του Παναγιώτη Καμπούρογλου
Τεχνολόγου Δασοπονίας
Ξεφυλλίζοντας κανείς τα Κυνηγετικά
Νέα του 1935, αισθάνεται να ανοίγεται μπροστά του ένας ολότελα διαφορετικός και γοητευτικός κόσμος. Μέσα από τις κιτρινισμένες απ' το χρόνο σελίδες ξεδιπλώνονται συναρπαστικές κυνηγετικές ιστορίες, σχεδόν ονειρικές, γεμάτες άφθονα κυνήγια και όμορφους, απάτητους κυνηγοτόπους.
Εύθυμες διηγήσεις σε συνεπαίρνουν σε κάθε σελίδα και οι δυσδιάκριτες, μουτζουρωμένες φωτογραφίες γεμάτες μουστακαλήδες με απίστευτες αρμαθιές πουλιών, σε ταξιδεύουν "κάπου στην Μακεδονία" όπου οι 165 πέρδικες ήταν απλά ένα "έξοχο τιρό" γι' αυτούς που έχουν καλά σκυλιά και σταθερό χέρι, σύμφωνα με τις λεζάντες.
Ένα χαρούμενο πνεύμα διαπνέει τα πρώτα τεύχη των κυνηγετικών περιοδικών της εποχής, κάτι που δεν αλλάζει σημαντικά ούτε στα δύσκολα χρόνια από το 1947 -1948 μέχρι το 1950-51, όταντο μοναδικό μελημάτων κυνηγών έμοιαζε να ήταν το πότε θα πάρουν πίσω τα όπλα που κατάσχεσαν οι κατακτητές και πότε θα ανοίξει το κυνήγι στις (παρθένες κυνηγετικά) περιοχές της χώρας που σπαράσσονταν από τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο που ερήμωσε την ελληνική ύπαιθρο.
Από τα μεσάτης δεκαετίας του '50 όμως και μετά αρχίζουν να εμφανίζονται τα πρώτα μαύρα σύννεφα για το κυνήγι και να αυξάνονται τα "γκρινιάρικα" άρθρα για την μείωση των θηραμάτων που πλέον ήταν αισθητή, τουλάχιστον στους μεγαλύτερους σε ηλικία κυνηγούς.
Πλήθος άρθρων αναφερόταν σε περασμένα μεγαλεία που διηγώντας τα να κλαις, όπως συνηθίζουμε να λέμε, μερικά απ' τα οποία είχαν πράγματι μια αξιόλογη τεκμηρίωση των όσων διαπίστωναν και δεν περιοριζόντουσαν απλά σε μια εμπειρική ανάλυση που συχνά εμπεριέχει κινδύνους για λάθη και ακρότητες.
Εκείνο το άρθρο όμως που μου προξένησε μεγάλη εντύπωση όταν το αντίκρισα ήταν ένα εκτενές άρθρο του δασολόγου και κυνηγού, Αναστ. Στεφάνου, που υπηρέτησε για πολλά χρόνια στο Υπουργείο Γεωργίας από διάφορες υψηλόβαθμες θέσεις.
Το άρθρο είχε τον τίτλο "Ο θρήνος των θηραμάτων" και, αν και ήξερα για την ποιότητα και την τεκμηρίωση των άρθρων του εν λόγω εξαιρετικού συγγραφέα, δεν σας κρύβω ότι για μια στιγμή ο τίτλος μου φάνηκε ακραίος, και, ίσως, λίγο εκτός πραγματικότητας.
Δεν μπορούσα να διανοηθώ πως ήταν δυνατόν στα μέσα της δεκαετίας του '50, μιας δεκαετίας την οποία εγώ γνώρισα ως ένα κυνηγετικό παράδεισο μέσα από τις διηγήσεις των μεγαλυτέρων μου, να μιλά κάποιος για τον θρήνο των θηραμάτων, και αυτός ο κάποιος να μην είναι ούτε υπερβολικός, ούτε αναξιόπιστος.
Κι όμως, αυτό που αρχικά μου έμοιαζε αδιανόητο, διαπίστωσα ότι ήταν μια απτή πραγματικότητα όταν διάβασα με περισσότερη προσοχή το εν λόγω άρθρο και διασταύρωσα τα γραφόμενα σε αυτό και με άλλες πηγές.
Τελικά είχε πράγματι δίκιο ο συγγραφέας να μιλάει για το θρήνο των θηραμάτων αφού πρόλαβε και γνώρισε μια άλλη Ελλάδα, άγνωστη σε όλους εμάς, γεμάτη λίμνες και βαλτοτόπια, γεμάτη δάση στα πεδινά και καλλιέργειες στα κορφοβούνια.
Αφού πρόλαβε και είδε την λίμνη της Μουριάς στην Πελοπόννησο και κυνήγησε στην λίμνη της Κάρλας στη Θεσσαλία, στη λίμνη του Αλιβερίου, στη λίμνη των Γιαννιτσών και σε τόσες άλλες που χάθηκαν πια οριστικά. Αφού πρόλαβε και περπάτησε τις σπαρμένες με στάρια και κριθάρια ορεινές λάκες των βουνών μας που έτριζαν από το λάλημα των περδίκων κάθε χάραμα.
Αφού πρόλαβε και κυνήγησε το 1926, μετά την προσάρτηση, στα παρθένα δάση των Νέων χωρών, στα δάση της Κομοτηνής και της Ροδόπης, όπου τα αγριογούρουνα και τα ζαρκάδια ήταν περισσότερα από τους λαγούς και οι φασιανοί πεταγόντουσαν με βρόντο και δύναμη σε κάθε πάτημα πατουλιάς στα άφθονα τότε πεδινά δάση αυτών των περιοχών.
Πριν περάσουν οι μπουλντόζες και τα ξεπατώσουν για να δοθεί γη στους πρόσφυγες, πριν περάσουν τα τρακτέρ και η φωτιά και μαυρίσουν τα καμποχώρια, πριν προλάβουν κάποιοι και "στολίσουν" ολόκληρο το μικρό λεωφορείο τους από τα εκατοντάδες κυνηγετικά τους τρόπαια, σε μία μόνο εκδρομή τους, "κάπου στην Μακεδονία"...
Οι αιτίες για το θρήνο των θηραμάτων ήταν σίγουρα κι άλλες κι ίσως σημαντικότερες
Υπήρξε, όμως, εξίσου σίγουρα και μια υποκουλτούρα που όχι μόνο δεν έβαζε φρένο στις καρπώσεις αλλά ωθούσε, μέσα από κάποιου είδους "άμιλλας" στο χωρίς μέτρο και όριο κυνήγι. Όλοι κυνηγούσαν όσο περισσότερο μπορούσαν, οπουδήποτε μπορούσαν, ουσιαστικά ανεξέλεγκτα, και σκότωναν όσα περισσότερα θηράματα μπορούσαν.
Αυτό ήταν το ελεύθερο και παραδοσιακό κυνήγι στην Ελλάδα και αυτό είναι δυστυχώς μέχρι σήμερα, αν και πολλά άλλαξαν από τότε, άλλα προς το καλύτερο και άλλα προς το χειρότερο. Μέχρι που όλα λιγόστεψαν πια και ο θρήνος συνεχίζεται ακόμη...
Αξίζει όμως να θυμόμαστε από που ξεκινήσαμε, να μην λησμονήσουμε αυτόν τον κόσμο που χάθηκε, με τις πέρδικες να πετάγονται κάθε 50 μέτρα και τα ζαρκάδια να κάνουν βόλτες στις σιδηροδρομικές γραμμές της Κομοτηνής. Γιατί αυτός ο κόσμος δεν πρέπει να ξεχασθεί.
Όχι για να συνεχίσουμε αυτόν τον θρήνο των θηραμάτων χωρίς νόημα, αλλά για να μην χάσουμε την επαφή μας με την πραγματικότητα και να μην λησμονήσουμε ότι κατοικούμε σε έναν ευλογημένο τόπο, ίσως στον πιο όμορφο τόπο αυτής της γης.
Σε μια γωνιά που έχει απίστευτες δυνατότητες, ακόμη και σήμερα, να θρέψει ένα μεγάλο πλούτο θηραμάτων, απείρως μεγαλύτερο από ότι σήμερα αντικρίζουμε στα κυνήγια μας. Αρκεί οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, δηλαδή όλοι εμείς, να λάβουμε
τα απαραίτητα μέτρα και να σπείρουμε στο παρόν για να θερίσουμε στο μέλλον.
Εις μνήμην λοιπόν αυτού του κόσμου που χάθηκε παραθέτω παρακάτω το μεγαλύτερο μέρος του άρθρου του Αναστασίου Στεφάνου, κρατώντας την ίδια γλώσσα του συγγραφέα, αφού αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της άλλης εποχής όπως αναδημοσιευθηκε στα Δασικά Χρονικά, τον Οκτώβριο του 1959. "
...Ότανηλευθερώθη το 1821 η Ελλάς, η έλαφος, το ζαρκάδι, ο αγριόχοιρος, υπήρχον, ως γνωστόν, εις όλα σχεδόν τα βουνά της πατρίδος μας. Εις την Αιτωλιακαρνανίαν, εις την Βοιωτίαν και εις αυτόν ακόμη τον ελαιώνα των Αθηνών επί της εποχής του Όθωνος έζη ακόμη και επληθύνετο ο φασιανός και η πέρδικα η πεδινή.
Η κατάστασις αυτή της ελληνικής πανίδος εις το παλαιόν Βασίλειον διετηρείτο κάπως καλή
μέχρι του έτους 1860. Από της εποχής όμως εκείνης και εντεύθεν αρχίζει ο δεινός όλεθρος και ο εξαφανισμός του ευγενούς εντοπίου θηράματος.
Το 1895 εξηφανίζετο το τελευταίο ελάφι επί του Κιθαιρώνος, το δε 1912 το τελευταίο πλατώνι εις Ακαρνανίαν από Έλληνας κυνηγούς!
Στον επικήδειο αυτόν του ευγενούς θηράματος από το παλαιόν βασίλειον θα κάμω ειδική μνεία δια τον ζωικόν κόσμον της Θεσσαλίας, η οποία, ως γνωστόν, προσηρ-τήθη εις την Ελλάδα το 1878 αποσπαθείσα από την Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν.
Στο ειδικό αυτό σημείωμα αφορμή μου δίνει ένα αντίγραφο εκθέσεως περιγραφής των δασών της Όσσης που έχω κρατήσει από τα αρχεία του Υπουργείου Γεωργίας. Η έκθεσις αυτή είναι γραμμένη από έναν σοφό δασολόγο επιθεωρητή δασών, τον μακαρίτη Νικ.Χλωρό, που είχε σπουδάσει στη Γερμανία δασολογία, έγινε δε αργότερα και καθηγητής εις το Μετσόβειον Πολυτεχνείον.
Ηέκθεσις αυτή είναι μακροσκελής και εμπεριστατωμένη, περιγράφει το δασικό πλούτο της Όσσης, ωσαύτως "πάμπολλοι δορκάδες ενδιαιτώνται" και "πληθώρα αγριόχοιρων και παντοίων άλλων ζώων του Ελληνικού δάσους".
Σήμερονκαι από ετών ουδέ ίχνος ελάφου ή δορκάδος ευρίσκεται επί της Όσσης. Και όπως έγραφεν εις διακήρυξίν της και η Ομοσπονδία Ελλήνων Δασοπόνων "εκηδεύσαμεν από ετών εις την εντεύθεν του Ολύμπου χώραν την έλαφον, το πλατώνι, τον αίγαγρον του Παρνασσού, τον αγριόγαλλον, το ζαρκάδι, το φασιανό και την
πεδινή πέρδικα. Μένει ακόμη ανοικτός ο κατάλογος των μελλοθανάτων εις τα Νέας χώρας".
Μέχρι του 1923 το κυνήγι στην πατρίδα μας ήτο ελεύθερο και ανεπιτήρητο σχεδόν και μόνο εχρειάζετο μία άδεια οπλοφορίας, την οποία εξέδιδαν οι αστυνομικές αρχές.
Η υπαγωγή του κυνηγίου υπό τον έλεγχον των δασικών αρχών έλαβε χώραν το πρώτον το 1923. Δύο χρόνια αργότερα ευρέθην επικεφαλής της Δασικής υπηρεσίας παρά τη Γενική Διοικήσει Θράκης.
Η πληθώρα των θηραμάτων στην Θράκη και τη Μακεδονία και η σύγκρισις με τη φτώχεια σε θηράματα της παλαιάς Ελλάδος και ιδία της Πελοποννήσου από την οποία είχα μετατεθεί ήταν τεραστία.
Για να πάρει ο αναγνώστης μια ιδέα και να μπορέσει να συγκρίνει έπειτα από τριάντα τρία ολόκληρα χρόνια (1926-1959) τη σημερινή θηρευτική κατάσταση και των Νέων χωρών, παραθέτω εδώ αυτούσια μερικά αποσπάσματα μιας δημοσιεύσεως μου σ' ένα δασικό περιοδικό του έτους 1926 για τα κυνήγια της Θράκης ως εξής:
"....Όμως για περισσότερα ζαρκάδια, σίγουρα πρέπει να περηφανεύεται ο ορεινός όγκος του Κελεμπέκ Μουκατέ, που αρχίζει από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Κιρκά - Κίρκης και φθάνει ως τα σύνορα της Βουλγαρίας, δίπλα στην κοινότητα Κεχρού Μεχερκόζ από το ένα μέρος και στον Μικρόν Δέρειον Κουτσούκ Δερβέν από το άλλο.
Σίγουρα το βουνό αυτό θα ήτο σήμερα το αγαπημένο βουνό της Αρτέμιδος αν ζούσε η μαρίτις!
Δεν μπορώ όμως να εξηγήσω γιατί και από το Κελεμπέκ, ακόμη μεγαλύτερη προτίμηση έχουν τα ζαρκάδια στις βουνοσειρές που βρίσκονται κοντά στο Κιρκά και που το πιο ψηλότερο βουνό ονομάζεται Σιβρή Τεπέ. Εδώ τα ζαρκάδια είναι στριμωγμένα σε πολύ μικρή έκταση, ενώ από το άλλο μέρος της σιδηροδρομικής γραμμής έχουν πολύ μεγαλύτερη απλωσιά.
Στην ίδια κατηγορία με το Κελεμπέκ μπορεί να καταταχθούν και οι ορεινές περιφέρειες της Κομοτηνής, Ξάνθης καιΔράμας, οι οποίες βρίσκονται κοντά στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα και τρέφουν και αυτές αρκετά μεγάλον αριθμόν από τα αγρίμια αυτά.
Για μια περιφέρεια μάλιστα της Ξάνθης, απάνω από τον Εχινό, στο βουνό Ντομπροβορ, που έχει
αρκετά ζαρκάδια, προτείνουν οι κυνηγοί της περιφερείας μέτρα κατά των ζώων, διότι επλή-θυναν πολύ και ενδέχεται, όπως λέγουν, να τους προξενήσουν μεγάλες καταστροφές!
Ένα άλλο αγρίμι σχεδόν άγνωστο στα 9/10 της περιφερείας της Παλαιάς Ελλάδος, από τα λεγόμενα κυνήγια, είναι το αγριογούρουνο.
Ο μακαρίτης ο Γρανίτσας μιλάει για τα αγριογούρουνα της Ακαρνανίας και λέει, ότι αυτή είναι ο Ελληνικός παράδεισος του γουρουνιού. Ίσως εκείνη την εποχή που η Θράκη και ιδίως τα βουνά της Ροδόπης δεν ήσαν δικά μας, να είχε το δίκιο με το μέρος του. Ματώραμεταφέρθη ο Παράδεισος του αγριογουρουνιού στη Ροδόπη, για να μην ειπώ ότι η Ροδόπη με τα δάση της και με τα βαλάνια της έγινε σωστός Παράδεισος των αγριογούρουνων.
Τα άγρια γουρούνια στη Θράκη, χωρίς κυνηγετικές υπερβολές είναι περισσότερα από τους λαγούς της Παλαιάς Ελλάδας.
Καίτοι είναι ωρισμένοι οι κυνηγοί που πάνε για χονδρό κυνήγι, καίτοιτο γουρούνι δεν χτυπιέται και τόσο εύκολα, όσο ο λαγός, εντούτοις από μια περιφέρεια των δύο Νομών εδώ στη Θράκη εσκοτώθησαν τον περασμένο χειμώνα περισσότερα από 1600 αγριογούρουνα. Σκοτώνονται σε δύο Νομούς της Παλαιάς Ελλάδος 1600 λαγοί σε ένα χειμώνα; Σ'αυτά εδώ τα μέρη το κυνήγι του γουρουνιού βρίσκεται στο βουνό όσο και στα δασωμένα μέρη του κάμπου. Έξω από την Ορεστιάδα π.χ. στο Διδυμότειχο, το Σουφλί, δίπλα στον Έβρο, μέσα στα βαλτώδη μέρη του Μπαλαμπακιόϊτης Κομοτηνής, της πεδινής περιφέρειας της Ξάνθης, του Κοτζιά Ορμάν, της Χρυσουπόλεως (Σαρή Σαμπάν), ωρισμένες εποχές του έτους βρίσκει κανείς να κυνηγήσει πιο πολλά γουρούνια παρά στο βουνό.
Ένα άλλο είδος από τα χονδρά κυνήγια, όπου απηγορεύθη κι'αυτό από την κυβέρνηση γιατί εκινδύνευσε μαζί με τόσα άλλα να γραφτή στο Ελληνικό ψυχοχάρτι είναι το αγριοκάτσικο.
Οι Σαμοθρακίτες, πολλές φορές μιλούν για τα αγριοκάτσικα του Φεγγαριού τους και νοσταλγούν μάλιστα την εποχή που ήσαν ελεύθερα, αδιάφορο αν πολλοί λίγοι, από τους αυτοαποκαλούμενους αυτούς Νεμρώδ μπορούν να πιάσουν τουφέκι, και ακόμη λιγότεροι να ανέβουν στο Φεγγάρι για να κυνηγήσουν αγριοκάτσικα.
Όπως όμως με βεβαιώνουν« ίδιοι, τρείς ή τέσσαρες είναι οι άνθρωποι, τσοπάνηδες κι αυτοί, που μπορούν να φθάσουν στις μαδάρες και στα λημέρια των αγριοκάτσικιών επάνω στο Φεγγάρι και εκείνοι με βγαλμένα παπούτσια και μεγάλη προσοχή.
Και για να τελειώνουμε με το χονδρό κυνήγι της πατρίδας μας, θα κάνουμε ένα μνημόσυνο στην ταπεινή λαφίνα, που για μένα η ζωή της θα μείνει πάντοτε ένας θρύλος, όσο κι αν επιμένουν οι δασικοί του Πραβίου να βεβαιώνουν ότι στο Σύμβολο όρος της περιφερείας των, που βρίσκεται επάνω από τις αρχαίες Ελευθερές και δίπλα στην Καβάλα είδαν ολοφάνερα εδώ και λίγους μήνες τέσσερα ελάφια και έπειτα από λίγες ημέρες και ένα μικρό ελαφάκι, πολύ πιθανόν να είναι γέννημα των μεγάλων.
Ιδού κι'ένα κυνήγι πτερωτό ξεχασμένο από την Παλαιά Ελλάδα. Είναι το πολύχρωμο και χαριτωμένο πουλί του Ιάσωνος, το προνομιούχο αυτό πουλί στη νοστιμάδα, περισσότερο και από την μπεκάτσα, που ο ίδιος ο Ιάσων έφερε από την όαση της Κολχίδος κατά την εκστρατεία των Αργοναυτών.
Στη Θράκη , όπως και στη Μακεδονία, φαίνεται ότι ψυχοραγεί ο Φασιανός ο Κολχιδικός, με όλες τις απαγορεύσεις που του κάναμε για να το συγκρατήσουμε. Και δεν είναι δυνατόν να γίνει άλλως. Το πουλί αυτό, στον τόπο μας τουλάχιστον, ζει στους δασωμένους κάμπους που διακόπτονται εδώ και εκεί από καλλιεργημένα χωράφια και πολλά νερά.
Όσο περνούν όμως τα χρόνια και η στενότης της γης γίνεται πιο αισθητή, επομένως ευρύνεται η γεωργική καλλιέργεια, τόσο στενεύουν και τα λημέρια του πουλιού αυτού. Άλλοτε η περιφέρεια του Μπαλαμπάκιόϊ, Κομοτηνής , Ξάνθης και περιφέρεια του Κοτζά Ορμάν Ξάνθης Νέστου, οι δύο αυτές μοναδικές περιφέρειες που τρέφουν ακόμη την Ξάνθη φασιανούς, ήσαν όλως διόλου άγριες και αδιάβατες. Με την εγκατάσταση όμως των προσφύγων άρχισαν οι εκχερσώσεις και σύντομα θάρθει η ημέρα που δεν θα μείνει κανένα δένδρο ή θάμνος στα σημερινά λημέρια του φασιανού. Σήμερα ο φασιανός στις δύο αυτές μεγάλες περιοχές, Μπαλαμπά-κιοϊ Κομοτηνής και Κοτζά Ορμάν Νέστου, που τα κηρύξαμε μόνιμα καταφύγια, αντιπροσωπεύεται αρκετά ικανοποιητικά.
Αλλά ως πότε; Ακόμα και στα μικροδασύλλια γύρω από την Κομοτηνή στη Βέννα, στο Ιμαρέτ κλπ, οι λαθροθήραι ξετρυπώνουν που και που κανένα φασιανό. Αλλά κι εδώ ως πότε;
Και τώρα κάτι για τις πέρδικες: Όσοι περασμένης σήμερα ηλικίας εγνώρισαν τι πέρδικες είχεν η Παλαιά Ελλάς και όσοι από αυτούς άκουσαν τις διηγήσεις των γονέων των, τι μελίσσι ήσαν οι πέρδικες, όταν αυτοί ήσαν νέοι, θα εννοήσουν τι σκληρή ειρωνία είναι το όνομα Πέρδιξη Ελληνική, πετροπέρδικα, αφού από την Παλαιά Ελλάδα κινδυνεύει να εξαφανισθεί.
Στην Αττική και σε πολλούς τόπους της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδος , ο πολύς κόσμος την πέρδικα την ελληνική την γνωρίζει μόνον από τα βιβλία, είτε από τα κοσμιτικά επίθετα, σύνθετα με το όνομα της πέρδικος, με τα οποία η δημοτική ποίηση συνήθως εκθειάζει την περδικομάτα, περδικόστηθη γυναίκα...
Εδώ στη Θράκη που ξέρω και στη Μακεδονία, όπως έχω ακούσει, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Υπάρχουν τόποι στη Θράκη όπου ασφαλώς οι πέρδικες είναι περισσότερες από τις σιταρήθρες της Αττικής.
Και σας φέρνω ένα παράδειγμα, το νησί της Σαμο-θράκης. Αν και δύσκολα σε τέτοια πράγματα μπορεί κανείς να βγάλει συμπεράσματα, εν τούτοις το φετινό καλοκαίρι σε μια περιοδεία μου με άλλους στη Σαμοθράκη υπελόγισα από τα κοπάδια που σηκώναμε κάθε λίγο και τόσο, μία πέρδικα σε τρία εώς τέσσερα στρέμματα τόπο.
Δηλαδή σε 40.000 στρέμματα, τόσο που είναι η Μεσημβινοανατολική πλευρά του νησιού, που κρατάει τις περισσότερες πέρδικες, αν ειπούμε δέκα χιλιάδες πέρδικες είναι λίγες. Εκεί τις πέρδικες του βουνού , ο κυνηγός τις βρίσκει δίπλα στη θάλασσα.
Τα ίδια έχω να ειπώ και για όλες τις περιφέρειες της Θράκης. Στο χωριό Κιρκά οι πέρδικες έρχονται ως τα ακρινά σπίτια, όλη δε η παραλία, από Μάκρης μέχρι Δεκελιτάς και πέρα είναι γεμάτη πέρδικες.
Όσο για την αδελφή της την καμπίσια, κι αυτή βρίσκεται στη Θράκη εν αφθονία αλλού χωριστά με την πετροπέρδικα, και αλλού μαζί. Πάντως, προτιμάει τους κάμπους και τα χωμα-τοβούνια.
Σε μια εκδρομή μου με δυο άλλους κυνηγούς στα Δίκαια της Ορεστιάδος, δίπλα στο σιδηροδρομικό σταθμό, σε μια μικρή επίπεδο έκταση, εσηκώναμε το φετινό Οκτώβριο κάθε είκοσι μέτρα και ένα μικρό ή μεγάλο κοπάδι πέρδικες του κάμπου.
Κάποιος συνάδελφος που έβγαλε εδώ και μερικές μέρες το πρώτο επιστημονικό κυνηγετικό στον τόπο μας επάνω στην πράξι και στην επιστήμη βιβλίο, γράφει επιλέξει: Είςτο κεφά-λαιοντου λαγού "...είναιτο περισσότερον δια-δεδομένον θήραμα της πατρίδας μας...". Εις το εντεύθεν του Ολύμπου τμήμα της χώρας μας ο συγγραφεύς γράφει από την Αθήνα ο φόνος του λαγού αποτελεί κορύφωμα κυνηγετικής επιτυχίας...".
Άκουσε, κύριε συνάδελφε, καλά έκαμες και έβαλες τις λέξεις "εντεύθεν του Ολύμπου" αλλοιώτικα ήμουν υποχρεωμένος μαζί με τους πρωτόπειρους ερασιτέχνες κυνηγούς να διαμαρτυρηθώ και να σου πω ένα μυστικό που απέδειξε μια στατιστική εδώ στην Θράκη.
Την περασμένη κυνηγετική περίοδο σκοτώθηκαν σε όλη την Θράκη πάνω από 25.000 λαγοί, ενώ όλα τα κυνήγια της Θράκης , φαγώσιμα και μη, αγριογούρουνα, λύκοι, τσακάλια, αλεπούδες, πέρδικες, αγριόχηνες και μπεκάτσες, μόλις πλησίασαν τον αριθμό 26.670. Τέτοιο κορύφωμα επιτυχίας εδώ θεωρεί ο πρωτόβγαλτος κυνηγός εννοώ με καλό σκυλί - όταν από τους 10 λαγούς που θα δει την ημέρα, σκοτώσει τους δύο.
Από δω και κάτω θα αφήσει να μιλήσει για τη σημερινή θηρευτική κατάσταση της Θράκης, την οποία εγώ παρακολουθώ, και ειδικά την κατάσταση του Νομού Έβρου, που είχε την εποχή εκείνη τα περισσότερα κυνήγια, ένα πολύ σοφό και προ παντώς συνειδητό κυνηγό που χρόνια τώρα μέσω του καλού μας περιοδικού "των κυνηγετικών νέων" πασχίζει να πείσει τους νεκροθάπταςτου ενδημικού θηράματος ότι το κυνήγι έχει ανώτερα ιδανικά και δεν είναι μόνον σφαγείον ζώων και πτηνών!
Ο πραγματικός αυτός κυνηγός, που είναι συγχρόνως και ένας από τους δοκιμωτέρους συνεργάταςτων "Κυνηγετικών Νέων", είναι ο Άγγελος Ποιμενίδης. Θα επανέλθω όμως κι' εγώ σ' ένα δεύτερο σημείωμα για να ειπώ και στους κυνηγούς των Νέων χωρών, ότι δεν είναι μακριά ο χρόνος κατά τον οποίον και οι Νέες χώρες θα καταντήσουν χειρότερα από την Αττική!"
Και ο χρόνος αυτός ήρθε αξιότιμε κύριε Αναστάσιε Στεφάνου, δυστυχώς.... Κι ο θρήνος των θηραμάτων ακόμη ακούγεται στις πλαγιές και στα δάση αυτού του τόπου...
Φίλε κυνηγέ,
Πόσοι από εμάς μετέφεραν στην τσέπη τους μια χούφτα σπόρους,
για να τους ρίξουν στον κυνηγότοπο και να φυτρώσει
έστω ένα την άνοιξη;
Initial
Back
