Σε πολλές χώρες οι κυνηγοί, πέρα από τα χρήματα που διαχειρίζονται οι οργανώσεις τους, πληρώνουν και στο κράτος ορισμένο ποσό. Το κράτος υποχρεούται να επενδύσει τα χρήματα αυτά στη βελτίωση των συνθηκών άσκησης της θήρας.
Στην Ελλάδα, ξεκινώντας από το παρελθόν, οι διατάξεις περί θήρας του 1884 και του 1928 δεν είχαν ως σκοπό την ανάπτυξη της θηρευτικής οικονομίας μέσω της αύξησης των πληθυσμών των θηραμάτων. Σκοπός τους μάλλον ήταν η οικονομική εκμετάλλευση των κυνηγών.
Στους κρατικούς προϋπολογισμούς και απολογισμούς η θήρα αναφερόταν μόνο στη στήλη των εσόδων. Ο Φιλ. Γεωργαντάς γράφει στα «Κυνηγετικά Νέα» τον Νοέμβριο του 1931: «Οι τεταγμένοι να εναρμονίζωσι πάντας τους παράγοντας μιας χώρας προς το αληθές συμφέρον αυτής, τοιαύτην είχον αντίληψιν περί του ουσιώδους τούτου παράγοντος, του κυνηγίου.
Δι' αυτούς μίαν μόνον όψιν τούτο είχεν ενδιαφέρουσαν, την άποψιν της φορολογικής εκμεταλλεύσεως, χωρίς να εξετάζηται, ότι συν τη εκμεταλλευθεί ενυπάρχει και η υποχρέωσις και το καθήκον της μερίμνης και περί του αντικειμένου της εκμεταλλεύσεως...».
Έτσι, η ίδρυση Ειδικού Ταμείου Θήρας για φιλοθηραματικοΰς σκοπούς αποτέλεσε πάγιο αίτημα των κυνηγών, το οποίο καταγράφεται από το 1926 στα συμπεράσματα του πρώτου τοπικού κυνηγετικού συνεδρίου στη Θεσσαλονίκη.
Μια, εκ πρώτης όψεως, σοβαρή προσπάθεια για την ανάπτυξη της θήρας ξεκίνησε πολλά χρόνια αργότερα, το 1969, με τη δημιουργία του Κεφαλαίου Θήρας και την πρόσληψη θηροφυλάκων.
Το 1970 το Υπουργείο Γεωργίας εισέπραξε από τους κυνηγούς 55.335.801 δρχ., τα δε έξοδα για τη θήρα ήταν 53.378.500 δρχ., δηλαδή όσα περίπου εισπράχθηκαν από τους κυνηγούς επέστρεφαν πάλι στους ίδιους, το ίδιο έτος με φιλοθηραματικά έργα, όπως άλλωστε όριζε το Ν.Δ. 86/69. Συγκεκριμένα δαπανήθηκαν 14.155.000 δρχ. για τη θηροφυλακή, 18.486.000 δρχ. για τη θανάτωση αρπάγων, 20.044.500 δρχ. για τα εκτροφεία θηραμάτων και 693.000 δρχ. για λοιπά έξοδα.
Μετά από λίγα έτη, όμως, η συμφωνία αυτή μεταξύ κυνηγών και Κράτους παραβιάστηκε. Από το 1976 υπάρχουν δημοσιεύματα στον κυνηγετικό τύπο σύμφωνα με τα οποία τα χρήματα του Κεφαλαίου Θήρας δεν διατίθενται εξολοκλήρου για τον σκοπό που εισπράχθηκαν, αλλά διοχετεύονται αλλού.
Τότε βέβαια ήταν δύσκολες εποχές για τη χώρα (χαρακτηριστικό είναι ότι το 1976 η τότε Κυνηγετική Ομοσπονδία Βόρειας Ελλάδας προσέφερε χρήματα για την αγορά πολεμικού σκάφους), οπότε ίσως να δικαιολογείται σε ένα βαθμό η στάση αυτή του Κράτους.
Τι έγινε όμως τις επόμενες δεκαετίες όταν επήλθε η ισορροπία;
Το θολό τοπίο στη διάθεση των χρημάτων των κυνηγών συνέχισε να υφίσταται μέχρι που το Κράτος νομιμοποίησε την αυθαιρεσία του! Η αρχική διατύπωση της παραγράφου 1 του άρθρου 265 του Ν.Δ. 86/69 όριζε ότι: «Οι ως άνω πόροι διατίθενται προς εκπλήρωσιν φιλοθηραματικών σκοπών και άσκησιν της θηραματικής πολιτικής, απα-γορευομένης απολύτως της καθ' οιονδήποτε τρόπον διαθέσεως των πόρων ταύτης δι' ετέρους σκοπούς».
Το ανωτέρω εδάφιο αντικαταστάθηκε το 1988 (ν.1790/1988) με το εδάφιο: «Οι ως άνω πόροι διατίθενται με απόφαση του Δ.Σ. του Κ.Τ.Γ.Κ. και Δασών, αποκλειστικά για την εκπλήρωση φιλανθρωπικών σκοπών, την άσκηση της θηραματικής πολιτικής και για την αντιμετώπιση δαπανών προστασίας από πυρκαγιές».
Κατά την νομοθετική μεταβολή του 1988 δεν λήφθηκε υπόψη, όμως, ότι στην παράγραφο 4 του άρθρου 265 του Ν.Δ. 86/69 επαναλαμβανόταν ότι: «Σκοπός του Κεφαλαίου Θήρας είναι η παροχή των οικονομικών δυνατοτήτων προς διατήρησιν, διαφύλαξιν και αύξησιν του θηραματικού πλούτου της χώρας δια της λήψεως των ενδεδειγμένων μέτρων...».
Για να κατοχυρωθεί λοιπόν η αποσύνδεση της χρήσης των χρημάτων των Κυνηγών από τον σκοπό για τον οποίο καταβάλονταν , έπρεπε να τροποποιηθεί αυτή η διάταξη.
Γι'αυτό συμπληρώθηκε το 1998 (ν. 2637/1998) ως εξής: «Σκοπός του Κεφαλαίου Θήρας είναι η παροχή των οικονομικών δυνατοτήτων προς διατήρηση, διαφύλαξη και αύξηση των πληθυσμών των θηραμάτων και λοιπών ειδών της άγριας πανίδας κατά περίπτωση δε και της αυτοφυούς χλωρίδας, καθώς και των βιοτόπων, δια της λήψεως των ενδεδειγμένων μέτρων...».
Στον απολογισμό των δραστηριοτήτων των Δασικών Υπηρεσιών της περιόδου 1987-2001 αναφέρεται ότι τα έσοδα της θήρας ανήρθαν σε 25.672.635.451 δρχ., τα δε έξοδα ανήρθαν σε 12.441.244.000 δρχ. (Πίνακας 4.1). Που πήγαν οι υπόλοιπες 13.231.391.451 δρχ.;
Το 2003 υπήρξε μια τραγική εξέλιξη για την ελληνική θήρα. Σύμφωνα με τον Νόμο 3208/2003 καταργείται το Κεφάλαιο Θήρας και τα χρήματα των κυνηγών, όπως και η χρηματοδότηση δράσεων για τη θήρα, εντάσσονται στον Ειδικό Φορέα Δασών.
Στον Ν. 3208/2003 αναφέρεται ότι: «Οι πόροι του Ειδικού Φορέα Δασών διατίθενται αποκλειστικά για την ανάπτυξη, προστασία και διαχείριση του δασικού και θηραματικού πλούτου και γενικότερα της άγριας πανίδας και αυτοφυούς χλωρίδας, απαγορευμένης της διάθεσης των πόρων αυτών για άλλους σκοπούς». Τα χρήματα δηλαδή των κυνηγών μπορούν να διοχετευτούν ακόμη και σε βιομηχανίες ξύλου!
Συμπέρασμα: Οι κυνηγοί ανέλαβαν, χωρίς να ερωτηθούν, την αποπληρωμή δαπανών άσχετων με τη δραστηριότητα τους.
Όσον αφορά τις 12.441.244.000 δρχ. οι οποίες διατέθηκαν για τη θήρα την περίοδο 1987-2001, αυτές φέρνουν στο νου τα λόγια του στρατηγού Μακρυγιάννη: «Παρόλο που τρώνε όλα τα θηρία από εμάς, μένει και μαγιά».
Που επενδύθηκαν όμως τα χρήματα αυτά; Κυρίως στα εκτροφεία και στις Ελεγχόμενες Κυνηγετικές Περιοχές, δηλαδή στη διατροφή της... αλεπούς και στον ξενόφερτο τρόπο κυνηγίου (Put and take).
Πίνακας 4.1. Εισπράξεις από τη θήρα και αντίστοιχες δαπάνες στον τομέα της θηραματοπονίας και ιχθυοπονίας την περίοδο 1987 - 2001. (Πηγή: Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης & Τροφίμων).
Χρήστος Σώκος Δασολόγος Θηραματολόγος
-
ΚΟΜΑΘ
Initial
Back
