Πριν 2-3 χρόνια είχα δει μια ταινία που είχε τίτλο Ο Τελευταίος Κυνηγός. Έδειχνε έναν 60χρονο που ζούσε μόνος του στα βουνά του Καναδά μαζί με έναν λύκο και την γυναίκα του, μια ινδιάνα. Ένα ξύλινο σπίτι φτιαγμένο από τα χέρια του. Κυνηγός και ψαράς. Σκότωνε μόνο όσο του επέτρεπε η ανάγκη της επιβίωσης. Είναι χαρακτηριστική η σκηνή που δείχνει να σκοτώνει ένα ελάφι και να πηγαίνει από πάνω του και να του εξηγεί γιατί το σκότωσε. Να του εξηγεί για την αλυσίδα της φύσης και την ανάγκη. Έδειχνε σεβασμό απέναντι του. Ένιωθε την ανάγκη να απολογηθεί.

Όταν ο πολιτισμός της βιομηχανίας τον πλησίαζε, άλλαζε τοποθεσία. Έφτιαχνε από την αρχή το σπίτι του μαζί με την γυναίκα του. Συνέχισε όπως εκείνος ήθελε.

Δεν γεννήθηκε στα βουνά. Σε πόλη ζούσε, ώσπου πήρε την απόφαση να φύγει για τα βουνά. Εκεί γνώρισε την γυναίκα του. Και ζούσε μακριά από κάθε είδους εξέλιξης πολιτισμικής.

Και έρχομαι να προσθέσω τον θαυμασμό μου. Το όνειρο μου να πλησιάσω αυτή τη ζωή. Μακριά από όλα εκείνα που οι πόλεις-κλουβιά προσφέρουν στους ανθρώπους που τις κατοικούν. Μακριά από ανθρώπους που μιλάνε από προσωπική φιλοδοξία και απαιτούν κάτι που δεν μπορούν οι υπόλοιποι να τους δώσουν. Που υπόσχοντε πράγματα που δεν μπορούν να δώσουν. Μακριά από την σημερινή παράνοια των ανθρώπων γενικώς που δεν τους φτάνουν τα λίγα της ουσίας αλλά ζητούν τα πολλά χωρίς ουσία.

Προτιμώ να μην ξαναμιλήσω στην ζωή μου και να μάθω την γλώσσα των ζώων και του αέρα ή των νερών παρά να μιλάω με λόγια κενά απέναντι σε κενούς λόγους.

Δεν θα πώ άλλα... Ήδη φούντωσα... Και οι επιθυμίες μου με πνίγουν περισσότερο τώρα.

Έχω μάθει να παλεύω, αλλά δεν έχω μάθει να πνίγω τις επιθυμίες και τα όνειρα μου. Αυτά θα πνίξουν εμένα. Όχι εγώ αυτά.