλοι νόμοι σε εθνικό και πολιτειακό επίπεδο, σκοπεύοντας στη διάσωση της άγριας ζωής και της ποιότητας του περιβάλλοντος γενικότερα, ανακούφισαν ακόμη πιο πολύ τις πιέσεις στην άγρια πανίδα και επέτρεψαν σε πολλούς πληθυσμούς να ανασυνταχθούν. Αν της δώσουμε την ευκαιρία, η φύση είναι ευέλικτη. Τα ελάφια white-tail, τα ελάφια moose, οι αμερικάνικοι αλλιγάτορες και οι άγριες γαλοπούλες έχουν τώρα πια ανακάμψει σε ακμάζοντες αριθμούς. Η προστασία των υγροτόπων, τα προγράμματα βελτίωσης βιοτόπων και η επιστημονική διαχείριση, έχουν εξασφαλίσει κάποιους βιότοπους για τις πάπιες, τις χήνες, τους ερωδιούς και τα shorebirds. Η προστασία επέτρεψε την επάνοδο των θαλάσσιων ενυδρίδων, των γκρίζων φαλαινών και των εγρεττών. Η αναπαραγωγή σε συνθήκες αιχμαλωσίας και η επανεισαγωγή επανέφεραν την πέστροφα greenback, τα γεράκια peregrine και τις μαυροπόδαρες νυφίτσες στα προηγούμενα λημέρια τους, και με τη μέθοδο των συλλήψεων και απελευθερώσεων έχουν αυξηθεί οι πληθυσμοί του αγριοπρόβατου bighorn και του αγριοκάτσικου. Οι διαχειριστικές μας ενέργειες όχι μόνο βοήθησαν τις αντιλόπες pronghorn, τις αρκούδες grizzly, τις ραβδωτές πέρκες και άλλα πολύτιμα είδη, αλλά επίσης και τις πεταλούδες karner, τα ποταμίσια σαλιγγάρια, και τις νυχτερίδες big-eared. Η διατήρηση-φροντίδα στην εποχή του 20ου αιώνα όχι μόνο κατάφερε να επαναφέρει πολλά θηραματικά είδη σε υγιείς αριθμούς αλλά έχει μέχρι τώρα βοηθήσει να αποφύγουν πολλά εξαιρετικά απειλούμενα είδη την πλήρη εξαφάνιση τους. Στην Αμερική, η άγρια ζωή θεωρείται σαν δημόσιο καταπίστευμα στα χέρια της πολιτείας για το κοινό όφελος μια ιδέα που αναπτύχθηκε μετά την Αμερικάνικη Επανάσταση και την εγκαθίδρυση των Αμερικάνικων δημοκρατικών ιδεωδών. Με το ξεκίνημα της διαχείρισης της άγριας ζωής, η διαχείριση των άγριων πληθυσμών και η θεσμοθέτηση ορίων κάρπωσης και κανονισμών έγιναν αρμοδιότητες των πολιτειακών γραφείων fish and wildlife. Οι Πολιτείες επίσης διαχειρίζονται δημόσιες πολιτειακές εκτάσεις για τη προστασία της άγριας ζωής. Γενικά, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για τη διαχείριση των οικοτόπων σε ομοσπονδιακές εκτάσεις, εκτίμηση της κατάστασης των απειλούμενων και ιδιαίτερα απειλούμενων ειδών, τη διαχείριση της αλιείας ανοικτής θαλάσσης και θαλάσσιων θηλαστικών και είναι υπεύθυνη για την εισήγηση εθνικής και διεθνούς νομοθεσίας σε θέματα άγριας ζωής. Σήμερα, η διαχείριση άγριας ζωής χρειάζεται συχνά επικαλυπτόμενες ενέργειες και τα πολιτειακά και ομοσπονδιακά γραφεία έχουν ανάγκη από δράσεις σε συνεργασία του ενός με το άλλο. ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ Τώρα αντιμετωπίζουμε ακόμα πιο πολύπλοκες προκλήσεις στη διατήρηση της άγριας ζωής και των φυσικών κοινοτήτων. Όπου αφιερώσαμε την προσοχή μας, την εφευρετικότητα μας και τους πόρους μας, πολλά είδη για μια φορά ακόμη ευημερούν. Όμως μια υπέρογκη πλειοψηφία από τα είδη της άγριας πανίδας μας δεν έχουν απολαύσει ικανοποιητική διαχειριστική φροντίδα, και περισσότερα από 2.000 είδη ψαριών και άγριας πανίδας αποτυγχάνουν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Τώρα αντιμετωπίζουμε εκτεταμένες μειώσεις πληθυσμών και απώλειες σε ολόκληρο το φάσμα των ειδών και οικοσυστημάτων. Για να αποφύγουμε το χαρακτηρισμό και άλλων ειδών ως απειλούμενων ή ευρισκόμενων σε κίνδυνο, πρέπει να διευρύνουμε το ενδιαφέρον μας προς τη κατεύθυνση της ευρύτερης διαχείρισης της άγριας ζωής και των φυσικών κοινοτήτων αντιμετωπίζοντας αυτές σαν μια ολότητα. ΕΠΙΤΑΧΥΝΟΜΕΝΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ Οι βιολόγοι έχουν σημάνει συναγερμό για τις εξαφανίσεις των ειδών σε ολόκληρο το κόσμο. Παγκόσμια, έχουν καταγραφεί εξαφανίσεις 465 ειδών από το 1600, ενώ οι μισές από αυτές συνέβησαν μέσα στον 20ο αιώνα. Κατά τη διάρκεια 300 ετών από το 1600 μέχρι το 1900, 75 είδη πουλιών και θηλαστικών εξαφανίστηκαν και άλλα 75 χάθηκαν για πάντα μεταξύ του 1900 και 1980. Μέχρι τον Απρίλιο του 2000, 493 ζώα και 736 φυτά, δηλαδή ένα σύνολο 1.232 ειδών, έχουν χαρακτηριστεί σε ομοσπονδιακό επίπεδο ως απειλούμενα ή ευρισκόμενα σε κίνδυνο στις Η.Π.Α. Επιπρόσθετα, και για την ίδια συγκεκριμένη "λίστα", έχουν ήδη προταθεί 93 ακόμα είδη και άλλα 254 είδη είναι υποψήφια προς ένταξη. Άλλα είναι καταχωρημένα ως απειλούμενα, ευρισκόμενα σε κίνδυνο, ή ευαίσθητα από μεμονωμένες πολιτείες, και πολύ περισσότερα είδη παρουσιάζουν ενδείξεις ότι πρέπει να προσεχθούν. Για παράδειγμα, η οργάνωση The Nature Conservancy κατατάσει 1.357 σπονδυλωτά και ασπόνδυλα ζώα και 5.103 φυτά ως ευρισκόμενα σε κίνδυνο ή ευπρόσβλητα στις Η.Π.Α. Από τους υπολογισμούς της The Nature Conservancy, το 30% των ντόπιων ζώων και φυτών μας για τα οποία γνωρίζουμε τη κατάσταση τους κινδυνεύουν ή είναι ευπρόσβλητα. Ακόμα και μερικά κοινά και σχετικά άφθονα είδη δείχνουν τάσεις συνεχούς πληθυσμιακής μείωσης. Ακόμα και η κατάσταση της πλειοψηφίας των ειδών της άγριας πανίδας μας είναι ελάχιστα γνωστή ή εντελώς άγνωστη ΠΑΡΑΚΜΗ ΒΙΟΤΟΠΩΝ Γιατί παρακμάζουν οι πληθυσμοί της άγριας πανίδας; Πριν από 100 και κάτι χρόνια, οι Αμερικάνικες πόλεις, κωμοπόλεις και φάρμες ήταν διασπαρμένες σε μια ήπειρο στην οποία ακόμα κυριαρχούσαν εκτεταμένα δάση, υγρότοποι και πεδιάδες και τη διέσχιζαν ανεμπόδιστα ποτάμια και ρυάκια. Σήμερα, ζούμε σε μια γη βαριά διακοσμημένη από τα πλούτη της Αμερικάνικης κοινωνίας - παραγωγική γεωργία, αναπτυσσόμενες πόλεις και προάστια, εκτεταμένα δίκτυα μεταφορών και ανθούσες βιομηχανίες - αλλά οι φυσικοί μας βιότοποι κατακερματίστηκαν σε μικρά υπολείμματα από την αρχική τους έκταση, σφηνωμένοι σε ένα δημιουργημένο από τον άνθρωπο μωσαϊκό. Πολλά από τα πιο επιτυχημένα είδη της πανίδας μας, όπως το ελάφι white-tail, τα ρακούν και τα κογιότ, είναι ζώα "παντός εδάφους" που μπορούν να ευδοκιμήσουν σε περιβάλλοντα καλλιεργειών, μικρών δασικών κομματιών και προαστιακών κοινοτήτων. Όμως η επικρατούσα παντού απώλεια φυσικών βιοτόπων θέτει σε κίνδυνο το μέλλον ενός ανησυχητικού αριθμού άλλων ειδών, από πεταλούδες, πουλιά και αρκούδες μέχρι μαλάκια, βάτραχους και ψάρια. Η μείωση αυτών των ειδών είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με τη διαφοροποίηση, το θρυμματισμό και την απώλεια των φυσικών κοινοτήτων από τις οποίες εξαρτώνται. Το οικοδόμημα της ζωής που συντηρεί εξ ίσου τα άγρια όντα και τη δική μας υγεία και ευημερία αναντίρρητα ξεφτίζει. Από όλο το φάσμα των προβληματικών ειδών, η υπ' αριθμόν ένα αιτία μείωσης και απειλής τους είναι η απώλεια, η υποβάθμιση και ο κατακερματισμός των βιοτόπων. Η απομόνωση σε υπολείμματα βιοτόπων διαβρώνει την ικανότητα των ζώων να επιβιώσουν στις περιβαλλοντολογικές πιέσεις και βάζει σε μεγάλο κίνδυνο τους πληθυσμούς να εξαλειφθούν από καταστρεπτικά συμβάντα, όπως μια ξηρασία ή μια ασθένεια. Η εισαγωγή και διατάραξη από όχι ντόπια ζώα και φυτά που ανταγωνίζονται τα ντόπια είδη είναι η δεύτερη μεγαλύτερη απειλή, ακολουθούν δε η μόλυνση του περιβάλλοντος και η απρόσεκτη εκμετάλλευση. Το πιο δύσκολο να προβλεφθεί, ωστόσο, είναι η πιθανή αλυσιδωτή αντίδραση των απωλειών καθώς οι φυσικές κοινότητες ξηλώνονται όπως οι κόμποι ενός σκισμένου πλεκτού. Η μεγάλη εικόνα της κατάπτωσης των βιοτόπων είναι θολή και μερικά οικοσυστήματα είναι αυτά τα ίδια απειλούμενα. Σε όλη την έκταση των 48 νοτιότερων πολιτειών, ποτάμια και ρυάκια που δεν έχουν υποστεί επεμβάσεις, υγρότοποι, παραποτάμιες εκτάσεις, κατάφυτες πεδιάδες και δάση ηλικίας πολλών ετών έχουν όλα υποστεί μείωση σε ποσοστό μεγαλύτερο του 50%. Το 98% των πεδιάδων μας με ψηλή βλάστηση και το 75% των χαμηλού υψομέτρου φυλλοβόλων δασών έχουν μετατραπεί σε άλλες χρήσεις γης. Καθώς τα εναπομείναντα φυσικά τοπία θρυμματίζονται ή περιορίζονται σε απομονωμένα απομεινάρια, καμμιά περιοχή δεν είναι απρόσβλητη από τις συνέπειες του ανθρώπινου πολιτισμού. Για παράδειγμα, στα μεγαλύτερα Εθνικά Πάρκα και Αναξιοποίητες Περιοχές στις 48 νοτιότερες πολιτείες, λίγα σημεία απέχουν περισσότερο από 20 μίλια από ένα δρόμο-μια απόσταση που μπορεί να διανυθεί από έναν άνθρωπο ή μια αρκούδα μέσα σε μια ημέρα. Ακόμα και τα πιο απομονωμένα μέρη δεν είναι απρόσβλητα από ατμοσφαιρικές μολύνσεις ή από την εξάπλωση μη ντόπιων ζώων και φυτών. Επείγοντα θέματα άγριας πανίδας αντιμετωπίζει κάθε πολιτεία του κράτους, αλλά οι περιοχές με μεγάλη ανθρώπινη ανάπτυξη θα αντιμετωπίσουν ιδιαίτερες προκλήσεις. Στις Η.Π.Α., οι ανθρώπινοι πληθυσμοί αυξάνονται ταχύτατα στο Νότο, στη Δύση και στη Χαβάη, αυξάνοντας την πίεση στον ανοιχτό χώρο και στους πόρους αυτών ειδικά των περιοχών όπου ακόμα διατηρούμε εκτεταμένους άγριους βιότοπους σε φυσικές περιοχές, δημόσιες εκτάσεις και αγροτικές τοποθεσίες. Επιπλέον, η Καλιφόρνια, η Χαβάη και οι νοτιοανατολικές περιοχές δεν είναι μόνο κέντρα εξαιρετικών δράσεων στο τομέα της διαχείρισης της άγριας ζωής, αλλά είναι επίσης και το σπίτι των μεγαλύτερων πληθυσμών απειλούμενων και ευρισκόμενων σε κίνδυνο ζώων. ΤΑ ΚΑΛΑ ΝΕΑ Η προστασία και η επιστημονική διαχείριση της άγριας πανίδας έχουν βοηθήσει στη διατήρηση της κληρονομιάς της άγριας ζωής του έθνους μας. Από τα ζώα και τα φυτικά είδη για τα οποία γνωρίζουμε την κατάσταση τους στις Η.Π.Α., περίπου τα δυο τρίτα είναι, όπως φαίνεται, ασφαλή, προσφέροντας μας την ευκαιρία να διασφαλίσουμε το μέλλον τους. Πέρα από αυτό, οι δημόσιες εκτάσεις που διαχειριζόμαστε όπως τα πολιτειακά και εθνικά δάση, τα χορτολείβαδα, τα πάρκα, τα καταφύγια, οι περιοχές διαχείρισης άγριας πανίδας, οι θαλάσσιες ακτές, τα θαλάσσια καταφύγια και οι περιοχές αναψυχής αποτελούν το ταμιευτήριο του έθνους για την άγρια πανίδα και τα οικοσυστήματα, διατηρώντας τη φυσική μας κληρονομιά. Οι ιδιωτικές εκτάσεις, οι φάρμες και τα ράντσα επίσης προσφέρουν σημαντικούς βιότοπους πανίδας εξυπηρετώντας ταυτόχρονα και τις ανάγκες των ανθρώπινων κοινοτήτων. Ακόμα και τα πιο μικρά απομεινάρια βιοτόπων αποτελούν άσυλα για μικρότερα είδη, βιότοπους διαστάθμευσης για αποδημητικά πουλιά, ή σημεία σύνδεσης μεταξύ μεγαλύτερων βιοτόπων. Είτε πρόκειται για μια σειρά θάμνων ή ένα λιβάδι, μια συστάδα δέντρων, ένα πάρκο στη πόλη, είτε για την όχθη του ρυακιού της γειτονιάς ή ένα βαλτότοπο, αυτά τα μέρη όχι μόνο βοηθούν στη διατήρηση ζώων όπως βατράχων, πουλιών και πεταλούδων αλλά επίσης επαυξάνουν την απόλαυση των ανθρώπων για τις ίδιες τις κοινότητες τους. Έχουμε πολλές ευκαιρίες για να αποκαταστήσουμε πανίδα και οικοσυστήματα. Η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε είναι το να ισορροπήσουμε τα διαχειριστικά μας καθήκοντα προς την άγρια ζωή και τα οικοσυστήματα της με τις άλλες ανάγκες της κοινωνίας μας. Η ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΙΔΑΣ Η καλύτερη προσέγγιση για την προστασία της άγριας πανίδας είναι η διατήρηση των οικοσυστημάτων από τα οποία αυτή εξαρτάται. Έτσι η μοντέρνα τάση στη διαχείριση άγριας ζωής βρίσκεται προς τη κατεύθυνση της κατανόησης της δυναμικής των στενών σχέσεων μεταξύ των οικοσυστημάτων και της διαχείρισης των βιοτόπων ώστε να παραμείνουν οι φυσικές κοινότητες λειτουργικές και υγιείς. Διατηρώντας τις φυσικές κοινότητες, η μεγαλύτερη πλειοψηφία των ειδών μπορεί να προστατευτεί χωρίς να χρειάζονται ξεχωριστά, για κάθε είδος, διαχειριστικά μέτρα-μια αποτελεσματική στρατηγική που βοηθάει να αποφύγουμε δαπανηρές προσπάθειες της τελευταίας στιγμής για να σώσουμε κάποιο είδος από το χείλος της καταστροφής. Δουλεύοντας προς τη κατεύθυνση της διατήρησης της οικονομίας της φύσης, βοηθάμε την άγρια ζωή να ευημερήσει, όπως ακριβώς συμβαίνει όταν διατηρώντας υγιή τα οικονομικά μιας επιχείρησης βοηθούμαστε να αποφύγουμε τη πληρωμή εγγυήσεων αποφυλάκισης και την χρεοκοπία. Αυτή η προσέγγιση δεν αποτελεί μόνο ένα είδος προληπτικής ιατρικής που προσφέρεται για τον μεγαλύτερο αριθμό των ειδών, αλλά προσφέρει και τα πλέον μακροπρόθεσμα ευεργετήματα στους περισσότερους ανθρώπους. ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΕΝΟΣ ΠΑΘΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΗ Η φύση, η άγρια ζωή και οι διάφοροι βιότοποι είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ταυτότητας μας σαν Αμερικάνοι και της αντίληψης μας για το περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Σε μεγαλύτερους από ποτέ αριθμούς ψάχνουμε ευκαιρίες να βιώσουμε τη φύση, να κυνηγήσουμε, να ψαρέψουμε, να διασχίσουμε ποτάμια, να κάνουμε ορειβασία στα βουνά, ή απλά να περπατήσουμε σε ένα δασικό μονοπάτι, στα λιβάδια και στις ακτές να ρίξουμε μια ματιά στα άγρια ζώα και φυτά στο φυσικό τους περιβάλλον. Απευθυνόμαστε στη φύση για να ανανεώσουμε το πνεύμα μας, να θαυμάσουμε και να ανανεώσουμε το αίσθημα της ίδιας μας της ανθρωπιάς. Συχνά είναι αυτό το πλησίασμα στους φυσικούς ανοιχτούς χώρους και στην άγρια ζωή που προσελκύει ανθρώπους να επισκεφθούν ή να μετακομίσουν σε συγκεκριμένες κοινότητες. Αναζητούμε ένα πάθος για τη φύση γιατί είναι ξεκάθαρα ένα κομμάτι της ταυτότητας μας ως άνθρωποι και της ποιότητας της ζωής μας. ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΦΥΣΗ Καθώς η ζωή μας περιορίζεται σε ένα αστικό περιβάλλον και στις εικόνες των οθόνων της τηλεόρασης και του ηλεκτρονικού υπολογιστή, όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναζητούν την επαφή με την άγρια φύση, ίσως για να ξανακατακτήσουν μια σχέση την οποία κάποτε οι ανθρώπινοι πολιτισμοί θεώρησαν ως δεδομένη. Αυξανόμενοι αριθμοί ανθρώπων προστρέχουν στη φύση και σε περιβάλλοντα μακριά από πόλεις για να χαλαρώσουν, να ασκηθούν, επιδιώκοντας ευχάριστες στιγμές με φίλους και οικογένεια και να απολαύσουν την ομορφιά της φύσης και της άγριας ζωής. Οι Αμερικάνοι επίσης βλέπουν αυτές τις, εκτός πόλεων, αναζητήσεις σαν ένα θετικό τρόπο για να αναπτύξουν την εκτίμηση τους προς το περιβάλλον και να διδάξουν θετικές αξίες στα παιδιά. Αυτές οι δραστηριότητες άμεσα και έμμεσα δημιουργούν τζίρο δισεκατομμυρίων δολαρίων σε επιχειρήσεις και από τη φορολογία και συντηρούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας, έχοντας σαν αποτέλεσμα οικονομικά ευεργετήματα σε τοπικό, πολιτειακό και εθνικό επίπεδο. Σχεδόν το 95% των Αμερικανών ισχυρίζεται ότι έχει συμμετάσχει σε κάποιας μορφής αναψυχή εκτός πόλης. Το περπάτημα είναι μέχρι τώρα η πιο δημοφιλής δραστηριότητα, με περίπου 134 εκατομμύρια οπαδούς. Ο χρόνος παραμονής των επισκεπτών στα πάρκα και στις φυσικές εκτάσεις αυξάνεται σε όλη τη χώρα. Για παράδειγμα, ο χρόνος παραμονής στα πολιτειακά πάρκα αυξήθηκε κατά 30% μέσα σε 15 χρόνια, καταγράφοντας 752 εκατομμύρια επισκεπτών το 1994. Το σύστημα των Εθνικών Πάρκων μας φιλοξένησε περισσότερες από 286 εκατομμύρια επισκέψεις αναψυχής το 1998, μια αύξηση της τάξης του 30% από το 1980. Πρόσφατα, η δημοτικότητα των δραστηριοτήτων περιπέτειας, ιδιαίτερης δυσκολίας ειδικότερα, κοντά στη φύση αυξάνεται ραγδαία. Η αναψυχή περιπέτειας, όπως οι μακρινοί περίπατοι στη φύση, οι πολυήμερες πεζοπορίες, η ποδηλασία, η ανάβαση βράχων, ή η ορειβασία προσελκύουν 74 εκατομμύρια Αμερικάνων. Το 1996, οι άνθρωποι που συμμετείχαν σε ψυχαγωγικές δραστηριότητες ανθρώπινης συμμετοχής, στη φύση, δαπάνησαν σύμφωνα με υπολογισμούς 16 δισεκατομμύρια δολάρια για αγορές μόνο λιανικής. Σε μια εθνική δημοσκόπηση, οι ψυχαγωγούμενοι δήλωσαν ότι τα φυσικά τοπία και το να αντικρίζουν άγρια ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον, είναι σημαντικά στοιχεία στις δραστηριότητες τους κοντά στη φύση, συνεισφέροντας στην αίσθηση της απόλαυσης και της πληρότητας τους. Στο Μέρυλαντ για παράδειγμα, ποσοστό 82% έως 94% των κατασκηνωτών, των περιπατητών, των πολυήμερων πεζοπόρων, όσων κάνουν κανό και των ποδηλατών εξέφρασαν ενδιαφέρον για τη παρατήρηση άγριας ζωής. Από τους κατοίκους του Αϊντάχο, ένα ποσοστό της τάξης του 94% υποστηρίζει ότι η παρατήρηση της άγριας πανίδας στο φυσικό της περιβάλλον επαυξάνει την απόλαυση των υπαίθριων δραστηριοτήτων τους και ένα ποσοστό μεταξύ του 70% και 80% από τους κατοίκους της Φλόριντα λένε ότι χαίρονται να παρακολουθούν την άγρια πανίδα ενώ συμμετέχουν σε άλλες υπαίθριες δραστηριότητες, όπως το κάμπινγκ, η πεζοπορία και οι βαρκάδες. Τα αποτελέσματα μιας έρευνας απήχησαν τα συναισθήματα πολλών Αμερικάνων που κατευθύνονται στην ύπαιθρο, υποστηρίζοντας ότι, "Το να ξεφεύγεις είναι σημαντικό, αλλά δεν θα ήταν το ίδιο αν η άγρια πανίδα έλειπε." Για πολλούς ανθρώπους, η επαφή με την άγρια φύση και τα άγρια ζώα είναι μια πρωταρχική αιτία για να ταξιδέψουν και να ψυχαγωγηθούν στην ύπαιθρο. Η παρακολούθηση δραστηριοτήτων σχετικών με τη φύση προσελκύουν 153 εκατομμύρια Αμερικάνων και αυτές οι γενικότερες δραστηριότητες συχνά περιλαμβάνουν ευκαιρίες και ανταμοιβές για την παρατήρηση της άγριας πανίδας. Εξηντατρία εκατομμύρια Αμερικάνων συμμετέχουν στην παρατήρηση ειδικά της άγριας ζωής, 55 εκατομμύρια μελετούν φυσικούς υγρότοπους, 54 εκατομμύρια ασχολούνται με τη παρακολούθηση πουλιών και 27 εκατομμύρια με τη παρακολούθηση ψαριών. Η παρακολούθηση πουλιών είναι η πιο γρήγορα αναπτυσσομένη υπαίθρια δραστηριότητα. Από το 1982 μέχρι το 1994, ο αριθμός των ανθρώπων που ασχολούνται με τη παρακολούθηση πουλιών αυξήθηκε κατά 155% - ξεπερνώντας το γκολφ και το τένις μαζί σε αριθμό ασχολουμένων. Μια απλή ματιά στις τοπικές διαφημίσεις στα περιοδικά που είναι αφιερωμένα στα ταξίδια και στη φύση, δείχνει το παγκόσμια διαρκώς αυξανόμενο ενδιαφέρον για τουρισμό βασισμένο σε φυσικά περιβάλλοντα. Αν και ο τουρισμός συνολικά αυξάνεται σε ποσοστό 4% περίπου ετησίως, ο τουρισμός σε φυσικά περιβάλλοντα αυξάνεται σε ποσοστό από 10% έως 30% κάθε χρόνο. Το 1994, περισσότεροι από 528 εκατομμύρια τουρίστες, από όλο το κόσμο, πραγματοποίησαν κάποιο ταξίδι κοντά στη φύση, μια αύξηση της τάξης του 35% από το 1988. Για αυτούς τους πεπειραμένους ταξιδιώτες, η παρακολούθηση της άγριας ζωής και τα φυσικά τοπία αποτελούν κορυφαίες προτεραιότητες, όπως οι περίπατοι ή η πεζοπορίες και οι επισκέψεις πάρκων και προστατευμένων περιοχών. Αυτοί οι ταξιδιώτες είναι γενικά πιο πρόθυμοι να ξοδέψουν περισσότερα και να ψάξουν για υπηρεσίες περιβαλλοντολογικά ευαισθητοποιημένες στον τομέα του τουρισμού στη φύση από ότι ένας γενικός τουρίστας, αλλά το ενδιαφέρον για τουρισμό στη φύση τώρα επεκτείνεται και σε γενικότερου ενδιαφέροντος αγορές. Σχεδόν 40 εκατομμύρια Αμερικάνοι κυνηγούν ή ψαρεύουν και παρότι αυτοί οι αριθμοί έχουν σταθεροποιηθεί κάπως τα τελευταία χρόνια, τα χρηματικά ποσά που ξοδεύουν οι κυνηγοί και οι ψαράδες στις εξορμήσεις τους συνεχίζουν να αυξάνονται. Το 1996, σε εθνικό επίπεδο, οι κυνηγοί και οι ψαράδες λιμνών-ποταμών δαπάνησαν 72 δισεκατομμύρια δολάρια σε εξοπλισμό και ταξίδια. Οι περισσότεροι ψαρεύουν ή κυνηγούν μέσα στα όρια της πολιτείας τους, επιστρέφοντας την επένδυση της δραστηριότητας τους στην τοπική και πολιτειακή οικονομία. Οι κυνηγοί και οι ψαράδες λιμνών-ποταμών επίσης συμμετέχουν σε μεγάλο βαθμό σε άλλες, σχετικές με την άγρια ζωή, δραστηριότητες, όπως επισκέψεις σε κέντρα φύσης και παρακολούθηση της άγριας πανίδας και παίζουν σημαντικό ρόλο στη μετάδοση των γνώσεων τους και της αειφορικής ηθικής τους στις επιτυχημένες γενεές. ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΗ Το ενδιαφέρον για τη μελέτη της φύσης, τη περιβαλλοντική εκπαίδευση και τα προγράμματα υπαίθρου επίσης συνεχίζει να μεγαλώνει. Ο αριθμός των βιβλίων φυσικής ιστορίας και των σχετικών με τη φύση βιβλίων έχει σημειώσει έκρηξη τις τελευταίες δεκαετίες, όπως και ο αριθμός των σχολείων και κατασκηνώσεων που προσφέρουν σε παιδιά εκπαίδευση για την ύπαιθρο και των σεμιναρίων μελέτης της φύσης για ενήλικες και οικογένειες μέσω των κέντρων φύσης, των μουσείων φυσικής ιστορίας και ομάδων όπως η Audubon Society. Εκατομμύρια ανθρώπων απολαμβάνουν άτυπη εκπαίδευση για τη φύση μέσω πληροφοριακών ιστοσελίδων, δασικών μονοπατιών και μουσείων. Για παράδειγμα, 93 εκατομμύρια Αμερικάνων δηλώνουν ότι επισκέπτονται κέντρα φύσης και 69 εκατομμύρια ότι σταματούν σε κέντρα επισκεπτών. Οι Αμερικάνοι επίσης πιστεύουν ακράδαντα ότι η περιβαλλοντική εκπαίδευση αποτελεί ένα σημαντικό μέρος του σχολικού κύκλου μαθημάτων - το 95% των Αμερικάνων ενηλίκων και το 96% των γονέων υποστηρίζουν τα παιδιά που εκπαιδεύονται σε περιβαλλοντικά γνωστικά αντικείμενα στα δημόσια σχολεία. ΣΤΡΙΜΩΓΜΕΝΟΙ Οι εμπειρίες από πρώτο χέρι αποτελούν ξεκάθαρα ένα βασικό μέρος για τη κατανόηση της ποικιλότητας και της πολυπλοκότητας της φύσης, αυξάνουν την εκτίμηση μας για τις στενές σχέσεις της φύσης που υποστηρίζουν ολόκληρο το οικοδόμημα της ζωής και μας κάνουν να υιοθετούμε μια επιθυμία για διατήρηση της άγριας πανίδας και της φύσης. Κατευθυνόμενοι στη φύση για αναψυχή και απόλαυση, συχνά επιβραβευόμαστε με νέες ανακαλύψεις και μια ευρύτερη αίσθηση του εαυτού μας. Ωστόσο καθώς ο πληθυσμός μας αυξάνεται, η ανάπτυξη εξαπλώνεται και όλο και περισσότεροι άνθρωποι βρίσκονται στα δάση, στις παραλίες, στις ερήμους και στα βουνά, ο χώρος για την άγρια ζωή και για τις δικές μας εξερευνήσεις περιορίζεται. Η ζήτηση για όμορφα φυσικά τοπία, άγριες εκτάσεις και ευκαιρίες για εμπειρίες στη φύση και αναζήτηση υπαίθριας αναψυχής αναμένονται να συνεχίσουν να αυξάνονται για τα επόμενα 50 χρόνια, ενώ η ποιότητα και η διαθεσιμότητα ανοιχτών χώρων και φυσικών πόρων για υπαίθρια αναψυχή και σχετικών με τη φύση δραστηριοτήτων θα συνεχίσουν να συρρικνώνονται. Όπως μπορεί να προβλεφθεί, τα αναμενόμενα κενά μεταξύ προσφοράς και ζήτησης για υπαίθριες δραστηριότητες, αναμένονται να είναι πάρα πολύ μεγάλα ιδιαίτερα για δραστηριότητες που απαιτούν μεγάλες εκτάσεις, όπως η παρατήρηση της άγριας πανίδας, μελέτες για τη φύση, ολοήμερες ή πολυήμερες πεζοπορίες, χιονοδρομίες cross-country και πρωτόγονο κάμπινγκ. Οι άνθρωποι, όπως και η άγρια πανίδα, χρειάζονται ανοιχτούς χώρους και άγριες περιοχές. ΟΠΛΕΣ, ΧΑΙΤΕΣ ΚΑΙ ΚΕΡΑΤΑ Τα 13 είδη των άγριων οπληφόρων μας, συμπεριλαμβανομένων του ελαφιού, της άλκης, του αγριοπρόβατου και του βίσωνα, ενσωματώνονται στην αγάπη των Αμερκάνων για τους Βορειοαμερικάνικους βιότοπους. Η ευλυγισία, η ανθεκτικότητα και η εκρηκτική ταχύτητα αυτών των οπληφόρων ζώων αιχμαλωτίζει την φαντασία μας. Κάθε ξέφωτο δάσους, κορφή βουνού ή λιβάδι, όλα φαντάζουν ημιτελή, αν δεν υπάρχει και ένα ανήσυχο κοπάδι που βόσκει, "χαρακώνοντας" τα καλοκαιρινά σπαρτά ή διασχίζοντας πυκνή δασική βλάστηση. Ωστόσο λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι πολλά από τα ντόπια μας οπληφόρα μόλις που επιβίωσαν στον 20ο αιώνα. Οι αριθμοί που βλέπουμε σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα μικρό ποσοστό των πληθυσμών που υπήρχαν όταν οι Ευρωπαίοι άποικοι έφθασαν για πρώτη φορά στη Βόρεια Αμερική. Βιολόγοι υπολογίζουν ότι: · Η ήπειρος ήταν το σπίτι για περίπου 25 έως 50 εκατομμύρια ελάφια white-tail - τόσα πολλά ώστε τη δεκαετία του 1780 ο Ντάνιελ Μπουν από το Κεντάκυ μπορούσε να ισχυρίζεται, "Δεν θα μπορούσες να περπατήσεις προς οποιαδήποτε κατεύθυνση για περισσότερο από ένα μίλι χωρίς να πυροβολήσεις ένα αρσενικό ελάφι". · Δέκα εκατομμύρια άλκες κοσμούσαν δασικές και πεδινές εκτάσεις από τις Ανατολικές Ακτές μέχρι τη Δύση. Στην Πενσυλβάνια, οι άλκες ήταν κάποτε τόσο άφθονες ώστε στα περάσματα τους, χάραζαν μονοπάτια τόσο φαρδιά όσο ήταν οι δρόμοι για τις άμαξες. · Τα βουβάλια περιφερόντουσαν στα ανατολικά δάση και σάρωναν τις Μεγάλες Πεδιάδες των μεσοδυτικών πολιτειών όπως η φωτιά τη σιτοκαλαμιά - περίπου 30 εκατομμύρια βίσωνες ζούσαν στη Β.Αμερική την εποχή του εποικισμού των Ευρωπαίων. · Ξεπερνώντας τον αριθμό των βισώνων, περίπου 35 εκατομμύρια αντιλόπες pronghorn δημιουργούσαν χρωματικές αντιθέσεις στις δυτικές πεδιάδες. Καθώς ο εποικισμός μεταμόρφωσε το τοπίο και η ανεξέλεγκτη αγορά κυνηγίου πήρε κάποιο μερίδιο, αυτοί οι αριθμοί σταδιακά μειώθηκαν. Με το πέρασμα στον 20ο αιώνα, τα ελάφια μειώθηκαν στο 1% έως 2% του αρχικού άφθονου αριθμού τους, οι αντιλόπες pronghorn μετρούσαν μόνο 20.000 ζώα και μέσα σε μόλις τρεις δεκαετίες, οι άλκες εκδιώχθηκαν από το μεγαλύτερο μέρος των περιοχών εξάπλωσης τους. Η σφαγή των βισώνων έφθασε στο αποκορύφωμα της στα μέσα της δεκαετίας του 1870 και κατά το 1903 υπήρχαν μόνο 1.644 βίσωνες, οι περισσότεροι σε ζωολογικούς κήπους και ιδιωτικά ράντσα. Το Εθνικό Πάρκο του Γέλοουστοουν έγινε το καταφύγιο των τελευταίων 23 άγριων και ελεύθερα περιφερόμενων στις πεδιάδες βισώνων. Καθώς οι προσπάθειες διατήρησης κέρδισαν έδαφος και οι διαχειριστές άγριας ζωής εφάρμοσαν νέες γνώσεις για τη διαχείριση πληθυσμών και βιοτόπων, οι πληθυσμοί των οπληφόρων σημείωσαν μια εντυπωσιακή μεταστροφή. Σήμερα, εξ αιτίας των διαχειριστικών προσπαθειών των πολιτειακών γραφείων άγριας ζωής και των επενδύσεων των συλλόγων κυνηγών και ψαράδων, τα περισσότερα είδη οπληφόρων έχουν ανακάμψει. Σε εθνικό επίπεδο, τα περισσότερα είδη οπληφόρων μας είναι σταθεροποιημένα ή αυξάνονται και αυτά τα ζώα αποτελούν τώρα την καρδιά της μοντέρνας κυνηγετικής μας παράδοσης. Υπάρχουν ακόμα περιοχές που μας ανησυχούν για την άλκη, το ελάφι και άλλα οπληφόρα καθώς οι διαχειριστές άγριας ζωής πασχίζουν να υποστηρίξουν τους πληθυσμούς, αντιμετωπίζοντας, αυξανόμενης πολυπλοκότητας, ζητήματα χρήσης της γης. Το καριμπού των δασών, το ελάφι white-tail στη Κολούμπια και το ελάφι key στη Φλόριντα, το αγριοπρόβατο bighorn στη Σιέρα Νεβάδα και στο Πενίνσουλαρ έχουν χαρακτηριστεί ως ευρισκόμενα σε κίνδυνο, ενώ οι πρόσφατες μειώσεις στο ελάφι mule μας επιβάλλουν να τα προσέξουμε. Οι διαχειριστές άγριες ζωής πασχίζουν να εξασφαλίσουν κατάλληλα χειμερινά και θερινά εδάφη για τους πληθυσμούς πολλών οπληφόρων, καθώς τα ανοιχτά εδάφη χάνονται από την ανάπτυξη και κατακερματίζονται. Αντίθετα, το ευπροσάρμοστο ελάφι white-tail έχει αφθονήσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να θεωρείται επιβλαβές σε πολλές υποαστικές και αγροτικές περιοχές, δημιουργώντας ένα διαφορετικό σύνολο προκλήσεων για τους διαχειριστές. Η ΑΝΑΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΑΛΚΗΣ Γύρω στο 1920, η άλκη είχε εκτοπισθεί από τα Ανατολικά και τις Μεγάλες Πεδιάδες, και μόνο το 1% το αρχικού βορειοαμερικάνικου πληθυσμού επέζησε. Αλλά με προσεκτική διαχείριση, ρυθμίζοντας το κυνήγι και διατηρώντας τους βιότοπους, οι πληθυσμοί της άλκης βρίσκονται σε ανοδικούς ρυθμούς στις δυτικές περιοχές εξάπλωσης της. Παίρνοντας "μοσχεύματα" από τα Βραχώδη Όρη, οι διαχειριστές άγριας ζωής αποκαθιστούν μικρούς πληθυσμούς σε παραδοσιακούς βιότοπους άλκης στα Ανατολικά, Μεσοδυτικά και Νοτιοδυτικά. Στις Η.Π.Α., οι πληθυσμοί της άλκης σχεδόν διπλασιάστηκαν από 500.000 το 1970 σε 900.000 ζώα το 1995 - δεκαπλάσια του υπολείμματος πληθυσμού που επιβίωσε στις αρχές της δεκαετίας του 1900. Αυτά τα, αντάξια βασιλιάδων, ζώα προσφέρουν μια από τις πιο ανεκτίμητες κυνηγετικές εμπειρίες της χώρας σε 900.000 κυνηγούς κάθε χρόνο. Η άλκη φέρνει σημαντικά εισοδήματα στα πολιτειακά γραφεία άγριας ζωής από τις κυνηγετικές άδειες. Επίσης προσελκύουν χιλιάδες ανθρώπους που ασχολούνται με την παρακολούθηση άγριας ζωής σε πάρκα και καταφύγια όπως το Εθνικό Πάρκο Βραχωδών Ορέων στο Κολοράντο και το Εθνικό Καταφύγιο Άλκης στο Γουαϊόμινγκ. Οι διαχειριστές άγριας ζωής ακόμη αντιμετωπίζουν πολλές προκλήσεις στη διατήρηση εύρωστων κοπαδιών. Ο βιότοπος της άλκης είναι συχνά μια σκακιέρα δημόσιων και ιδιωτικών εδαφών και η διαχείριση της άλκης απαιτεί συνεταιρισμούς και συνεργασίες πέρα από σύνορα για να εξασφαλιστούν κατάλληλοι βιότοποι για όλες της εποχές του έτους. Οι περισσότεροι βιότοποι της στα δυτικά έχουν τώρα αναπληρωθεί, έτσι οι βιολόγοι περιμένουν ότι η πρόσφατη περίοδος απότομης αύξησης του πληθυσμού θα σταματήσει και οι αριθμοί θα σταθεροποιηθούν στα τωρινά περίπου επίπεδα. ΑΓΡΙΟΠΡΟΒΑΤΟ BIGHORN: ΔΙΑΣΚΟΡΠΙΣΜΕΝΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ Φρουροί σε βραχώδεις γκρεμούς, τα αγριοπρόβατα έχουν προσαρμοστεί σε μια εντυπωσιακά μεγάλη ποικιλία βιοτόπων, κυρίως ακάλυπτους και βραχώδεις, από τις ορεινές βραχώδεις χερσονήσους λιμνών και τα βραχώδη φαράγγια ποταμών μέχρι τις άγονες κορυφές της ερήμου. Στη σύντομη περίοδο μεταξύ του 1870 και του 1900, τα αγριοπρόβατα στις Η.Π.Α. σχεδόν εξαφανίστηκαν από το χωρίς ρυθμίσεις κυνήγι για εμπορικούς σκοπούς, από τον ανταγωνισμό με την κτηνοτροφία στους τόπους διαχείμασης και τα καταστροφικά αποτελέσματα των παρασιτώσεων και των ασθενειών που μεταδόθηκαν από τα οικόσιτα πρόβατα. Σε λίγες σύντομες δεκαετίες, τα βορειοαμερικάνικα κόπαδια αγριοπροβάτων μειώθηκαν από ένα πληθυσμό του ενός έως δυο εκατομμυρίων, σε ομάδες υπολειμμάτων προσκολημένες σε απρόσιτα εδάφη για να εξασφαλίσουν την επιβίωση τους. Πενήντα χρόνια διαχείρισης και αποκατάστασης από τα πολιτειακά και ομοσπονδιακά γραφεία άγριας ζωής και συλλόγων διατήρησης βοήθησαν να επαναφέρουν το αγριοπρόβατο bighorn από το χείλος της καταστροφής. Ο Νόμος Taylor Grazing μείωσε την ιστορική υπερβόσκηση στα εδάφη εξάπλωσης και οι κανονισμοί επέτρεψαν στα κοπάδια να επανακάμψουν από το ανεξέλεγκτο κυνήγι. Με διαχείριση βιοτόπων και επαναφορές προβάτων, τα γραφεία άγριας ζωής αύξησαν τους πληθυσμούς και επανέφεραν το πρόβατο σε ιστορικά εδάφη εξάπλωσης του. Σήμερα, σχεδόν 48.500 αγριοπρόβατα bighorn διαβιούν στις Η.Π.Α. Το αγριοπρόβατο της Καλιφόρνια έχει αυξηθεί από 50 ζώα σε 7.000 με αναπληθυσμούς καθαρόαιμων ζώων από την Βρετανική Κολομβία. Το αγριοπρόβατο των Βραχωδών Ορέων ανέκαμψε σε 23.500 ζώα και στα νοτιοδυτικά, το αγριοπρόβατο της ερήμου έχει αποκατασταθεί σε ένα πληθυσμό της τάξης των 18.000 ζώων. Ωστόσο, πολλοί πληθυσμοί παραμένουν ευπρόσβλητοι και χρειάζονται προσεκτική διαχείριση. Σχεδόν το 65% των πληθυσμών του αγριοπρόβατου στη Δύση αποτελούνται από λιγότερα από 100 ζώα. Ο κατακερματισμός των βιοτόπων απομονώνει τα κοπάδια των αγριοπρόβατων σε μικρές ομάδες, διασκορπισμένες σαν μικρά νησάκια σε αυτό που κάποτε ήταν μια υπέρογκη περιοχή εξάπλωσης, και βάζει αυτά τα κοπάδια σε κινδύνους μειωμένης αντίστασης σε ασθένειες, αιμομειξίας, ή έλλειψης κατάλληλης τροφής και νερού. Για παράδειγμα, τα τελευταία ντόπια Καλιφορνέζικα αγριοπρόβατα στη Σιέρα Νεβάδα έχουν μειωθεί δραστικά από τη δεκαετία του 1980 και πρόσφατα καταχωρήθηκαν ως ευρισκόμενα σε κίνδυνο, θύματα της απομόνωσης και των αρπακτικών πούμα και κογιότ. Οι διαχειριστές άγριας ζωής πρέπει τώρα να βρουν τρόπους να βοηθήσουν αυτά τα μικρά, αποκομμένα κοπάδια να επιβιώσουν. Όπου οι πληθυσμοί των άγριων ζώων είναι σταθεροί ή αυξανόμενοι, οι διαχειριστές επανέφεραν το κυνήγι στα προηγούμενα επίπεδα και ρυθμίσεις του. Το αρσενικό αγριοπρόβατο είναι τώρα ένα από τα πιο ανεκτίμητα (και δοθέντος του εδάφους, ένα από τα πιο δύσκολα) τρόπαια για τον κυνηγό. Οι προσπάθειες αποκατάστασης του αγριοπρόβατου από τα πολιτειακά γραφεία άγριας ζωής μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν από κεφάλαια που προήλθαν από τις κυνηγετικές άδειες, τις οργανώσεις κυνηγών και ψαράδων και εσωτερικούς φόρους που επιβλήθηκαν από το Νόμο Pittman-Robertson. Αν και το 99% των κυνηγετικών αδειών προσφέρονται μέσω ενός συστήματος βασισμένου σε κλήρωση, πολλές πολιτείες επίσης προσφέρουν στους κυνηγούς μια μοναδική ειδική κυνηγετική άδεια για αγριοπρόβατο μέσω δημοπρασίας. Στοιχείο που δείχνει την μεγάλη εκτίμηση που έχουν οι κυνηγοί για το αγριοπρόβατο, είναι ότι αυτές οι άδειες συνεχώς αποφέρουν 25.000 έως 100.000 δολάρια η κάθε μια και μερικές φορές ανεβαίνουν μέχρι και τις 400.000 δολάρια - ένα έκτακτο έσοδο που επιστρέφει απ' ευθείας στην αποκατάσταση των αγριοπροβάτων και σε διαχειριστικά προγράμματα που εκτελούνται από τα πολιτειακά γραφεία άγριας ζωής. ΕΛΑΦΙ WHITE-TAIL: ΑΓΡΙΑ ΠΑΝΙΔΑ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΜΑΣ Η χάρη και η ομορφιά του ελαφιού white-tail, το αστραφτερό μάτι του, η πάντα καχύποπτη στάση του και το αστραπιαίο φτεροκόπημα της ουράς, δίνει σε αυτό το ζώο μια ιδιαίτερη θέση στη καρδιά των Αμερικάνων. Οι κυνηγοί εκτιμούν την οξύτατη ακοή, όσφρηση και όραση του ελαφιού white-tail, την ικανότητα του να γλυστράει σαν πρωινή ομίχλη μέσα στα δέντρα και την εκρηκτική φυγή του από τον κίνδυνο με ταχύτητες που φθάνουν τα 40 μίλια την ώρα. Το white-tail είναι τώρα τόσο αναπόσπαστο κομμάτι των αγροτικών μας τοπίων, που είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα αυτό το ελάφι ήταν μόνο μια ανάμνηση σε πολλούς επαρχιώτες αμερικάνους. Ο εποικισμός και η υλοτόμιση των ανατολικών δασών και το άναρχο κυνήγι από τους έποικους και τους έμπορους κυνηγούς μείωσαν κατά 98% τους αριθμούς του white-tail από περίπου 25 εκατομμύρια ελάφια σε μόνο 500.000 ζώα. Γύρω στο 1900, τα white-tail επιβίωναν μόνο σε απρόσιτους και πολύ αραιά εποικισμένους βαλτότοπους και δασικές εκτάσεις. Με τη διατήρηση και τη διαχείριση, οι πληθυσμοί των white-tail ανέκαμψαν φθάνοντας σε ένα εκτιμώμενο αριθμό των 15 έως 25 εκατομμυρίων ελαφιών (σχεδόν ο προ εποικισμού πληθυσμός, όπως εκτιμούν οι βιολόγοι) και τα διαχειριστικά προβλήματα για τα ελάφια τώρα περιστρέφονται γύρω από τον υπερβολικό αριθμό ελαφιών. Το ελάφι white-tail οφείλει την επάνοδο του όχι μόνο στο κυνήγι με ρυθμίσεις, στα προγράμματα αναπληθυσμού και στη μοντέρνα διαχείριση της άγριας πανίδας, αλλά στην ικανότητα προσαρμογής του σε μεταβληθέντες από τον άνθρωπο βιοτόπους, τη μείωση των μεγάλων αρπακτικών σε ένα μεγάλο τμήμα των περιοχών εξάπλωσης του ελαφιού και την εκπληκτική ικανότητα πολλαλασιασμού του. Κάποιες μελέτες δείχνουν ότι σε ιδιαίτερα πλούσιους βιότοπους τα white-tail μπορούν να διπλασιάσουν τους αριθμούς τους κάθε δυο χρόνια. Τα ελάφια white-tail είναι εξαιρετικά ευπροσάρμοστα ζώα. Ένας ανομοιογενής βιότοπος από δασικά κομμάτια, με ρυάκια και λιβάδια που προσφέρουν γρήγορα αναπτυσσόμενο χόρτο για βοσκή και κάλυψη είναι εξαίσιος βιότοπος για τα ελάφια. Στο Γουινσκόνσιν, όπου οι βιότοποι, σε διαφορετικά υψόμετρα, είναι σκεπασμένοι από ένα μωσαϊκό δασών και λιβαδιών, η πυκνότητα των ελαφιών μπορούν να φθάσουν τα 70 με 80 ζώα σε κάθε τετραγωνικό μίλι. Οι πληθυσμοί των white-tail είναι πυκνότεροι στις άνω Μεσοδυτικές περιοχές, στη Νέα Υόρκη, στη Πενσυλβάνια, στις ανατολικές ακτές, στη Τζόρτζια, στην Αλαμπάμα και στο Τέξας. Επειδή αυτά τα ελάφια τρέφουν μια ιδιαίτερη αγάπη για τις αγροτικές καλλιέργειες (σε μερικές περιοχές τα προϊόντα των καλλιεργειών αποτελούν το 40% έως 50% του διαιτολόγιου τους), αυτοί οι ακμάζοντες πληθυσμοί δημιουργούν σοβαρά προβλήματα για τους αγρότες. Σήμερα η διαχείριση των white-tail εστιάζεται κυρίως στη σταθεροποίηση του αριθμού τους, στη διατήρηση του ποιοτικού κυνηγίου και στη μείωση των ζημιών στις καλλιέργειες, στους αστικούς κήπους, στην ανάπτυξη των δασών και των κινδύνων που δημιουργούνται στην οδική ασφάλεια. the wild hunters Οι άγριοι κυνηγοί our small mammals Τα μικρά μας θηλαστικά warm blooded swimmers Θερμόαιμοι κολυμβητές flashing talons Αστραπιαία νύχια bright wings in the blue Λαμπερά φτερά σε μπλε φόντο birds of the sea and wetlands Πουλιά θαλασσών και υγροτόπων ΟΙ ΦΤΕΡΟΥΓΕΣ ΠΟΥ ΣΦΥΡΙΖΟΥΝ Λίγοι από εμάς μένουν ασυγκίνητοι μπροστά το θέαμα κοπαδιών από χήνες και πάπιες που πετούν κατά μήκος του ουρανού σε μια ανοιξιάτικη ημέρα, ανοίγοντας με το χτύπημα των φτερών τους ένα βόρειο μονοπάτι προς τους υγροβιότοπους, τα πλημμυρισμένα χωράφια, ή την τούνδρα, κουβαλώντας μαζί τους την εποχιακή υπόσχεση ενός νέου κύκλου ζωής, γέννησης και ανανέωσης. Περίπου 45 είδη ντόπιων υδροβίων υπάρχουν στο ηπειρωτικό μέρος των Η.Π.Α. Αυτά τα είδη περιλαμβάνουν χήνες, κύκνους, διάφορα είδη πάπιας, καταδυόμενες, επιφανείας, αλμυρού νερού κ.λ.π., καθώς και μέργους. Οι πληθυσμοί των υδροβίων σημείωσαν κάποτε τρομακτική μείωση εξ αιτίας της υπερκάρπωσης και της απώλειας υγροτόπων, αλλά με τη διαχείριση των πληθυσμών και τη προστασία των βιοτόπων πάπιες και χήνες έχουν επανακάμψει από εξαιρετικά χαμηλούς αριθμούς. Το Βορειοαμερικάνικο Σχέδιο Διαχείρισης Υδροβίων (NAWMP) είναι ένα μοντέλο διάσωσης βασισμένο σε συνεργασίες, σε ένα σύνολο βιολογικών αρχών και ιδεών που χρησιμοποίηθηκαν σαν βάση για τη λήψη αποφάσεων και σε σχέση πάντα με τους βιότοπους. Ρυθμίσεις στο κυνήγι, εποχιακές καταγραφές πληθυσμών, κοινές δράσεις για τη προστασία και την αποκατάσταση των βιοτόπων, διαχείριση υγροτόπων, διεθνή συνεργασία και οι επενδύσεις των πολιτειακών και ομοσπονδιακών γραφείων άγριας ζωής, των κυνηγών και των ψαράδων, των συλλόγων διάσωσης, όλοι συνεισέφεραν στην ανάκαμψη των περισσότερων υδρόβιων ειδών. Από τα 18 είδη παπιών, χηνών και κύκνων που παρακολουθούνται σε τακτική βάση από την Έρευνα Βορειοαμερικάνικου Αναπαραγωγικού Πληθυσμού Υδροβίων, τα 16 έχουν σταθεροποιηθεί ή αυξάνονται από τη δεκαετία του 1980. Με μια έκρηξη παραγωγικότητας λόγω αρκετών ετών με πολλές βροχές, πολλές από αυτές τις πάπιες και χήνες βρίσκονται στο ανώτατο επίπεδο των τελευταίων 25 ετών. Αυτή η ανάκαμψη είναι μια ωφέλεια για τους κυνηγούς πουλιών, οι οποίοι συνεισφέρουν σημαντικά στη πολιτειακή και τοπική οικονομία. Για παράδειγμα, το 1996 3.100.000 κυνηγοί μεταναστευτικών πουλιών (συμπεριλαμβανομένων των υδροβίων και δασικών πουλιών) δαπάνησαν 1,3 δισεκατομμύρια δολάρια σε ταξίδια και εξοπλισμό. Στον αντίποδα, δεν υπάρχουν αξιόπιστα και σε βάθος χρόνου στοιχεία πληθυσμών για τα 15 είδη πάπιας θαλάσσης της Β. Αμερικής. Ωστόσο, πρόσφατες μελέτες και έρευνες δείχνουν ότι πολλά από αυτά τα είδη μειώνονται απότομα. Δυο είδη φαίνεται ότι υφίστανται απώλειες εδώ και πολλά χρόνια. Άλλα δυο είδη έχουν καταχωρηθεί, σε ομοσπονδιακό επίπεδο, ως απειλούμενα. Οι αριθμοί της πάπιας αρλεκίνου είναι χαμηλοί και ο ανατολικός πληθυσμός της έχει καταχωρηθεί ως ευρισκόμενος σε κίνδυνο στον Καναδά. Οι πάπιες θαλάσσης εξαρτώνται από τα θαλάσσια περιβάλλοντα και από μια ποικιλία βιοτόπων της ενδοχώρας σε διαφορετικές εποχές και η επιτυχία αναπαραγωγής τους επηρεάζεται από εναλλασόμενες κλιματολογικές συνθήκες κάνοντας αυτές τις πάπιες ευπρόσβλητες στην υποβάθμιση των βιοτόπων και τις κλιματικές αλλαγές. Οι πάπιες θαλάσσης αναπαράγωνται με πιο αργούς ρυθμούς από άλλες πάπιες, και έτσι θα μπορούσε να αποβεί δύσκολη η βελτίωση της παραγωγικότητας και οι πληθυσμοί τους ίσως χρειαστούν περισσότερο χρόνο για να ανακάμψουν από τις απώλειες. Η επιτυχία μας στην αύξηση των πληθυσμών τόσων υδροβίων μετριάζεται από τη γνώση ότι οι αριθμοί τους μπορεί να διακυμανθούν σε μεγάλο εύρος αντιδρώντας στις περιβαλλοντικές συνθήκες και από τα κενά γνώσης για πολλά ειδή. Η γνώση μας για την κατάσταση, σε ολόκληρο το εύρος εξάπλωσης, μερικών ειδών είναι φτωχή και σε ποσότητα και σε ποιότητα, ενώ χρειάζεται διαρκής παρακολούθηση και έρευνα για τη διαχείριση και διάσωση τους. Ο αυξανόμενος ανθρώπινος πληθυσμός και η ανάπτυξη του, δημιουργούν αυξανόμενη πίεση στους υγρότοπους και τους παράκτιους βιότοπους. Αν και η διάσωση υγροτόπων έχει κάνει εξαιρετικά μεγάλα βήματα τα τελευταία χρόνια, οι απώλειες ακόμα υπερβαίνουν τα κέρδη, τώρα εξ αιτίας, κυρίως, της αστικής ανάπτυξης μάλλον, παρά της γεωργίας. Εκτεταμένες περίοδοι ξηρασίας, μόλυνση, μεταφερόμενες από αέρα ασθένειες και ο αυξανόμενος αριθμός μικρών αρπακτικών (όπως οι αλεπούδες, τα κογιότ και τα ρακούν) επίσης δημιουργούν προβλήματα στη διατήρηση του αριθμού των υδροβίων. Την ίδια στιγμή, είδη όπως η καναδέζικη χήνα και η χιονόχηνα έχουν κάνει μια τόσο τεράστια επανεμφάνιση, ώστε η υπεραφθονία τους έχει εξελιχθεί σε σοβαρό διαχειριστικό πρόβλημα. Οι διαχειριστές άγριας ζωής αντιμετωπίζουν τρέχουσες προκλήσεις στη διαχείριση και συντήρηση των αριθμών των υδροβίων και χρειάζεται επειγόντως η απόκτηση ευρύτερης αντίληψης για τα είδη που μειώνονται ώστε να επιτύχουν την ανάκαμψη τους. Επίσης είναι ανάγκη να εξασφαλίσουμε ότι υπάρχει ένα εκτενές πλέγμα ασφάλειας από βιότοπους, ώστε οι πληθυσμοί να μπορούν να αναρρώσουν από φυσικές μειώσεις που οφείλονται σε κύκλους κλιματικών συνθηκών. Απομένουν πολλές ευκαιρίες για συνεργασίες και χρειάζονται κίνητρα που θα δρομολογήσουν τη διατήρηση των υδροβίων μέσω της διαχείρισης ιδιωτικών και δημοσίων εκτάσεων. ΧΙΟΝΟΧΗΝΑ: ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗ ΤΟΥΝΔΡΑ Πάρα πολλές χήνες μπορεί να αποτελέσουν πονοκέφαλο για τους διαχειριστές άγριας ζωής. Οι εκτοξευμένοι στα ύψη αριθμοί της μικρής χιονόχηνας και της χήνας του Ross, δημιουργούν μια οικολογική κρίση στους εύθραυστους βιότοπους αναπαραγωγής της τούνδρα στον ανατολικό Αρκτικό και υπο-αρκτικό. Οι πληθυσμοί της χιονόχηνας έχουν τριπλασιαστεί από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και υπάρχουν πάνω από 5 εκατομμύρια πουλιά του είδους, ξεπερνώντας κατά πολύ κάθε ιστορικό πληθυσμιακό ρεκόρ. Σαν αποτέλεσμα, τα αυξανόμενα κοπάδια τρέφονται από την ίδια τους λιγοστή τροφή στα εδάφη αναπαραγωγής τους. Καθώς τα τεράστια κοπάδια σκαλίζουν για ρίζες και βολβούς, καταστρέφουν μεγάλες εκτάσεις αρκτικών φυτών που έχουν αργή ανάπτυξη και τα λεπτό χώμα που απομένει διαβρώνεται γρήγορα. Η ζημιά εξαπλώνεται σαν κύμα μέσα στη κοινωνία της τούνδρα, μειώνοντας τους βιότοπους αναπαραγωγής και τη τροφή για πολλά άλλα είδη άγριας ζωής. Γιατί τόσο πολλές χήνες; Η αφθονία των δημητριακών στα καλλιεργούμενα χωράφια όπου οι χήνες μεταναστεύουν και διαχειμάζουν έχουν αυξήσει δραματικά τον βαθμό επιβίωσης και το μέσο όρο ζωής τους, που σημαίνει ότι κάθε θηλυκή θα παράγει περισσότερα χηνάκια στη ζωή της. Επιπρόσθετα, το κλίμα που θερμαίνεται έχει αυξήσει την αναπαραγωγή και οι ρυθμοί κάρπωσης της χιονόχηνας έχουν ελατωθεί καθώς οι αριθμοί των χηνών αυξήθηκαν πέρα από το σημείο όπου η τωρινή κάρπωση θα μπορούσε να έχει κάποιο αντίκτυπο στο πληθυσμό τους. Οι διαχειριστές τώρα προτείνουν τη χρήση ελεγχόμενου κυνηγίου για να μειώσουν τους πληθυσμούς των ενήλικων χιονόχηνων σε διατηρήσιμο επίπεδο. ΨΑΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ: ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΗ ΜΕΙΩΣΗ Η ψαλίδα του βορρά, μια από τις πιο κομψές μας πάπιες επιφανείας, έχει υποστεί σταθερές μειώσεις των πληθυσμών της από τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Είναι ένα από τα λίγα είδη του οποίου οι αριθμοί έχουν παραμείνει πιεζόμενοι από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 παρά τη διάσωση των βιοτόπων και τις προσπάθειες αποκατάστασης. Οι μειώσεις είναι πιο εμφανείς στις περιοχές λιβαδιών των Η.Π.Α. και του Καναδά. Οι βοριότεροι πληθυσμοί από την Αλάσκα μέχρι τη βόρεια Μανιτόμπα έχουν παραμείνει πιο σταθεροί. Αδυνατώντας να συνδέσουμε αυτή τη μείωση σε αλλαγές της ικανότητας επιβίωσης της ψαλίδας ή σε απώλειες βιοτόπων, οι ερευνητές πιστεύουν ότι οι απώλειες νερών για γεωργικούς λόγους επηρεάζουν τα πλημμυρισμένα με ρηχά νερά λιβάδια, που αποτελούν τους βιότοπους όπου αναπαράγεται η ψαλίδα, ιδιαίτερα στις δυτικές λιβαδικές εκτάσεις του Καναδά. ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΑ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ, ΒΟΛΤΕΣ ΜΕ ΦΑΣΑΡΙΑ ΚΑΙ ΤΥΜΠΑΝΑ Τα φτερωτά θηράματα της αμερικάνικης ενδοχώρας - τα γκράους, οι γαλοπούλες, τα ορτύκια, τα πτάρμιγκαν και τα περιστεροειδή - έχουν ευεργετηθεί από την αφοσοίωση των κυνηγών οι οποίοι βοήθησαν την υποστήριξη της διαχείρισης των θηραματικών ειδών και της διάσωσης των βιοτόπων μέσω των συνδρομών τους και των κυνηγετικών αδειών και από τις προσπάθειες διάσωσης των οργανώεων για τα φτερωτά θηράματα. Τα γκράους και τα ορτύκια όχι μόνο προσφέρουν συναρπαστικό κυνήγι και ευκαιρίες παρατήρησης πουλιών, αλλά είναι, επίσης, και βασικοί κρίκοι στη διατροφική αλυσίδα, προσφέροντας τροφή στα γεράκια, στους αετούς, στις αλεπούδες, στις αγριόγατες και σε άλλα αρπακτικά που βρίσκουν χώρο ύπαρξης στις κοινωνίες των λιβαδιών, των δασών και της τούνδρα. Επιπρόσθετα, η πεδινή πέρδικα, η πέρδικα τσούκαρ και ο φασιανός με το λευκό δαχτυλίδι εισήχθησαν από την Ευρώπη και την Ασία για να προσφέρουν περισσότερες ευκαιρίες στο κυνήγι στο φτερωτών θηραμάτων. Αυτά τα τρία είδη έχουν εγκατασταθεί καλά σε εκτεταμένες περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα πολιτειακά γραφεία άγριας ζωής επιβλέπουν την καταγραφή και διαχείριση των θηραμάτων, αλλά δεν υπάρχει ούτε μια μελέτη που να προσφέρει μια γενική άποψη όλων των πληθυσμών για όλες τις περιοχές εξάπλωσης τους. Αν προσθέσουμε σε αυτό τη τάση πολλών πληθυσμών αυτών των ειδών να αυξομειώνονται σαν αντίδραση στις περιβαλλοντικές συνθήκες, τότε μπορεί να αποβεί δύσκολο το να πάρεις μια καθαρή εικόνα της κατάστασης ή των τάσεων των πληθυσμών αυτών. Γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι πολλά θηραματικά είδη αγωνίζονται να επιβιώσουν εξ αιτίας της απώλειας και διαφοροποίησης των βιοτόπων και ιδιαίτερα τα είδη που ζουν σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις και λιβάδια. Για παράδειγμα, το βόρειο ορτύκι bobwhite, που θεωρείται ευρέως σαν ο "βασιλιάς" των θηραμάτων της ενδοχώρας, κάποτε ευημερούσε στα πυκνά, στις ώριμες δασικές συστάδες και στα άγρια ανατολικά βοσκοτόπια. Αλλά με την άφιξη της εντατικοποιημένης και μηχανοκίνητης γεωργίας, με την απώλεια των συνόρων και των ακαλλιέργητων άκρων των χωραφιών, με τη μετατροπή των γηγενών λιβαδιών σε λιβάδια με εισαχθέντα χορτολιβαδικά είδη, με την ευρείας κλίμακας χρήση των εντομοκτόνων και την μετατροπή ώριμων δασών σε καλλιέργειες πεύκων, οι πληθυσμοί του συγκεκριμένου ορτυκιού σημείωσαν μειώσεις τα τελευταία πενήντα χρόνια. Κάπως έτσι, το μεγάλο και μικρό prairie-chicken που ιστορικά μετρούσαν εκατομμύρια ατόμων, μειώθηκαν δραματικά με την απώλεια των γηγενών χορτολιβαδικών εκτάσεων και λιβαδιών σε ολόκληρη την έκταση των Μεσοδυτικών πολιτειών. Το sage γκράους, κάποτε το πιο κοινό είδος σε ολόκληρη τη στέπα με φασκομηλιές των δυτικών πολιτειών, έχει μειωθεί απότομα και δραματικά και χάθηκε ολοκληρωτικά από πέντε πολιτείες. Το περιστέρι band-tailed, κάποτε μια δημοφιλής αναζήτηση στη Δυτική Ακτή, έχει μειωθεί απότομα και δραματικά κατά τη διάρκεια των τελευταίων 30 χρόνων. Οι αριθμοί των αγριοπερίστερων, ένα από τα πιο άφθονα και σημαντικά θηραματικά μας είδη, επίσης μειώθηκαν σε όλο το έδαφος των Η.Π.Α. από το 1966 μέχρι το 1999. Τα γραφεία άγριας ζωής βοήθησαν στην απόκτηση γνώσεων για αυτά τα πουλιά, και κατέγραψαν και συντήρησαν πολλούς πληθυσμούς. Τώρα το μέλλον αυτών των ειδών εξαρτάται από το πόσο καλά διαχειριστήκαμε και διατηρήσαμε τους βιότοπους τους ώστε να ανακάμψουν οι μειούμενοι πληθυσμοί. Οι συνεργασίες με ιδιώτες ιδιοκτήτες γης, όπως το πρόγραμμα CPR ή άλλα οικονομικά κίνητρα, θα μπορούσαν να αποτελέσουν κάποιες από τις πιο αποτελεσματικές δράσεις για τη συντήρηση αυτών των πουλιών σε όλες τις αγροτικές περιοχές μας. Για παράδειγμα, το sharp-tailed γκράους έχει αυξηθεί όπου οι σπορές του προγράμματος CPR πρόσφεραν κάλυψη για το μεγάλωμα των νεοσσών, ιδιαίτερα όπου χρησιμοποιήθηκαν ντόπια φυτά. Η διατήρηση και η αειφορική διαχείριση των δασικών συστάδων, των ακαλλιέργητων ζωνών μεταξύ των χωραφιών, των λιβαδιών και των βιοτόπων με θαμνότοπους όχι μόνο θα βοηθήσουν στη διατήρηση των πληθυσμών των θηραματικών ειδών αλλά θα προστατεύσουν τον βιότοπο και για άλλα είδη άγριας ζωής σε ολόκληρο το Αμερικάνικο αγροτικό χώρο. Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΑΓΡΙΑΣ ΓΑΛΟΠΟΥΛΑΣ Πριν από τον Ευρωπαϊκό εποικισμό, ίσως 7 με 10 εκατομμύρια άγριες γαλοπούλες ζούσαν στα εδάφη που τώρα είναι οι Η.Π.Α., προσφέροντας μια μεγάλη πηγή τροφής, διακόσμηση και είδη ρουχισμού για τους ινδιάνους. Τον 19ο αιώνα, οι άποικοι ανέφεραν τόσο άφθονους πληθυσμούς ώστε δεν υπήρχε ανάγκη για εκτροφή οικιακών γαλοπούλων και οι άγριες γαλοπούλες έγιναν μια σημαντική πηγή τροφής και εισοδήματος με τη μορφή των αγορών θηραμάτων. Με το χωρίς περιορισμούς κυνήγι και την εξαφάνιση των ώριμων ανατολικών δασών, η άγρια γαλοπούλα εξαφανίστηκε από το τοπίο. Μέχρι το 1920, οι γαλοπούλες ξεριζώθηκαν στις 18 από τις 39 πολιτείες που κάλυπταν την περιοχή εξάπλωσης τους, επιβιώνοντας μόνο σε μικρούς απομονωμένους αριθμούς. Οι βιολόγοι άγριας ζωής και η κυνηγετική κοινότητα δούλεψαν μαζί για να κάνουν την ανάκαμψη της άγριας γαλοπούλας μια από τις επιτυχημένες ιστορίες της διαχείρισης άγριας ζωής. Τα πολιτειακά γραφεία άγριας ζωής επανέφεραν και επανεγκατέστησαν τις άγριες γαλοπούλες στα δάση και στις δασικές περιοχές σε όλη την έκταση των Η.Π.Α. με τη βοήθεια των δολαρίων των κυνηγών και των ψαράδων που προήλθαν από τη Νομοθεσία για την Αποκατάσταση της Άγριας Ζωής και τις προσπάθειες συλλόγων για τη διατήρηση των φτερωτών θηραμάτων. Οι αρχικές προσπάθειες για εκτροφή γαλοπούλας σε αιχμαλωσία, για επανένταξη, ήταν απογοητευτικές. Τα εκτρεφόμενα πουλιά δεν είχαν την απαραίτητη επίδραση στα άγρια θηλυκά ή την εμπειρία για να επιβιώσουν στο ελεύθερο περιβάλλον. Κατόπιν, η ανάπτυξη ενός κανονιού που εκτόξευε ένα δίχτυ για να συλλαμβάνει άγρια πουλιά, πρόσφερε μια διέξοδο που επέτρεψε στους διαχειριστές να επανεγκαταστήσουν άγρια πουλιά σε περιοχές που δεν υπήρχαν άλλα πουλιά. Καλύτερες δασικές πρακτικές που βελτίωσαν τις συνθήκες των βιοτόπων, η επιβολή της νομοθεσίας από τις αρμόδιες αρχές που μείωσε την λαθροθηρία, η διόγκωση μιας γενικότερης υποστήριξης του κόσμου και η προσαρμοστικότητα της γαλοπούλας σε μια ποικιλία δασικών βιοτόπων, βοήθησαν επίσης το πουλί να ανακάμψει. Οι πληθυσμοί της αυξήθηκαν από λίγες δεκάδες χιλιάδες, στο μισό εκατομμύριο κατά το 1959 και κοντά στα 4.000.000 κατά το 1990. Σήμερα, οι πεζοπόροι στα ανοιξιάτικα δάση μπορούν ξανά να δουν για μια στιγμή την αντανάκλαση από το ιριδίζον φτέρωμα και τη βιαστική απομάκρυνση ενός ζευγαριού βαριών φτερών, και εκατομμύρια κυνηγοί άγριας γαλοπούλας απολαμβάνουν την αναζήτηση αυτού του εξαιρετικά ανήσυχου θηράματος. ΔΙΑΤΗΡΩΝΤΑΣ ΤΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΗ Σαν έθνος, έχουμε επιδείξει κατ' επανάληψη την αφοσίωση μας στη διατήρηση του φυσικού κόσμου στον οποίο ζούμε και οι Η.Π.Α. θεωρούνται παγκοσμίως ως πρωτοπόρα χώρα στη διάσωση της φύσης. Οι Αμερικάνοι παραμένουν ισχυροί υποστηρικτές της προστασίας του περιβάλλοντος, ιδιαίτερα για να προσφέρουν ένα υγιές και όμορφο περιβάλλον για τις οικογένειες τους και για να το διατηρήσουν για τις μελλοντικές γενεές. Για παράδειγμα: · Το 89% των Αμερικάνων περιγράφει τον εαυτό τους σαν ενδιαφερόμενο για τη προστασία της άγριας ζωής. · Το 62% πιστεύει ότι η προστασία του περιβάλλοντος και η οικονομική ανάπτυξη, μπορούν να συνυπάρχουν. · Το 71% θα επέλεγε την προστασία του περιβάλλοντος αντί της οικονομικής ανάπτυξης, όπου ο συμβιβασμός είναι αδύνατος. · Το 56% έχει την άποψη ότι θα έπρεπε να διατεθούν ομοσπονδιακά κονδύλια για την υποστήριξη περιβαλλοντικών προγραμμάτων. Μια δημοσκόπηση στην Αριζόνα βρήκε ότι η πλειοψηφία των πολιτών θα προτιμούσε την προστασία της άγριας ζωής από τυχόν άλλες χρήσε ις των ανεκμετάλλευτων εκτάσεων. Για παράδειγμα, ένα ποσοστό 56% αξιολόγησε την δημόσια αναψυχή χαμηλότερα από την προστασία της άγριας ζωής και το 77% αξιολόγησε ως λιγότερο σημαντικά τα ορυχεία και την εξόρυξη πρώτων υλών. Στ' αλήθεια, μόνο ένα ποσοστό 17% των Αμερικάνων πιστεύει ότι η ισχύουσα νομοθεσία είναι υπεραρκετή, ενώ το 46% πιστεύει ότι οι ισχύοντες νόμοι σχετικά με το περιβάλλον δεν παρέχουν ικανοποιητική προστασία. ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΒΗΜΑΤΑ Με αυτή την αναφορά περιπλανηθήκαμε σε πολλές από τις επιτυχείς ιστορίες μας διατήρησης και προβάλαμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε για την προστασία της κληρονομημένης μας άγριας ζωής. Οι αιτίες που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά όταν αναφερόμαστε στις μειώσεις των ειδών της άγριας ζωής είναι η απώλεια και η υποβάθμιση των βιοτόπων, η εισβολή ξένων ειδών και η υπερκάρπωση. Ξανά και ξανά οι διαχειριστές άγριας ζωής αντιμετωπίζουν την έλλειψη πληροφοριών και οικονομικών πόρων για αποτελεσματική διαχείριση. Το σημαντικότερο όλων είναι ότι όλα τα είδη άγριας ζωής χρειάζονται βιότοπο που μπορεί να διατηρήσει τις αλληλεπιδράσεις και αλληλεξαρτήσεις μεταξύ των ζώων, των φυτών και των οικολογικών διαδικασιών που συνεχώς διαφοροποιούνται στη διάρκεια των εποχών του έτους. Η υποστήριξη της διατήρησης της άγριας ζωής απαιτεί την προστασία και αποκατάσταση των ευρύτερων οικοσυστημάτων μέσα στα οποία υπάρχουν αυτά τα είδη: έρημοι, υγρότοποι, παραποτάμιες περιοχές, λίμνες, ακτές, ρυάκια, δάση και χορτολειβαδικές εκτάσεις. Το σφιχτά συνυφασμένο μας εργόχειρο των ανθρώπινων και φυσικών κοινοτήτων, μας φέρνει μπροστά σε πολύ μεγάλες προκλήσεις, οι οποίες απαιτούν από εμάς να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες των ειδών της άγριας ζωής ταυτόχρονα με τις άλλες χρήσεις γης. Οι πολαπλασιαζόμενες ανθρώπινες πιέσεις και απαιτήσεις για άγριες εκτάσεις και βιότοπους απαιτούν δημιουργικές λύσεις σε έναν κόσμο αυξανόμενης περιπλοκότητας. Η διαχείριση της άγριας ζωής απαιτεί εφευρετικές λύσεις προβλημάτων, συνεργασίες, θέληση, ρυθμίσεις, χρήματα, έρευνες και την ανένδοτη δουλειά της εκπόνησης πρακτικών στρατηγικών μέσα στο ευρύ φάσμα των απαιτήσεων σε γη και πόρους. Η άγρια ζωή χρειάζεται να διασχίσει τα όρια πολλών ιδιοκτησιών και οι διαχειριστικές λύσεις απαιτούν σχεδιασμό για τους βιότοπους εκλαμβάνοντας αυτούς σαν σύνολο. Επίσης απαιτούνται συνεργασίες μεταξύ πολλών ιδιοκτητών γης, ενώ συχνά απαιτούνται εξειδικευμένες ενέργειες, προσαρμοσμένες στα μέτρα των διαφορετικών χρήσεων της γης και των διαφορετικών στόχων των ιδιοκτητών τους. Μπροστά μας απλώνονται εκπληκτικές ευκαιρίες. Βρισκόμαστε σε ένα πάρα πολύ κρίσιμο σημείο για να αντιστρέψουμε τις τάσεις μείωσης των ειδών και να αποκαταστήσουμε την υγεία της άγριας ζωής και των οικοσυστημάτων μας. Πως μπορούμε να διατηρήσουμε αυτή τη κληρονομία άγριας ζωής για τα παιδιά των παιδιών μας; · Επενδύστε στη διαχείριση και στη προστασία όλων των ειδών. Πρέπει να διευρύνουμε τους στόχους των προγραμμάτων μας για την άγρια ζωή ώστε να περιλαμβάνουν τη μεγάλη ποικιλία των ζωικών και φυτικών ειδών και να διατηρήσουμε την υγεία των φυσικών κοινοτήτων. · Επενδύστε στην έρευνα στη παρακολούθηση και καταγραφή που θα βοηθήσουν στη διαμόρφωση των αποφάσεων μας. Ακόμα έχουμε πολλά κενά γνώσης και χρειαζόμαστε καλύτερη κατανόηση των ειδών και των οικοσυστημάτων τους για να καταγραφούν απώλειες και να δημιουργηθούν καλύτερα διαχειριστικά εργαλεία. · Επενδύστε στη προστασία και διαχείριση ελεύθερων χώρων και φυσικών περιοχών. Η προστασία των βιοτόπων είναι η "προληπτική ιατρική" που προφυλάσει το μέγιστο δυνατό αριθμό ειδών με το ελάχιστο δυνατό κόστος. · Επενδύστε στη διατήρηση των οικοσυστημάτων και των οικολογικών λειτουργιών της φύσης. Προσέχοντας τις φυσικές λειτουργίες των οικοσυστημάτων και τις αλληλεξαρτήσεις μεταξύ των ειδών θα μας βοηθήσει να προλάβουμε τις μειώσεις των ειδών και να διατηρήσουμε τα συστήματα από τα οποία εξαρτώνται οι ανθρώπινες κοινότητες. · Επενδύστε, με τη πλατιά έννοια, κατά μήκος των κορυφογραμμών και όλων των οικολογικών περιοχών. Η κατανόηση των σχέσεων εξάρτησης μεταξύ των κοινοτήτων και των βιοτόπων τους, μας βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι υπηρέτες των χώρων στους οποίους ζούμε και των φυσικών κοινοτήτων γύρω μας. · Επενδύστε στη δημιουργία συνεργασιών μεταξύ των γαιοκτημόνων. Οι πιο αποτελεσματικές στρατηγικές ενσωματώνουν τα συμφέροντα πολλών διαφορετικών μερών. Διευρυμένες συμμαχίες μπορούν να εκπληρώσουν τους στόχους της διατήρησης σε όλα τα επίπεδα. · Επενδύστε σε χώρους αναψυχής. Καθώς οι απαιτήσεις για ευκαιρίες αναψυχής κοντά στη φύση αυξάνονται, πρέπει να βρούμε χώρο για το ευρύ φάσμα των ενδιαφερόντων σε τέτοιου είδους αναψυχή και να αναπτύξουμε εργαλεία για τη διευθέτηση αντικρουόμενων αναγκών. · Επενδύστε στη περιβαλλοντική εκπαίδευση των αυριανών πολιτών. Το ενδιαφέρον για εκπαιδευτικά προγράμματα σχετικά με τη φύση εξακολουθεί να αυξάνεται και η δημιουργία καλών διαχειριστών ξεκινάει με τη γνώση. Τι άραγε θα μας φέρουν οι επερχόμενες δεκαετίες; Διαθέτουμε αξιοθαύμαστα θεμέλια από νομοθετήματα διατήρησης, επιτυχίες αποκατάστασης και επιστημονικές μεθόδους διαχείρισης πάνω στα οποία μπορούμε να χτίσουμε. Έχουμε επίσης μεγάλη ανάγκη να κατανοήσουμε καλύτερα τα διάφορα είδη της πανίδας και τα οικοσυστήματα τους και να μάθουμε νέες στρατηγικές για τη διαχείριση τους. Με τη προστασία και βελτίωση των βιοτόπων, με καλά υπολογισμένη αποκομιδή, με γνώσεις κερδισμένες από έρευνες και μελέτες και συνεργασίες διατήρησης, μπορούμε να φτιάξουμε τα απαραίτητα εργαλεία για την αποκατάσταση και διατήρηση των πληθυσμών της άγριας ζωής. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια απόφαση που πρέπει να πάρουμε για την άγρια ζωή, για εμάς τους ίδιους και για τις επερχόμενες γενεές. Είναι μια απόφαση για να επενδύσουμε στη πολύποικιλότητα της ζωής, για να επενδύσουμε στο να παραμείνουν.. συνηθισμένα τα συνηθισμένα είδη της πανίδας και να δημιουργήσουμε χώρο για την άγρια ζωή και την άγρια φύση μέσα στη ποικιλότητα της Αμερικάνικης ταπετσαρίας. Αν πράξουμε έτσι, θα ενισχύσουμε το υφαντό των φυσικών συστημάτων το οποίο όχι μόνο διατηρεί τη ποικιλότητα μυριάδων ειδών στη Βόρεια Αμερική, αλλά και διασφαλίζει την ίδια μας την υγεία, την ύπαρξη μας και την ευημερία μας. Τώρα, με το ξεκίνημα του νέου αιώνα, πρέπει να ανανεώσουμε την αφοσίωση μας στη κληρονομιά της άγριας ζωής και να αφήσουμε στα εγγόνια μας το δώρο μιας ευημερούσας φύσης. ΕΠΑΝΩ-UP