Η άγρια Φύση και το μεγαλείο της . !

Μόνο μέσα οτο 2005 βρέθηκαν πάνω από 20.000 νέα είδη χλωρίδαs και πανίδας

Ήταν μόλις το δεύτερο βράδυ που η εξερευνητική αποστολή περνούσε στα όρη Φότζα στη ζούγκλα της Νέας Γουινέας όταν οι 13 επιστήμονες που την απάρτισαν είδαν μπροστά στις σκηνές τους να διαδραματίζεται ένας τελετουργικός χορός.
Δεν παρατηρούσαν όμως δύο συνηθισμένα ζώα που ερωτοτροπούσαν.
Τα παραδείσια πουλιά που αντίκρισαν είχαν περιγραφεί το 1897 από τον γερμανό ορνιθολόγο Χανς φον Μπέρλεπδ και κανείς δεν τα είχε ξαναδεί από τότε...

Οι δύο εβδομάδες του Δεκεμβρίου που ακολούθησαν στην απόκρημνη αυτή περιοχή, σε υψόμετρο 1.500 μέτρων, όπου οι επιστήμονες έφτασαν με ελικόπτερο αφού πρώτα εξασφάλισαν έξι ειδών άδειες από την κυβέρνηση της Ινδονησίας, υπήρξαν μια πρωτοφανής εμπειρία.

Το περιβάλλον, κατά τον αρχηγό της αποστολής Μπρους Μπίλερ Conservation International , είχε όχι μόνο την πυκνή βλάστηση του τροπικού δάσους αλλά και όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά ενός «επίγειου παράδεισου»: όπως στον βιβλικό κήπο της Εδέμ τα ζώα διακρίνονταν για τη φιλικότητα και για την προσήνειά τουw, έτσι και εκείνα των Φότζα, άμαθα στην παρουσία ανθρώπου, δεν έκαναν καμία κίνηση για να αποφύγουν τουw επιστήμονες και τουw άφηναν να τα αγγίζουν και να τα μελετούν ανενόχλητοι. Εξίσου εντυπωσιασμένοι με τα ευρήματα έμειναν οι ιθαγενείς οδηγοί των φυλών Κουέρμπα και Παπασένα, ορισμένοι από το κράτος φύλακες της περιοχής, οι οποίοι, αν και κινούνται συχνά στις παρυφές του δάσους, δεν είχαν συναντήσει ποτέ αυτά τα πλάσματα: έναν σπανιότατο μελισσοφάγο, έξι άγνωστα ως σήμερα δενδρόβια καγκουρό, τέσσερα νέα είδη πεταλούδας, είκοσι νέα είδη βατράχων.

«Παράδεισοι είπατε;
Το θέμα του «χαμένου παραδείσου» για τον οποίο έκανε λόγο ο Μπρους Μπίλερ απαντάται πολύ συχνά στην τέχνη, ιδιαίτερα τον 19ο και τον 20ό αιώνα και όχι τυχαία. Συγγραφεί ς όπως ο Ιούλιος Βερν και ο Αρθουρ Κόναν Ντόιλ περιέγραψαν με εξαιρετική πειστικότητα τόπους όπου το περιβαλλοντικό παρελθόν του πλανήτη, με τη μορφή μίας «κιβωτού του Νώε» υπαρχόντων ή εξαφανισμένων ειδών, επακολουθούσε να υφίσταται ανενόχλητο. Παρόμοια, αν και με διαφορετική αφορμή, ήταν και η αναπαράσταση του Στίβεν Σπίλμπεργκ στα κινηματογραφικά «Jurassic Park», ενώ στην ίδια συλλογιστική της παρείφρησης του ανθρώπου σε έναν τόπο παρθένας φύσης (και τηδ συμβολικής μόλυνσης του...) εγγραφόταν και η ταινία του Ντάνι Μπόιλ «The Beach». Ζήτημα αναπόλησης, ίσως και κάποιας λανθάνουσας ενοχής, κρυμμένης κάπου στο βάθος...

Η νοσταλγία είναι δεδομένη, μια και παρόμοια φαινόμενα «χαμένων κόσμων» πολύ απέχουν πια από το να αποτελούν καθημερινή πραγματικότητα. Στο μυαλό όλων είναι συνδεδεμένα με το «άνοιγμα» των ηπείρων και την εποχή των εξερευνήσεων. Από τον καιρό που οι άνδρες του Κολόμβου και οι κονκισταδόροι συναντούσαν στα τέλη του 15ου αιώνα και στις αρχές του 16ου πρωτόγνωρο αριθμό νέων ειδών στην καινούργια ήπειρο που θα ονομαζόταν Αμερική, και οι εξερευνητές του 19ου αιώνα εισχωρούσαν στην κατά Τον Τζόζεφ Κόνραντ «καρδιά του σκότους» της Αφρικής με παραπλήσια αποτελέσματα, περάσαμε σταδιακά στην περίοδο όπου ο κόσμος θεωρούνταν πλέον γνωστό και μόνο μεμονωμένα τμήματα, όπως τα Νησιά Γκαλάπαγκος όπου ταξίδεψε ο Κάρολος Δαρβίνος τη δεκαετία του 1830, μπορούσαν να αποφέρουν σημαντικές εκπλήξείς. Οι οποίες, εννοείται, όσο περνά ο χρόνος τόσο σπανιότερες και μικρότερης σημασίας γίνονται...

Τα τελευταία δέκα χρόνια οι προσπάθειες των επιστημόνων να προσεγγίσουν τόπους που ως τώρα παρέμεναν αποκλεισμένοι λόγω φυσικών ή άλλων δυσκολιών έχουν όντως αποδώσει έναν εντυπωσιακά μεγάλο αριθμό νέων ειδών χλωρίδας και πανίδας μόνο μέσα στο 2005 αυτά πέρασαν τΐς 20.000.
Ωστόσο οι προηγούμενες «δεξαμενές» ήταν πολύ πιο περιορισμένες η ανακάλυψη του μικρότερου ελαφιού στον κόσμο στη Βόρεια Μίανμάρ το 1997, δύο νέων ειδών πιθήκου στις Άνδεις το 2000 ή ενός γατόψαρου-«βαμπίρ» στον Αμαζόνιο το 2005 δεν έφερε στο φως ολόκληρα οικοσυστήματα ούτε αποκάλυψε περιοχές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «παρθένες» από άποψης ανθρώπινης δραστηριότητας. Οι απομονωμένες εκτάσεις της Ινδονησίας, όπως δηλώνει ο Μπρουδ Μπίλερ, χωρίς να αποκλείει την ύπαρξη παρόμοιων θυλάκων στην Αφρική και στη Νότια Αμερική, αποτελούν «ένα από τα τελευταία, ίσως το τελευταίο μέρος του κόσμου όπου δεν έχει πατήσει πόδι ανθρώπου».

Σε ανύποπτο χρόνο, το 2001, ο δρ Τ&δ Γκίνσμπεργκ της Ένωσης για τη Διατήρηση της Άγριας Ζωής είχε επιστήσει την προσοχή των επιστημόνων στη Νοτιοανατολική Ασία ως «θησαυροφυλάκιο» άγνωστων ειδών, υποστηρίντας ότι η μελέτη της είχε καθυστερήσει για πολιτισμικούς λόγους:
«Την εποχή της αποικιοκρατίας μεγάλο μέρος της ανήκει στους Γάλλους οι οποίοι ενδιαφέρονταν λιγότερο για τη φυσική ιστορία από ότι οι Βρετανοί». Η κρίση είναι μάλλον υπερβολική, η αλήθεια είναι όμως ότι οικολόγοι, ζωολόγοι και περιβαλλοντιστές δείχνουν πλέον ιδιαίτερο ζήλο να αναπληρώσουν τη συγκεκριμένη υστέρηση.

Άγνωστος παραμένει ακόμη ο τελικός απολογισμός του «επίγειου παραδείσου» που αποκάλυψε η ομάδα του Μπρουδ Μπίλερ. Λέγεται ότι μόνο τα θηλαστικά προσεγγίζουν τα 40 είδη. Αλλά τι είναι τα 4 χιλιόμετρα που εξερεύνησαν μπροστά στη συνολική επιφάνεια των 10.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων που καλύπτει το τροπικό δάσος;

Η έμμεση κριτική του επικεφαλής της αποστολής προς την όχι ιδιαίτερα ευαίσθητη περιβαλλοντικά κυβέρνηση Μπους ακούγεται τόσο δίκαιη όσο και επίκαιρη:
«Γνωρίζω ότι η κυβέρνηση κάνει λόγο για επιστροφή στη Σελήνη και ταξίδια στον Άρη. Υπάρχουν όμως πολλά καινούργια πράγματα εδώ, στα δάση και στους ωκεανούς μας. Υπάρχουν ολόκληροι άγνωστοι κόσμοι».

Discovery & science