Η αλήθεια είναι ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί ούτε για θηλιές, βλέ­πεις ο στοιχειώδης σεβα­σμός προς τον αυτόχειρα επιβάλλει τη σιωπή, την εκδήλωση της θλίψης ή τη με κάθε τρόπο συμπαρά­σταση για την εκτόνωση του κακού.

Αυτά ισχύουν για τους κρε­μασμένους...
Τι γίνεται όμως όταν πρόκειται να κρεμάσουν κάποιον !

Και για να μπούμε στο θέμα μας ,τι κάνουμε, τι λέμε εμείς οι κυνηγοί βλέποντας τη στημένη παράσταση της καταδίκης μας και τη θηλιά να πνίγει το κυνηγετικό μας μέλλον; Αμάν ρε Δημήτρη, μου έλεγε ένας φίλος μου προχθές σε μια. συζήτηση της κυνηγοπαρέας. Είσαι πολύ απαισιόδοξος και τα βλέπεις όλα μαύρα, ενώ στην ουσία δεν είναι τό­σο τραγικά. Άλλωστε μέχρι τώρα καλά πάμε, δεν πάθα­με και τίποτα σπουδαίο. Αγαπητέ μου Βασιλάκη, του απαντώ, για αν είναι σή­μερα κάποιος αισιόδοξος θα πρέπει να είναι μάλλον εκτός πραγματικότητας κι εσύ φαί­νεται πως είσαι γιατί προφα­νώς το επιτρέπει το νεαρών της ηλικίας σου.
Σε βεβαιώνω όμως, ότι ακόμη και οι πιο καλοπροαί­ρετες προβλέψεις αντιλαμ­βάνονται τον μακροχρόνιο κατήφορο που ήδη ολισθαί­νουμε χωρίς σταμάτημα και τις ατέλειωτες, τη μία μετά την άλλη απαγορεύσεις, με ένα τρόπο εξωφρενικό τα­πεινωτικό για την ανθρώπινη νοημοσύνη λες και όλα τα κα­κά αυτού του κόσμου προέρ­χονται από τον κυνηγό.

Παρά το γεγονός όμως ολόκληρη ζωή είμαι κυνηγός ποτέ μου δεν κατάλαβα το ΓΙΑΤΙ χτίσαμε έναν ογκώδη κυνηγετικό γίγαντα στηρίζο­ντας τον επάνω σε γυάλινα πόδια. Ποτέ μου δεν κατάλαβα το γιατί δεν βρέθηκαν κάποιοι οραματιστές, κάποιοι διορατικοί που να προβλέ­ψουν τις επερχόμενες καται­γίδες ώστε να αγοράσουμε εγκαίρως «ομπρέλες». Κανείς δεν κατάλαβε; Κανείς δεν είδε ότι χρειάζεται πολεμική ετοιμασία για τις μάχες προ των πυλών .

Τρέχουμε τώρα για μελέτες , τρέχουμε παντοιοτρόπως να δείξουμε το καλό πρόσωπο του κυνηγού στην κοινωνία , τρέχουμε για την συγκέντρωση αντιπαραθετικών στοιχείων και δεν βλέπαμε τόσα χρόνια την ανάγκη επιστημονικής τεκμηρίωσης για οτιδήποτε μας αφορά δεν θα έπρεπε να είναι μονοπολικό είδος της ΟΡΝΙΣ που και αυτοί τις Περισσότερες περιπτώσεις λειτούργησαν εναντίον μας ως «Στυμφαλίδες όρνιθες».

Φοβάμαι φίλοι μου δυστυ­χώς. Και φοβάμαι ακριβώς την αδυναμία μας ν' αντιδρά­σουμε. Φοβάμαι τους πικρό­χολους στις θέσεις κλειδιά, όπως π.χ. από την διεύθυνση θήρας, όπως και π,χ. μερικούς Ευρωβουλευτές που κάθε άλλο παρά διάθεση να μας υποστηρίξουν έχουν .

Τέλος φοβάμαι αυτό το σύνδρομο της στέρησης που μου έχουν δημιουργήσει από το 1985 και από τότε συνε­χώς απαγορεύουν, απαγο­ρεύουν, απαγορεύουν. Κάποτε , μηδέ κι εμού εξαι­ρουμένου, κατηγορούσαμε τον Γιώργο Τσαγκανέλια, τά­χα μου για τις ακραίες του απόψεις, τάχα μου για | κινδυνολογία του.

Τώρα; Τι κάνουμε τώρα; Μήπως πρέπει μπροστά κινδύνους πρέπει να ανασυνταχτούμε .
Μήπως σαν παθόντες πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας και να μετρή­σουμε τις δυνάμεις μας;
Μήπως ωρίμασε ο χρόνος για αξιοποίηση της ψήφου μας.
Μήπως η διεκδίκηση για καλύτερες κυνηγετικές μέρες τώρα αρχίζει!!

Δημ. Μακρυγιάννης
Κυνηγετικές ειδήσεις 7/2003